ตอนที่ 3 ตามไปส่ง 1

“ไม่ให้พี่ไปส่งจริงเหรอ” เสียงธาวินถามศลิษาที่เดินตามหลังเขาออกมา

“ไม่ต้องหรอกพี่ พี่กลับเลย เดี๋ยวแฟนพี่รอ” ใบหน้าหวานส่ายไปมาเป็นการยืนยันคำพูดตัวเอง

“โอเค งั้นกลับดีๆ มองซ้ายมองขวาด้วยล่ะ เดินระวังด้วย”

“ครับผม” ศลิษายิ้มขี้เล่น เธอโบกมือให้ธาวินก่อนจะเดินออกไปเรื่อยๆ

หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่คนเดียวหลังจากที่บิดามารดาเสียด้วยอุบัติเหตุ พวกท่านไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้ให้ มีเพียงเงินประกันชีวิตก้อนหนึ่งจากทั้งคู่เท่านั้น ศลิษาจึงเงินเงินส่วนหนึ่งเก็บไว้เป็นค่าเทอมค่าเล่าเรียน กับแบ่งอีกส่วนหนึ่งมาเช่าห้องพักขนาดไม่ใหญ่แต่ไม่ลำบากในการใช้ชีวิต อีกส่วนเก็บไว้เป็นเงินกินใช้และเงินสำรองยามฉุกเฉิน

แต่ก็ใช่ว่าเธอจะเอาเงินออกมาใช้อย่างเดียว หญิงสาวหางานทำในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ที่ผับแห่งนี้เงินดี แขกค่อนข้างมีระดับ ทิปจึงหนักตามไปด้วย ทิปจากแขกในแต่ละคืนมากพอที่ศลิษาจะอยู่ได้โดยไม่ต้องควักเงินเก็บออกมาและอยู่ได้โดยไม่ลำบากหากเธอรู้จักกินรู้จักใช้

ศลิษายอมย้ายมาอยู่หอพักที่อยู่ไม่กลจากผับแห่งนี้มาก เดินเพียงป้ายรถเมล์เดียวก็ถึง ค่าเช่ารายเดือนเธอเอามาจากเงินที่ได้ทิปจากแขกเพียง 2-3 คืน รวมทั้งเงินในส่วนกินใช้และไปมหาวิทยาลัยด้วย ส่วนเงินเดือนหญิงสาวตั้งใจที่จะเก็บและปล่อยให้มันนอนอยู่ในบัญชีแบบนั้น แต่เธอเป็นหญิงสาววัยรุ่น ก็ต้องมีบ้างที่แต่งตัวหรือซื้อข้าวของตามกระแส การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวทำให้ศลิษาต้องวางแผนทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

“จอดรถ”

“ให้พาขึ้นรถไหมครับนาย”

“อืม”

สิ้นเสียงคำสั่ง อเล็กซ์ก็หันไปถามผู้เป็นนาย เมื่อได้รับคำยืนยันก็สั่งให้ลูกน้องอีกคนจอดรถแล้วเปิดประตูก้าวลงไปประชิดร่างของหญิงสาวที่กำลังเป็นที่สนใจของผู้เป็นนายที่กำลังเดินอยู่บนทางเท้าคนเดียว

“นายสั่งให้เธอขึ้นรถ” อเล็กซ์พูดเสียงเรียบแบบที่เขาทำเป็นประจำ

“คุณ.....ที่ผับ”

“ใช่ นายอยากพบเธอ”

ศลิษาขมวดคิ้ว เขาจะอยากเจอเธอทำไมนักหนา ในเมื่อตอนที่เธอทำงานอยู่เขาก็เรียกเธอเข้าไปพบแล้วรอบหนึ่ง

“.....ค่ะ”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพยักหน้ารับ อเล็กซ์ก็เดินนำไปเปิดประตูรถด้านหลัง ศลิษาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่ารังสีที่ออกมาจากคนที่นั่งอยู่มันไม่ธรรมดา แต่ก็ยอมก้าวเม้าขึ้นไปบนรถแต่โดยดีด้วยสำนึกว่าเขาคือเจ้าของผับที่เธอกำลังทำงานอยู่ และที่นี่ก็เงินดีมากพอจะทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่โดยไม่ลำบาก เธอไม่อยากจะไปดิ้นรนหางานใหม่

“พักอยู่ที่ไหน” ดวงตาคมกริบมองร่างบอบบางที่สัดส่วนไม่บางนั่งตัวเกร็ง เบียดตัวเองกับประตูรถก็ถามขึ้น

“แถวนี้แหละค่ะ” ศลิษาตอบเขาอย่างจำใจ

“บอกทาง”

“ฉันกลับเองได้ค่ะ”

“.....”

“เธออย่าขัดใจนายเลยจะดีกว่านะ” อเล็กซ์ขัดขึ้นอย่างรู้ใจ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเงียบเสียงไป

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะบอกชื่ออพาร์ทเม้นที่เธอพักอยู่ กับบอกทางให้กับลูกน้องของเขารู้ รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆหลังจากที่ศลิษาบอกทาง พร้อมทั้งสายตาคมกริบที่มองเธอท่ามกลางความมืดโดยไม่กระพริบ

“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง”

หลังจากมาถึงหน้าอพาร์ทเม้นรถก็จอดสนิท ศลิษานั่งนิ่งรอจนเริ่มหงุดหงิดก็ไม่มีใครพูดอะไร เธอจึงรีบเอ่ยขอบคุณเขาแล้วเตรียมจะลงจากรถ มือเล็กเปิดประตูแล้วรีบก้าวลงรถเพื่อไม่ทันให้เขาได้พูดอะไรอีก

เฟรเดอริคเหลืองมองแล้วสั่งให้ลูกน้องออกรถ เขามาส่งหญิงสาวเพียงแค่เพราะเขาอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเท่านั้น อันที่จริงมันไม่ยากหากจะรู้ประวัติของเธอ เขาตั้งใจจะให้ลูกน้องไปหาข้อมูลมาอยู่แล้ว แต่บังเอิญเจอหญิงสาวเดินอยู่พอดีจึงไม่ต้องเสียเวลา

“สืบข้อมูลมาด้วย ทุกอย่าง”

“ครับนาย แล้วนายจะกลับบ้านเลยไหมครับ”

“กลับเลย”

ดวงตาคมมองตรงไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด หวนนึกไปถึงหญิงสาวที่เพิ่งลงจากรถไป เธอไม่มีทีท่าว่าจะเข้าหาเขาเหมือนคนอื่นเลยสักนิด บางทีเกมนี้มันอาจจะสนุกกว่าที่ผ่านมา เพราะเขาไม่เคยต้องมาวิ่งตามสิ่งที่เขาอยากได้เลยสักครั้ง