ตอนที่ 5 PP พีช ภีม

12:10 นาฬิกา

เมื่ออาจารย์เดินออกจากห้องไป พีชก็รีบเก็บหนังสือ เพราะอาจารย์สอนเลยเวลามาพอสมควรแล้ว ป่านนี้พี่ภีมจะมาหรือยังนะ พีชเดินลงจากอาคารมาโดยมีคิวเดินตามมาใกล้ ๆ และแม้ว่าเขาจะขอช่วยถือหนังสือเหมือนทุกวัน แต่วันนี้พีชบอกว่า 'ไม่เป็นไร เราถือเองได้ ขอบใจนะ'

"พีช ไปกินข้าวกัน" คิวพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเดินลงมาถึงข้างล่าง และหางตาของเขาเหลือบไปเห็นภีมที่ยืนรออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนประจำของพีชกับภูพิงค์ เขาอยากให้ภีมรู้ว่าเขาได้ชวนพีชไปกินข้าวแล้วและภีมก็ควรมีมารยาทที่ต้องถอยไป

"เอ่อ..." พีชที่เห็นภีมเหมือนกัน จึงพูดไม่ออก

"พีช ไปกินข้าวกัน" ภีมเดินเข้ามาถามด้วยคำถามเหมือนกับคิว การที่เขาถามแบบนี้เพื่อแสดงความเหนือกว่าและเพื่อทำให้รู้ไปว่าพีชจะเลือกไปกินข้าวกับใคร

"คิว พีชขอโทษด้วยนะ วันนี้พีชนัดว่าจะไปกินข้าวกับพี่ภีมไว้แล้วน่ะ" พีชบอกคิวไปตามตรงนั่นจึงทำให้เกิดสีหน้าหงอย ๆ บนใบหน้าหล่อของคิว และเกิดรอยยิ้มอย่างเหนือกว่าบนใบหน้าของภีม แต่ทว่าคำพูดต่อมาของพีชก็ทำให้สีหน้าของทั้งคู่สลับสับเปลี่ยนกัน ภีมหุบยิ้มและทำใบหน้าเรียบนิ่ง แต่คิวกลับยิ้มกว้างออกมา

"เอาไว้วันหลัง เราไปกินข้าวด้วยกันนะคิว" พีชพูดแบบไม่ได้คิดอะไร

"ได้สิ อย่าลืมที่รับปากเราไว้ล่ะ" คิวพูดด้วยรอยยิ้ม

"จะไปได้ยัง นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนะ" ภีมพูดขึ้นก่อนที่เขาจะกางร่มที่ถือติดมือมาด้วย

"ไปค่ะ ไปกันเถอะ" พีชกอดหนังสือไว้แนบอกและเดินไปกับภีมภายใต้ร่มสีชมพูหวานแหว๋ว ซึ่งเป็นร่มของพีชที่อยู่ในรถของภีมนั่นเอง

ภาพของสองหนุ่มสาวที่เดินชิดกันภายใต้ร่มสีชมพูคันเล็ก เรียกสายตาจากคนในมหาวิทยาลัยได้ดีสมใจภีม มีบางครั้งที่คนตัวเล็กแหงนหน้าไปพูดและยิ้มให้คนตัวสูงกว่าที่ก้มหน้าลงมาพูดด้วย ทำให้เหมือนภาพในมิวสิควิดีโอยังไงยังงั้น

ณ โรงอาหารคณะบริหาร

สาว ๆ ที่นั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหารมองออกมาเห็นทั้งสองคนก็พากันกรีดร้องด้วยความอิจฉาหญิงสาวที่ภีมเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ

"กรี๊ดดดด แก ฉันอยากเป็นผู้หญิงคนนั้น" ลิลลี่พูดขึ้นและทำหน้าเพ้อฝัน มือกุมกันไว้แล้วยกขึ้นมากลางอกดวงตาเป็นประกาย

"ฉันก็อยากเป็น ว่าแต่พี่ภีมควงใครมาล่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย แบบนี้ไม่ใช่เด็กในคณะของเราแน่" บีมเพื่อนสาวของลิลลี่ถามอย่างแปลกใจ

"ตัวเล็ก น่ารัก สเปคฉันเลยว่ะ" ธีร์เพื่อนชายในกลุ่มพูดขึ้นบ้าง

"เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วทั้งสามคน ดูท่าทางพี่ภีมหวงขนาดนั้น นายเข้าไม่ถึงหรอกธีร์ ส่วนบีมกับลิลลี่ ฉันก็เห็นพวกแกทั้งอ่อย ทั้งทำทุกอย่างแล้วพี่ภีมก็ไม่ชายตาแลไม่ใช่เหรอ เลิกเพ้อเจ้อกันได้แล้ว กินข้าวไป" แหวนเพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดเตือนสติเพื่อน ๆ

"ไม่เลิก!!" ทั้งสามคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"คนนี้น่าจะเรียนนิเทศนะ คงจะเป็นน้องสาวพี่ภีมมั้ง เห็นว่าเรียนคณะนั้นหนิ" ลิลลี่พูดในตอนที่ภีมหุบร่มและพากันเดินเข้ามาในโรงอาหาร

"ไม่ใช่ ๆ น้องสาวฝาแฝดพี่ภีมชื่อภูพิงค์ ฉันเคยเห็นหน้า ไม่ใช่คนนี้แน่" บีมส่ายหน้าไปมาและพูดยืนยันอีกครั้ง

"จะบอกเอาบุญก็แล้วกัน คนนี้ชื่อพีช เรียนคณะนิเทศ ปี 2 เห็นว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ขึ้นรถของพี่ภีมด้วยนะ ได้ข่าวว่าเป็นไข่ในหินของพี่ภูพิงค์ด้วย" เป็นแหวนที่พูดขึ้นอีกครั้ง

"ว้าว ฉันอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบเหรอเนี่ย" ธีร์แกล้งทำหน้าเสียใจ

"ฮ่า ๆ มา มะ ฉันจะดามใจแกเอง" สองสาวลิลลี่และบีมพูดขึ้น แต่ธีร์ส่ายหน้าไปมาและหัวเราะให้กัน พวกเขาก็แค่ปลื้มคนหล่อคนสวย ตามประสาวัยรุ่นไม่ได้คิดจริงจังเสียหน่อย

(ภีม)

ภีมพาพีชเดินมานั่งลงที่โต๊ะประจำของเขา วางของทั้งหมดลงเพื่อกั้นไม่ให้ใครมานั่งด้วยอีก ก่อนจะพูดขึ้นกับน้อง

"อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"

"ข้าวกะเพราทะเลก็ได้ค่ะ" พีชบอกเมนูโปรดของอีกคนออกไป พร้อมกับยิ้มให้ เธอรู้ว่าถ้าสั่งพร้อมกันจะได้อาหารไว ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ชอบกินเผ็ด

"เอาดี ๆ กินเผ็ดได้ด้วยเหรอเราน่ะ" ภีมยืนจ้องหน้าพีชและทำเสียงเหมือนจะดุ เพราะเขารู้ว่ากะเพราทะเลหรืออาหารรสจัดทุกชนิดไม่ใช่สิ่งที่เธอชอบกินเลย

"แฮะ ๆ เอาข้าวผัดหมูก็ได้ค่ะ" พีชยิ้มแห้ง ๆ ให้ภีมและบอกสิ่งที่เธออยากกินออกไป

"อืม ก็แค่นี้ เอาน้ำเปล่าเหมือนเดิมนะ" ภีมบอกกับพีชด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" พีชยิ้มให้กับความเอาใจใส่ของคนที่เธอแอบชอบ

"งั้นรอที่นี่นะ เดี๋ยวพี่มา" พูดจบภีมก็เดินไปที่ร้านประจำของเขา

หลังจากนั้นไม่นานภีมก็ถือถาดที่มีข้าวผัดหมูโปะไข่เจียวมาสองจาน น้ำเปล่าสองขวดกลับมาที่โต๊ะ พีชมองเห็นก็ดวงตาเบิกกว้าง

"พี่ภีมชอบกินกะเพราทะเลไม่ใช่เหรอคะ ทำไมกินข้าวผัดหมูเหมือนพีชล่ะ" พีชรับจานข้าวมาหนึ่งจานไว้ตรงหน้าตัวเองแล้วถามขึ้น

"กินเหมือนกันนี่แหละจะได้เร็ว กะเพราทะเลไว้ไปกินที่บ้านพีชก็ได้ มี๊ทำอร่อยกว่าที่นี่มาก" พูดจบภีมก็นั่งข้าง ๆ พีชและลงมือกินข้าวไปพร้อมกับพีชที่ยิ้มให้กับไข่เจียวที่โปะมา ไม่มีใครรู้ใจพีชเท่าพี่ภีมอีกแล้ว คริคริ

ซึ่งในระหว่างที่ทั้งสองนั่งกินข้าวอยู่นั้น หมอกกับมะนาวก็เดินเข้ามาในโรงอาหาร มะนาวเห็นภีมก็ดึงแขนพี่ชายเข้าไปหาทันที

"ภีม พอดีโต๊ะเต็มว่ะ ขอนั่งด้วยคนนะ" หมอกพูดขึ้นและไม่รอคำตอบจากภีม เขานั่งลงตรงข้ามพีชทันที ส่วนมะนาวก็นั่งลงตรงข้ามภีมทันทีเหมือนกัน

"อืม..." ภีมพยักหน้าตอบในลำคอและกินข้าวต่ออย่างไม่สนใจ ส่วนหมอกที่นั่งลงแล้ว ก็ไม่ไปสั่งข้าว เขาเอาแต่นั่งจ้องหน้าพีชที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบ ๆ

"น่ารักจัง" หมอกเผลอพูดความในใจออกมา เพราะพีชโดนใจเขาสุด ๆ ภีมกับพีชก็ชะงักไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ภีมมองหมอกอย่างไม่พอใจ เขากำลังจะพูดอะไรออกไปแต่มะนาวรีบชิงพูดขึ้นก่อน

"วันนี้พี่ภีมมากินข้าวกับน้องสาวเหรอคะ"

"....." ภีมชะงักไปกับคำถามของมะนาว แต่ทว่า...

"พี่ภีมกินข้าวเร็ว ๆ สิคะ พีชมีเรียนบ่ายนะคะ เอานี่ พีชป้อน" ทันทีที่พีชได้ยินคำว่า 'น้องสาว' เธอก็ยิ่งไม่พอใจ จึงตักข้าวใส่ช้อนและยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"อ้ำ~ อร่อยมั้ยคะ คริคริ" พีชยิ้มและหัวเราะออกมาเมื่อภีมอ้าปากรับข้าวที่เธอป้อนและเคี้ยวกินอย่างว่าง่าย

"อืม อร่อย" ภีมที่ข้าวเต็มปากก็พยักหน้าให้ ก่อนจะตอบว่าอร่อย

"มา พีชเช็ดให้" พีชหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสีชมพูอ่อนที่มีการปักตัวหนังสือ PP ไว้ ออกมาเช็ดมุมปากให้ภีม

"ขอบใจ นี่เราก็กินเลอะนะ มา เดี๋ยวพี่เช็ดให้" ภีมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนที่มีตัวหนังสือ PP ปักไว้ ออกมาเช็ดมุมปากให้พีชเหมือนกัน ที่เขาทำทั้งหมดทั้งอ้าปากรับข้าวอย่างว่าง่าย ทั้งเอียงหน้าให้พีชเช็ดปากให้ ทั้งเช็ดปากให้พีช ก็เพราะเขารู้ว่ามีสายตาหลายคู่มองมาที่เขากับพีชตั้งแต่เดินมาจากคณะนิเทศแล้ว ซึ่งทั้งหมดคือความตั้งใจของภีม เขาตั้งใจแสดงความเป็นเจ้าของพีชต่อหน้าทุกคน โดยเฉพาะไอ้หมอก 'สายตาที่มึงมองพีช ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงคิดอะไร ฝันไปเถอะ'

ภาพที่ทั้งสองแสดงต่อกัน ทำให้หมอกและมะนาวอึ้งไปเลย มะนาวมองด้วยความอิจฉาริษยาพีช จนเก็บอาการไม่อยู่เพราะเธอแอบชอบภีมมาตั้งแต่ปี 1 ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าใกล้ภีมมากกว่าผู้หญิงคนไหนในคณะ เพราะภีมเป็นเพื่อนกับหมอกพี่ชายของเธอ แต่ก็ยังไม่เคยได้รับความสนิทสนมเลย

"ฉันกับพีชอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ จะไปส่งพีชที่คณะก่อน แล้วเจอกันที่ห้องเรียนนะ ไปล่ะ" ภีมลุกขึ้นและเดินจูงมือพีชออกมาจากโรงอาหาร แล้วก็กางร่มไปส่งน้องที่คณะ ท่ามกลางสายตาอิจฉาของใครหลาย ๆ คน

"ชอบเหรอ" มะนาวเอาศอกกระทุ้งหมอกที่มองตามคนทั้งคู่ไป

"ชอบอะไร" หมอกหันกลับมามองน้องสาว

"ก็ยัยพีชอะไรนั่นไง" มะนาวเรียกพีชด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่ชอบ

"ก็น่ารักดี แต่คงเข้าไม่ถึงหรอกเพราะไอ้ภีมมันคงหวงน่าดู" หมอกพูดขึ้นและจะลุกไปสั่งอาหาร

"ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะได้ลูกเสือเหรอ" มะนาวพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

"ไม่เอาล่ะ ฉันไม่อยากโดนเสือกัดตาย ยังมีกวางเนื้อหวาน ๆ ให้กินอีกเยอะ" หมอกยักไหล่แล้วเดินไปสั่งอาหาร ปล่อยให้มะนาวนั่งขัดใจอยู่คนเดียว

--------

ทั้งคิว ทั้งหมอก

ขอบอกเลย...

เจ้าที่แรงมากนะ