ตอนที่ 1 เจ้าชายในวัยเด็ก

ณ บ้านหลังใหญ่ของตระกูลเชาวกรไพศาล

"พี่ภู~" เสียงใสเอ่ยขึ้นเสียงดังลั่นบ้านก่อนจะสาวเท้าวิ่งเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่

"อ้าวหนูพลอยดาวมากับใครจ๊ะ" ทันทีที่เสียงใสเอ่ยขึ้น 3 พ่อแม่ลูกที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่นก็ต่างพากันหันไปมองยังต้นเสียงก่อนจะพบกับพลอยดาวสาวน้อยแสนน่ารักที่มาในชุดเจ้าหญิงกำลังวิ่งเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

"พลอยดาวมากับคุณพ่อ คุณแม่ค่ะ" สาวน้อยเอ่ยพร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างหนุ่มน้อยที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่โดยไม่ยอมปริปากพูดจา

"พลอยดาวอย่าไปรบกวนพี่ภูสิลูก เห็นมั้ยพี่ภูกำลังอ่านหนังสืออยู่" เสียงของภริตาแม่ของพลอยดาวเอ่ยตำหนิลูกสาวตัวน้อยของเธอเบา ๆ ก่อนจะเดินถือกล่องผลไม้ที่ถูกแพ็คมาอย่างดีตามเข้ามาติด ๆ

"สวัสดีครับ ตะวันคนหล่อมาแล้ว" สิ้นเสียงของภริตาเสียงของหนุ่มน้อยหน้าหวานก็เอ่ยขึ้น

"พี่ตะวันคะมานั่งข้าง ๆ พลอยดาวสิคะ" เสียงของสาวน้อยเอ่ยเรียกหนุ่มน้อยที่พึ่งเดินเข้ามา ให้มานั่งข้าง ๆ ตัวเองทำเอาคนที่อ่านหนังสืออย่างไม่ค่อยพูดค่อยจานั้นถึงกับขมวดคิ้ว

"สวัสดีครับคุณศิลา" เสียงของไพบูลย์พ่อของพลอยดาวเอ่ยทักทายพ่อของภูด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

"สวัสดีครับ"

"ไฮ ทุกคน" เสียงของแก้วตาแม่ของตะวันเอ่ยทักทายทุกคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่

วันนี้ทั้งสามครอบครัวมีนัดทานข้าวเย็นด้วยกัน ซึ่งสามสาวบรรดาแม่ ๆ ที่สนิทกันก็เป็นแม่ครัวในวันนี้ต่างคนก็ต่างโชว์ฝีมือการทำอาหารมาทานร่วมกันโดยมีสามีทั้งสาม ของพวกเธอเป็นคนชิม

"ทำไงตะวันถึงจะยอมอ่านหนังสือเหมือนพี่ภูบ้างนะ" เสียงของดนัยเอ่ยถามลูกชายของตัวเองเมื่อเห็นความขยันหมั่นเพียรของหนุ่มน้อยหน้าตาคมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างไม่สนใจใคร

"ตะวันได้สมองมาแค่นี้ครับพ่อ" หนุ่มน้อยเอ่ยตอบพ่อของเขาอย่างขบขัน พร้อมจีบนิ้วให้เห็นว่าเล็กนิดเดียว ทำเอาทุกคนที่ได้ยินต่างก็พากันส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

"พี่ภูคะ พลอยดาวซื้ออมยิ้มมาฝากค่ะ" สาวน้อยหยิบอมยิ้มที่เธอซ่อนเอาไว้ในกระเป๋าสะพายข้างออกมาแล้วยื่นให้กับหนุ่มหล่อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

"วันหลังไม่ต้องซื้อมาแล้วนะอมยิ้ม ฉันไม่อยากฟันหลอเหมือนตะวัน" ภูเลิกสนใจหนังสือที่อยู่ในมือพร้อมกับพับเข้าหากันแล้วยื่นมือไปรับอมยิ้มจากพลอยดาว

"โห... ก่อนฟันพี่ภูจะสวยพี่ภูก็เคยหลอเหมือนตะวันนั่นแหละ"

"ฮ่า ๆ เอาล่ะ ๆ เด็ก ๆ หิวรึยังคะ" อารยารีบเอ่ยแทรกพร้อมกับถามเด็ก ๆ ทั้งสามว่าหิวกันรึยัง

"พลอยดาวยังไม่หิวค่ะ"

"ผมด้วย"

"ผมก็ยังไม่หิวครับแม่"

"งั้นพวกเราออกไปเล่นที่สวนหน้าบ้านกันดีมั้ยคะ" เมื่อสองหนุ่มก็ไม่หิวเหมือนเธอ... เธอจึงเอ่ยปากชวนหนุ่ม ๆ ทั้งสองออกไปเล่นที่สวนหน้าบ้านที่ประจำของพวกเธอ

"ไปกัน ๆ" พูดจบตะวันก็คว้ามือของภูแล้ววิ่งออกไปทันทีส่วนพลอยดาวที่เห็นพี่ ๆ วิ่งไปกันก่อนแล้ว เธอก็รีบวิ่งตามไปติด ๆ โดยไม่สนใจเลยว่าเธอใส่ชุดกระโปรงอยู่

"พลอยดาวอยากเล่นเจ้าหญิงเจ้าชายค่ะ" ทันทีที่วิ่งมาถึงสาวน้อยก็เอ่ยขึ้นบอกให้พี่ ๆ ให้ได้ยินทันที

"งั้นพี่เป็นเจ้าชาย" ตะวันพูดเสียงดัง

"ไม่เอาค่ะ พลอยดาวจะให้พี่ภูเป็นเจ้าชายแล้วพลอยดาวเป็นเจ้าหญิงค่ะส่วนพี่ตะวันเป็น อื้มมม บาทหลวงค่ะ" สาวน้อยเอ่ยจัดแจงสถานะตัวละครของเธอและพี่ชายทั้งสองคนทำเอาตะวันที่ได้ยินสถานะตัวละครของตัวเองก็ถึงกับไม่พอใจทันที

"ทำไมพี่ต้องเป็นบาทหลวงด้วย ให้พี่ภูเป็นก็ได้นี่นา"

"ไม่เอาค่ะ เพราะเจ้าชายและสามีของพลอยดาวต้องเป็นพี่ภูเท่านั้นค่ะ" เธอตอบแบบเชิด ๆ พร้อมกับเดินเข้าไปควงแขนของภูที่ยืนนิ่งมองทั้งสองที่กำลังมีปากเสียงกันอยู่

"งั้นพี่ไม่เล่น !!!"

"พลอยดาวก็จะไม่เล่นกับพี่ตะวัน !!!"

"เอ้อ ๆ เล่นก็เล่น" ด้วยความที่รักพลอยดาวมากตะวันมักจะยอมเธออยู่เสมอส่วนพลอยดาวเองที่ได้ยินคำตอบของตะวันก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

สิ้นสุดคำพูดของตะวันทั้งสามคนก็เริ่มเล่นตามหนังการ์ตูนที่พวกเขาเคยดูซึ่งพลอยดาวก็เป็นเจ้าหญิงแสนสวย ภูเป็นเจ้าชายรูปงามที่พลอยดาวนั้นวาดฝันอยากให้เป็นเจ้าชายของเธอไปตลอดกาล แม้กระทั่งในอนาคตตอนโตเป็นสาวด้วย

"ทำไมพี่ภูไม่จุ๊บพลอยดาวคะ" เมื่อเล่นกันมาได้ถึงตอนท้ายคือการเข้าสู่ประตูวิวาห์ซึ่งในชีวิตจริงเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็ต้องจูบกันซึ่งพลอยดาวก็หวังให้มันเป็นเหมือนที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน

"เธอจะให้ฉันจุ๊บเธอได้ไงพลอยดาว" ภูถึงกับขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินคำพูดของพลอยดาว ภูกับพลอยดาวอายุห่างกัน 6 ปี และภูเองก็รู้จักแล้วว่าอันไหนมันควรและไม่ควร

"ก็เจ้าชายเจ้าหญิงแต่งงานกันก็ต้องจุ๊บกันสิคะ"

"ไม่เอาฉันไม่จุ๊บ"

"อึก ฮือ ฮือ ต้องจุ๊บ พี่ภูต้องจุ๊บพลอยดาว" ทันทีที่ภูปฏิเสธพลอยดาวก็หลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายและตะโกนบอกให้ภูจุ๊บเธอเสียงดัง จนทำเอา พ่อ ๆ แม่ ๆ ที่พากันนั่งอยู่ในบ้านต่างพากันวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"พลอยดาวเป็นอะไรลูก" ภริตาเอ่ยถามลูกสาวของเธอที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฮือ พลอยดาวอยากแต่งงานกับพี่ภูค่ะ ฮือ ๆ พลอยดาวอยากให้พี่ภูจุ๊บพลอยดาวด้วย อึก" ด้วยความที่พ่อแม่ตามใจ พลอยดาวก็ร้องไห้งอแงไปกันใหญ่

"ไม่เอาน่าลูก อย่าเอาแต่ใจแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะคะ" ภริตาเอ่ยสั่งสอนลูกสาวตัวน้อยของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตั้งแต่เล็กจนโตเธอกับสามีมักจะคอยตามใจและเอาใจพลอยดาวอยู่ตลอดเพราะเขาทั้งสองมีลูกสาวเพียงคนเดียว

"ฮืออออ พลอยดาวบอกแล้วไงคะ ว่าพลอยดาวชอบพี่ภู รักพี่ภู ดังนั้นพลอยดาวจะแต่งงานกับพี่ภูให้ได้ !!!" พลอยดาวร้องไห้เสียงดัง

"ฮ่า ๆ งั้นเอาอย่างงี้มั้ยรอพลอยดาวโตก่อน เดี๋ยวอาจะให้หนูพลอยดาวแต่งงานกับพี่ภูโอเคมั้ย" ศิลาส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดปลอบสาวน้อยให้เธอหยุดร้องไห้และมันก็ได้ผลเมื่อพลอยดาวได้ยินแบบนั้นเธอก็หยุดร้องและเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าใสทันที

"พ่อ !! ผมไม่แต่งนะครับ" ภูพูดตัดบทแล้วเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ทันทีเขาไม่รู้หรอกนะว่าพ่อของเขาพูดจริงหรือเพียงแค่ปลอบพลอยดาวแต่ให้ตายยังไงเขาก็จะไม่แต่งงานกับพลอยดาวเด็ดขาด

"อย่าไปสนใจเลยหนูพลอยดาว ป่ะเข้าบ้านกัน ไปกันครับตะวัน" อารยาแม่ของภูเอ่ยขึ้นพร้อมกับชวนเด็ก ๆ ทั้งสองเข้าบ้าน

"พลอยดาวชอบพี่ภูเหรอ" ในระหว่างที่เดิน ตะวันก็เอ่ยถามพลอยดาวตามประสาเด็ก

"ใช่ค่ะ พลอยดาวรักพี่ภูและจะแต่งงานกับพี่ภูเพียงคนเดียวค่ะ" สาวน้อยเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มทำเอาตะวันหนุ่มน้อยรุ่นพี่ที่ทั้งรักและเอาใจใส่เธอนั้นถึงกับตีหน้าเศร้าทันที