บทที่ 14 บ้านสกุลหลิน

#หอหมื่อโอสถ

"คาราวะคุณชายหลิน คุณหนูหลินเชิญด้านในเลยขอรับ" คนงานหน้าร้านเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

"ขอรับ/เจ้าค่ะ" ทั้งสองเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาภายในร้านก็เจอเถ้าแก่จางกำลังนั่งคัดสมุนไพรอยู่

"คาราวะเถ้าแก่จางขอรับ/เจ้าค่ะ"

"ตามสบายเถิด วันนี้พวกท่านสองคนนำอะไรมาขายหรือ?" เถ้าแก่จางเอ่ยถาม

"วันนี้ข้านำโอสถมาขายเจ้าค่ะ เถ้าแก่" ไป๋หลันเอ่ยบอกเถ้าแก่จาง

"โอ้…โอสถเพิ่มพลังปราณอีกอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้าค่ะเถ้าแก่จางแต่วันนี้ข้ามีโอสถตัวใหม่มาเพิ่มอีกเจ้าค่ะ"

"เป็นโอสถชนิดใดหรือ?" เถ้าแก่จางเอ่ยถามอย่างสงสัย

ไป๋หลันหยิบโอสถ'พิษไร้พ่าย'ออกมาหนึ่งขวดมีจำนวนห้าเม็ดส่งให้เถ้าแก่จางตรวจดู "เป็นโอสถที่ถอนพิษได้ทุกชนิดชื่อว่าพิษไร้พ่ายเจ้าค่ะ"

เถ้าแก่จางรับขวดยาแล้วเปิดฝาออกก็ได้กลิ่นหอมสดชื่นโชยออกมา เมื่อมองดูเม็ดยาโอสถก็ตกใจดวงตาเบิกกว้างแล้วกล่าวเสียงสั่นออกมาว่า "ยะ...ยา เม็ดสีทองแวววาวเม็ดนี้มันเรียกว่าพิษไร้พ่ายเช่นนั้นหรือ ข้าเคยศึกษาตำราอยู่บ้างแต่ไม่เคยได้สัมผัสของจริงสักครั้งเลย"

"เจ้าค่ะเถ้าแก่ ข้าใช้สมุนไพรหายากหลายชนิดที่พี่ชายหามาได้นำมาหลอมเป็นโอสถเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยโหกด้วยวาจาไหลลื่น จนพี่ชายของนางมองตาปริบ ๆ

"โอ้...ความบริสุทธิ์เต็มสิบอีกแล้วหรือ? แล้วกลิ่นหอมแบบนี้เหมือนกับยาเพิ่มพลังปราณที่เจ้านำมาครั้งที่แล้วเลย" เถ้าแก่จางเอ่ยถามอย่างสงสัย

"มันเป็นเคล็ดลับห้ามลอกเลียนแบบเจ้าค่ะเถ้าแก่" ไป๋หลันเอ่ยตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มสดใสให้เถ้าแก่ผู้ดูแลร้าน

เถ้าแก่จางเมื่อเห็นรอยยิ้มของสตรีตัวน้อยก็ทำให้รู้สึกเอ็นดูไม่น้อย พลางคิดว่านางโตขึ้นจะต้องงามล่มเมืองแน่นอน

"โอสถเม็ดนี้ล้ำค่ายิ่งนักข้าคงประเมินราคาให้เจ้าไม่ได้ เพราะตอนนี้ท่านผู้อาวุโสเจ้าของหอได้เดินทางไปยังเมืองหลวงเพื่อจัดงานประมูลประจำปีของหอหมื่นโอสถ" เถ้าแก่จางเอ่ยตอบ พร้อมกับคิดอะไรบางอย่างได้จึงเอ่ยต่อ "อีกเจ็ดวันจะมีงานประมูลสินค้าข้าจะส่งโอสถ'พิษไร้พ่าย'ของเจ้าเข้าร่วมประมูลเจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร"

"ตกลงตามนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ขวดนี้โอสถเพิ่มพลังปราณเจ้าค่ะ" ไป๋หลันตอบตกทันที พร้อมกับหยิบโอสถชนิดเดิมที่เคยนำมาขายเมื่อครั้งก่อนออกมาให้เถ้าแก่อีกหนึ่งขวด

"เจ้าจะนำโอสถขวดนี้เข้าประมูลอีกหรือไม่ถ้าไม่ข้าก็ให้ราคาเดิม" เถ้าแก่จางเอ่ยถาม

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะขายในราคาเดิมแต่ถ้าเถ้าแก่จะนำไปเข้าร่วมประมูลก็แล้วแต่ท่านเถิดเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ ๆ เจ้ารอสักครู่ข้าจะไปนำตั๋วเงินมาให้" เถ้าแก่เอ่ยพร้อมกับเดินหายไปหลังร้าน

"เจ้าไม่นำโอสถเข้าร่วมประมูลหรือ?หลันเอ๋อร์ มันอาจจะได้ราคาสูงอยู่ไม่น้อย" เฉินหยางเอ่ยถามน้องสาว

"ไม่เจ้าค่ะข้าขี้เกียจรอ กำขี้ดีกว่ากำตด" ไป๋หลันเอ่ยสำนวนของภพเก่าออกไป

เฉินหยางได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกสงสัยแต่ก็ไม่อยากถามเพราะช่วงหลังมานี้นางชอบพูดจาประหลาดอยู่บ่อย ๆ

ไป๋หลันเห็นพี่ชายทำหน้าสงสัยเลยเอ่ยอธิบายให้เขาฟัง "ข้าหมายถึงได้บ้างดีกว่าไม่ได้เลยเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"เจ้านี่นะช่างเปรียบเทียบขี้กับตดคำอื่นไม่มีพูดแล้วหรือ?" เฉินหยางส่ายหน้าเบาๆอย่างระอากับน้องสาวที่นับวันก็ยิ่งทะลึ่งทะเล้นมากขึ้น

"ฮ่าๆๆ... " ไป๋หลันไม่ตอบได้แต่หัวเราะชอบใจเพราะนางไม่ได้คิดเองนางยืมคำพูดคนอื่นมาอีกที

ผ่านไปชั่วครู่ เถ้าแก่จางที่เดินไปหลังร้านเพื่อนำเงินมาให้ก็กลับออกมาพร้อมตั๋วเงิน "โอสถเพิ่มพลังปราณขั้นสูงจำนวนห้าเม็ด เป็นเงินหนึ่งแสนเหรียญทอง ถ้าจบงานประมูลแล้วพวกเจ้าจะให้ข้าไปแจ้งข่าวได้ที่ไหนหรือ?"

"อีกสองวันพวกข้าจะย้ายมายังบ้านที่อยู่ท้ายตลาดเป็นบ้านของเถ้าแก่ฟงเจ้าค่ะ"

" อ้อ...บ้านที่ประกาศขายท้ายตลาดใช่หรือ? ดีๆถ้าเรียบร้อยข้าจะให้คนไปแจ้งให้ทราบ"

"เถ้าแก่ โอสถพิษไร้พ่ายส่งเข้าประมูลในนามของหอหมื่นโอสถได้หรือไม่ขอรับ เพราะข้ากลัวว่าถ้ามีคนไม่หวังดีรู้เข้าว่านางเป็นคนปรุงโอสถพวกนี้ชีวิตนางจะไม่ปลอดภัยในภายภาคหน้า" เฉินหยางเอ่ยถามเถ้าแก่จางเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาว

"ได้สิข้ารับปากเจ้า"

"ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวลา ขอรับ/เจ้าค่ะ"

เมื่อทั้งสองออกมาจากร้าน ไป๋หลันจึงหยิบเงินออกมาให้พี่ชายทันที "พี่ใหญ่ข้าแบ่งให้ท่านครึ่งหนึ่ง"

"เจ้าเก็บไว้เถิดเงินของพี่ยังเหลืออยู่อีกมาก" เฉินหยางเกรงใจน้องสาวที่ต้องใช้เงินของนาง เขาเป็นพี่ชายของนางแต่กลับหาเงินมาให้นางใช้ไม่ได้

"เก็บไว้เถอะพี่ใหญ่ มีไว้เยอะ ๆ ยิ่งดี ถ้าข้าได้เงินจากการประมูลมาแล้วข้าจะแบ่งให้ท่านอีก ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอกข้ารวย...ฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันเอ่ยพลางหัวเราะชอบใจ เพราะนางหาเงินได้ง่ายผิดกับโลกเก่าที่กว่าจะหาได้แต่ละบาทเลือดตาแทบกระเด็น

"ก็ได้ ๆ...เช่นนั้นเรารีบกลับบ้านกันเถิด" เฉินหยางรับตั๋วเงินจากน้องสาวแล้วจับจูงมือกันเดินทางกลับบ้านทันที

#บ้านหลังเล็กเชิงเขา

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยทั้งสี่คนก็นั่งพูดคุยกัน "ท่านพ่อ ท่านแม่ อีกสองวันเราจะย้ายไปอยู่บ้านใหม่กันนะขอรับ" เฉินหยางกล่าว

"อย่างนั้นหรือรวดเร็วดียิ่งนัก" เฉินหยวนเอ่ย

"อีกสามวันก็เป็นครบรอบวันเกิดสิบสามปีของหลันเอ๋อร์แล้วเราเปิดโรงทานกันดีหรือไม่" อู๋เหยาเอ่ยถามความเห็นของทุกคน

"โอ้...หลันเอ๋อร์ของพี่จะโตเป็นสาวขึ้นอีกแล้วหรือ?" เฉินหยางเอ่ยหยอกเย้าน้องสาว

"ก็ดีเจ้าค่ะท่านแม่เราจะเปิดโรงทานกัน อ้อ...ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พวกท่านเลื่อนระดับกันแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม

"ใช่แล้ว ตอนนี้พ่ออยู่ระดับสามแก่นแท้ขั้นสูงเลื่อนมาถึงสองระดับเชียวล่ะ" เฉินหยวนเอ่ย

"ตอนนี้แม่ก็อยู่ระดับสี่จอมยุทธ์ขั้นกลางแล้วจ้ะ"

"ส่วนพี่ก็อยู่ระดับห้าจักรพรรดิขั้นสูงแล้วเช่นกัน"

"ดีเจ้าค่ะ ข้าอยากให้ทุกคนฝึกฝนพลังปราณให้คงที่ก่อนแล้วค่อยเลื่อนระดับกันในครั้งต่อไป ข้าได้เตรียมโอสถไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ"

"ได้ ๆ พวกเราจะตั้งใจฝึกฝน" เฉินหยวนกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากพูดคุยกันเสร็จก็แยกย้ายกันพักผ่อน

#บ้านใหม่สกุลหลิน

สองวันถัดมาเป็นวันที่ทั้งสี่คนได้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่ เถ้าแก่ฟงได้ขนย้ายข้าวของออกไปและทำความสะอาดตัดหญ้าในสวนให้เรียบร้อยพร้อมเข้าอยู่ได้เลย เมื่อเดินผ่านซุ้มประตูหน้าบ้านเข้ามา ด้านหน้าจะเป็นทางเดินปูด้วยต้นหญ้าเล็ก ๆ ตัดแต่งสวยงามเหมือนเป็นพรมสีเขียวปูเอาไว้ เข้ามาในตัวบ้านเป็นห้องโถงใหญ่โล่ง ๆ

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านลูกจะจัดการเอง พวกท่านอยากได้แบบไหนเพิ่มเติมก็บอกได้เจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกทุกคน

"ได้สิแล้วแต่เจ้าเลยหลันเอ๋อร์" เฉินหยวนเอ่ยกับบุตรสาว

"เราเริ่มจากห้องโถงเลยนะเจ้าคะ" เมื่อเอ่ยจบนางก็เริ่มนึกถึงแบบตกแต่งจำลองสำหรับให้ลูกค้าเลือกชม ที่เคยเห็นในโซนเฟอร์นิเจอร์ที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ ๆ ออกมา โซฟาพร้อมหมอนอิงและโต๊ะสำหรับวางของก็พลันปรากฏตรงหน้าทันที เมื่อทุกคนเห็นชุดโซฟาตรงหน้าก็รู้สึกตื่นเต้นเพราะมันสวยงามแปลกตา

"พวกท่านชอบกันหรือไม่เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม

"สวยมากหลันเอ๋อร์” เฉินหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี

"เช่นนั้นเราไปดูห้องนอนของท่านพ่อและท่านแม่กันเถิดเจ้าค่ะ ลูกจะจัดให้สวยจนตะลึงไปเลย" ไป๋หลันเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ เพราะโลกเก่าเวลาเดินดูของตกแต่งบ้านนางก็นึกอยากมีบ้านมีห้องให้ตกแต่งบ้างเพราะมันสวยดี แต่ก็ได้แต่คิดเพราะมันแพงมากนางไม่มีเงิน!

ต้องขอบคุณท่านปู่ที่มอบพรวิเศษนี้ให้นางได้ทำความฝันเป็นจริง ...กราบท่านปู่งามๆสามที