ไม่จำเป็น

"เธอทำไมไม่บอกไอ้เสือ" หลังจากพี่พยาบาลออกไปแล้วขุนก็เดินเข้ามาถามฉันตรงข้างเตียงโดยมีอิมเมจนั่งปลอกผลไม้ให้ฉันทานอยู่ใกล้ๆ

"ไม่จำเป็น"

"ไม่จำเป็นเหี้ยไรวะ" ขุนพูดใส่อารมณ์จนฉันกับอิมเมจมองหน้ากัน

"แล้วนายจะมาโมโหทำไมขุน"

"ถ้าวันนี้เธอกับลูกไม่ปลอดภัยคนที่เสียใจที่สุดคือไอ้เสือนะ"

"เสือน่ะเหรอจะมาเสียใจ ไม่หรอกมั้งตอนนี้ฉันก็เห็นเขามีความสุขดีนี่มีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนั้น"

"เพราะมันไม่รู้ไงว่าเธอท้องลูกของมันอยู่"

"จะรู้หรือไม่รู้มันก็ไม่ต่างกันเพราะฉันกับเสือเราไม่ได้เป็นอะไรกันฉันกับเขาเราเลิกกันแล้วนายก็รู้เขาไม่ได้รักฉันอีกแล้ว บางทีเขาอาจจะไม่เคยรักฉันเลยก็ได้...และอีกอย่างนึงนะเขาไม่เคยคิดที่จะมีลูก เพราะฉะนั้นลูกคนนี้เป็นของฉันเพียงคนเดียวไม่เกี่ยวกับเสือ"

"เพราะมันไม่รู้ไงว่าเธอท้องถ้ามันรู้มันไม่มีทางบอกเลิกกับเธอหรอก"

"แปลว่าถ้าฉันบอกว่าฉันท้องเสือจะไม่ยอมเลิกกับฉันทั้งที่เขาไม่รักฉันแล้วน่ะเหรอ มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าต้องทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักที่อยู่ด้วยก็เพราะความรับผิดชอบ"

"แต่ฉันมั่นใจว่าเสือมันยังรักเธอนะ"

"นายไปหลอกเด็กอนุบาลเหอะขุนอย่ามาหลอกให้ฉันรู้สึกดีเลยเพราะฉันไม่ได้รู้สึกดีใจหรืออะไรเพราะสิ่งที่นายพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง นายอย่าให้ฉันต้องรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่านี้เลยนะถ้าต้องไปบอกให้เสือมารับผิดชอบกับสิ่งที่เขาไม่เคยต้องการ"

"เธอดื้อจริงๆ เลยว่ะ ฉันบอกก็ไม่เชื่อ เห้อออ"

"ฉันหวังว่านายจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับถ้านายยังเห็นว่าเรายังพอที่จะเป็นเพื่อนกันได้อยู่"

"แต่ว่า..."

"ถ้านายบอกเรื่องนี้กับเสือเราสองคนจะไม่เหลือความเป็นเพื่อนหรือแม้แต่คนรู้จักฉันก็จะไม่มีให้"

ฉันนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ซึ่งเรื่องนี้ฉันไม่ได้โทรไปบอกพ่อกับแม่เพราะเกรงว่าท่านจะตกใจและเป็นห่วง ขุนกับอิมเมจมาเยี่ยมฉันทุกวัน ขุนสัญญาว่าจะไม่บอกเสือซึ่งฉันก็ขอบคุณเขา และวันนี้ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหลังจากที่คุณหมอบอกว่าลูกของฉันแข็งแรงปลอดภัยดีแต่หมอก็กำชับว่าห้ามฉันยกของหนักหรือเดินเร็วและที่สำคัญห้ามเครียด ทำให้ฉันต้องย้ายตัวเองมาอยู่กับอิมที่บ้านเพราะมันห่วงฉันมากกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไปอีกถ้าอยู่คนเดียวซึ่งฉันก็ต้องยอมตามใจมัน ขุนอาสามาส่งฉันที่บ้านของอิมป๊ากับม๊าของอิมท่านก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรกับฉันที่รู้ว่าฉันท้องท่านแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเปรียบเสมือนพ่อกับแม่คนที่สองของฉันซึ่งฉันก็ซาบซึ้งในความเป็นห่วงของท่านที่มีต่อฉันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ ท่านคอยดูแลหาของบำรุงมาให้ฉันทานเสมอในทุกวันก่อนนอน

"กวาง" ในขณะที่ฉันกำลังนั่งรออิมเดินไปสั่งอาหารคนที่ฉันพยายามลืมและหลบหน้าก็เดินเข้ามาทัก ฉันเงยหน้ามองเขา มองคนที่ฉันทั้งรักและคิดถึง เรามองหน้ากันแววตาของเขาที่มองฉันมันยังเหมือนเดิมคงจะมีแค่แววตาเท่านั้นที่เหมือนเดิม

"หายไปไหนมาตั้งหลายวันไม่มาเรียน"

"ไม่ค่อยสบาย" ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่ตอบเขาแล้วนะแต่พอมองดูแววตาของเขาฉันก็พูดออกไปเองโดยอัตโนมัติ

"เป็นอะไร"

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ขอบใจนะที่อุตส่าห์มีน้ำใจเดินมาถาม" ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดแบบนั้นเพราะถึงฉันจะคิดถึงเขาแต่ฉันก็ไม่ลืมกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน

"ฉัน..."

"พี่เสือขามาอยู่นี่นี่เองคิดตี้เดินตามหาตั้งนาน อุ้ยนี่พี่เรนเดียร์แฟนเก่าพี่เสือที่นา สวัสดีค่ะพี่เรนเดียร์หนูชื่อคิดตี้นะคะเป็นแฟนใหม่ของพี่เสือ^^" ผู้หญิงหน้าตาสะสวยนางหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนเสือพร้อมกันเอ่ยทักทายฉันฉันไม่อยากพูดด้วยก็เลยรีบลุกเพื่อไปจากตรงนั้นแต่ด้วยความรีบเร่งทำให้ฉันรู้สึกหน้ามืดจนเกือบล้มลงไปโชคดีที่เสือเข้ามาประคองเอาไว้ทัน มือของเขามาสัมผัสที่ห้องของฉัน ท้องที่มีลูกของเราอยู่ข้างในนั้น

"ทำไม..." ฉันไม่รู้ว่าเขาสงสัยอะไรหลังจากที่มือของเขามาโดนบริเวณหน้าท้องของฉัน ฉันรีบปัดมือเขาออกก่อนจะรีบเดินไปหาอิมที่กำลังยืนรออาหารอยู่หน้าร้านร้านนึง

"เดินมาทำไมเนี๊ยะทำไมแกไม่ไปนั่งรอที่โต๊ะ" ฉันโดนอิมดุทันทีแต่พอหันไปเจอเสือที่ยืนมองฉันกับอิมอิมก็เข้าใจทันที

"เสือมันมาพูดอะไรกับแก"

"เขาแค่มาถามว่าฉันทำไมหายไปหลายวัน"

"เสือคงห่วงแกแล่ะคนเคยคบเคยรักกันมาตั้งหลายปี"

"ถ้าเขารักฉันคิดถึงสิ่งที่เราเคยผูกพันกันมาเขาคงไม่บอกเลิกฉันง่ายๆ แบบนี้หรอก" ฉันพูดด้วยความรู้สึกเศร้าและเสียใจแม้ใจจะพยายามไม่คิดมากก็ตาม

"แกอย่าร้องไห้นะเว้ยยัยเดียร์ ฮึบ ฮึบไว้" อิมมันรีบเตือนสติฉันเพราะตอนนี้เรากำลังอยู่กันในโรงอาหารที่มีนักศึกษาเต็มไปหมดถ้าเกิดเธอร้องไห้ตอนนี้เวลานี้คงไม่ดีแน่

"อื้มมม ไม่ร้องไม่ร้อง"

ฉันรีบหลบสายตาคนอื่นก่อนจะเอาทิชชู่มาซับน้ำตาที่ไหลออกมาทางหางตา

"เดียร์"

"อ้าวขุน" ฉันไม่รู้ว่าขุนเดินมาจากไหนจู่ๆ เขาก็ยื่นถุงอาหารมากมายมาให้ฉัน ฉันมองอย่าง งงๆ

"อ่ะเอาไปฉันสั่งมาให้เธอ"

"สั่งมาให้ฉันเหรอ"

"อืมดิ ตอนนี้เธอต้องทานอาหารที่มีประโยชน์ไม่ใช่เหรอแล้วอาหารในโรงอาหารของมหาลัยเรามันไม่ค่อยมีอะไรที่มันมีประโยชน์สักเท่าไหร่ฉันเลยสั่งมาจากข้างนอกมาให้เธอ"

"ทำไมนายต้องมาทำดีกับเราขนาดนี้ด้วยขุน" ฉันถามด้วยความไม่เข้าใจกับการกระทำของขุน

"ฉันก็แค่อยากไถ่โทษกับความผิดที่ฉันเคยทำกับเธอในครั้งนั้น"

"ความผิดอะไร ไถ่โทษอะไร"

"ก็..วันนั้นไงที่ฉันไม่รับโทรศัพท์ของเธอจนทำให้เธอกับไอ้เสือทะเลาะกัน ถ้าวันนั้นฉันรับโทรศัพท์ของเธอหรือโทรบอกเธอว่าไอ้เสือมันอยู่ไหนทำอะไรเธอกับมันก็คงไม่ต้องมาทะเลาะกันจนเลิกกันแบบนี้"

"มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนะขุนถึงนายจะรับโทรศัพท์ของเราหรือโทรบอกเรายังไงๆ เสือก็ขอเลิกเราอยู่ดี"

"เอาเหอะเธอจะคิดยังไงก็แล้วแต่เธอแต่ฉันซื้อมาแล้วเธอก็กินๆ ไปเถอะรับรองมีประโยชน์ต่อเธอกับหลานของฉันอย่างแน่นอน" ฉันมองหน้าขุนด้วยความรู้สึกขอบคุณที่เขาดีกับฉันถึงขนาดนี้

"ขอบใจนะขุน"

"ถ้าอร่อยพรุ่งนี้ฉันจะสั่งมาให้เธอกินอีก"

"ไม่เป็นไรเราสั่งเองได้"

"เอาน่า บ้านฉันรวยกว่าเธอฉันสั่งให้เธอกินได้ทุกวันแล่ะ อะเอาไป ยัยอิมเมจเธอจัดการให้เพื่อนเธอด้วยนะ อ้ออย่าแย่งหลานฉันกินล่ะโอเค้^^" ขุนหันมาพูดกวนๆ ใส่ยัยอิมทำให้ยัยอิมออกอาการทันทีเพราะขุนหาว่าอิมจะแย่งอาหารฉันกิน

"ไอ้ขุนบ้าฉันไม่ตะกละแย่งของเพื่อนของหลานฉันกินหรอกย่ะ"

"อ๊ะ ใครจะไปรู้ฉันชอบเห็นเธอกินทุกอย่างที่ขวางหน้า"

"ไอ้บ้าขุนไปไกลๆ เลยไป๊!!! " ฉันอดขำกับสองคนนี้ไม่ได้คือเจอหน้ากันทุกครั้งก็ต้องมีเรื่องจิกกัดกันตลอดและคนที่เริ่มก็ไม่ใช่ใครหรอกขุนนั่นเองที่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมขุนถึงชอบพูดแหย่อิมทุกครั้งที่มีโอกาส