งานเลี้ยง

บทที่ 4 งานเลี้ยง

ยามโหย่ว (18.00)

ถิงถิงช่วยเยี่ยนเอ๋อแต่งกายแต่งเติมประทินอย่างงดงามไม่ลืมที่จะแต้มสีชาดที่ริมฝีปากนางจ้องมองไปยังคันฉ่องเห็นแววตาของฮูหยินที่เหม่อลอยจนนางแอบสงสัย ตั้งแต่ฮูหยินตื่นเช้ามาฮูหยินทรงเปลี่ยนไปเหมือนมีอะไรในใจตลอดเวลา

"ฮูหยินเจ้าคะ ข้ารับใช้ฮูหยินมานานพอมองออกว่าฮูหยินมีเรื่องทุกข์ใจ หากฮูหยินมีเรื่องอันใดบอกข้าได้นะเจ้าคะ ข้าไม่อยากให้ฮูหยินเป็นกังวลเพียงลำพัง " เยี่ยนเอ๋อที่ครุ่นคิดก็รู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงของถิงถิง

"เจ้านี่สมกับเป็นสาวใช้ที่ตามข้ามาตลอดจริง ๆ ข้าแค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ"

"หรือว่าฮูหยินจะคิดมากเรื่องสาวใช้คนใหม่หรือเจ้าคะ? นางทั้งมีใบหน้าที่อ่อนหวาน ฮูหยินกลัวว่านางจะเข้ามาเป็นอนุหรือเจ้าคะ"

"ไม่รู้สิข้ามีเรื่องให้เจ้าต้องทำ ต่อจากนี้ไปงานของเจ้านอกจากดูแลข้าต้องจับตาดูการเคลื่อนไหวของหนิงหลง หากนางมีพิรุธอันใดรีบแจ้งข้าโดยเร็ว วันนี้อาจจะยังไม่เกิดเรื่องอันใดแต่ไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ " เยี่่ยนเอ๋อมิอาจจะบอกความจริงแก่ถิงถิงได้เพราะกลัวว่านางจะเข้าใจผิดและคิดว่านางเป็นฮูหยินที่สติเลอะเลือน

"ได้เลยเจ้าค่ะ ข้าเองก็เหมือนจะไม่ชอบนางเท่าไหร่ยิ่งเห็นสายตาของนางที่จ้องมองท่านใต้เท้าข้ายิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่เจ้าค่ะ ข้ามองออกนางผู้นี้หวังสูงเป็นแน่เจ้าค่ะ " ถิงถิงรีบเอ่ยความคิดของนางให้ฮูหยินได้รับรู้ สักพักได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาที่ห้อง ถิงถิงรีบถอยหลังออก เพราะในห้องนอนนั้นมีเพียงนางที่เป็นสาวใช้ข้างกายฮูหยิน กับท่านใต้เท้าเท่านั้นที่สามารถเข้าออกได้

"ข้าคิดไว้แล้วว่าฮูหยินของข้าในวันนี้ต้องงดงามมากแน่ ๆ " หย่วนจื่อ เป็นบุรุษที่เก่งและเป็นบุรุษที่รักเดียวเขาหลงรักเยี่ยนเอ๋อมาตั้งแต่นางยังไม่ได้เข้าพิธีปักปิ่นผม เมื่อนางเข้าพิธีเขาไม่รีรอรีบให้ท่านพ่อของตนเข้าไปหมั่นหมายนางไว้จนวันที่เขาได้รับตำแหน่งจึงไปสู่ขอนางมาเป็นฮูหยินของเขา

"ท่านพี่เอ่ยเกินไปแล้วเจ้าค่ะ "ใบหน้าของเยี่ยนเอ๋อแดงระเรื่อขึ้นนานมากแล้วที่ไม่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหย่วนจื่อ

"คืนนี้เจ้าต้องงดงามมากที่สุดในงานแน่ ๆ ไปกันเถิดตอนนี้แขกท่านอื่นน่าจะมากันแล้ว" หย่วนจื่อผายมือให้เยี่ยนเอ๋อจับเพื่อเดินเคียงคู่กันออกไปด้านนอก นางยิ้มกว้างยื่นมือไปจับมือใหญ่ของหย่วนจื่อ พร้อมย่างเดินออกจากห้องโดยมีถิงถิงคอยเดินตาม

ฝั่งด้านหนิงหลงหลังจากที่นางถูกฮูหยินเอ่ยคล้ายตำหนินางพยายามเก็บอาการเอาไว้เพื่อรอวันเอาคืน

"ไหนท่านใต้เท้าบอกว่านางเป็นเพียงสตรีที่อ่อนแอ แถมยังอ่อนโยนเมตตา แต่ทำไมข้ามาพบเจอวันนี้กลับเห็นว่านางไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านใต้เท้าเอ่ยมาสักนิดนะ " หนิงหลงเมื่ออยู่ลำพังได้จึงไม่เสแสร้งเอ่ยออกมาตามที่คิด การที่นางตามใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อมาที่เรือนแห่งนี้มิใช่ว่านางเป็นสตรีกำพร้าที่มีท่านพ่อตายแต่นางเป็นสตรีที่เก่งกาจเรื่องการยั่วยุที่นางมาอยู่ที่นี่เป็นแผนของท่านใต้เท้าที่ส่งนางเข้ามาเพื่อทำให้ใต้เท้าหลี่ตกต่ำและตำแหน่งกับอำนาจที่เคยเป็นของเขาจะกลับเป็นของเขาเช่นเดิม

หนิงหลงเป็นลูกสาวของสาวใช้ในเรือนของท่านใต้เท้ามู่เขามองนางออกว่านางเป็นสตรีที่หัวสูงชอบความสบายและไม่อยากเป็นสาวใช้เช่นดั่งท่านแม่ของตน นางพยายามส่งสายตายั่วยวนท่านใต้เท้าครั้งแล้วครั้งเล่าจนมีครั้งหนึ่งที่นางเข้ามาคอยท่านใต้เท้าอยู่ที่ห้องของเขา แต่ทว่านางไม่รู้ว่าที่แท้จริงแล้วท่านใต้เท้านกเขาไม่ขันตั้งแต่ไหนแต่ไร เมื่อนางถูกจับได้และกลัวความผิดกลัวการลงโทษท่านใต้เท้าจึงเสนอให้นางทำงานให้เขา หากนางอยากสบายและสิ่งที่นางต้องการที่เขาไม่สามารถให้นางได้แต่มีบุรุษผู้หนึ่งที่ให้นางได้

หนิงหลงไม่คิดมากรีบรับคำสั่งทันที นางได้รับงานมาจากท่านใต้เท้ามู่ นางเคยมาแอบมองท่านใต้เท้าหลี่อยู่บ่อยครั้ง จนถึงเวลาที่ท่านใต้เท้าส่งตัวนางให้กับท่านใต้เท้าหลี่ก็คือมื้อวานที่นางมากับเขา วันนี้เพียงเพราะหวังจะช่วยดูแลยามที่ท่านใต้เท้าหลี่เมามายสุราที่ต้องดื่มกับทุกคนในค่ำคืนนี้แต่เมื่อนางมองดูทั้งสองต่างรักกันเช่นนี้นางจะเข้าใกล้ใต้เท้าหลี่ได้หรือไม่ หนิงหลงครุ่นคิดอยู่พักใหญ่จนเห็นฮูหยินนั่งอยู่ลำพังนางจึงได้เข้าไปหาเพื่อทำตัวดีกับนางให้นางเอ็นดูแต่ผู้ใดจะรู้ว่าฮูหยินจะตำหนินางเช่นนี้

"หรือว่าที่ใต้เท้ารู้มามิใช่ความจริง จริงหรือไม่ข้ามิสนเพราะอย่างไรตอนนี้ข้ามาอยู่ในเรือนแห่งนี้แล้ว ใต้เท้าหลี่เพียงเห็นไกล ๆ ยังรูปงามยิ่งข้าได้เห็นใกล้ ๆ ไม่คิดเลยว่าจะรูปงามถึงเพียงนี้ อีกไม่นานข้าจะครอบครองท่านทั้งตัวและจะทำให้ท่านลุ่มหลงข้าจนโง่หัวไม่ขึ้น รอข้าก่อนนะเจ้าคะ " รอยยิ้มชั่วร้ายได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม

งานเลี้ยงจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะผู้คนได้นำของมามอบให้แก่หย่วนจื่ออย่างมากมายพร้อมคำอวยพร เขาต้อนรับแขกโดยมีเยี่ยนเอ๋อยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างกาย ทุกคนล้วนชมว่าทั้งคู่เป็นคู่ที่เหมาะสมกันยิ่งนัก จนหย่วนจื่อต้องกระซิบข้างหูของเยี่ยนเอ๋ออย่างแผ่วเบาเมื่อผู้คนเริ่มทยอยนั่งเก้าอี้ตามที่สาวใช้ได้จัดเตรียมให้

"ฮูหยินเห็นหรือไม่ว่าทุกคนที่มาในวันนี้ต่างชมเจ้าว่างดงามเพียงใด คืนนี้หลังเสร็จงานข้ามีของรางวัลจะมอบให้เจ้าด้วยตอบแทนที่เจ้าเหน็ดเหนื่อยในครั้งนี้ " เยี่ยนเอ๋อยิ้มกริ่มนางจำได้ว่าวันนี้หลังเลิกงานใต้เท้าหลี่ได้มอบปิ่นปักผมที่สั่งทำมาเพื่อให้นางเป็นของรางวัล และของชิ้นนั้นมีเพียงชิ้นเดียวในโลก แสดงให้เห็นว่าใต้เท้าหลี่ใส่ใจและรักนางเพียงใด แต่ทว่าปิ่นอันนั้นกลับเป็นของที่เขาจะมอบให้หนิงหลงภายหลังจากที่เขาได้รับนางเป็นอนุและลุ่มหลงนาง ไม่ว่านางต้องการอันใดต่อให้เป็นของเยี่ยนเอ๋อเขาก็ไม่ปฏิเสธนางเลยสักครั้งเพราะนางตั้งครรภ์ให้แก่เขาได้ นางกำลังมีทายาทให้แก่ตระกูลของเขา

"ข้าอยากเห็นแล้วสิเจ้าคะ ว่าท่านพี่เตรียมสิ่งใดไว้ให้ "

"ต้องถูกใจเจ้าแน่นอน มาเถิดเข้าไปด้านในกันป่านนี้ทุกคนคงนั่งที่เก้าอี้กันหมดทุกคนแล้ว " หย่วนจื่อจับมือของเยี่ยนเอ๋อเดินเข้ามาในงานมายังที่นั่งของตนเองพร้อมกล่าวขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมงานในครั้งนี้ ก่อนจะเชิญชวนทุกคนกินอาหารดื่มสุราและดูการแสดงที่จัดเตรียมไว้ เยี่ยนเอ๋อเพียงเห็นรอยยิ้มของสามีนางก็มีความสุขมาก ๆ แต่ทว่าสวายตาของนางกลับเหลือบไปเห็นสตรีที่ไม่อยากพบเจอยืนจ้องมองนางอยู่ด้วยสายตาอิจฉา เยี่ยนเอ๋อจึงกวักมือเรียกถิงถิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้เข้ามาหา