9

หลินจือเหนียงทิ้งความเงียบงันไว้ชั่วขณะ หวานซื่อกับเหนียงซื่อมองหน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยความลังเลและความกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จัก แต่เมื่อพวกนางหันกลับมามองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของแม่สามี ประกายแห่งความหวังในใจก็สว่างวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา พวกนางเป็นเพียงคนที่รอรับคำสั่ง รอวันเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้จุดหมาย แต่วันนี้มีคนหยิบยื่นโอกาสให้พวกนางได้ลองลุกขึ้นสู้ด้วยตัวเอง

เหนียงซื่อผู้เงียบขรึมเป็นคนตัดสินใจได้ก่อน นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น "หนูจะลองดูค่ะคุณแม่"

เมื่อเห็นน้องสะใภ้ตอบตกลง หวานซื่อก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพยักหน้าตาม "หนูก็ด้วยค่ะคุณแม่"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินจือเหนียงเป็นครั้งแรก "ดีมากแม่เชื่อว่าพวกเราต้องทำได้แน่"

คืนนั้นทั้งสามคนไม่ได้นอน พวกเธอเปลี่ยนห้องครัวเล็กๆ ที่มืดสลัวให้กลายเป็นโรงงานผลิตหมั่นโถวขนาดจิ๋ว หลินจือเหนียงแอบนำวัตถุดิบชั้นเลิศออกมาจากมิติซูเปอร์มาร์เก็ต แป้งสาลีขาวละเอียดที่ไม่เคยมีใครในหมู่บ้านเคยเห็น, หมูสับติดมันนิดๆ ที่ดูสดใหม่, และเห็ดหอมแห้งดอกใหญ่ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง

"ของพวกนี้คุณแม่ไปหามาจากไหนหรือคะ" หวานซื่อถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นวัตถุดิบคุณภาพดีเยี่ยมตรงหน้า

"แม่เคยแลกข้าวของเก็บไว้กับพ่อค้าเร่เมื่อนานมาแล้วน่ะ" หลินจือเหนียงตอบอย่างแนบเนียน "เพิ่งจะรื้อเจอเมื่อวันก่อน เก็บไว้ก็เสียของเปล่าๆ สู้เอามาทำทุนดีกว่า"

นั้นฟังดูมีเหตุผลพอที่จะทำให้สองสะใภ้คลายความสงสัยลงได้

จากนั้นการทำงานร่วมกันครั้งแรกของสามแม่ลูกสะใภ้ก็เริ่มต้นขึ้น

หลินจือเหนียงทำหน้าที่เป็นหัวหน้าเชฟ คอยกำกับดูแลทุกขั้นตอน นางสอนให้เหนียงซื่อหมักหมูสับด้วยสูตรลับ ที่จริงก็คือผงปรุงรสสำเร็จรูปและซอสหอยนางรมจากมิติ จนได้ไส้หมั่นโถวที่รสชาติกลมกล่อมและหอมหวนอย่างไม่น่าเชื่อ พรสวรรค์ในการทำอาหารของเหนียงซื่อฉายแววออกมาอย่างชัดเจน นางเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วและยังสามารถปรับปรุงรสชาติเล็กๆ น้อยๆ ได้อย่างน่าทึ่ง

ส่วนหวานซื่อ แม้นางจะไม่ถนัดเรื่องการปรุงรส แต่กลับมีฝีมือในการนวดแป้งและปั้นขึ้นรูปที่ยอดเยี่ยม แป้งในมือของนางนุ่มฟูและถูกปั้นเป็นลูกกลมๆ ขนาดเท่ากันทุกลูกราวกับใช้เครื่องจักรทำ

หลินจือเหนียงมองภาพลูกสะใภ้ทั้งสองที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ นางไม่ได้เอาแต่สั่ง แต่ยังลงมือช่วยทำทุกอย่าง สอนให้พวกนางรู้จักหลักสุขอนามัยง่ายๆ เช่น การล้างมือก่อนทำอาหาร และการใช้ผ้าสะอาดคลุมแป้งที่พักไว้

เมื่อหมั่นโถวชุดแรกถูกนำไปนึ่งในลังถึงไม้ไผ่ กลิ่นหอมของแป้งสาลี ไส้หมูสับ และเห็ดหอมก็อบอวลไปทั่วทั้งบ้าน มันหอมยิ่งกว่าอาหารทุกมื้อที่ผ่านมา จนเด็กน้อยสองคนที่หลับอยู่ยังต้องขยับตัวไปมาเพราะกลิ่นหอมที่ยั่วยวนนั้น

และเมื่อฝาลังถึงถูกเปิดออก...

ไอความร้อนพวยพุ่งขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นที่หอมจนแทบทำให้คนเป็นลม หมั่นโถวสีขาวนวลลูกอวบอ้วนผิวเรียบเนียนนอนเรียงกันอยู่อย่างสวยงาม

"สำเร็จแล้ว" หวานซื่ออุทานออกมาเบาๆ ด้วยความดีใจ

หลินจือเหนียงใช้ตะเกียบคีบหมั่นโถวที่ยังร้อนๆ ออกมาคนละลูก "ลองชิมดูสิ ผลงานของพวกเรา"

ทั้งสามคนเป่าหมั่นโถวในมือเบาๆ ก่อนจะกัดเข้าไปคำใหญ่

วินาทีนั้นดวงตาของหวานซื่อกับเหนียงซื่อก็เบิกกว้างขึ้นพร้อมกัน

แป้งหมั่นโถวนุ่มฟูราวกับปุยเมฆ เมื่อเคี้ยวเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงไส้หมูสับเห็ดหอมที่ชุ่มฉ่ำและรสชาติเข้มข้นกลมกล่อมอย่างลงตัวที่สุด มันอร่อยอร่อยจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือของที่พวกเธอทำขึ้นมาเองกับมือ

สองสะใภ้มองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองแม่สามีด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

แม่สามีของพวกเธอไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

"อร่อยใช่ไหมล่ะ" หลินจือเหนียงยิ้มอย่างผู้ชนะ "ถ้าอร่อยขนาดนี้ พรุ่งนี้เราต้องขายหมดเกลี้ยงแน่"

ช่างจุดประกายความมั่นใจให้กับสะใภ้ทั้งสองอย่างเต็มเปี่ยม พวกนางมองกองหมั่นโถวที่ทำเสร็จแล้วกองโตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่พองฟู ความกลัวในตอนแรกได้แปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นและความหวังถึงอนาคตที่ดีกว่าเดิม