หวงก้าง! She’s mine

วิเวียน ฮันเตอร์ หญิงสาววัย 50 ปีถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้เมื่อรู้ว่าลูกชายคนเดียวของเธอกำลังกลับจากอเมริกา สามีมองภรรยาด้วยความเอ็นดู ทั้งที่เมื่อเดือนก่อนเพิ่งเจอกันไปแท้ๆ แต่ภรรยาของเขากลับทำเหมือนว่าไม่ได้เจอลูกนานเป็นปี

“นั่งก่อนเถอะคุณ” ฮาล ฮันเตอร์ ผู้เป็นประมุขของบ้านเอ่ยบอกผู้เป็นภรรยา พลางจับแขนเธอให้นั่งลงข้างกาย

“วิใจร้อนนี่คะ”

“เดี๋ยวลูกก็ถึงแล้ว”

“กลับมาก็ไม่ยอมบอกกันด้วย ถ้าพิชิตไม่หลุดปากพูดเราคงไม่รู้ คอยดูนะวิจะงอนให้เข็ดเลย” วิเวียนถอนหายใจเง้างอนลูกชาย

“เอาน่า ใจเย็นๆ นะครับคุณผู้หญิง เชิญจิบชาคาโบมายให้ผ่อนคลายก่อนนะครับ” ฮาลเอ่ยเสียงขบขันพลางเลื่อนแก้วน้ำชาร้อนๆ มาใกล้ภรรยา

พิชิตยืนก้มหน้าก้มตาอยู่กับป้าณีหัวหน้าแม่บ้านและคนรับใช้คนอื่นๆ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า อยากตีปากตัวเองซ้ำที่ดีใจแรงไปหน่อยที่คุณเฟรดริกจะกลับมา ถ้าคุณเขารู้ไอ้พิชิตตายแน่

“เสียงรถ เสียงรถลูกใช่ไหมคะคุณ” วิเวียนทำตาโตเมื่อได้ยินเสียงรถที่กำลังแล่นใกล้เข้ามา ก่อนลุกขึ้นรีบก้าวเท้าเดินไปรอหน้าประตูบานใหญ่ ฮาลยิ้มพลางส่ายหน้ากับภรรยาก่อนเดินตามไป

รถซุปเปอร์คาร์คันหรูสีดำสนิทแล่นเข้ามาเขตพื้นที่คฤหาสน์ของครอบครัวในกลางดึก ร่างสูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนก้าวลงจากรถอย่างมั่นคง สายตาคมกริบแววตาดุดันเหมือนพ่อของชายหนุ่มมองขึ้นไปที่ประตูบ้านใหญ่ที่เปิดอยู่

เฟรดริกส่ายหน้าเบาๆ พลางถอนหายใจยาวขณะปิดประตูรถก่อนก้าวขึ้นบันไดหน้าบ้านที่เชื่อมกับประตูบานใหญ่

“สวัสดีครับแด๊ด สวัสดีครับแม่”

“ลูกอะ ไม่ยอมบอกแม่แต่ไปบอกพิชิต” วิเวียนกอดอกน้อยใจ กำลังห้ามใจตัวเองไม่ให้เดินเข้าไปกอดลูกอย่างที่ใจอยาก บอกแล้วไงว่าจะงอนให้เข็ด

“ไปๆ กอดปลอบแม่สักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นหรอกลูก” ฮาลตบไหล่ลูกชายเบาๆ เฟรดริกไม่ชอบความวุ่นวายหรือการต้อนรับอะไรมากมายจึงเลือกกลับมาเงียบๆ

“ขอโทษครับแม่ มันดึกแล้วเลยไม่ได้บอกไว้เพราะกลัวแม่รอไงครับ”

เฟรดริกเดินไปกอดง้อมารดาอย่างออดอ้อน ภายใต้ใบหน้านิ่งสายตาดุของผู้ชายแบดบอยอย่างเขา คนที่จะได้เห็นด้านอ่อนหวานอ่อนโยนแบบนี้มีแค่คนในครอบครัวและอีกคนเท่านั้นที่เคยเห็น

“แอบไปหาสาวๆ ที่ไหนก่อนมาหาแม่หรือเปล่า” วิเวียนยังไม่ยอมหายงอนง่ายๆ ให้ลูกง้อต่ออีกสักหน่อย

“ไม่มีหรอกครับ น่าเบื่อจะตาย”

“หืม น่าเบื่อเหรอ ลูกเนี่ยนะเบื่อสาว” วิเวียนถึงกับตกใจกับคำพูดของลูกชาย แบดบอยตัวพ่อควงสาวเป็นว่าเล่นเปลี่ยนแฟนทุกเดือนอย่างลูกชายเธอเนี่ยนะ จะพูดว่าเบื่อสาว

“ถ้ามันอิ่มตัวแล้วก็หาใครสักคนมาจริงจังสักทีสิลูก” เขาอยากให้ลูกชายมารับช่วงต่องานที่บริษัท แต่ก็อยากให้ลูกเริ่มคบหาใครสักคนจริงๆ จังๆ ได้แล้วเช่นกัน

“นั่นสิลูก เราก็โตจนเรียนจบแล้วอีกไม่นานก็ต้องรับงานต่อจากคุณพ่อ แม่ว่าหาคนจริงจังด้วยได้แล้วนะ” วีเวียนเห็นด้วย เดี๋ยวนี้ไม่ว่าเธอไปออกงานสังคมที่ไหน เพื่อนๆ ก็เอาแต่พูดถึงหลานน้อยจนเธออิจฉา

“ผมยังไม่คิดเรื่องนี้หรอกครับ”

“แต่แม่ว่าคิดไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนะครับลูก” จากความเง้างอนเปลี่ยนเป็นโน้มน้าวออดอ้อนลูกชายแทน

“ไว้ผมพร้อมกว่านี้ก่อนแล้วกันครับ”

“พร้อมกว่านี้... แสดงว่าตอนนี้ก็พร้อมนะสิ”

“เอ่อ ลูกมาเหนื่อยๆ ให้ลูกไปพักผ่อนได้แล้วนะคุณ ดึกมากแล้วด้วย”

“ขอบคุณครับพ่อ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะครับแม่” หอมแก้มแม่ซ้ายขวาก่อนยิ้มมุมปากบางๆ

“เชอะ ก็ได้ แม่ให้ป้าณีเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว แต่เฟร็ดครับ ไม่คิดอีกหน่อยเหรอ...”

วิเวียนพาลูกชายคนเดียวเดินขึ้นบันไดกลางห้องโถงขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนลูกชาย ปล่อยทิ้งพ่ออย่างฮาลยืนงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของภรรยา

“เฮ้อ อาการอยากมีหลานมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ทั้งที่เพิ่งจะ 50 เองแท้ๆ” ส่วนตัวเขาเองไม่ได้เร่งรัดอะไรลูกหรอก แค่บอกๆ ไว้เท่านั้นแต่ไม่คิดว่าเฟรดริกจะยอมรับเอาง่ายๆ ทั้งที่ยังอายุแค่นี้

“สนุกจนเบื่อแล้วละสิ ไอ้ลูกชาย ตอนนี้คงอยากอยู่นิ่งๆ ละมั้ง”

เฟรดริกไปเรียนต่ออเมริกาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยปีแรกจนตอนนี้เรียนจบปริญญาโทแล้ว เขาจึงอยากให้มาเรียนรู้งานที่บริษัทเอาไว้

ไม่อยากจะโม้เท่าไหร่ แต่ลูกชายเขาน่ะได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งทั้งปริญญาตรีและปริญญาเอกเลยล่ะ แต่ว่าความแสบซ่าก็ได้เกียรตินิยมมาเหมือนกัน อันนี้เขาเป็นคนมอบให้เอง

ร่างสูงกำยำสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีขาวหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมเผ้าจังเปียกชื้นไม่ถูกเช็ดให้แห้งทำให้หยดน้ำตกกระทบผิวกายบริเวณแผงอกกำยำที่เปิดกว้างอยู่ ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้โชว์ของรักของตัวเองที่ถูกจัดวางไว้ตำแหน่งเดิมและได้รับการดูแลรักษาอย่างดี มือหนาหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาก่อนเดินมาที่หน้าต่างในห้องนอน

ดวงตาคมมองไปในความมืด มีเพียงแสงไฟส่องสว่างเพียงแค่ดวงเดียวจากตรงนั้น บ้านหลังเล็กติดกำแพงบ้านของเขา หลังนั้น...

ริมฝีปากถูกยกยิ้มขึ้นพร้อมกับลมหายใจห้วนที่พ่นออกมา เฟรดริกก้าวเท้ากลับมาบนเตียงก่อนทิ้งตัวนอนลงยกมือขึ้นก่ายหน้าผากนึกถึงผู้หญิงคนที่อาศัยอยู่บ้านหลังนั้น

“เกรซ...” เสียงทุ้มเอ่ยทั้งยังหลับตา พยายามจินตนาการถึงใบหน้าสวยหวาน นิสัยดุเนี้ยบอย่างเธอจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างหรือเปล่า

เธอสวยเท่าเดิมหรือสวยมากขึ้น...