CHAPTER. 1

6 ปีแล้ว มหาวิทยาลัยชื่อดังใจกลางกรุง

พิมพ์กานต์ เอกชัยภักดี คือนักศึกษาปีสุดท้ายจากคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่ไม่มีใครไม่รู้จักสาวเจ้า ลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัวภูริเดช เจ้าของกิจการผ้าไหมส่งออกและยังครองตำแหน่งเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย เธอคือสาวน้อยที่ไม่เคยมีหนุ่มแท้คนไหนกล้าเมิน ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ความสวยสง่าของสาวเจ้าเป็นตาเดียว

"เฮ้ย มองอะไรวะ!?"

เสียงเข้มของใครอีกคนที่เดินขนาบข้างหญิงสาวมาด้วยนั้น ทำให้หนุ่มๆ รุ่นน้องในคณะพากันหลบสายตาเสหันไปมองทางอื่นทันที ก็วรณันดันมีหนุ่มหน้าใส หุ่นดี เสียงดุ คอยตามคุมเสียขนาดนี้

"ไม่เอาน่าป้อง... ช่างเขาเถอะ"

หญิงสาวบอกคนข้างกายเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มเดือดขึ้นมาเสียแล้ว เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเห็นว่ามีหนุ่มแอบมองเธอด้วยสายตาลวนลาม

"ได้ไงล่ะพิมพ์ ดูสายตาไอ้พวกนี้แต่ละคนที่มันมองแฟนป้องสิ"

ใครจะไปเชื่อล่ะว่าสาวสวยเบอร์หนึ่งของคณะบริหารอย่างเธอจะมีแฟนเป็นหนุ่มเลือดร้อน โผงผาง เอาแต่ใจ แถมยังเป็นเด็กคณะเกษตรศาสตร์ที่ไม่น่าเข้ากับคุณหนูสาวสวยแบบเธอได้เลย

ปุริม บูรณยกุลหรือ ป้อง หนุ่มภาคเหนือนักศึกษาปีสุดท้ายจากคณะเกษตร ผู้ที่ขยับความสัมพันธ์จากเพื่อนของพิมพ์กานต์เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแฟนคนแรกของหญิงสาวด้วยความน่ารัก จริงใจ เอาใจใส่ เขากลายเป็นผู้ชายโชคดีคนเดียวที่พิมกานต์มอบหัวใจให้

"ป้องใจเย็นๆ หน่อยสิ ทำไมเกเรอย่างนี้ล่ะ"

"ป้องหวงมันผิดด้วยเหรอ? หรือว่ามันกวนใจพิมพ์ ได้... ต่อไปนี้เราจะไม่ยุ่งเรื่องของพิมพ์อีก สบายใจได้เลย

ชายหนุ่มพูดจบก็เดินผละออกไปอย่างหงุดหงิด ปล่อยให้แฟนสาวเหนื่อยใจกับนิสัยเอาแต่ใจ เลือดร้อน และขี้หึงเข้าขั้นโคม่าของเขา สงสัยว่าเธอคงจะต้องไปง้อชายหนุ่มอีกตามเคย

ที่คอนโดหรู ห้องพักของปุริม ชั้น12

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หญิงสาวในชุดลำลองเคาะประตูห้องชายหนุ่มหลังซื้ออาหารเย็นมาฝาก คนในห้องหันไปมองทางประตูนิดหนึ่งแต่ก็ยังไม่ลุก พิมพ์กานต์จึงตัดสินใจหยิบกุญแจที่เขามอบให้ขึ้นมาไขประตูเข้าไปเองทันที ปุริมยังคงนั่งเล่นเกมอยู่บนเตียงกว้างของเขาไม่สนใจคนที่เข้ามาเลยสักนิด เนื่องจากในใจยังแอบงอนสาวเจ้าอยู่พอตัว

"ป้อง... เล่นเกมกี่ชั่วโมงแล้ว"

"สาม..."

พิมพ์กานต์ขมวดคิ้วมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ชายหนุ่มเป็นคนติดเกมเอามากๆ เธอบังคับให้ใส่แว่นกรองแสง เขาก็ยังดื้อไม่ยอมใส่ เธอจึงกำหนดเวลาห้ามไม่ให้เขาจ้องหน้าคอมนานๆ ติดต่อกันเป็นเวลาเกินหนึ่งชั่วโมงเด็ดขาด

แต่นี่เขาก็ดื้ออีกจนได้

"ป้อง.... ไหนเราสัญญากันว่ายังไง ป้องจำไม่ได้เหรอ เกิดตาเสียขึ้นมาจะทำยังไง"

"พิมพ์สนใจป้องด้วยเหรอ?"

น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่าน้อยใจอย่างปิดไม่มิด สายตายังคงจ้องมองหน้าจอไม่หันมามองหญิงสาว พิมพ์กานต์ถอนหายใจ เขาชอบคิดเองเออเองแบบนี้อยู่เรื่อย ส่วนหนึ่งก็มาจากพวกเพื่อนในคณะของเธอที่ชอบแอบเอาเรื่องของทั้งคู่ไปซุบซิบนินทาว่าชายหนุ่มนั้นไม่เหมาะสม ไม่คู่ควรกับลูกสาวเจ้าสัวใหญ่อย่างพิมพ์กานต์ เพราะเขาเป็นแค่เด็กจากคณะเกษตร แถมไม่มีชื่อเสียงหรือนามสกุลดีเลิศแบบใครๆ เขา นั่นจึงทำให้ปุริมมักเก็บมาคิดว่าตัวเขานั้นอาจไม่ควรคู่กับหญิงสาวจริงๆ อย่างที่ใครๆ ว่า

ร่างบางขยับเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มจากด้านหลังก่อนจะซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้าง ปุริมหยุดเกมลงทันทีที่ได้รับสัมผัสจากคนตัวเล็กกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมหันหน้าไปมองอีกฝ่าย

"ป้อง... เรารักป้องมากนะ ป้องเลิกน้อยใจ เลิกฟังคำจากคนอื่นได้แล้ว"

ในใจของหญิงสาว เธอมอบทั้งหัวใจให้กับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว ถึงแม้เพื่อนๆ ของเธอจะกรอกหูอยู่ทุกวันว่าเขาไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เชื่อมั่นในตัวผู้ชายคนนี้

"ป้อง... ป้องขอโทษ"