EP.2 | ความช่วยเหลือ

TANKUN'S INSIGHT

"คุณแทน มาถึงดึกขนาดนั้น ไม่ง่วงแย่หรอครับ น่าจะนอนต่อสักหน่อย"

"ไม่เป็นไร ว่าจะค่อยนอนต่อตอนหลัง ลุงมีอะไรให้ไลลากินได้บ้างมั้ย"

"นี่ครับ เตรียมไว้ให้แล้ว"

"ไลลา..." ผมเรียกเธอ พร้อมยกจานอาหารให้ดู

......

ตั้งแต่ที่อาเหลียงเสียไป

อันที่จริงต้องบอกว่าตั้งแต่วันที่ผมช่วยไลลาออกมาจากไอ้เวทย์ เจ้าของร้านท้าย ร้านเหล้าที่ซอยอาทิตย์พาณิช แม้จะพาน้องออกมาแล้ว แต่เหมือนสภาพจิตใจไม่ดีขึ้นเลย

ปกติก็เป็นคนไม่ค่อยจะพูดจะบอกอะไร พอเจอสภาพนั้น ไลลาไม่พูดไม่คุย จนต้องพาไปพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลของคุณลุง เธอต้องเข้ารับการรักษาเพื่อเยียวยา

หมอแนะนำว่าให้ผมพยายามพาเธอออกมาจากห้องบ้าง

คือ ผมอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องฟื้นตัวช้า ก็เป็นไปได้

ผมชื่อแทนคุณ บ้านของผมคือเพนส์เฮ้าส์ ที่อยู่คอนโดสูง 60 ชั้น โดยมีสองชั้นบนเป็นพื้นที่ส่วนตัวของผม มันสะดวกสำหรับชีวิตผู้ชายคนเดียวที่จะกินนอนอยู่ในที่ที่เดียว ไม่วุ่นวาย

แต่คุณหมอบอกว่า ผมทำเธอเฉา

เพราะเธอต้องอยู่เพนส์เฮ้าส์นั่นคนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ถึงจะมีงานอดิเรกมาช่วย คือวาดรูปบ้าง จัดดอกไม้เล่นบ้าง แต่การไม่ได้พบปะสิ่งมีชีวิต สำหรับคนที่รักศิลปะแล้ว มันเหมือนทรมานเธอให้ตายช้าๆ

เมื่อคืนหลังปฏิบัติภารกิจสุดท้ายสำเร็จ ผมก็เลยพาเธอขับรถมาเขาใหญ่ บ้านพักของตระกูลเรา ตามคำแนะนำของหมอ ว่า ให้ธรรมชาติช่วยเยียวยาใจ

ผมกับไลลา เราห่างกัน 4 ปี

ตอนเด็กๆ เธอมาเล่นกับพวกเราบ่อยๆ

แต่พอเราโตขึ้นต้องแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่างๆ ก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเดิม

คนอื่นในพี่น้องผม คือ พี่ตรัย กับ ธิคุณ มักปล่อยเลยตามเลยกับไลลา เจอก็เล่นด้วย ไม่เจอก็เฉยๆ แต่ผมสงสารน้องที่ต้องอยู่คนเดียวกับครอบครัวคนอื่น

พวกเรา 3 พี่น้อง เคยได้ยินผู้ใหญ่ในบ้านไลลาพูดถึงเธอแบบไม่ดีเอามากๆ ดังนั้น หากทำได้ ผมก็มักจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดี อย่างน้อย น้องก็ยังมีพวกเรา

วันคืนผ่านไป จากความห่วง พอผมโตขึ้น ผมถึงเข้าใจว่ามันคือความรัก แต่รักได้ไม่นานก็เหมือนถูกสั่งให้เก็บสิ่งที่รู้สึกนั้นลงในกล่องทันที

เพราะป๋าพูดทำนองว่า ไลลากับพี่ตรัย จะต้องคู่กันในวันหนึ่ง

สิ่งที่ผมทำได้ เลยเหลือแค่เพียง การส่งความห่วงใยให้ในฐานะพี่ชาย

ผมพยายามยั้งใจไม่ติดต่อ ไม่ไปหา แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ ผมลอบไปดูไลลาที่บ้านอาเหลียง แบบไม่ให้ใครรู้อยู่หลายครั้ง ยิ่งเห็น คือ เธอที่เติบโตขึ้นกับครอบครัวที่รักเธอน้อยเหลือเกิน ผมยิ่งปวดใจ แต่ทำได้เพียงแค่อีเมล์มาหา เพื่อให้รู้ว่า ยังมีคนที่เธอจะพึ่งพิงได้อยู่ตรงนี้ และผมต้องคอยระวัง ไม่ให้ความรู้สึกนั้นกระทบกระเทือนถึงอนาคตของสองครอบครัว

สุดท้ายผมขอป๋าไปอยู่ต่างประเทศ เพื่อเรียนต่อและเพื่อลืมความรักวัยเด็กของผมทิ้งไป

นั่นแหล่ะครับ

เวลาผมตั้งใจจะทำอะไร ผมก็ทำได้ทุกเรื่อง

แต่ในชีวิต มี 2 เรื่อง ที่ทำเท่าไรก็ไม่สำเร็จ

ผมพยายามหาทางเข้าหน่วยข่าวกรองของหลายรอบ แต่ทำเท่าไรก็ไม่สำเร็จ ทั้งที่การฝึก การทดสอบ และโอกาสทุกอย่าง ผมมีมากกว่าใครๆ มารู้ตอนหลังว่าป๋าเองก็ทำทุกทางเหมือนกันเพื่อไม่ให้ผมเข้าสู่วงการตำรวจทั้งในไทยและต่างประเทศ

ส่วนอีกเรื่อง คือ การเลิกรักไลลา

ยิ่งป๋าบีบผมให้มาสวามิภักดิ์กับเขาเท่าไร ผมยิ่งไม่ชอบ

หลังผมตะลุยทำธุรกิจของตัวเอง โดยไม่สนใจอำนาจมืดของป๋า ผมตัดการติดต่อกับป๋าให้เหลือน้อยที่สุด เพื่อโลกที่ผมจะอยู่ต่อไป ป๋าจะเข้ามาทำอะไรไม่ได้

การกลับมาอยู่ไทยอีกครั้ง ผมมาเพราะกำลังทำธุรกิจอยู่ และก็เพราะพี่ตรัยขอให้มาช่วยปัญหาที่บ้านของเรา ความซับซ้อนของเรื่องราวที่ธิคุณเจอนั้น หากพวกเราสามพี่น้องไม่ร่วมมือกัน มันอาจทำให้ตระกูลอาทิตย์พาณิชต้องกลับไปสู่ยุคมืดที่เราค้ายาอีก

ผมเกลียดยาเสพติด และผมรักพี่น้องของผม

ผมจึงทุ่มทุกอย่างเพื่อหาตัวคนร้ายให้เจอ

หลังจากที่เราจัดการอาเหลียงแล้ว มันก็ปกติที่เราจะต้องจัดการอย่างถอนรากถอนโคน

แต่ไลลา คือคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น

เพื่อความปลอดภัยของชีวิตเธอ

ผมเลยต้องพาไลลามาอยู่ด้วย

ในฐานะ ผู้หญิงของผม

.....

"พี่แทน มาดูนี่สิ"

ผมเรียกเธอมากินข้าวไม่สำเร็จ

แต่ผมเป็นฝ่ายเดินมาดูตามที่มือเล็กๆนี่กวักชวนให้เดินไปหา

"น่ารักมั้ย"

"ดอกหญ้าหรอ สวยดี"

"ไม่ช่ายย นี่ๆ"

ไลลาที่นั่งยองๆ เขยิบหลบให้ผมเห็นชัดเจนขึ้น เธอตั้งกล้องขึ้นมา สายตาตั้งใจน่าดู

แชะๆๆ

"หอยทากหรอ?"

"ดูสิมีอีกหลายตัวเลย" เธอชี้ใหญ่

มันก็ปกติของที่ดินที่ชื้นๆ ยามเช้าแบบนี้นี่

ถ้าหอยทากยังตื่นเต้นขนาดนี้

ผมจะพาไปดูสัตว์ที่แอฟริกา หรือบินไปเกาะกาลาปากอสก็ได้

"ไปกินข้าวกันเถอะ"

"เราอยู่ที่ไหนหรอ"

"บ้านพัก เขาใหญ่"

"อ่อ"

"เธอยังไม่เคยมาใช่มั้ย บ้านนี้"

"ฉันไม่เคยไปที่ไหนทั้งนั้นแหล่ะ พี่ก็รู้"

ผมจับมือให้เธอลุกขึ้นเสียที จะได้ไปกินข้าว

"อยากไปที่ไหนในโลกนี้ บอกมาได้เลย จะพาไปทุกที่"

"ทุกที่เลยหรอคะ ไปทะเล ไปน้ำตกได้หมด?"

"ได้ค่ะ ถ้าไลลาจะไป"

"ไกลๆ แบบหัวหิน ภูเก็ต"

"ได้"

"ต่างประเทศล่ะ"

"ได้ ถ้าไลลามีพี่อยู่ด้วย อยากไปไหน พี่ก็จะพาไป"

"ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น อิตาลี ออสเตรีย สวิสเซอร์แลนด์"

"ได้เลยค่ะ พี่จะพาไลลาไปเอง"

"โห...เริ่มต้นจากเคลียร์งานก่อนเลยค่ะ"

สายตาเธอ คือ ไม่เชื่อว่าผมทำได้

น่าจะเพราะว่าเห็นผมงานยุ่งตลอดเวลา

----------------

[Akira side]

อีกด้านหนึ่ง ชาย 2 คนกำลังคุยกันในรถยนต์ ณ ลานจอดรถกลางห้างสรรพสินค้าใหญ่ชานเมือง

ผมกำลังนั่งอ่านข้อมูลที่อดีตรองอธิบดีของกรมตำรวจส่งมาให้

ในช่วง 90 วันที่ผ่านมา มีแก๊งลักลอบขนยาเสพติดตายเพราะถูกสั่งเก็บเยอะขึ้นเป็นพิเศษ ซึ่งมี 2 คนใหญ่ๆ ที่สำคัญ คือ ไต้เอ๋อลู่ พ่อค้ายาที่จีน กับ อาเหลียง อดีตคนใหญ่คนโต

และหลังจากงานศพอาเหลียงไม่นาน ครอบครัวของเขาทั้งหมดก็ถูกเก็บด้วยเช่นเดียวกัน ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว คนสุดท้ายเมื่อคืน ญาติห่างๆ โดนเก็บที่บาร์เหล้าแห่งหนึ่ง

"แล้วทำไม?"

"ใช่ เด็กคนนี้ อาจเป็นเพราะเป็นลูกบุญธรรม หรือเป็นเพราะเธอมีประโยชน์"

"ทำไมไม่มีใครช่วยเธอออกมา"

"เพราะมันช่วยตรงๆไม่ได้ไง นายจะทำมั้ย"

"ทำครับ ผมจะช่วยเธอเอง"

"ถ้าอย่างนั้น จากนี้ไป ชื่อของนายจะหายไปจากกรม ประวัติทั้งหมดจะถูกสร้างขึ้นใหม่ อคิราห์จะไม่มีตัวตน

นี่คือประวัติใหม่ของนาย"

"รับทราบครับ"

"อคิราห์ ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา แต่ผมเองอยากช่วย เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ของตระกูลอาเหลียง ช่วยเธอให้ปลอดภัย"

"ครับ"

"ตระกูลอาทิตย์พาณิช ไม่ใช่ใครก็ต่อกรได้ หากมีอะไรผิดพลาด นายจะถูกทำให้เข้าใจว่า ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับทางกรมทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต เข้าใจใช่มั้ย"

"เข้าใจครับ"

ผมนั่งอ่านชื่อ ประวัติของเด็กผู้หญิงคนนี้ เพื่อดูว่าจะตามหา เข้าถึง และช่วยเหลือเธอได้อย่างไร

"ไลลา ศิริวานิชพันธ์ อายุ 24 ปี"

-----

Walksmember Zone

จากรูปปกของเรา รี้ดคิดว่า คนไหนคือพี่แทนคะ ^______^

-----