บทที่ 7 เรื่องเล่าเกี่ยวกับโลกในฝัน

ทั้งสามคนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ตื่นเต้นระคนสงสัยว่ามันมีสถานที่แบบนั้นอยู่จริงหรือ

"หลันเอ๋อร์ สถานที่แบบนั้นมันมีจริง ๆ หรือ? พี่ชักอยากจะเห็นบ้างแล้ว" เฉินหยางเอ่ย เขาเองนึกภาพไม่ออกว่าของกิน ของใช้ในที่แห่งนั้นเป็นแบบใดและผู้คนแต่งกายกันแบบใด

"ถ้าอยากเห็นข้าสามารถนำออกมาให้พวกท่านดูได้ แต่เป็นบางอย่างเท่านั้นนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยพลางนึกถึงพรที่ขอกับท่านปู่เทพว่าขอเวทมนต์สร้างสิ่งของที่เคยเห็นและเคยสัมผัสมาได้

"เจ้าจะเอามันมาให้พวกเราดูได้อย่างไรหรือ" เฉินหยวนเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความสงสัย

"ระหว่างที่ล่องลอยอยู่ที่แห่งนั้นลูกได้พบกับท่านเทพใจดีผู้หนึ่ง ท่านเอ็นดูลูกมาก จึงรับลูกเป็นหลานสาวบุญธรรม และมอบพรให้สามารถใช้ธาตุได้ทุกธาตุและธาตุมิติ พูดคุยกับสัตว์ได้ และมีเวทย์มนต์สร้างสิ่งของที่เคยเห็นและเคยสัมผัสออกมาได้เจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบิดา

ทุกคนมีสีหน้าตื่นตะลึง "จริงหรือหลันเอ๋อร์ นับว่าเป็นบุญวาสนาของเจ้ายิ่งนัก" อู๋เหยาเอ่ยกับบุตรสาวด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มดวงตา

ไป๋หลันตั้งจิตนึกถึง แปรงสีฟันยาสีฟัน ครีมอาบน้ำ แชมพูและครีมนวดผมออกมา เพียงครู่ของทุกอย่างก็ปรากฏตรงหน้า

"ของพวกนี้มาจากสถานที่แห่งนั้น ประเดี๋ยวลูกจะอธิบายว่าใช้อย่างไรนะเจ้าคะ" ไป๋หลันบอกพร้อมกับอธิบายวิธีใช้ให้ทั้งสามคนได้ฟัง เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอจึงหันไปพูดกับบิดา "ท่านพ่อลูกจะปรุงโอสถรักษาท่านพ่อเจ้าค่ะ พิษที่ท่านพ่อได้รับนั้นเรียกว่าพิษสลายปราณลูกอ่านเจอในตำราของท่านปู่เทพเจ้าค่ะ"

"มันมีวิธีรักษาจริงหรือลูก พ่อจะสามารถใช้พลังปราณได้อีกจริงหรือ?" เฉินหยวนเอ่ย เขาเองรักษากับหมอมาหลายคนแต่ก็ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาได้จนเขาท้อแท้ใจเป็นอย่างมาก

"จริงเจ้าค่ะ ยาถอนพิษชนิดนี้ต้องใช้สมุนไพรหายากหลายชนิด โชคดีที่วันนี้เราได้ดอกบัวสีรุ้งและหญ้าวารีสีรุ้งมา รวมกับสมุนไพรในมิติของท่านปู่ก็ได้ครบแล้วสามารถหลอมโอสถได้เจ้าค่ะ"

ทุกคนได้ยินดังนั้นต่างก็ดีใจกันมากไม่คิดว่าสวรรค์จะเมตตาพวกเขาให้พบสมุนไพรมารักษาพิษได้

"เช่นนั้นวันนี้ทุกคนพักผ่อนกันก่อนนะเจ้าคะ พรุ่งนี้เช้าลูกจะนำยามารักษาท่านพ่อตอนเช้า" ไป๋หลันเอ่ยบอกทุกคน เมื่อเดินออกมาจากห้องพลันนึกอะไรขึ้นมาได้นางจึงหันไปเรียกพี่ชายทันที

"พี่ใหญ่ถ้าท่านอาบน้ำเรียบร้อยแล้วไปหาข้าที่ห้องด้วยนะเจ้าคะ ข้ามีอะไรจะให้ดู"

"ได้สิ พี่อาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบไปหาเจ้านะ" เฉินหยางนั้นต้องไปอาบน้ำที่ลำธารข้างบ้าน เพราะบ้านที่อาศัยอยู่มีแค่สองห้องเท่านั้น บิดามารดาหนึ่งห้อง น้องสาวอีกหนึ่งห้อง ส่วนเขานอนที่ห้องโถงด้านหน้าจึงต้องไปอาบน้ำที่ลำธารด้านนอก

ไป๋หลันเมื่อเข้ามาในห้องก็รีบเข้าไปในมิติทันที นางกำหนดเวลาให้ในมิติสามวันเท่ากับข้างนอกหนึ่งเค่อ จากนั้นก็เดินเข้าไปเลือกสมุนไพรที่จะใช้หลอมโอสถ นางเลือกสมุนไพรที่มีอายุหนึ่งพันปีขึ้นไปเพราะจะได้เม็ดยาที่มีประสิทธิภาพสูง นางจะหลอมยาชนิดนี้แค่ครั้งเดียวเพราะครั้งต่อไปจะเสกมันขึ้นมาด้วยพรของท่านปู่เทพ

ยาถอนพิษชนิดนี้เรียกว่า'พิษไร้พ่าย' เมื่อเลือกสมุนไพรที่แปลงเรียบร้อยแล้ว นางจึงเดินไปดู'ดอกบัวสีรุ้ง'ก็พบว่ามันออกดอกมากมาย ส่วน'หญ้าวารีสีรุ้ง'นั้นก็ขึ้นอยู่รอบบ่อน้ำทิพย์มากมายส่องแสงระยิบระยับสวยงาม นางเก็บดอกบัวสีรุ้งและหญ้าวารีสีรุ้งมาอย่างละห้าต้น

จากนั้นจึงเดินเข้าไปภายในบ้านเพื่อหลอมโอสถทันที นางนำสมุนไพรหายากทั้งหมดสามสิบชนิดใส่ลงในหม้อหลอมทั้งหมดคราเดียวแล้วหยดน้ำทิพย์ลงไปสิบหยด เลือดของผู้ปรุงโอสถสามหยดเมื่อหยดเลือดลงไปเรียบร้อยปิดฝาหม้อแล้วตั้งจิตปล่อยธาตุแสงสีทองออกไปที่หม้อหลอมทันที

ผ่านไปสองเค่อกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยออกมาจากหม้อหลอมโอสถเป็นกลิ่นหอมเช่นเดียวกับตัวของนาง หยุดส่งธาตุแสงแล้วเปิดฝาหม้อพบโอสถสีทองแวววาว มีกลิ่นหอมจำนวนห้าเม็ด นางเก็บเม็ดยาลงไปในขวดแก้วปิดฝาเรียบร้อย แล้วใช้เวทมนต์สร้างเม็ดยาขึ้นมาอีกยี่สิบขวดเก็บเอาไว้

จากนั้นนางก็เริ่มหลอมโอสถอีกครั้ง คราวนี้นางหลอมโอสถรักษาโรคทั่วไปเช่น ยาแก้ไข้ แก้ไอ แก้ปวดท้องฯลฯ ใช้เวลาไปทั้งหมดหนึ่งวันกับการหลอมโอสถครั้งนี้

เมื่อเสร็จเรียบร้อยนางเดินไปหยิบตำราฝึกการใช้พลังปราณธาตุมาอ่าน ในตำราสอนการทะลวงจุดตันเถียนและการเรียกใช้ธาตุต่าง ๆ ใช้เวลาอ่านอยู่สองชั่วยามเมื่ออ่านจบก็เริ่มทำตามทันที การกำหนดจิตไปที่จุดตันเถียนก็เหมือนการนำพาของเหลวไปรวมกันที่ท้องน้อย

เมื่อสรุปได้ดังนั้นจึงนั่งขัดสมาธินึกถึงการเดินทางของเลือดในร่างกายเริ่มจากฝ่ามือไล่ลงไปตามเส้นเลือดและลงไปที่ท้องน้อย

“เจอแล้ว” นางเอ่ยขึ้นในจุดตันเถียนนั้นคล้ายมีลูกแก้วหลากหลายสีลอยอยู่ จึงค่อย ๆ เพ่งจิตเข้าไปใกล้ ๆ และรวบรวมให้เป็นหนึ่งเดียวกันเวลาล่วงเลยไปถึงหนึ่งชั่วยาม

ปัง ปัง ปัง!! เสียงดังขึ้นในหัว “สามขั้นเองหรือ?” ไป๋หลันคิดในใจ

นางหารู้ไม่ว่าคนทั่วไปกว่าจะทะลวงจุดตันเถียนได้นั้นใช้เวลาอย่างน้อยถึงสองเดือนขึ้นไปและเลื่อนระดับมาได้แค่หนึ่งขั้นเพียงเท่านั้น ไป๋หลันลองแบมือออกมาปรากฏแสงสีเหลืองเข้ม'พลังปราณระดับแก่นแท้ขั้นสูง

เมื่อทะลวงปราณธาตุเสร็จเรียบร้อยก็พบว่ามีเหงื่อไหลซึมออกมาตามร่างกายจำนวนมาก แต่เหงื่อนั้นมันเป็นสีดำ!!และมีกลิ่นเหม็นมาก ไป๋หลันจึงเดินไปยังบ่อน้ำทิพย์วารีเพื่อชำระล้างร่างกาย หลังจากที่เดินลงมาในบ่อน้ำทิพย์ก็พบว่าน้ำยังคงเป็นสีฟ้าใสระยิบระยับเหมือนเดิม ทั้งที่ตัวของนางมีคราบดำเกาะเต็มร่างกายและมีกลิ่นเหม็นมาก นางนอนหลับตาแช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำทิพย์พลางฟังเสียงน้ำตกที่ไหลลงมาช่างเป็นบรรยากาศที่สบายและผ่อนคลายยิ่งนัก

เมื่อเดินขึ้นมาจากบ่อน้ำทิพย์ก็สังเกตว่าผิวพรรณของนางดูเปล่งปลั่งขาวอมชมพู จากเดิมผิวขาวออกเหลืองซีดเชียว จึงเสกกระจกบานใหญ่ออกมาส่องสำรวจร่างกายตัวเอง ก็ต้องตกใจกับความงดงามตรงหน้า นางเพิ่งลองส่องกระจกสำรวจตัวเองวันนี้ ใบหน้าขาวดูมีเลือดฝาด คิ้วโก่งสวยได้รูป ดวงตากลมโตพราวระยับ จมูกเชิดรั้น ปากอวบอิ่มแดงระเรื่อ

'โอ้ย...ทำไมมันช่างสวยงามขนาดนี้สวยจนเพลีย ฮ่า ๆ ๆ' ไป๋หลันคิดพลางหัวเราะชอบใจ

ก้มมองสำรวจลงมาที่หน้าอกขนาดสามสิบหกโดยประมาณ อายุนางแค่สิบสองปีอนาคตคงไม่ต้องพูดถึงว่าจะใหญ่ขนาดไหน หน้าท้องแบนราบเอวเล็กคอดกิ่วเหมือนไม่มีไส้ นางมองลงมายังโคกดอกบัว

อืม…โหนกนูนเนียน!!

จากนั้นนางเสกชุดนอนมาสคอตลายหมีสีน้ำตาลที่นางเคยใส่ในโลกเก่าออกมาเพราะที่นี่ตอนกลางคืนอากาศหนาวเย็นมากเป็นเพราะอยู่ติดกับภูเขา หลังแต่งตัวเสร็จนางก็รีบออกมาด้านนอกเพราะอยู่ในมิติครบสามวันแล้ว

เมื่อออกมายังด้านนอกก็ผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อแล้ว นางเริ่มเสกโซฟาเบาะหนังนุ่มนิ่ม โต๊ะสำหรับวางของและโน๊ตบุ๊คของนางในโลกเก่าพร้อมกับแผ่นซีดีอีกมากมายออกมายังมีขนมกับน้ำอัดกระป๋องอีกด้วย

"เรียบร้อย!...เมื่อไรพี่ใหญ่จะมากันนะ" นางเอ่ยพึมพำกับตัวเองแล้วนั่งลงเปิดโน๊ตบุ๊คเลือกซีรี่ย์จีนที่นางเคยเซฟเอาไว้ในเครื่องหลายเรื่อง ส่วนมากจะเป็นซี่รี่ย์จีนโบราณเพราะนางชอบดูมาก

"เอ...จะดูเรื่องอะไรดีน้า... อ๊ะ...ดูเยี่ยหัวหลัวแห่งชาติดีกว่า(ป่าท้อ)ฮ่า ๆ ๆ หลัวมโนของข้าวหอมเอง'' นางเอ่ยกับตัวเองพลางหัวเราะชอบใจ เมื่อเลือกเสร็จเรียบร้อยพี่ชายของนางก็เข้ามาพอดี

"หลันเอ๋อร์ พี่มาแล้ว" เฉินหยางเปิดประตูเข้ามาพร้อมเอ่ยเรียกน้องสาวเสียงดัง

"พี่ใหญ่มาเร็ว ๆ เข้า ข้ารอนานแล้ว" ไป๋หลันเอ่ยเร่งพี่ชาย

เฉินหยางเมื่อเข้ามาภายในห้องก็พบข้าวของเครื่องใช้แปลกตามากมาย ครั้นหันมามองสำรวจน้องสาวที่สวมใส่ชุดประหลาด แต่ช่างดูน่ารักเสียจริง

"ข้าวของพวกนี้น้องเอามาจากที่ใดหรือ?" เฉินหยางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ก็โลกในฝันอย่างไรเล่าพี่ใหญ่ มานั่งตรงนี้เจ้าค่ะดูละครกัน" ไป๋หลันเรียกพี่ชายให้มานั่งโซฟา

'แต่เอ...ชุดนอนพี่ใหญ่ทำไมถึงบางอย่างนี้กลางคืนหนาวจะตายพี่ใหญ่ทนได้อย่างไรกัน' ไป๋หลันคิดในใจ