ตอนที่ 13 ดูถูก

"ไม่ต้อง ๆ แกอยู่สนุกตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันกลับมาไม่นานหรอก" แพรรดารีบฉุดข้อมือเพื่อนสนิทเอาไว้ครั้นราตรีอาสาจะพาไปเอง

"อืม ๆ ก็ได้" ราตรีจำยอมนั่งลงที่ตรงเดิม เมื่อแพรรดาปฏิเสธน้ำใจของหล่อน แล้วหันไปสนใจเพื่อนคนอื่นต่อจากนั้น แน่นอนว่าเรื่องท้องแม้แต่คนใกล้ชิดสนิทกับเธอก็ไม่มีใครล่วงรู้

แพรรดาเดินออกมาเพียงลำพัง คนอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำกลับเดินแยกออกจากผับ แอบมาหลบที่ลานจอดรถโกยอากาศภายนอกสถานที่อโคจร เพราะเริ่มรู้สึกไม่ดีมึนหัวเล็กน้อยต่อกลิ่นบุหรี่ และกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง

แพรรดาไม่รู้เลยว่าภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาถึงตัว และกำลังถูกมัจจุราชซาตานร้ายจับจ้อง

"มาทำอะไรที่นี่ล่ะยัยสิบแปดมงกุฎ" แพรรดาตาเบิกโพลงกว้างรีบหันขวับมองกลับไปหาเจ้าของเสียงทุ้มห้วนที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอจำเขาได้แม้นไม่ผิดแน่ และเป็นดั่งที่คิดเอาไว้

"คุณ!"

"ตกใจมากนักเหรอที่เจอฉัน" ณภัทรเหยียดยิ้มร้าย สายตาคมเหยียดหยันมองเธอตั้งแต่ปลายผมจรดเท้า

"..." แพรรดาอึกอักลิ้นจุกคอ เธอคิดว่าชาตินี้เขากับเธอคงไม่ได้เจอกันอีก ไฉนอีกคนที่ผลักไสเธอกับลูกออกจากชีวิตถึงเดินเข้ามาทักก่อนเสียเอง

"อย่าหลงตัวเองเชียวที่ฉันมาทักเพราะกำลังจับโป๊ะคนโป้ปดต่างหาก และอีกอย่างนี่มันผับของฉัน จะเดินเหินไปไหนย่อมได้"

ดวงซวยชะมัดเกือบคาดกันแล้ว ไม่ว่าโชคชะตาหรือแรงโน้มถ่วงก็เหวี่ยงเธอกับเขาเจอกันอีกจนได้

ณภัทรแวะดื่มเหล้าที่ผับได้ไม่นานเลยตั้งใจจะกลับเพนท์เฮ้าส์ ครั้นเดินมาจะขึ้นรถ เธอดันยืนเกะกะขวางทางถอยรถของเขาอยู่ จำใจต้องลงมาเคลียร์เสียหน่อย

"ผับคุณเหรอคะ" เธอย้ำถามอย่างตกใจ ถ้ารู้ว่าที่นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในผับของณภัทร เธอกับเพื่อนจะไม่มาเหยียบเด็ดขาดเหมือนกัน

"ใช่น่ะสิ แล้วนี่เธอท้องอยู่ไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมาเที่ยวที่แบบนี้ อ้อ! หรือยัดเยียดให้ฉันเป็นพ่อของเด็กไม่ได้ถึงต้องออกมาหาพ่อคนใหม่ให้ลูก"

"คุณณภัทรคะ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันมาเพราะมาฉลองวันเกิดเพื่อนเท่านั้น ไม่มีความคิดอัปปรีแบบที่คุณว่าเลยสักนิด"

ตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลกณภัทรเพิ่งเคยพบเคยเห็นเธอคนแรกนี่แหละ หอบท้องที่กำลังโตมามั่วสุมในสถานที่อโคจรยามดึกดื่น

"วันเกิดเพื่อนก็ปฏิเสธไปสิ ท้องอยู่มาก็เท่านั้นเหล้าก็แตะไม่ได้ไม่ใช่เหรอ"

"เพราะไม่มีใครรู้ไงคะว่าฉันท้อง ฉันเลยต้องทำตัวให้เป็นปกติ"

"ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนมันจะมาที่แบบนี้กันวะ! แล้วเธอจะบอกคนอื่นเมื่อไหร่ อย่าได้เอ่ยถึงชื่อฉันให้เสื่อมเสียเชียว" คนปากร้ายชี้หน้าสั่ง แพรรดาน้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาทั้งเกลียด และโกรธในขณะเดียวกัน

"แล้วคุณจะมายุ่งเรื่องของฉันทำไมคะ ต่างคนต่างอยู่ไม่ใช่เหรอ!"

"เออก็ต่างคนต่างอยู่ คิดว่าฉันอยากยุ่งเกี่ยวกับเธอนักหรือไง ยิ่งเห็นหน้าเธอฉันยิ่งชังน้ำหน้า ไม่อยากคิดเลยถ้าเด็กออกมาหน้าเหมือนเธอฉันจะทนมองได้ไง!"

ณภัทรตวาดเสียงลั่น จนเธอสะท้านไปทั้งตัวเขาเกลียดความจองหองของแพรรดา ยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะรักผู้หญิงคนนี้ลงได้ยังไง และคงไม่มีทางที่จะรักแน่นอน ตอนนี้เขามีแต่ความอคติต่อเธอ

"ฮึก เลือดเย็นที่สุด!" เสียงนั้นเริ่มสั่นเครือเกินควบคุม

หากณภัทรปรามาศดูถูกเธอสารพัดคงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ครั้นเขาพาลไปว่าลูก เธอเมินเฉยไม่ได้ ความเป็นคนของเขามันหายไปไหนหมด ต่อให้ไม่รักก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจใครเช่นนี้

"หลีกทางไป ฉันจะถอยรถอย่าเกะกะ หวังว่าเธอจะหาพ่อใหม่ให้ลูกได้เร็ว ๆ นี้นะ"

ณภัทรบดฟันกรอดมือที่ยกชี้หน้าหญิงสาวตรงหน้านั้นสั่นสะเทือน อย่าหวังว่าเขาจะหลงกลน้ำตาบนใบหน้าสวยหวานนั่น

เธออยู่ในวงการมายาการตลบตะแลงต่อหน้าผู้อื่นเก่งจนเคยตัว ยิ่งเจอแพรรดาที่ผับ ณภัทรยิ่งมั่นใจว่าหลังจากจบกันวันนั้นเธอก็คงใช้ชีวิตสำราญสุขกับใครต่อใครไปทั่ว

"ราตรี ฉันขอกลับก่อนนะ" แพรรดาเดินกลับเข้ามายังที่นั่งเพื่อบอกลา เมื่อไม่สามารถอยู่ต่อกับเพื่อนได้สภาพจิตใจเธอเริ่มไม่ไหวเกรงว่าจะเสียน้ำตาอีกรอบ

"อ้าวจะกลับแล้วเหรอ ทำไมแกตาแดง ๆ น่ะ"

"ฉันง่วงน่ะสิขอกลับก่อนนะ" เอ่ยจบแพรรดาก็ไม่รีรอ เดินจ้ำอ้าวออกมาจากผับทันที ราตรีเกาศีรษะแก้เก้อมองตามแผ่นหลังเพื่อนจนลับสายตาด้วยความงุนงง

ดาราสาวพยายามนับหนึ่งถึงสิบหวังว่าจิตใจจะสงบนิ่ง และฝืนกลั้นน้ำตาอย่างที่สุด แต่แล้วเธอก็อ่อนแอจนได้ใบหน้างามเปรอะเปื้อนด้วยหยาดน้ำช่างน่าเวทนา

ในหัวของแพรรดาขบคิดถึงถ้อยคำที่ทิ่มแทงหัวใจจนมันช้ำเลือดเป็นหนองของณภัทรที่เอื้อนเอ่ยจากปากโดยไม่แน่ใจว่าเขากลั่นกรองก่อนพูดหรือไม่...ทำไมคนคนหนึ่งถึงใจดำอำมหิตมากขนาดนี้