ตอนที่ 7 ชอบไหม?

พริมาเปิดประตูเข้าไปในห้องภายในคอนโดมิเนียมของเธอ พลันนั้นกลิ่นหอมของอาหารก็ลอยเข้ามาในโพรงจมูก หญิงสาวสูดกลิ่นหอมแสนอร่อยชวนหิวพาลให้พยาธิในท้องส่งเสียงร้องเบา ๆ เธอจัดการล็อกประตูแล้วเดินตามกลิ่นหอมไปยังโซนของห้องครัว เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานแหววยืนอยู่หน้าเตา รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าสวย มือบางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนเดินเข้าไปใกล้แล้วสวมกอดเอวสอบอย่างเต็มรัก

คนถูกกอดตอบรับสัมผัสอ่อนโยนอย่างเต็มใจก่อนถามเสียงนุ่ม “กลับมาแล้วเหรอครับ หิวไหม นี่พี่ทำของโปรดพริมเลยนะ”

“อืม... ตอนแรกพริมก็ไม่หิว แต่พอกลับมาได้กลิ่นอาหารหอม ๆ ฝีมือคนรักแล้ว พริมก็หิวขึ้นมาทันทีเลยค่ะ” พริมาเอี้ยวตัวแหงนหน้ามองคนตัวสูงจากด้านข้างโดยที่แขนยังกอดเอวสอบอยู่

รพีพัฒน์หลุบตามองคนตัวเล็กด้วยสายตารักใคร่ ปากหยักแย้มยิ้มกว้างจนพริมาใจเต้นแรง ไม่ชินสักที ขนาดอยู่ด้วยกันออกบ่อย เธอก็ไม่เคยชินกับรอยยิ้มพิฆาตของเขาได้เลย

“หยุดส่งยิ้มพิฆาตนารีมาให้พริมได้แล้วค่ะ หัวใจพริมทำงานหนักเต้นแรงจะตายอยู่แล้ว” ริมฝีปากบางกระจับยู่ใส่คนในอ้อมแขน กระนั้นแววตากลับระยิบระยับแห่งความสุข

“ก็พี่อยากให้พริมรักพี่มาก ๆ หลงเสน่ห์พี่ให้เยอะ ๆ ไงครับ เผื่อจะใจอ่อนยอมแต่งงานกับพี่สักที”

“แน้! ไหนบอกรอได้ไงคะ” ถามอย่างไม่จริงจัง ก่อนหลบไปยืนด้านข้างชะโงกหน้าดูอาหารที่ชายหนุ่มทำอยู่ในกระทะพลางหลับตาพริ้มสูดกลิ่นความหอมแสนยั่วน้ำลายเข้าปอด

“อ๋า... แค่กลิ่นก็รู้แล้วว่าอร่อย! แฟนใครเนี่ย เพอร์เฟกต์ที่สุดเลย”

“ก็แฟนพริมไงครับ” โดนหยอกเย้ารพีพัฒน์ก็ยอมเล่นด้วยทำเอาหญิงสาวหัวเราะเสียงดังอย่างขบขัน

“พี่พีกลับมานานหรือยังคะ ทำงานวันนี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม?”

“ไม่เหนื่อยครับ วันนี้แค่เซ็นเอกสารนิดหน่อยเท่านั้น พี่กลับมาราว ๆ บ่ายสามนี่แหละครับ ก็เลยมีเวลาแวะซื้อของสดมาใส่ตู้เย็น เพราะจำได้ว่าของในตู้ใกล้จะหมดแล้ว ระหว่างรอพริมกลับมาก็เลยทำกับข้าวไว้รอเสียเลย คนสวยของพี่จะได้ไม่เหนื่อย กลับจากทำงานปุ๊บมีอาหารเสิร์ฟปั๊บ ดีสุด ๆ ไปเลย บริการทุกระดับประทับใจ พริมจะได้รักพี่หลงพี่ให้มาก ๆ เหมือนที่พี่รักพริมหลงพริมไงครับ” ชายหนุ่มขยิบตาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์โปรยเสน่ห์

“ว้า ดูแลเก่ง หยอดเก่ง อวยเก่งอย่างนี้ พริมก็ตัวลอยแย่สิคะ”

“แล้วชอบไหมครับ”

“ชอบสิคะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ เจอแฟนรูปหล่อเอาใจเก่ง ทั้งยังปากหวานเอ่ยชมพริมตลอดแบบนี้ไม่ชอบก็บ้าแล้ว ขอบคุณนะคะที่ทำเพื่อพริมขนาดนี้ พริมรักพี่พีนะคะ” หญิงสาวออดอ้อนพลางแนบใบหน้ากับลำแขนล่ำสัน

“พี่ก็รักพริมเหมือนกันครับ อีกอย่างพี่เต็มใจทำและมีความสุขดี ที่สำคัญคือพี่ไม่อยากเห็นพริมเหนื่อย ให้เหนื่อยแค่เฉพาะเวลาเราจู๋จี๋กันบนเตียงก็พอ”

เพียะ!

“พี่พีอะ” พูดหลังฟาดฝ่ามือน้อยลงบนต้นแขน

รพีพัฒน์ไม่สนใจแรงกระทบที่ต้นแขน เขาทอดสายตามองพริมาด้วยสายตาหยาดเยิ้มสื่อความหมาย พลันก่อเกิดกลิ่นความรักตลบอบอวลในห้องครัว ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าว ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นตึกตักอย่างรุนแรง

“งื้อ... พี่พีอะ พริมแพ้อีกแล้ว อ๊าย! เขิน ไปอาบน้ำดีกว่า จุ๊บ!” พริมาพูดตะกุกตะกักเพราะขวยอายจนสู้สายตาเขาไม่ไหว ก่อนจะกระโดดจุ๊บขโมยจูบที่ริมฝีปากหยักเบา ๆ แล้วเร่งรีบหนีออกจากห้องครัวไปทันที โดยมีสายตาอบอุ่นของรพีพัฒน์มองตามหลังพลางหัวเราะในลำคอ

แฟนสาวของเขาน่ารักน่าเอ็นดูจริง ๆ