หวนคืนอีกคราข้าขอทวงคืน

บทที่ 1 ย้อนเวลากลับมา

แฮ่ก ๆ ๆ !!เสียงเหนื่อยหอบของสตรีที่กำลังวิ่งไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมายหวังจะพาตนเองหนีจากอันตรายที่กำลังวิ่งตามไล่ล่าเพื่อฆ่านาง ไม่ว่าจะมองไปทางใดทุกที่ต่างมืดสนิทไร้หนทางหนีแม้จะมีแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่องผ่านใบไม้ของต้นไม้ที่ปกคลุมแต่ก็มิได้ทำให้นางเห็นหนทางที่จะหนีเลย มือสองมือกุมเข้าที่ท้องด้านขวาเลือดไหลออกมาไม่หยุดแม้จะเจ็บปวดเพียงใดนางทำได้เพียงต้องวิ่งเพื่อเอาชีวิตให้รอด แต่เมื่อวิ่งมาข้างหน้าเรื่อย ๆ นางกลับพบว่าชีวิตที่นางพยายามหนีมาตลอดจะถึงจุดจบวันนี้ เพราะด้านหน้านั้นเป็นหน้าผาสูงชัน นางหันไปมองด้านหลังได้ยินเสียงของเหล่าผู้ที่ตามไล่ล่าวิ่งเข้าใกล้มาเรื่อย ๆ น้ำตาที่เคยไหลรินกลับแห้งเหือดบัดนี้นางมีเพียงความแค้นในใจ หากหมดทางจะหนีนางจึงคิดจะกระโดดหน้าผาดีกว่าจะถูกคนพวกนั้นฆ่าทิ้ง ก่อนจะหลับตาลงยอมรับความเจ็บปวดพลางกระโดดลงไป..

เฮือก!! สตรีร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ สาวใช้ที่คอยดูแลอยู่ข้างกายรีบเข้ามาหาอย่างเป็นห่วง

"ฮูหยินเป็นอันใดเจ้าคะ หรือว่าฝันร้าย " สาวใช้เข้ามาถามด้วยใบหน้าเป็นกังวลทำให้สตรีเจ้าของร่างที่นอนอยู่ค่อย ๆ ลืมตากรอกมองทั่วห้องก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"เอ๊ะ! ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ข้าจำได้ว่าข้าตายไปแล้วนี่น่า ข้ากำลังวิ่งหนีคนที่จ้องจะทำร้ายข้าเหตุใดข้าถึงมานอนอยู่บนเตียงได้ " สาวใช้คิ้วขมวดจ้องมองนายหญิงอย่างสงสัย

"ฮูหยินเอ่ยเรื่องอันใดเจ้าคะ ข้าว่าฮูหยินต้องฝันร้ายแน่ ๆ เลย ไม่มีผู้ใดมาทำร้ายฮูหยินหรอกนะเจ้าคะ วันนี้เราต้องออกไปด้านนอกตามที่ฮูหยินบอกไว้ ข้าจะเตรียมตัวให้นะเจ้าคะ "

"ข้างนอก ไปทำไมหรือ?"

"ก็พรุ่งนี้ที่เรือนของเรามีงานเลี้ยงมิใช่หรือเจ้าคะ ฮูหยินลืมได้อย่างไรเจ้าคะท่านใต้เท้าได้รับตำแหน่งที่ใหญ่มากกว่าเดิมฮูหยินจึงได้จัดเตรียมงานเลี้ยงเพื่อฉลองความยินดีแถมยังจะออกไปเลือกวัตถุดิบด้วยตนเองอีกด้วย " นางได้ยินสาวใช้เอ่ยออกมาก่อนจะครุ่นคิดคิ้วขมวดเข้าหากัน หากเป็นเช่นนางกล่าวนั้นก็หมายความว่านางได้ย้อนเวลากลับคืนมาอย่างนั้นหรือ ....

หวังเยี่ยนเอ๋อ บุตรสาวของหวังอี้เฉินแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินของท่านใต้เท้าหลี่หยวนจื่อ ใต้เท้าที่มีอายุน้อยที่สุดในราชสำนักเพราะความฉลาดหลักแหลมและมีความสามารถที่มากมายเป็นที่ประจักต่อฝ่าบาทจึงแต่งตั้งให้เขาเป็นใต้เท้าซันซือสื่อ (สมุหการคลัง มีอำนาจสูงสุดในด้านการคลัง ตรวจสอบบรรณาการที่ส่งและนำเข้าในแต่ละพื้นที่)

ทั้งสองรักกันครองรักกันมาสามปีแต่ทว่าเยี่ยนเอ๋อไม่มีทายาทให้เขาได้สักที จนวันที่ใต้เท้าได้รับเลื่อนตำแหน่งเยี่ยนเอ๋อได้ออกไปซื้อของที่ตลาด ได้พบเจอกับหนิงหลงเด็กสาวที่น่าสงสารกำลังคุกเข่าขอความช่วยเหลือกับท่านหมอแต่ถูกเขาปฏิเสธเพราะฐานะของนางยากจนไม่มีเงินมากพอสำหรับค่ารักษา เยี่ยนเอ๋อถูกเลี้ยงมาในตระกูลที่อบอุ่นแสนดี นางจึงเห็นใจมีเมตตาเข้าช่วยหนิงหลงให้ท่านหมอรับพ่อของนางเข้ารักษา หนิงหลงขอบคุณนางนับพันครั้งบุญคุณครั้งนี้นางจะตอบแทน

จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปหนึ่งฤดูหนิงหลงถือห่อผ้ามายืนอยู่ที่หน้าเรือนของเยี่ยนเอ๋อ นางกลับจากตลาดพบหนิงหลงก็จำได้ทันทีว่านี่คือเด็กสาวที่นางเคยช่วยเหลือไว้ นางหมดสิ้นหนทางที่จะไปที่ใดท่านพ่อของนางได้จากไปแล้วนางจึงมาหาเยี่ยนเอ๋อเพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง แต่ผู้ใดจะรู้การที่รับนางเข้ามาในเรือนจะทำให้ความทุกข์ทรมานใจกำลังเริ่มต้นขึ้น ช่วงแรกหนิงหลงเป็นสาวใช้ข้างกายของนางเพิ่มอีกคน นางขยันทำงานเป็นอย่างมากไม่ว่าเยี่ยนเอ๋อจะให้นางทำอะไรนางทำได้ทุกอย่างจนกระทั่งวันที่ทุกอย่างได้เกิดการเปลี่ยนแปลงเมื่อเยี่ยนเอ๋อไปหาท่านใต้เท้าที่ห้องของเขาพบว่าเขาได้นอนกอดร่างของหนิงหลงอยู่บนเตียงปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ เยี่ยนเอ๋อนั้นเป็นสตรีที่จิตใจงดงามแม้จะเห็นเช่นนั้นนางมิได้โวยวายแม้แต่น้อย ทว่าใจของนางจะเจ็บปวดเพียงใด นางทำได้เพียงยิ้มรับและเปิดใจจัดพิธีแต่งอนุให้ท่านใต้เท้าสามีตนเองด้วยหน้าชื่นอกตรม

หลังจากที่หนิงหลงได้ขึ้นเป็นอนุนางมีนิสัยที่เปลี่ยนไป ไม่สนใจสาวใช้คอยชี้นิ้วสั่งทุกคนไม่เกรงกลัวหากสาวใช้นางใดทำอันใดไม่ถูกใจนางได้สั่งลงโทษทันที เยี่ยนเอ๋อรับรู้จึงมาตำหนิติเตือนนางแต่นางกลับไม่พอใจหาว่าฮูหยินนั้นอิจฉาที่ท่านใต้เท้าสนใจแต่นางไม่ไปเยือนฮูหยินที่ห้อง เยี่ยนเอ๋อหน้าชากลับห้องของตนพูดไม่ออกเลยเด็กสาวที่น่ารักสดใสวันนั้นเหตุใดถึงเปลี่ยนไปได้รวดเร็วขนาดนี้

และเหตุการณ์ที่นางพบเจอก่อนจะย้อนเวลากลับไปนั้นก็เป็นฝีมือของหนิงหลง นางต้องการเป็นใหญ่และไม่อยากให้ผู้ใดมาแย่งทุกอย่างไปนางได้ตั้งท้องให้ท่านใต้เท้า จึงคิดกำจัดฮูหยินทิ้งต่อจากนี้ก็ไม่มีผู้ใดให้นางต้องเกรงกลัวอีก

"ข้าย้อนเวลากลับมาอย่างนั้นสินะ แถมยังย้อนเวลามาก่อนที่จะพาตัวหนิงหลงเข้ามา สวรรค์ช่างเมตตาข้าจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแน่ "เยี่ยนเอ๋อเมื่อครุ่นคิดและเข้าใจว่าตนเองได้ย้อนเวลากลับมาได้นางจึงคิดได้ว่าวันนี้เป็นวันที่นางจะได้พบเจอกับหนิงหลงสตรีเลวทรามต่ำช้าไม่รู้จักสำนึกบุญคุณแถมยังคิดร้ายกับนางอีก เมื่อนางย้อนกลับมาได้นางจะไม่ให้เกิดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตได้อีก