ตอนที่ 1.ความซวยกระทบหัวไหล่

ตอนที่ 1.ความซวยกระทบหัวไหล่

“ได้ๆ ฉันลาออกเองค่ะ ถ้าคุณต้องการให้ฉันก้มหัวให้ยายป้าคนนั้น ก็เสียใจด้วยค่ะ” พบูส่ายหน้า ปลดเข็มกลัดติดหน้าอกโยนใส่หน้าหัวหน้าขาวีนที่ต้องการให้เธอ ออกไปก้มหัวให้ลูกค้าปากมากคนนั้น

พบูพยายามทนจนสุดที่จะทนไหว เธอเริ่มทำงานที่ร้านรองเท้าแห่งนี้เข้าเดือนที่สอง ต้องผจญกับลูกค้าเรื่องมากหลากหลายรูปแบบ แต่ไม่เคยเจอใครที่ปากมากและดูถูกคนอื่นแบบนี้มาก่อน

“พบู ถ้าเธอคิดว่าแค่ลาออกแล้วจบ เธอคิดผิดนะ” เสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก

“ทำไมคะ คุณจะแบนฉันหรือไงคะ ฉันไม่คิดจะทำงานสายนี้อีกแล้วค่ะผู้จัดการ ฉันไม่ชอบวิธีการดูถูกของคนรวยพวกนี้เลย ฉันทำอย่างอื่นก็ได้ เรื่องตกงานแค่นี้ไม่ทำให้ฉันอดตายหรอก” คำขู่พวกนี้ไม่ได้ผลกับเธอ พบูไม่มีใครให้ต้องแคร์ เธอตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ นับตั้งแต่อายุสิบห้าปีบริบูรณ์

พบูเป็นเด็กกำพร้า ไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวเอง เธอโตมาท่ามกลางพี่น้องนับร้อยชีวิต และเมื่อถึงเวลา เธอก็ต้องออกมาเผชิญโชค ไม่อย่างนั้นเด็กที่อายุน้อยกว่าจะไม่มีที่นอน

โชคดีที่พบูเป็นเด็กว่าง่าย หลังจากอายุถึงเกณฑ์ พบูก็ไปอาศัยอยู่กับแม่ชีที่คอนแวนซ์ เธออาศัยใบบุญของแม่ชีเรียนต่อที่นั่น แม้จะถูกดูแคลนจากคนรอบข้างตลอดเวลาที่ศึกษาต่อ แต่เวลาแสนเศร้าเหล่านั้นก็ไม่ทำให้พบูยอมแพ้ เธอกัดฟันเรียนจนจบ ด้วยเกรดที่ไม่มีใครกล้ากระแหนะกระแหน แถมยังได้ป้ายประกาศเชิดชูความขยันติดมือกลับออกมาด้วย

สมัยที่เรียนในระดับวิทยาลัย’ สังคมแบบเดิมทำให้พบูไม่มีเพื่อนมากนัก หลายคนถอยหนี ไม่พยายามคบค้าสมาคมกับเธอ เนื่องจากความจนที่แปะติดหน้าผากของเธอนั่นเอง

พบูกระเสือกกระสนจนกระทั่งเรียนจบ

เกรดไม่ได้งดงามเหมือนเพื่อนคนอื่นที่เรียนอย่างเดียว แต่ก็สุดความสามารถที่พบูทำได้ เธอนอนวันละไม่เกินสี่ชั่วโมงถึงสามปีเต็ม ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ต้องใช้น้ำลูบท้องประทังความหิว

พบูพยายามอดทนทำงานเต็มความสามารถ แต่การถูกเหยียดหยามไม่ใช่สิ่งที่พบูจะยอมทน เธอพยายามกลั้นใจไม่ฟังคำแดกดันนั่นแล้ว

แต่ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว เธอเผลอตัวตอบโต้ และทำให้ลูกค้าสูงส่งคนนั้นโมโห

“บูพี่อยากเตือน บูหยิ่งในศักดิ์ศรีได้ก็ต่อเมื่อท้องบูอิ่ม แต่หากท้องบูยังกิ่ว และไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ที่บูควรทำคือ ‘อดทน’ นะ” คำเตือนของผู้จัดการทำให้พบูเลือดขึ้นหน้า

เธอไม่มีทางขายศักดิ์ศรีแม้ตัวเองจะต้องอดตาย

“ขอบคุณค่ะ บูจะจำคำสอนของพี่ไว้ค่ะ”

“ใจเย็นๆ ออกไปขอโทษคุณนายตันหยงซะ เรื่องมันจะได้จบ” เสียงถอนใจกับสีหน้าลำบากใจของผู้จัดการทำให้พบูตัดสินใจอีกแบบ

“อย่าดีกว่าค่ะ บูกลัวกลั้นไม่ไหวแล้วจะไปกันใหญ่ บูขอเป็นฝ่ายไปดีกว่าค่ะพี่”

“บู คุณนายตันหยงไม่ใช่แค่รวยธรรมดาหรอกนะ” ผู้จัดการพยายามเตือน

“ไม่ต้องห่วงบูค่ะพี่ บูกำลังอยากพักพอดี บูจะไม่มาเหยียบที่นี่ให้พี่เดือดร้อนอีกค่ะ” พบูตัดสินใจแล้ว คำถากถางนั่นเกินกว่าที่เธอจะรับได้ เธอเกิดมาขาดทุกสิ่งแล้วไง เธอไม่เคยแบมือขอใครกิน ต่อให้เธอแร้นแค้นไม่มีที่ซุกหัวนอน พบูก็ตั้งใจไว้ เธอไม่มีทางก้มหัวให้กับใครหน้าไหนก็ตามที่ตั้งใจเอาเงินฟาดใส่หน้าเธอ

“บู”

“อย่ากล่อมบูเลยพี่ บูตัดสินใจแล้ว”

เสียงถอนใจดังๆ กับคำเตือนที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ระตัวด้วยแล้วกัน ยายคุณนายนั่น เบื้องหลังน่ากลัวกว่าที่บูคิด”

พบูพยักหน้ารับ เดินเข้าไปด้านในหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและคืนป้ายพนักงานเสร็จ พบูก็เดินออกมาด้านนอก เธอหันไปเหยียดยิ้มให้คุณนายตันหยงที่นั่งกอดอกคอแข็งอยู่ด้านใน ก่อนจะเดินลอยชายออกไปทันที

นั่นเป็นจุดกำเนิดเรื่องหายนะในชีวิตพบู