ไม่อยากมีลูกมีเมีย

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้พาใครเข้ามาเอาที่ห้องอีกเลยเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะยัยกล้วยเน่าน่ะสิที่คอยขัดจังหวะคอยทำให้เสียอารมณ์อยู่ตลอดเวลาที่ผมกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มจนผมต้องออกมาด่า พอไม่พอใจก็โทรไปฟ้องแม่ผมอีกว่าผมวันๆเอาแต่พาผู้หญิงมานอนที่ห้องไปเรียนสายบ้างไม่ไปเรียนบ้างจนผมต้องโทรไปอธิบายกับแม่ว่าผมไม่ต้องมอทุกวันเหมือนตอนอยู่ปีสาม คือยัยนั่นไม่รู้อะไรไงผมเรียนปีสุดท้ายแล้วไม่ต้องไปเรียนทุกวันซึ่งแม่ก็เข้าใจ แต่เชื่อไหมว่าแม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรยัยนั่นเลยนะที่มาใส่ความน่ะแต่กลับให้ท้ายบอกว่าให้ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนท่านให้ดูแลผมห้ามให้ผมออกนอกลู่นอกทางไปไหนก็ให้ผมคอยรายงาน อ่อส่วนพ่อผมพอรู้เรื่องนี้มีขู่ผมอีกว่าตราบใดที่ยัยกล้วยยังอยู่กับผมผมห้ามพาผู้หญิงอื่นมานอนที่ห้องถ้าอดไม่ไหวก็ไปเปิดโรงแรมเอา นี่ขนาดว่ายังไม่ได้เอามาเป็นเมียนะแม่กับพ่อผมยังถือหางเข้าข้างยัยนี่ขนาดนี้ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าผมต้องแต่งงานกับยัยกล้วยจริงๆชีวิตผมจะเป็นยังไงคงหาความสุขไม่เจอ

"จะไปไหน" ผมกำลังจะออกจากห้องไปหาเหล้ากินกับพวกไอ้ซีนายเพราะเครียดเรื่องนี้แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกประตูยัยกล้วยก็เดินมายืนกอดอกมองผมเหมือนกำลังจับผิดผัวหนีเที่ยว

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ"

"ไม่เกี่ยวได้ไงป้าปลายกับลุงภูผาบอกว่าให้กล้วยคอยดูพี่เวลาพี่จะไปไหนแล้วก็ห้ามให้พี่พาผู้หญิงมานอนที่ห้องอีกตราบใดที่กล้วยยังอยู่ที่นี่"

"แล้วฉันพามาหรือยังห๊ะ"

"ก็ไม่แน่ถ้ากล้วยเผลอพี่ก็อาจจะพามาก็ได้ใครจะไปรู้"

"ถ้าฉันจะเอาซะอย่างเธอจะห้ามอะไรได้เดี๋ยวฉันไปเปิดโรงแรมเอาก็ได้ไม่ยากหรอก"

"สมองพี่คงคิดได้แค่นี้เนอะ"

"ยัยกล้วยเธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้นะ จำไว้ด้วยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร"

"เออกล้วยไม่ลืมหรอก หึ"

"งั้นก็ดี" ผมไม่อยากพูดกับยัยนี่ให้มากความพูดไปก็ปวดประสาท

"เดี๋ยว" พอผมกำลังจะเปิดประตูออกไปยัยตัวปัญหาก็รั้งแขนผมไว้

"อะไร" ผมหันไปตอบอย่างอารมณ์เสีย

"ยังไม่บอกเลยว่าจะไปไหน"

"แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม"

"ก็จะได้รายงานป้าปลายถูกไงว่าพี่ไปไหน"

"อยากรู้ใช่ไหมว่าฉันจะไปไหน"

"เออ"

"งั้นก็ไปด้วยกัน" ผมจัดการอุ้มยัยตัวยุ่งนี่พาดบ่าแล้วพาออกมาด้วยกันซะให้รู้แล้วรู้รอด

ผมพายัยกล้วยมาที่ผับของไอ้ซีนายเพราะอยากแกล้งยัยตัวยุ่งนี่แต่แปลกแทนที่ยัยนี่จะโวยวายที่ผมพามาผับยัยนี่กลับตื่นเต้นดีใจซะงั้น

"ที่นี่เรียกว่าอะไรอ่ะ"

"ผับ"

"เหมือนร้านอาหารป่ะ"

"ประมาณนั้น" ผมตอบก่อนจะเดินนำหน้าเข้าไปโดยมียัยนี่เดินตามจนกระทั่งผมเดินมาถึงชั้นบนซึ่งเป็นโซนวีไอพียัยนี่ก็ยังเดินตามมาไม่ห่าง ซึ่งทางที่เดินขึ้นมามีนักท่องเที่ยวชายหญิงหลายคนกำลังนัวเนียกอดจูบกันอยู่แต่ยัยนี่กลับมองแบบสนอกสนใจพอถูกจ้องกลับก็ทำเป็นมองไปทางอื่นไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวอะไรเลย ผมอยากจะรู้ว่านอกจากงูกับผียัยนี่เคยกลัวอะไรอีกไหม

"ไอ้ดินมึงพาใครมาด้วยวะน่ะ"

"เด็กกูเอง"

"ห๊ะ เดี๋ยวนี้มึงนิยมกินเด็กแล้วเหรอวะ แต่กูว่าหน้าตาน้องเขาดูคุ้นๆนะ"

"สวัสดีค่ะพี่..ซีนาย^^"

"น้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ"

"รู้จักค่ะพี่เป็นพี่ชายของซีนิวใช่มั้ยคะ"

"น้องเป็นเพื่อนไอ้นิวมันเหรอ"

"ใช่ค่ะ^^"

"เห้ยกูจำได้ละน้องคนนี้ไงที่มึงให้ไปวิ่งรอบสนามยี่สิบรอบวันรับน้องอ่ะ"

"เออกูก็ว่าคุ้นๆ"

"ยัยนี่ชื่อกล้วยเน่า"

"ห๊ะ!!"

"ห๊ะ กล้วยเน่า??"

"หนูชื่อกล้วยค่ะ เป็นน้องปีหนึ่งหนูเรียนคณะเดียวกับพวกพี่ๆ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะพี่ว๊ากสุดหล่อ^^"

"5555เรานี่อยู่เป็นนะ อ่อลืมแนะนำตัวพี่ชื่อตั้ม ส่วนไอ้นี่ชื่อโรม"

กล้วย...

สรุปคือฉันได้รู้จักพี่ว๊ากครบทุกคนแล้วฉันต้องทำตัวสนิทกับพี่ๆทั้งสามคนเพราะเวลามีกิจกรรมรับน้องพวกพี่เขาจะได้เห็นแก่ความที่เรารู้จักกันไม่ลงโทษฉัน

"ว่าแต่มึงกับน้องเขาเป็นอะไรกันถึงมาด้วยกันได้เพราะกูไม่เชื่อว่ามึงจะชอบสไตล์นี้อย่างมึงต้องผู้หญิงสวยๆหุ่นดีๆนมโตๆเซ็กซี่ๆ" สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆพี่ซีนายช่างรู้ใจอิพี่ดินซะเหลือเกินเพราะทุกอย่างที่พี่ซีนายว่ามาฉันไม่มีเลยสักข้อ อ่อมีสิฉันนมโตไงมีอยู่อย่างเดียวนี่แล่ะ

"มึงจำเรื่องที่กูเคยเล่าให้พวกมึงฟังได้ไหมตอนปีหนึ่ง"

"เรื่องไรวะมึงเล่าเป็นร้อยเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องพี่ชายมึงหรือเรื่องแต่งงานหลังเรียนจบ"

"อืมเรื่องที่กูต้องถูกจับแต่งงานหลังเรียนจบนั่นแล่ะ"

"นี่มึงอย่าบอกนะว่าน้องกล้วยคือ..."

"อืมมึงเข้าใจถูกต้องแล้ว"

"แต่จะว่าไปน้องเขาก็ดูน่ารักดีนะถ้าจับแต่งตัวสวยๆกูว่าสเป๊กมึงเลยไอ้ดิน"

"มึงอย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ คนอย่างกูชาตินี้ไม่มีทางเอาเมียเป็นตัวเป็นตน กูชอบใช้ชีวิตแบบที่กูเป็นอยู่ตอนนี้กูไม่อยากเอาชีวิตไปผูกติดกับใครกูชอบชีวิตอิสระอยากทำอะไรก็ทำอยากเอาใครก็เอาเบื่อก็แค่ทิ้งแล้วหาใหม่แล้วกูก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับกูให้กูต้องทำนั่นทำนี่"

"แต่มึงเคยบอกว่าพ่อกับแม่มึงอยากอุ้มหลานไม่ใช่เหรอ"

"นั่นก็อีกเรื่อง กูแม่งโคตรเกลียดเด็กพวกมึงก็รู้ กูไม่มีทางเอาเมียเอาลูกมาเป็นภาระกูหรอก แม่งจะไปไหนก็ต้องห่วงหน้าพะวงหลังกูขอผ่าน"

"แล้วมึงจะทำยังไงกับเรื่องนี้ เพราะมึงเป็นคนไปสัญญากับย่ามึงเองไม่ใช่เหรอ"

"ก็ตอนนั้นกูคิดไม่ทันนี่หว่าใครจะไปรู้ว่าแค่คำพูดไม่ทันคิดของกูจะทำให้กูมีพันธสัญญาติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้ ถ้ากูรู้ว่าจะมีวันนี้กูไม่มีทางสัญญากับย่ากูแบบนั้นหรอก" ความคิดเขาเป็นแบบนี้สินะ หึมิน่าล่ะเขาถึงได้เกลียดฉันนัก

"มึงพูดอะไรไม่คิดถึงความรู้สึกของน้องเขาเลยนะไอ้ดิน"

"ยัยนี่จะไปรู้สึกอะไรเกลียดกูเหมือนกันแล่ะ" ฉันพยายามไม่คิดอะไรมากแม้จะอดคิดไม่ได้ก็ตาม ทำไมนะทำไมฉันถึงรู้สึกแย่ที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ฉันคงเป็นสิ่งที่อยากสะสลัดทิ้งออกไปจากชีวิตสินะ แต่ก็ทำไม่ได้ไงเพราะถ้าไม่อย่างงั้นเขาต้องเสียเงินสิบล้านให้ครอบครัวฉัน

"กล้วยอยากดื่มอะไรไหมเดี๋ยวพี่สั่งให้"

"อะไรก็ได้ค่ะที่ดื่มแล้วมันเมา"

"ห๊ะ เอาจริงดิ"

"จริงค่ะ เกิดมากล้วยก็ไม่เคยกินเหล้ามาก่อน แต่ตอนนี้กล้วยอยากลองกินมันดูอยากรู้ว่ามันจะรู้สึกยังไง"

"มึงว่าไงไอ้ดินน้องเค้าอยากกินเหล้า"

"อยากกินก็กินไปดิ แต่ขอร้องอย่ากินแล้วอ้วกก็พอ"

หลังจากที่เขาอนุญาตแล้วพี่ซีนายก็สั่งเครื่องดื่มมาให้ฉันได้ลอง ซึ่งหน้าตามันดูเหมือนน้ำผลไม้มากกว่าเหล้า

"หื้มม อร่อยหวานด้วยไม่ขมเลย" พอฉันจิบเครื่องดื่มลงคอรสชาติแรกที่สัมผัสได้ก็คือความหวานอมเปรี้ยวติดขมนิดๆ แต่มันก็อร่อยมากฉันดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

"ขออีกได้มั้ยคะ"

"ได้ดิเดี๋ยวพี่สั่งให้^^" พี่ซีนายสุดหล่อและใจดีบอกกับฉันก่อนจะเรียกพนักงานเสิร์ฟให้เอาเครื่องดื่มมาให้ฉันอีก ฉันนั่งจิบไปสักพักก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าพี่ดินไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว เขาหายไปไหนนะ ฉันมองหาไปรอบๆจนกระทั่งมองลงไปด้านล่างเห็นเขากำลังนั่งกอดจูบลูบคลำอยู่กับผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งซึ่งฉันรู้สึกคุ้นหน้าเป็นอย่างมาก

"ไอ้ดินมันร้ายว่ะมาไม่ทันไรก็ได้ยัยน้องหมวยดาวคณะอักษรไปกินตัดหน้าพวกเราซะแล้วพวกมึงดูดิ" พวกพี่ๆทั้งสามคนพร้อมใจกันมองลงไปดูพี่ดินที่ตอนนี้กำลังเดินจูงมือผู้หญิงคนนั้นไปทางด้านหลังร้านซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาพากันไปไหน แต่ถ้าเขาพากันไปข้างนอกแล้วฉันจะกลับยังไงล่ะไม่ได้การละฉันต้องไปลากตัวเขากลับมาก่อนที่ฉันจะได้นั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง  แต่ก่อนที่ฉันจะลงไปตามเขาพี่พนักงานเสิร์ฟก็เดินถือเครื่องดื่มขึ้นมาพอดี ฉันรีบกระดกรวดเดียวทั้งแก้วก่อนจะรีบลงบันไดไป แต่ทำไมบันไดมันหมุนติ้วๆอย่างนี้ล่ะ ฉันพยายามครองสติให้อยู่แล้วเดินไปตามทางที่พี่ดินมันจูงมือผู้หญิงคนนั้นไป ฉันเดินมาจนกระทั่งเห็นทั้งสองคนเดินหายเข้าไปข้างในฉันรีบเดินตาม

ห้องน้ำหญิง?? พวกเขาเข้าไปทำอะไรกันข้างในนั้น ด้วยความสงสัยฉันก็เลยเดินตามเข้าไป แล้วนี่คือสิ่งที่ฉันได้ยิน

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้อออ พี่ดินขาเบาๆค่ะหน้าอกหมวยช้ำหมดแล้ว"

"อ่าานมหมวยใหญ่ดีจังพี่ชอบ" จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้อออ พะ พี่ดินขาหมวยต้องการพี่ดิน ฮืออออ"

"อ่าาาาใจเย็นๆสิครับคนดีเดี๋ยวพี่จัดให้" ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรซึ่งมันเป็นอะไรที่ฉันควรจะเคยชินกับมันแต่ทำไมวันนี้ตอนนี้ฉันถึงรู้สึกไม่โอเคเลยล่ะ แล้วฉันก็ทำในสิ่งที่ทำมาตลอดนั่นก็คือขัดขวางไม่ให้เขาทำอะไรกัน

ปั้ง ปั่ง ปั้ง

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะพี่ดินกล้วยบอกให้เปิดไง"

"เสียงอะไรคะพี่ดิน"

"อย่าไปสนใจเลยเรามาต่อเรื่องของเรากันเถอะ"

"พี่ดินออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ พี่ไม่สงสารลูกเมียพี่บ้างหรือไง ฮือออ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ฮือออ ทิ้งเมียทิ้งลูกแล้วหนีมาเที่ยวกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง ฮือออ ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ!!!" ฉันเล่นละครแสดงบทนางเอกผู้น่าสงสารจนกระทั่งตอนนี้ได้มีคนเข้ามมุงดูกันเต็มไปหมด ฉันบีบน้ำตาเรียกคะแนนสงสารจากคนที่มุงดูอยู่ด้านนอก

"พูดบ้าอะไรห๊ะยัยกล้วยเน่า" พี่ดินตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีดฉันลอบยิ้มในใจ

"พี่นั่นแล่ะทำบ้าอะไรออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฮือออ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ลูกร้องไห้หาพี่พี่รู้บ้างมั้ยพี่ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ ฮือออ"

ปั้ง!!! เสียงประตูถูกถีบออกมาจากคนด้านในซึ่งเปิดแรงมากจนประตูเกือบหลุด เขาจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะลากฉันออกมาจากห้องน้ำด้วยความโมโห

ตอนหน้าน้องจะเจออะไรมาลุ้นกัน