ตัวปัญหา

แผ่นดิน...

"ชิบหายละกู" ผมบอกกับตัวเองเมื่อเห็นเวลาตรงนาฬิกาที่แขวนติดผนังห้อง ตอนนี้มันจะเที่ยงวันแล้วแล้วผมต้องไปรับยัยเด็กนั่นสิบโมงครึ่งแต่นี่เลยมาจะสองชั่วโมงแล้วผมทำไงดีพ่อจะโทรด่าผมไหมวะเนี่ย เมื่อวานผมจัดหนักกับเมย่าหลายยกไปหน่อยกว่าจะเสร็จกว่าจะไปส่งเมย่าที่ห้องของเธอกว่าผมจะกลับมาถึงห้องก็เกือบตีสี่แล้วและกว่าจะได้นอนก็เกือบตีห้าใครมันจะไปตื่นเช้าไหววะ  นี่ขนาดยังไม่มาอยู่ด้วยกันผมยังวุ่นวายขนาดนี้เลยถ้ามาอยู่ด้วยจะวุ่นวายขนาดไหนวะ  ผมคว้ามือถือที่วางตรงหัวเตียงมาดูว่ามีใครโทรหาผมบ้างเพราะผมไม่ชอบเปิดเสียง ปรากฏว่าไม่มีใครโทรหาผมเลยสักคนเดียว ผมถึงกับโล่งอกแปลว่ายัยกล้วยเน่าไม่ได้โทรฟ้องพ่อกับแม่ผม ผมรีบลุกจากที่นอนไปอาบน้ำเพื่อไปสนามบินให้เร็วที่สุด ที่ผมไปรับไม่ใช่เพราะอะไรนะ ผมทำเพื่อรถคันใหม่ของผมและผมหวังว่ายัยนั่นจะรอผมอยู่และไม่โทรไปฟ้องใครที่บ้านไม่งั้นผมอดได้รถคันใหม่แน่ๆ

ผมขับเข้ามาในสนามบินแล้วใช้สายตามองหายัยกล้วยเน่าว่ายืนรออยู่ตรงประตูทางออกหมายเลขอะไร ไอ้จะโทรถามก็ไม่มีเบอร์จะโทรถามพ่อกับแม่ผมคงโดนด่าเละแน่ๆเอาวะค่อยๆหาเอาละกัน ผมค่อยๆขับให้รถไหลไปเรื่อยๆพร้อมกับมองหาไปอย่างใจเย็นให้รถคันหลังด่าเล่นๆจนกระทั่งมาเจอยัยกล้วยเน่าที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาดูอะไรสักอย่างในมือถือดูแบบไม่สนใจห่าเหวอะไรเลย ผมตบไฟเลี้ยวแล้วจอดรถอยู่ตรงหน้ายัยนั่นพอดิบพอดีเป๊ะ

ปี๊นนนน ปี๊นนนน ปี๊นนนน ผมบีบแตรไปสามทียัยนั่นเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องเข้ามาในรถผมก็ส่งซิกให้ขึ้นรถแต่ยัยนั่นไม่สนใจก้นหน้าดูมือถือต่อ ผมแม่งโมโหมากก็เลยบีบแตรแบบยาวๆไปอีกหนึ่งที

ปี๊นนนนนน แต่ยัยนั่นก็ยังไม่สนใจจนกระทั่งผมนึกขึ้นได้ว่าฟิลม์รถผมมันมืดนี่หว่าคนด้านนอกมองไม่เห็นมิน่ายัยกล้วยเน่าถึงไม่สนใจ แต่ทำไมไม่ใช้เซ้นลุกมาดูวะ ผมไม่ยอมรับว่าเป็นความผิดตัวเองหรอกนะ ยัยนั่นโง่เอง

"นี่ยัยกล้วยเน่าจะขึ้นไม่ขึ้น!!!" ผมเลื่อนกระจกรถลงแล้วตะโกนออกไปอย่างหัวเสีย แม่งร้อนก็ร้อนรถก็ติด

"แล้วทำไมไม่เปิดกระจกแต่แรกใครมันจะไปตรัสรู้ว่าเป็นรถพี่" ยัยนี่เถียงผมอีกนะ แม่งมารับแล้วปากดีแบบนี้น่าจะให้ขึ้นรถไปคอนโดเอง แต่ไม่ได้ดิถ้าผมทำแบบนั้นพ่อได้ด่าผมหูชาแน่ยิ่งห่วงยัยนี่อยู่ไม่รู้ใครเป็นลูกกันแน่

"อ่อฉันต้องเป็นคนลงไปเปิดประตูแล้วต้องเชิญให้เธอขึ้นรถใช่ไหม" ยัยกล้วยเน่าทำหน้างอปากคว่ำใส่ก่อนจะลากกระเป๋าไปใส่ท้ายรถ ถามว่าผมลงไปช่วยไหม...ไม่อ่ะเพราะผมไม่ใช่สุภาพบุรุษสำหรับยัยนี่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ผมขับรถมาได้ครึ่งทางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องไปเอาของที่ลืมไว้ที่มหาลัย ผมก็เลยขับไปมหาลัยก่อนกลับคอนโด

"ฉันยังไม่กลับคอนโดนะขอไปเอาของก่อน" ผมบอกยัยกล้วยที่เอาแต่มองข้างทางอย่างตื่นเต้น เหอะบ้านนอกเข้ากรุงชัดๆยัยนี่

"จะไปเอาที่ไหนอ่ะ" ผมอายุมากกว่ายัยนี่สามปีแต่ยัยนี่พูดกับผมเหมือนพูดกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ผมล่ะเหนื่อยใจแต่ช่างแม่งเหอะเพราะผมมันไม่มีอะไรให้ยัยนี่นับถืออยู่แล้ว

"มหาลัย" ผมตอบแบบขอไปทีเพราะไม่อยากคุยด้วยมากนักคุยละอารมณ์เสีย

"มหาลัยเหรอ"

"เออ"

"ดีๆกล้วยจะได้ไปดูด้วยว่ามหาลัยที่จะมาเรียนมันกว้างขวางใหญ่โตน่าเรียนขนาดไหนจะเหมือนโรงเรียนที่บ้านไหม"

"เหอะ นี่มันมหาลัยไม่ใช่โรงเรียนชุมชน