ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นเดิม

บทที่ 2 ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นเดิม

"ถิงถิงใต้เท้าออกไปด้านนอกแล้วอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าค่ะ ฮูหยินใต้เท้าฝากข้ามาบอกท่านด้วยนะเจ้าคะว่าวันนี้จะกลับมากินอาหารเย็นกับฮูหยิน "

"อย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้าเองรีบมาช่วยข้าแต่งกายจะได้ออกไปตลาดเพื่อซื้อของกัน" เยี่ยนเอ๋อไม่ได้พบหน้าของหลี่หย่วนจื่อสามีของตนมานานตั้งแต่เขารู้ว่าหนิงหลงมีบุตรให้เขา นับวันเขาไม่เคยมาหานางเลยด้วยซ้ำแถมยังไม่สนใจแม้เยี่ยนเอ๋อจะให้สาวใช้ไปบอกว่านางต้องหการพบ ราวกับว่าหลี่หย่วนจื่อหลงอนุของเขายิ่งนัก ใบหน้าแววตาที่อบอุ่นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักนานมาแล้วที่นางไม่ได้พบเจอ ช่างคิดถึงเหลือเกินแม้ว่านางจะเจ็บปวดหัวใจที่เขาหลงอนุคนใหม่จนลืมนาง แต่หัวใจความรักที่นางมีต่อหลี่หย่วนจื่อไม่เคยจางหาย ราวกับนางกำลังมีความรักครั้งใหม่หัวใจของนางเต้นระรัวเมื่อนึกเห็นใบหน้าของหลี่หย่วนจื่อ และครั้งนี้นางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาแย่งสามีของนางไปได้อีก ทุกอย่างที่เป็นของนางต้องเป็นของนางอย่างที่มันควรเป็น ผู้ใดดีมานางจะดีกลับถ้าผู้ใดร้ายมานางเองก็จะร้ายกลับเช่นกันเพราะครั้งนี้ฮูหยินผู้อ่อนแอ จิตใจอ่อนโยนได้ตายจากไปแล้ว

แสงแดดยามเช้าอ่อน ๆ พร้อมลมเย็น ๆ ปะทะกายเยี่ยนเอ๋อนางเย็นสบายสูดลมหายใจเต็มปอด ไม่คิดเลยว่าตนเองจะได้มีโอกาสได้กลับมามีลมหายใจอีกครั้ง นางเดินไปตลาดกับถิงถิงสาวใช้ข้างกายที่ตามนางมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนกระทั่งนางแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินของใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อนางจงรักภักดีตามมาคอยดูแลไม่ห่างกาย ตอนนี้เยี่ยนเอ๋อมิอาจจะเชื่อใจใครได้อีกนอกจากถิงถิง

ตลาดผู้คนมากมายเดินซื้อของกันอย่างคละคลั่ง เยี่ยนเอ๋อเดินเลือกวัตถุดิบให้บ่าวรับใช้ที่เดินตามหลังนางมาเพื่อถือของ การจัดงานในครั้งนี้มีของที่นางเตรียมไว้ใกล้ครบแล้วมีเพียงผักกับเนื้อสัตว์เท่านั้นที่นางต้องการ เมื่อได้ของตามที่ต้องการแล้วเยี่ยนเอ๋อให้บ่าวรับใช้ถือของกลับไปก่อน นางจะไปเลือกดูเสื้อผ้าอาภรณ์ชุดใหม่ คราวก่อนนางใส่เพียงเสื้อผ้าสีไม่สดมีเพียงสีที่ใส่แล้วดูสบายตา แต่ทว่าเมื่อนางได้ย้อนกลับมาครานี้นางจะแต่งกายอย่างที่ไม่เคยแต่งมาก่อน และนางจะไปดูร้านท่านหมอว่าจะได้พบเจอกับหนิงเอ๋อพาท่านพ่อของนางมาขอความช่วยเหลือหรือไม่ หากพบครานี้นางจะไม่ยื่นมือไปช่วยเหลือนางแน่นอน

"ฮูหยินเจ้าคะ เนื้อผ้าที่ท่านจับอยู่นั่นไม่เหมาะกับฮูหยินหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยเห็นฮูหยินใส่สีเช่นนี้เลย " ถิงถิงเอ่ยถามเมื่อเห็นนายหญิงตนเองเลือกสีผ้าที่นางไม่เคยคิดจะสวมใส่เลย

"ถิงถิง ข้าว่าสีเช่นนี้ก็เข้ากับข้าเช่นกัน สีเดิมที่ข้าเคยสวมใส่มันดูจืดชืดเกินไป เถ้าแก่ข้าเอาชุดนี้"

"ได้เลยขอรับ" เถ้าแก่เจ้าของร้านรีบมานำผ้าพับเพื่อขายให้เยี่ยนเอ๋อ เมื่อนางได้ผ้าตามที่ต้องการนางเดินออกมาด้านนอกสายตาเหลือบมองไปยังโรงหมอแต่ไม่พบแม้กระทั่งเงาของหนิงหลง

เยี่ยนเอ๋อยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

"ไม่พบนางเช่นคราก่อน หรือว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว ข้ารู้สึกสบายใจยิ่งนัก"

"ฮูหยินเอ่ยอันใดนะเจ้าคะ เมื่อครู่ข้าได้ยินไม่ถนัด" ถิงถิงเดินตามหลังได้ยินเสียงของนายหญิงแผ่วเบาจึงเอ่ยถาม

"ไม่มีอันใดหรอก เรารีบกลับเรือนกันเถอะ เจ้าบอกว่าวันนี้ท่านใต้เท้ากลับมากินอาหารเย็นที่เรือนใช่หรือไม่?"

"ใช่!เจ้าค่ะ วันนี้ใบหน้าของฮูหยินเต็มไปด้วยรอยยิ้มคงดีใจสินะเจ้าคะท่านใต้เท้ามีเวลาให้ อีกไม่นานฮูหยินต้องมีเรื่องดี ๆ แน่เลยเจ้าค่ะ " ถิงถิงตบมือดีใจนางคิดถึงวันที่นายหญิงของตนเองตั้งท้อง เยี่ยนเอ๋อมองนางก็เข้าใจดีว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเดินนำหน้าถิงถิงกลับเรือนเพื่อทำอาหารจัดเตรียมรอใต้เท้า และยังไปเดินตรวจตราของที่จะต้องจัดทำงานเลี้ยงพรุ่งนี้ด้วยเช่นกัน

ตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง อาหารที่เยี่ยนเอ๋อจัดเตรียมก็เสร็จสิ้นแล้ว นางเดินมานั่งคอยสามีที่หน้าเรือนโดยมีถิงถิงคอยอยู่ด้วย

ไม่นานนักก็พบว่ารถม้าของใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อกำลังเคลื่อนมาในเรือน เยี่ยนเอ๋อยิ้มร่ารีบเดินเข้าไปรับสามีอย่างรีบร้อน

"กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ " เยี่ยนเอ๋อยิ้มกว้างให้แก่หลี่หย่วนจื่อแต่แล้วรอยยิ้มของนางได้หุบลงกระทันหันเมื่อเยี่ยนเอ๋อมองไปเห็นสตรีนางหนึ่งที่เดินตามเกี้ยวมา

นางจำได้ดีว่าสตรีนางนี้คือผู้ใด ไม่คาดคิดเลยว่าการที่ไม่เห็นนางที่ตลาดวันนี้จะได้มาพบนางมากับท่านใต้เท้าได้

"ฮูหยินวันนี้เจ้าคงจจะเหนื่อยมากสินะที่เตรียมงานให้ข้า วันพรุ่งนี้เจ้าคงต้องเหนื่อยมากกว่าเดิม "หลี่หย่วนจื่อยกมือลูบใบหน้าฮูหยินอย่างอ่อนโยนพร้อมเอ่ยถาม

"ข้าไม่เหนื่อยเลยเจ้าค่ะ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่น่ายินดีว่าแต่สตรีที่เดินตามท่านมาคือผู้ใดหรือเจ้าคะ" เยี่ยนเอ๋อเอ่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้จักนาง

"สตรีที่ตามเกี้ยวข้ามานะหรือ นางเป็นสาวใช้เรือนของใต้เท้ามู่ ใต้เท้ามู่เคยเลี้ยงท่านพ่อของนางเอาไว้เป็นทาสรับใช้แต่ทว่าตอนนี้ท่านพ่อของนางตายจากนางไปแล้ว ใต้เท้ามู่คิดว่าที่เรือนของเขาสาวใช้ก็มากมายพออยู่แล้ว ข้าเห็นนางน่าสงสารจึงคิดรับนางเข้ามาเป็นสาวใช้ที่เรือนของเรา ข้าเห็นฮูหยินเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องในเรือน หากมีสาวใช้อีกนางคอยปรนนิบัติคงดีไม่น้อย จึงพานนางมาด้วย หนิงหลงเดินมานี่สินี่คือฮูหยินของข้าและต่อจากนี้จะเป็นนายหญิงที่เจ้าต้องคอยปรนนิบัติ” หลี่หย่วนจื่อเรียกให้นางเดินเข้ามาใกล้ นางเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมถ่อมตนเมื่อมายืนอยู่ตอหน้าฮูหยินนางคารวะอย่างนับถือ

“ข้าน้อยหนิงหลงคารวะฮูหยินเจ้าค่ะ ต่อจากนี้ฮูหยินโปรดเมตตาหนิงหลงผู้นี้ด้วยนะเจ้าคะ”