การกลับมา

สวัสดีค่ะฉันชื่อว่าเรนเดียร์พ่อกับแม่มักจะเรียกสั้นๆ ว่าเรนส่วนเพื่อนๆ จะเรียกว่าเดียร์แต่ฉันก็ยังมีชื่ออีกชื่อนึงนะคะแต่ชื่อนี้จะมีแค่คนเดียวที่เรียกแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ยินชื่อนั้นอีกแล้วล่ะเพราะอะไรน่ะเหรออ่านไปก็จะรู้เองค่ะฉันไม่อยากสาธยายเพราะมันเหมือนเป็นการตอกย้ำความเจ็บปวดของตัวเอง

ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่งานเลี้ยงรุ่น งานที่รวบรวมเพื่อนๆ ทุกคนที่บางคนก็ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่เรียนจบหรือบางคนอาจจะยังเจอกันอยู่ ส่วนฉันตั้งแต่เรียนจบไปสามปีฉันไม่ได้เจอใครเลยค่ะเพราะหลังจากเรียนจบฉันก็ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเองที่ต่างจังหวัด

"เฮ้ยัยเดียร์ทางนี้โว๊ยยยยย!!! " เสียงเรียกชื่อของฉันที่ดังแข่งกับเสียงดนตรีทำให้ฉันหันไปมองหาว่าใคร ปรากฏว่าเป็นยัยอิมเพื่อนสนิทของฉันเองค่ะที่มันกำลังตะโกนเรียกจนทำให้คนอื่นๆ หันมามองจนฉันต้องรีบก้มหน้าแล้วเดินไปหามันที่โต๊ะ ยัยอิมชื่อเต็มๆ ก็คืออิมเมจและที่ฉันกับมันไม่ได้เจอกันก็เพราะหลังจากเรียนจบพ่อแม่มันก็ส่งมันไปเรียนต่อต่างประเทศทันทีทำให้ฉันกับมันไม่ได้เจอหน้ากันเลยมีแค่โทรคุยกันเท่านั้น

"ไม่ได้เจอแกตั้งหลายปีโคตรคิดถึงเลยว่ะ" มันพุ่งเข้ามากอดฉันจนฉันแทบหงายหลังคือตอนนี้มันคงจะเมาแล้วล่ะเพราะดูจากแก้วเครื่องดื่มที่วางอยู่เต็มโต๊ะ

"อื้มมมฉันก็คิดถึงแกเหมือนกันว่าแต่ทำไมแกเมาเร็วขนาดนี้ล่ะงานเพิ่งเริ่มไม่ใช่เหรอ"

"ก็มันไม่มีอะไรทำนี่หว่าแกก็มาช้าฉันไม่อยากคุยกับใครก็เลยสั่งเครื่องดื่มมาดื่ม" มันยกแก้วเหล้าขึ้นมาโชว์ก่อนจะกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว

"เป็นความผิดฉัน?? " ฉันใช้นิ้วชี้มาที่ตัวเองเพราะยัยอิมมันโทษฉันว่าฉันมาสาย แต่ฉันก็มาสายจริงๆ เพราะฉันนั่งเครื่องจากเชียงใหม่เพิ่งจะถึงกรุงเทพได้ไม่กี่ชั่วโมงนี้เองแล้วไหนจะต้องหาโรงแรมที่พักอีกเพราะที่นี่ฉันไม่มีบ้านเมื่อก่อนตอนเรียนที่นี่ฉันก็เช่าหออยู่มาตลอดและไหนจะรถติดอีกคือกรุงเทพรถติดยังไงก็ยังติดอยู่อย่างนั้นคือฉันผิดเองแล่ะที่กะเวลาผิดเพราะเคยชินกับการเดินทางที่สะดวกสบายรถไม่ติดของบ้านเกิดตัวเอง

"อืมใช่ เออเมื่อกี๊ตอนฉันเดินเข้ามาในงานฉันเจอผัวเก่าแกด้วยนะน่าจะมากับเมียใหม่มั้ง"

"......" ฉันมองหน้าอิมแต่ไม่ตอบ

"เอ่อออ...ฉันขอโทษนะ" อิมพอมันเห็นฉันเงียบมันก็รีบขอโทษทันที คือฉันไม่ได้โกรธมันหรอกนะที่พูดถึงใครบางคนขึ้นมา

"ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้โกรธ"

"แต่คืนนี้ยังไงแกก็ต้องเจอนะแกโอเคป่าววะ"

"ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันก็จะพยายามไม่มองไม่สนใจก็แล้วกัน"

"แกยังตัดใจจากมันไม่ได้ใช่ไหม"

"ก็...."

"อืมฉันเข้าใจแกเพราะมันเป็นรักแรกของแกเป็นผัวคนแรกของแกแถมยังเป็น..."

"ฉันหวังว่าแกจะไม่บอกใครนะอิม" ฉันรีบตัดบทก่อนที่ยัยอิมจะพูดอะไรออกมาอีก

"ได้ๆ ฉันจะปิดเป็นความลับฉันจะไม่บอกใครแต่ว่าแกจะปิดบังเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหนวะ"

"ฉันก็ปิดมาได้ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาแกก็เห็น"

"แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะปิดเรื่องนี้ไปได้ตลอดนะเว้ย"

"เรื่องนั้นฉันคิดเอาไว้แล้วแกไม่ต้องเป็นห่วง"

"โอเคๆ ฉันก็แค่ห่วงแกเท่านั้นแล่ะ"

"ฉันรู้ว่าแกห่วงฉันมาตลอดเพราะแกคือเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน"

"แก็เหมือนกันยัยเดียร์แกก็คือเพื่อนรักเพื่อนเลิฟที่ฉันสนิทที่สุด"

ฉันกับมันกอดกันด้วยความเข้าใจ ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยแต่อิมมันก็รู้เรื่องทุกอย่างของฉันเพราะฉันไม่เคยปิดบังอะไรมันเลยมันคือที่ปรึกษาที่คอยให้คำแนะนำที่ดีมาตลอด แค่มีมันเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวฉันก็พอใจแล้ว