เอาแต่ใจ

นักรบ....

หลังจากแหย่คนด้านนอกเสร็จผมก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นก็เดินออกมาด้านนอกเห็นยัยป้ากำลังนั่งซดมาม่าดูซีรี่ย์อยู่ที่โซฟาพอได้ยินเสียงผมเปิดประตูห้องออกมาก็มีเหร่สายตามองมาทางผมแวบนึงก่อนจะหันไปสนใจซีรี่ส์ต่อ ด้วยความที่แกล้งแล้วผมรู้สึกมีความสุขผมก็อยากแกล้งอีก บอกตามตรงเลยนะว่าผมไม่เคยแกล้งใครแล้วมีความสุขมากขนาดนี้ยัยป้านี่เป็นคนแรกเลย ผมแสร้งทำเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับเธอนั่งแแบบเบียดๆอ่ะ

"ที่อื่นมีทำไมไม่ไปนั่ง"

"อ้าวนี่มันห้องใครหรือว่าลืม"

"ฉันไม่ลืมหรอกว่านี่มันห้องน้าอนงค์แต่ช่วยทำตัวให้มีมารยาทหน่อยจะได้ไหมเห็นอยู่ว่าฉันนั่งอยู่ก่อนทำไมนายไม่นั่งตัวโน้น" ยัยป้าพยักพเยิดหน้าไปที่โซฟาอีกตัวที่มันเป็นโซฟานั่งได้คนเดียวถามว่านั่งได้ไหมมันก็นั่งได้แล่ะแต่ผมไม่อยากนั่งผมอยากนั่งตัวนี้อ่ะ อ่อลืมบอกไปว่ายัยป้าเปลี่ยนชุดแล้วนะกลับมาเป็นยัยป้าคนเดิมแล้ว

"อยากนั่งตัวนี้อ่ะทำไมมีปัญหาอะไรมั้ย"

"ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายหรอกนะเสียเวลาชีวิต" พูดจบยัยป้าก็เตรียมจะลุกออกไปแต่ผมดึงตัวเธอเอาไว้ก่อนจนเธอล้มลงมานั่งบนตักผม

"เห้ย!!!" ยัยป้าอุทานตกใจจนผมก็ตกใจตาม

"อะไร!!!" 

"ฉันรู้สึกเหมือนเมื่อกี้นั่งทับอะไรแข็งๆก็ไม่รู้" ผมแอบยิ้มอยู่ในใจเพราะไอ้ที่ยัยป้าบอกว่านั่งทับอะไรแข็งๆอ่ะมันเจ้าน้องชายของผมเองแล่ะ มันไม่ได้แข็งอะไรหรอกมันแค่ใหญ่เกินไปแค่นั้นเอง

"ไม่รู้จริงดิ" ผมลองเชิงถาม

"นายเอาไรใส่ไว้ในกางเกง"

"อยากรู้มั้ยจะเปิดให้ดู" ผมทำท่าจะเปิดกางเกงให้ยัยป้าดู

"ว๊ายไม่ต้อง" ยัยป้ารีบหลับตาทันทีจนผมอดขำไม่ได้ ยัยป้านี่อินโนเซ้นต์ซะจริงๆเลยอายุมากกว่าผมตั้งหลายปีทำไมดูไม่ค่อยรู้อะไรเลยวะ

"หืมมหอมจังกินด้วยดิ" ผมคว้าถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือยัยป้ามากินเพราะมันหอมเตะจมูกตั้งแต่ผมเดินออกมาจากห้องแล้ว

"นายนี่นะมารยาทไม่มีเลยหรือไง"

"มีแต่เอาไว้ใช้แค่สำหรับบางคน"

"อ่อคงจะเอาไว้ใช้กับยัยมินนี่สินะเห็นเปิดประตูรถให้นั่งด้วยนี่"

"ทำไม หึงเหรอ"

"บ้าฉันจะไปหึงนายทำไม"

"อ้าวใครจะไปรู้เห็นพูดน้ำเสียงอิจฉาพี่มินนี่อย่างงั้นแล่ะ"

"ฉันจะไปอิจฉายัยนั่นทำไมหึ"

"พูดเหมือนไม่ชอบหน้ากันพี่มินนี่เลยนะป้าอ่ะ"

"ก็ใช่สิถ้านายเป็นฉันนายก็จะไม่ชอบเหมือนกันนั่นแล่ะ"

"ทำไมอ่ะผมว่าพี่เค้าก็น่ารักดีนะอ้อนเก่งด้วย" 

"เหอะงั้นเหรอนายคงชอบแบบนั้นสินะ"

"ใครมั่งจะไม่ชอบผู้หญิงสวยๆอ้อนเก่งๆบ้าง"

"นายมันหน้าหม้อของแท้เลยนะ"

"อ้าวผมพูดเรื่องจริงผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็ชอบผู้หญิงสวยกันทั้งนั้นหรือป้าไม่ชอบผู้ชายหล่อ ผมได้ยินนะที่ป้าคุยกับเพื่อนป้าอ่ะว่าอยากได้ผัว เอ้ยแฟนหล่อแล้วก็รวยมีความเป็นสุภาพบุรุษแล้วก็นิสัยดีรักเดียวใจเดียว"

"ไม่ต้องจำมาหมดก็ได้นะที่ฉันพูดน่ะ"

"แล้วป้าคิดว่าชาตินี้ป้าจะเจอป่ะผู้ชายในฝันของป้าอ่ะ"

"เจอไม่เจอแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย"

"ก็ผมจะได้ช่วยหาให้ไง"

"ไม่จำเป็น ฉันหาเองได้"

ไอเดีย...

ซูดดดดดดด เสียงนักรบซดน้ำมาม่าจนหมดถ้วย ฉันมองถ้วยมาม่าแสนอร่อยของฉันที่ถูกแย่งไปตอนนี้คงไม่เหลือแม้แต่น้ำฉันยังกินไม่อิ่มเลยนะ

"อ่าาา หมดแล้วอ่ะไปทำมาให้ใหม่อีถ้วยดิ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย"

"อ้าวฉันนึกว่านายไปกินข้าวกับยัยมินนี่มาแล้วซะอีก"

"ตอนแรกก็กะจะไปกินข้าวแล้วก็ไปกินอย่างอื่นต่อที่คอนโดพี่เค้าแล่ะแต่คิดไปคิดมากลับมากินของป้าดีกว่าอร่อยกว่าเยอะ^^"

"นายหมายถึงกับข้าวใช่ไหม" ฉันเริ่มหวาดระแวงกับคำพูดของเขาแล้วนะ

"ก็ใช่ไงแล้วป้าคิดว่าผมจะกลับมากินอะไรกินป้าเหรอ" นักรบพูดพร้อมกับมองมาที่หน้าอกของฉันฉันรีบเอามือปิดไว้ทันที

"ทุเรศอย่ามาพูดจาแบบนี้นะไม่ชอบ"

"55555 คิดว่าผมพูดจริงเหรอป้า5555555555" นักรบหัวเราะดังลั่น

"ถึงผมจะหน้าหม้ออย่างป้าว่าผมก็เลือกนะคร๊าบบบบ"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"เอาเป็นว่าป้าไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำไรป้าหรอกตราบใดที่ป้าไม่ยินยอม แต่ถ้าวันไหนป้าเหงาก็บอกผมได้นะ^^"

"ฉันจะฟ้องแม่นายว่านายคิดอกุศลกับฉัน"

"เชิญเลยคร๊าบบบ แม่ผมคงเชื่อหรอกเพราะแม่รู้ไงว่าป้าไม่ใช่สเป๊กผมไม่งั้นแม่ผมคงไม่ไว้ใจให้ผมมาอยู่กับป้าหรอก" ฉันต้องดีใจใช่ไหมที่ได้ยินแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ฉันไม่ใช่สเป๊กของเขาฉันจะได้อยู่อย่างสบายใจ

ฉันลุกมาต้มมาม่าให้เขาแล้วก็หาหมูหาผักในตู้เย็นใส่ลงไปในหม้อด้วยเขาจะได้สารอาหารครบห้าหมู่เพราะน้าอนงค์ฝากไว้ แถมยังกำชับฉันอีกด้วยว่าต้องการให้นักรบกินผักเพราะไม่ไม่ชอบกินผัก ตกลงฉันดูแลเด็กอายุแปดขวบหรืออายุสิบแปดกันแน่ และในขณะที่ฉันกำลังยืนอยู่หน้าเตานักรบก็เดินมายืนอยู่ด้านหลังของฉันในระยะประชิดฉันจะหันซ้ายก็ไม่ได้หันขวาก็ไม่ได้

"ขยับออกไปหน่อยอึดอัด" ฉันบอกเขาแต่เขาก็ไม่ยอมขยับ

"ป้าใส่ผักด้วยเหรอ"

"อื้มม"

"ผมไม่กินผักรู้อยู่ไม่ใช่เหรอ"

"แต่นายต้องกินบ้างไม่ใช่ไม่กินเลย อายุตั้งเท่าไหร่แล้วไม่ชอบกินผักได้ไงอายเด็กบ้าง"

"อายทำไมที่นี่ไม่ได้มีเด็กสักหน่อย ไม่รู้ล่ะป้าตักออกด้วยไม่งั้นผมไม่กิน"

"แต่นายต้องกิน"

"บังคับอ่อ??"

"ใช่เพราะน้าอนงค์สั่งไว้ว่าฉันต้องทำให้นายกินผักให้ได้ถ้านายยอมกินฉันจะได้เงินพิเศษอีกหมื่นนึง อุ๊ป!!" ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเผลอพูดความลับออกมา

"อ่อที่อยากให้ผมกินผักเพราะเงินนี่เอง โอเคงั้นผมไม่กิน"

"กินหน่อเถอะนะขอร้องล่ะ" ฉันขอร้องเขา ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องเงินอย่างเดียวหรอกแต่ฉันก็อยากให้เขากินอาหารที่มีประโยชน์เพราะตอนนี้ฉันได้ชื่อว่าเป็นพี่เลี้ยงของเขาแล้วฉันต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดน้าอนงค์อุตส่าห์ไว้ใจให้ฉันดูแลลูกชายเพียงคนเดียวของท่านถึงแม้นักรบจะชอบยั่วโมโหและกวนประสาทฉันมากแค่ไหนก็ตามแต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ถ้าอยู่คอนโดฉันต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้ดีที่สุดแต่ถ้าอยู่ในมหาลัยฉันก็จะเป็นรุ่นพี่ของเขา

"ทำไมต้องมาบังคับกันด้วยวะ"

"ก็เพื่อตัวนายเองนั่นแล่ะ น้าอนงค์บอกว่าตั้งแต่เด็กจนโตนายไม่กินผักเลย"

"ก็คนมันไม่ชอบอ่ะให้ทำไง"

"แล้วนายเคยกินหรือยังถึงบอกว่าไม่ชอบ"

"แค่ได้กลิ่นเหม็นเขียวของผักก็ไม่อยากกินแล้ว"

"คนที่เคยดูแลทำกับข้าวให้นายเค้าอาจจะทำไม่เป็น แต่สำหรับฉันฉันรับรองว่าไม่เหม็น"

"ขึ้นชื่อว่าผักมันก็เหม็นเหมือนกันหมดนั่นแล่ะไม่ว่าใครทำ"

"นายลองกินฝีมือฉันก่อนแล้วนายค่อยมาว่าตกลงไหม"

"ไม่ตกลง"

"เอางี้ถ้านายยอมกินผักฉันจะยอมตามใจนายหนึ่งวันนายให้ทำอะไรฉันจะยอมทำตาม" ตอนนี้ฉันต้องหลอกล่อเขาด้วยวิธีเด็กๆแบบนี้แล้วเหรอ เห้ออ

"แน่นะ"

"อื้มมแน่สิสัญญา"

"โอเคงั้นก็ลองดู"

ฉันยิ้มอย่างพอใจเมื่อเขายอมตกลงที่จะกินผัก ฉันรีบเปิดตู้เย็นหาผักที่ซื้อมามาทำผัดผักแสนอร่อยให้เขากินส่วนมาม่าไม่ต้องกินแล้ว

ฉันใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีฉันก็ทำผัดผักเสร็จอ่อฉันทำไข่เจียวของโปรดเขาด้วย ถึงฉันกับเขาจะอยู่ด้วยกันไม่นานแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าเขาชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ฉันเดินไปเรียกเขามากินข้าวแต่ก็ไม่เจอหรือเขาจะอยู่ในห้องนอน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูห้องเพื่อเรียกเขาให้ออกมากินข้าวแต่เคาะแล้วเคาะอีกเขาก็ไม่ออกมาและไม่มีเสียงตอบรับ หรือว่าเขาจะหลับ แต่นี่มันเพิ่งทุ่มนึงเองนะเขาไม่น่าหลับเร็วขนาดนี้ ฉันลองเอามือจับลูกบิดประตูดูปรากฏว่าเขาไม่ได้ล็อกห้องฉันก็เลยลองดันประตูเข้าไปปรากฏว่าเขานอนอยู่บนเตียง

"นักรบ นักรบอาหารทำเสร็จแล้วออกไปกินได้แล้ว" ฉันเรียกเขา

"ไม่กิน ปวดหัว" เสียงของเขาทำไมฟังดูแปลกๆเหมือนคนไม่มีแรง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขายังกวนประสาทฉันอยู่เลย อย่าบอกนะว่าเขาป่วยน่ะ ป่วยจริงหรือป่วยการเมืองกันแน่ หรือเขาแกล้งป่วยเพราะไม่อยากกินผัก ต้องใช่แน่ๆ ฉันเดินไปดึงแขนเขาให้ลุกจากเตียงแต่ทำไมตัวเขาร้อนจังเลยอ่ะ ฉันรีบเอามืแตะหน้าผากปรากฏว่าเขาตัวรุมๆเหมือนกับจะเป็นไข้

"นายไม่สบายเหรอ"

"อืมปวดหัว"

"เป็นมานานแล้วหรือยัง"

"ตั้งแต่เย็นละแต่ไม่หนักเท่าตอนนี้" อ่อแบบนี้สินะเขาถึงกลับมาคอนโดที่แท้ก็ไม่สบายนี่เอง 

"งั้นนายกินข้าวก่อนนะแล้วเดี๋ยวฉันจะเอายาแก้ไข้แก้ปวดให้กิน"

"ลุกไม่ไหวไม่กิน"

"แต่นายต้องกิน"

"เป็นเมียหรือไงมาบังคับกันอยู่ได้" ขนาดเสียงเขาไม่มียังจะมาเถียงฉันอยู่อีกนะ

"ถ้านายเป็นผัวฉันฉันจะทำยิ่งกว่าบังคับอีกจะบอกให้" ฉันไม่สนใจว่าเขาจะว่ายังไง ยังไงๆตอนนี้ฉันก็ต้องบังคับให้เขากินข้าวให้ได้เพราะถ้าน้าอนงค์รู้ว่าเขาป่วยท่านก็อาจจะไม่สบายใจ 

ฉันเดินไปเอากับข้าวเข้ามาให้เขากินในห้อง บอกเลยว่าฉันไม่เคยดูแลใครดีขนาดนี้มาก่อน

"ลุกขึ้นนั่งแล้วกินข้าว"

"บอกว่าไม่กินไง"

"แต่นายต้องกินถ้าน้าอนงค์รู้ว่านายป่วยท่านจะเป็นห่วงนะ"

"ไม่ต้องเอาแม่มาอ้างเลยเธออยากได้เงินใช่มั้ยละ" เขาไม่เรียกฉันยัยป้าแล้วเหรอ แต่เรียกว่าเธอแทน เขาจะเรียกแบบไหนก็ช่างเหอะตอนนี้ฉันต้องบังคับให้เขากินข้าวกินยาก่อน ในเมื่อเขาไม่ยอมลุกฉันก็ต้องออกแรงเอง

"โอ๊ยหนักอ่ะ นายอย่าทำแบบนี้สิ" ฉันบ่นเพราะเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือ

"เธอทำอะไรมาให้กินวะเหม็นอ่ะจะอ้วกเอาออกไปไกลๆไป" เขาเอามือปัดถาดอาหารที่ฉันวางไว้ข้างเตียงดีที่มันไม่หกลงพื้น

"นายอย่าเอาแต่ใจได้ไหมห๊ะ" ฉันหมดความอดทนกับเขาแล้วจริงๆเพราะเขาดื้อมากเอาแต่ใจตัวเอง

"แล้วมาเดือดร้อนอะไรด้วยอ่ะ"

"ถ้าแม่นายไม่ขอให้ฉันช่วยดูแลนายฉันก็ไม่อยากทำหรอก"

"เธอก็ทำเพื่อเงินไง"

"ก็ใช่ไงฉันทำเพื่อเงินเพื่อความอยู่รอดของตัวเองคนที่มีพร้อมทุกอย่างแบบนายจะไปรู้อะไร เกิดมาก็อยู่บนกองเงินกองทองไม่ต้องมาลำบากแบบที่ฉันเจอ นายรู้ไหมว่าเมื่อก่อนตอนที่ฉันเป็นเด็กฉันก็มีนิสัยเอาแต่ใจแบบนายนี้แล่ะเพราะพ่อแม่ฉันตามใจตอนนั้นฉันทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเพราะมีคนทำให้หมด จนกระทั่งวันนึงที่พ่อแม่ฉันไม่อยู่ท่านจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับนายรู้ไหมว่าฉันต้องเจอกับอะไร ฉันถูกลุงแท้ๆของฉันเอาเปรียบใช้ฉันเหมือนขี้ข้าจากที่ฉันเป็นคุณหนูอยู่สบายฉันต้องกลายมาเป็นคนรับใช้ ฉันอดทนมาตลอดหลายปีจนกระทั่งฉันตัดสินใจหนีออกจากบ้านของตัวเองตอนนั้นฉันมืดแปดด้านไปหมดเพราะไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงจนกระทั่งมาเจอน้าอนงค์ถ้าวันนั้นฉันไม่ได้แม่นายคอยช่วยเหลือฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นยังไง" 

"มาเล่าให้ฉันฟังทำไม"

"ฉันแค่อยากให้นายได้คิดการที่นายเอาแต่ใจแบบนี้ถ้าวันนึงพ่อแม่นายไม่อยู่กับนายแล้วใครจะมาทนกับนิสัยแบบนี้ของนายได้ถ้านายไม่ปรับตัว"

"แช่งพ่อแม่ฉันเหรอวะ"

"ฉันเปล่าแช่งฉันแค่ยกตัวอย่างให้ฟังเพื่อที่นายจะได้เห็นภาพ อย่างตอนนี้พ่อแม่นายก็ไม่ได้อยู่กับนายแล้วนายมาเอาแต่ใจแบบนี้นายคิดว่าใครเค้าจะทนนิสัยนายได้ห๊ะ"

"ก็เธอไง"

"ห๊ะอะไรนะ!!

สปอยล์...

"อ่ะป้า"

"อะไร"

"ถุงยาง"

"รู้ว่าถุงยางแล้วนายจะเอายื่นใส่หน้าฉันทำไม"

"ก็อยากให้ป้าเลือกว่าชอบกลิ่นไหน"

"แล้วทำไมฉันต้องเลือก"

"ก็เลือกไว้เผื่อป้าจะได้ใช้ไง"

..............................................................