บทที่ 5 ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลเล

หลังจากเสร็จงานหมั้น รมิดาได้ย้ายเข้ามาอยู่ภายในบ้านของตระกูลเล ในช่วงเวลาพลบค่ำ สองเท้าเล็กก้าวออกมาจากรถ เงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่อันคุ้นตา เป็นระยะเวลาหลายปีที่คนตัวเล็กได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ มันมีทั้งช่วงเวลาดี ๆ และเรื่องราวที่ชวนอึดอัดใจ

สิ่งหนึ่งที่ยังทำให้เธอผ่านมันมาได้คือเลโอ รักแรกและรักเดียวของเธอ จนถึงตอนนี้ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อชายหนุ่มยังคงตราตรึงในใจเช่นเดิม แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอแล้วก็ตาม

“สวัสดีค่ะ คุณคาริสา เชิญข้างบนได้เลยค่ะ คุณเลโอได้แจ้งเอาไว้แล้วค่ะ” เสียงของคนใช้ที่ชื่อว่า นาเดียร์ เป็นเด็กสาวน่าจะอายุใกล้เคียงกับคาริสา เธอได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เพราะรมิดาได้ช่วยเอาไว้

นาเดียร์เป็นเด็กกำพร้า มีชีวิตคล้าย ๆ กับรมิดา รมิดาจึงได้เอ่ยปากให้เข้ามาอยู่ในบ้าน ฉะนั้นเด็กสาวคนนี้ไว้ใจได้ ไม่ได้ตกเป็นคนของฮันนี่ทั้งหมด

“จ้ะ นาเดียร์ เลโออยู่ไหม” ด้วยความเคยชิน เรียวปากสีหวานจึงเผลอหลุดปากพูดชื่อของสาวใช้ตรงหน้าอย่างสนิทสนม

“คะ? เอ่อ คุณรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอคะ”

“เรื่องนั้น…เลโอบอกมาจ้ะ” คนตัวเล็กจำใจต้องโกหก

“อ๋อค่ะ ตามเดียร์มาได้เลยค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ” เด็กสาวพูดอย่างนอบน้อม แม้ว่าคนตรงหน้าจะอายุไล่เลี่ยกับเธอ แต่ต้องแสดงท่าทีอ่อนน้อมเข้าไว้ เพราะคนตรงหน้าคือเจ้านาย

ก่อนหน้านี้รมิดาปฏิบัติต่อเธออย่างเท่าเทียม มองเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง ทว่าตอนนี้คนที่จะอยู่เคียงข้างเด็กสาวไม่มีอีกแล้ว จึงทำได้เพียงอ่อนน้อมถ่อมตนเข้าไว้ ชีวิตจะได้สงบและปลอดภัย อีกอย่างไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะดีหรือร้าย

“จ้ะ…คือว่า…ฉันมีคน ๆ หนึ่งมาด้วย เดียร์ช่วยหาที่อยู่ให้เธอหน่อยได้ไหมจ้ะ คนติดตามของฉันเอง”

“เอ่อ เรื่องนั้น….คุณเลโอไม่ได้แจ้งว่าคุณคาริสาจะมีคนอื่นมาด้วย เดียร์จึงไม่ได้จัดห้องไว้ให้ ส่วนจะหาห้องให้ เดียร์คิดว่า…” เด็กสาวเว้นช่องว่างในการพูด ไม่อยากพูดถึงฮันนี่สักเท่าไหร่ หากทำโดยพลการ จะถูกทำโทษเอา

“ถ้าลำบากใจไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวให้พี่ตาต้า พักห้องของฉันไปก่อน”

“ไม่ได้หรอกค่ะ จะให้พี่เขาพักห้องเดียวกับคุณริสาไม่ได้…ถ้าไม่รังเกียจ…พี่ไปพักห้องเดียร์ก่อนได้ไหมคะ รอให้คุณเลโอกลับมา เดียร์จะไปแจ้งอีกที”

“ได้จ้ะ ขอบใจมากนะน้องเดียร์” ตาต้าตอบ

รมิดาในร่างของคาริสา เดินตามนาเดียร์เข้ามาในบ้านด้วยความตื่นเต้น

ในที่สุดจะได้เจอหน้าลูกเสียที แต่เมื่อเดินผ่านห้อง ๆ หนึ่งซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าเป็นห้องของรมิดาร่างเก่าของเธอ มันถูกแม่กุญแจปิดล็อกอย่างแน่นหนา ด้วยความสงสัยเจ้าของใบหน้าสวยจึงเอ่ยปากถามนาเดียร์

“นาเดียร์จ้ะ ทำไมห้องนี้ถึงถูกปิดเอาไว้เหรอ”

“ห้องนั้นเป็นของคุณรมิดาค่ะ ภรรยาเก่าของคุณเลโอ ก่อนที่คุณจะแต่งงานก็รู้อยู่แล้วใช่ไหมคะ ว่าคุณเลโอเขามีภรรยาอยู่แล้ว…และคุณเลโอรักคุณรมิดาแค่คนเดียวค่ะ ฉะนั้นห้องนี้แม้แต่ใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปใช้”

นาเดียร์ตอบ ถึงอย่างไรสาวใช้คนนี้ก็ซื่อสัตย์กับรมิดาแค่คนเดียว

“เป็นแค่สาวใช้กล้าพูดแบบนี้กับเจ้านายได้ยังไง ต่อไป คุณ

คาริสาก็จะเป็นเจ้านายของบ้านนี้ ไม่ทำดีเอาไว้หน่อยเหรอ ระวังจะไม่มีที่ซุกหัวนอนนะ”

เสียงของตาต้าเอ่ยขึ้นด้วยความฉุนเฉียว เด็กสาวคนนี้ปากกล้านัก

“พี่ตาต้า…อย่าว่าเธอเลยค่ะ” เรียวปากสีหวานพูด พร้อมกับยกมือห้ามตาต้า จากนั้นส่งยิ้มให้กับนาเดียร์ เพราะเธอไม่โกรธเลยด้วยซ้ำ กลับเอ็นดูเธอมากกว่าเดิม

“เป็นเด็กดีจังเลยนะ…ไม่ผิดหวังจริง ๆ” หญิงสาวพูดอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนมือไปลูบหัวของนาเดียร์เบา ๆ อย่างลืมตัว สัมผัสที่นาเดียร์ได้รับ ทำให้ร่างของเธอตัวแข็งทื่อ การกระทำของคนตรงหน้าเหมือนกับรมิดาไม่มีผิด อายุก็ไล่เลี่ยกัน…ทำไมหญิงสาวตรงหน้าที่ชื่อว่าคาริสาถึงได้ดูเป็นผู้ใหญ่นัก

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมจ้ะ นาเดียร์” เสียงหวานนิ่มของคาริสา เรียกสติของนาเดียร์ให้กลับมา

“ค่ะ”

“ลูกชายของเลโอชื่อว่าอะไรจ้ะ”

“คะ?” เด็กสาวทำหน้าฉงน คนตรงหน้ารู้ได้อย่างไรว่าคุณเลโอมีลูกแล้ว สงสัยคงเป็นเพราะเธอเป็นลูกสาวมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล คงไม่มีเรื่องไหนที่ไม่รู้

“ชื่อว่า…ลูก้าค่ะ”

“ลูก้างั้นเหรอ…อืม…”ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้าง เพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่ตั้งให้ลูกเอาไว้ ตอนรักกับเลโอใหม่ ๆ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ๋อ เปล่าจ้ะ แค่ชื่อเพราะดี”

“อ๋อค่ะ ถึงแล้วนะคะ ห้องของคุณคาริสา เข้าไปได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณมากนะ เอ่อ ฉันขอรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม”

“คะ?”

“ฉันอยากเห็นหน้าลูกของเลโอหน่อยจ้ะ ได้ไหม”

“เอ่อ…”นาเดียร์ลำบากใจอีกครั้ง เพราะตั้งแต่ที่เลโอพาลูก้ากลับมาอยู่ที่บ้านก็สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาหาลูกชายของเขา แม้แต่คุณฮันนี่ก็ห้าม นอกจากคุณเลโอและพี่เลี้ยงเด็กแล้ว ก็ไม่สามารถมีใครเข้าไปได้

“ได้ไหมแป๊บเดียวนะ ถ้าอย่างนั้นฉันเลี้ยงชูครีมสองจานไปเลย

ดีไหม” ปากเล็กเอ่ยเพื่อยื่นข้อเสนอ เพราะหากเอาชูครีมมาล่อทีไร

นาเดียร์จะไม่มีทางปฏิเสธ นี่แหละคือจุดอ่อนของเด็กสาวตรงหน้า

สาวใช้ตรงหน้าดวงตาเบิกโพลงทั้งตกใจเรื่องที่คาริสารู้จุดอ่อน และตื่นเต้นเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้าจะมอบชูครีมให้กับเธอ

“ค่ะ แค่แป๊บเดียวนะคะ” นาเดียร์ยืนยันหนักแน่น สุดท้ายก็แพ้ให้กับของกิน

“ได้เลย เดี๋ยวรอแป๊บนะ เดี๋ยวโทรสั่งให้ หากมีเวลาว่างเดียวลงมือทำให้กินเยอะ ๆ เลย”

‘อะไรกันบทสนทนาที่ราวกับรู้จักกันมานานแบบนี้ เดิมทีตั้งแง่เอาไว้ ว่าไม่ชอบคาริสา ทำไมท่าทางของเธอพูดคุยอย่างเป็นมิตรแบบนี้ นี่เท่ากับเธอจะทรยศรมิดาไหม…ขอโทษนะคะคุณดาที่เดียร์เห็นแก่ชูครีมมากกว่าคุณ…’

เด็กสาวได้แต่พร่ำบอกคนที่ล่วงลับไปอยู่ภายในใจอย่างซ้ำ ๆ ทว่าไม่มีใครได้ยิน

ณ หน้าห้องของคุณชายน้อย ที่ชื่อว่าลูก้า

เจ้าของใบหน้าสวยค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องด้วยความตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอหน้าลูกชายอีกครั้ง ไม่รอช้ารมิดาในร่างคาริสาใช้มือเรียวเปิดประตูเข้าไปทันที

“หือ กำลังร้องไห้อยู่งั้นเหรอ? คุณชายน้อยเป็นอะไรไป”

เสียงนาเดียร์เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูก้าส่งเสียงร้องไห้ออกมาอย่างดัง

“เป็นปกติค่ะ หนูนาเดียร์ พอตื่นขึ้นมาลูก้าจะร้องไห้เวลานี้ตลอดเวลาเลยค่ะ หากคุณเลโอมาจะหยุดร้องค่ะ”

“อีกเดี๋ยวคงจะมาแล้วค่ะ แต่จะทำยังไงให้หยุดร้องดีคะ หากคุณเลโอมาคงจะเหนื่อยอีกแน่เลยค่ะ”

รมิดาได้แต่ยืนนิ่ง จ้อมมองลูกชายของตนด้วยความสงสารจับใจ จากนั้นค่อย ๆ เดินเข้ามานั่งบนพื้นอย่างช้า ๆ ใช้นิ้วชี้เรียวยาวยื่นไปหา

ลูกชายอย่างห่วงใย

หมับ!

ลูก้าน้อยตอบสนองด้วยการใช้มือเล็ก ๆ จับนิ้วของคาริสาเอาไว้ จากนั้นหยุดร้องไห้ จ้องมองใบหน้าของคาริสาตาแป๋ว

“เด็กดี ไม่ร้องนะครับ”

เสียงหวานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ในใจรู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมา

อุ้มท้องมาเก้าเดือน…หน้าตาเหมือนพ่อหมดเลยนะลูก้าของแม่…

“ขออุ้มหน่อยได้ไหมคะ?”

คนตัวเล็กเอ่ยถามพี่เลี้ยงตรงหน้า ส่วนพี่เลี้ยงก็รู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อยเพราะคำสั่งเข้มของเลโอไม่ให้ไว้ใจใคร แต่ถ้าคาริสาสามารถทำให้คุณชายน้อยหยุดร้องไห้ได้แสดงว่าเธอไม่ได้เป็นคนไม่ดี…ว่ากันว่าเด็กเล็กจะรับรู้ได้ถึงความเจตนาของแต่ละคน

พี่เลี้ยงหันไปมองหน้าของนาเดียร์เพื่อขอความเห็น หญิงสาวเองก็พยักหน้าเบา ๆแทนคำตอบ

ร่างเล็กของทารกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของรมิดา พลันน้ำตาที่หางตาค่อย ๆ ไหลซึมออกมาด้วยความตื้นตันใจ…คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอหน้าลูกซะแล้ว

“อยู่นานไม่ได้นะคะ คุณคาริสา เดี๋ยวคุณเลโอก็กลับมาแล้ว”

นาเดียร์เอ่ยเตือนคนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอเพลิดเพลินกับการอุ้มคุณชายน้อยตรงหน้าโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว…

“ค่ะ ดา…เอ่อ…ริสาไม่ทำให้ลำบากใจหรอกค่ะ ที่ห้ามไม่ให้เข้ามาเพราะเลโอสั่งไว้ใช่ไหม…ริสารู้ค่ะว่าตอนนี้พวกคุณลำบากใจอยู่ แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยเลี้ยงดูลูกชายของ…เลโอ”

เจ้าของใบหน้าสวย หน้าซีดเผือด เกือบหลุดปากพูดว่าเป็นลูกของเธอ

เสียแล้ว

“ฉันทำตามหน้าที่ค่ะ ส่วนคนที่ดูแลคุณลูก้าจริง ๆ คือคุณเลโอค่ะ ตอนกลางคืน คุณเลโอต้องพาคุณลูก้าเข้านอน คุณลูก้าถึงจะยอมนอน ตอนเช้าคุณเลโอต้องคอยดูแลเรื่องนม เรื่องข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ของคุณชายน้อยค่ะ มันไม่ง่ายเลยนะคะ ที่ต้องทำงานไปด้วย เลี้ยงลูกไปด้วย”

รมิดาก้มหน้านิ่ง คิดไม่ถึงว่าเลโอจะลำบากขนาดนี้…แม้ว่าคุณจะร้ายกับฉันแค่ไหน หากดีกับลูกขนาดนี้ ยังไงก็โกรธไม่ลง

“ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่านมที่ให้ตัวเล็กทานใช้นมผงหรือเปล่าคะ”

หญิงสาวถามด้วยความสงสัย เพราะเธอได้ศึกษามาก่อนแล้วว่าเด็กเล็กต้องทานนมแม่ถึงจะดีต่อร่างกายที่สุด

“เรื่องนมไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ คุณเลโอได้จ้างแม่นมมาหลายคนเลยค่ะ ไม่ได้ทานนมผงแน่นอน แหม คุณคาริสา ถามราวกับเป็นแม่ของเด็กเลยนะคะ”

หญิงสาวได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ จากนั้นก็ก้มมองลูกชายสุดที่รักต่อไป จนในที่สุดลูก้าก็ได้นอนหลับคาอ้อมอกของคนตัวเล็กโดยไม่งอแง หรือร้องไห้ออกมา

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเลโอจะกลับมาแล้ว มิดาในร่างของคาริสาได้แต่จำใจอุ้มลูกยื่นให้พี่เลี้ยง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ