ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายของไอเดีย

สวัสดีฉันชื่อไอเดียฉันจะมาเล่าชีวประวัติของฉัน ตอนนี้ฉันอายุ22ปีเรียนอยู่มหาลัยKกำลังจะขึ้นปีสี่ซึ่งที่นี่เป็นมหาลัยที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดเข้ายากที่สุดและค่าเทอมแพงที่สุดแต่ที่ฉันได้มาเรียนที่นี่ไม่ใช่เพราะฉันรวยหรอกนะ ฉันน่ะเคยรวย ไม่ใช่สิพ่อแม่ฉันน่ะรวยฉันเคยเป็นลูกคุณหนูใช้ชีวิตสุขสบายมาตั้งแต่เกิด แต่แล้วจู่ๆชีวิตที่แสนสุขของฉันก็เปลี่ยนไปความสุขในชีวิตของฉันได้มลายหายไปในพริบตาพ่อกับแม่ของฉันท่านประสบอุบัติเหตุตอนนั้นฉันอายุแค่เจ็ดขวบ ซึ่งพอพวกท่านเสียครอบครัวของลุงกับป้าก็เข้ามาจัดการดูแลทุกอย่างแทนเพราะตอนนั้นฉันยังเด็ก จากที่ฉันไม่เคยต้องทำอะไรเลยเพราะมีแม่บ้านมีพี่เลี้ยงทำให้ฉันก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่างเองไม่ว่าจะซักผ้าล้างจานกวาดบ้านถูบ้านทำกับข้าวเพราะลุงกับป้าสะใภ้ไล่แม่บ้านไล่พี่เลี้ยงออกไปจนหมดทำให้งานบ้านตกเป็นหน้าที่ฉันโดยปริยายทั้งที่ตอนนั้นฉันอายุเพิ่งได้แค่เจ็ดขวบเท่านั้นชีวิตในตอนนั้นของฉันไม่ต่างจากนางเอกในนิยายที่ฉันชอบอ่านเลยสักนิด แต่ที่เข้ามาอยู่ในบ้านไม่ได้มีแค่ลุงกับป้าสะใภ้นะยังมียัยแก้วตาลูกสาวของลุงกับป้าซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันอีกคนซึ่งยัยนั่นมีอายุน้อยกว่าฉันสี่ปี ทั้งสามคนเข้ามาครอบครองทุกอย่างในบ้านทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของทั้งที่ทุกอย่างเป็นชื่อพ่อกับแม่ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับข้าวของเงินทองที่อยู่ในตู้เซฟก็เอาไปใช้เอาไปขายอย่างถือวิสาสะฉันเคยถามว่าทำไมถึงเอาของๆพ่อกับแม่มาใช้ฉันก็ถูกป้าสะใภ้ทำโทษโดยไม่ให้กินข้าวเย็น ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็กลายมาเป็นคนรับใช้ของทุกคน ฉันอดทนทุกอย่างเพราะไม่มีที่ไปขอให้ใครช่วยก็ไม่ได้เพราะต่อหน้าคนอื่นลุงกับป้าจะดีกับฉันมากแต่พอลับหลังก็จะโขกสับใช้งานฉันอย่างกับทาส ฉันอดทนจนตัวเองเรียนจบมอหกฉันได้ขอทุนเรียนต่อมหาลัยKเพราะการเรียนฉันดีมาตลอด ตอนแรกอาจารย์ก็สงสัยว่าอย่างฉันไม่น่าจะต้องมาขอทุนเลยเพราะอาจารย์รู้ว่าครอบครัวของฉันมีฐานะระดับหนึ่งแต่ใครจะรู้ความจริง พอฉันรู้ว่าตัวเองได้ทุนอย่างแน่นอนแล้วฉันก็เก็บของใช้ที่จำเป็นออกมาจากบ้านโดยไม่บอกใครเพราะถ้าบอกฉันคงถูกขังไว้ในบ้านเพราะถ้าไม่มีฉันสักคนคนในบ้านก็จะลำบากเพราะไม่มีคนรับใช้อย่างฉันอยู่แล้ว ฉันต้องออกมาจากบ้านตัวเองทั้งที่มันคือบ้านของฉันแท้ๆ ฉันเดินออกมาพร้อมเงินในบัญชีซึ่งก็เยอะอยู่มันเป็นเงินที่พ่อกับแม่ฝากให้ฉันตั้งแต่ฉันเกิดซึ่งเงินจำนวนนี้ลุงกับป้าไม่รู้เพราะถ้ารู้ก็คงไม่เหลือ อ่อฉันลืมบอกไปว่าลุงกับป้าติดการพนันข้าวของเงินทองที่พ่อกับแม่เก็บสะสมมาตอนนี้ไม่เหลือแล้ว ถ้าจะเหลือก็คงเป็นบ้านหลังที่อยู่ตอนนี้ที่มันไม่สามารถขายได้เพราะในโฉนดมันเป็นชื่อของพ่อกับแม่ซึ่งฉันเป็นทายาทเพียงคนเดียวยังไงบ้านก็จะตกเป็นของฉันโดยชอบธรรมอยู่แล้วแต่ตอนนี้ฉันขอพาตัวเองออกมาจากที่นั่นก่อน โชคดีที่ตอนนี้ครอบครัวลุงกับป้าไม่อยู่เห็นบอกจะไปเที่ยวต่างจังหวัดฉันก็เลยออกมาได้อย่างง่ายดาย ฉันมองจำนวนเงินในสมุดบญชีแล้วก็มานั่งคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดีกับอนาคตของตัวเอง เพราะถึงฉันจะได้ทุนเรียนฟรีแต่มันก็มีค่าใช้จ่ายอื่นๆไม่ว่าจะเป็นค่าที่พัก ค่ากิน ค่ารถ อะไรอีกจิปาถะที่ต้องใช้ในการดำรงค์ชีวิตน้อยๆของฉัน

ฉันมานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านเพื่อใช้ความคิด เห้อฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมาอยู่จุดๆนี้ มองไปทางไหนก็ไม่มีใครสักคน น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร

"ฮือออ ฮือออ พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูคิดถึงพ่อกับแม่จังเลย" ฉันร้องไห้แล้วหยิบรูปของท่านมาดูมันเป็นรูปถ่ายครอบครัวมีฉันที่นั่งตักพ่อและมีแม่ยืนโอบพ่ออยู่ด้านหลัง

"มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้ลูก มืดแล้วนะทำไมไม่กลับบ้าน" ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองก็เจอกับน้าอนงค์ซึ่งบ้านของน้าอนงค์อยู่ตรงข้ามบ้านของฉันเอง เมื่อก่อนตอนเป็นเด็กฉันมักจะชอบไปวิ่งเล่นไปกินขนมที่บ้านของน้าอนงค์เพราะท่านทำขนมอร่อยมากๆแต่ท่านก็ไม่ค่อยอยู่บ้านหรอกส่วนใหญ่จะอยู่ต่างประเทศซะมากกว่าเพราะสามีของน้าอนงค์เป็นท่านทูตทำให้น้าอนงค์ต้องตาามสามีของท่านไปต่างประเทศบ่อยๆนานๆถึงจะกลับมาที

"น้าอนงค์"

"ทำไมเดียถึงมานั่งตรงนี้ล่ะลูก แล้วนี่กระเป๋าเดินทางจะไปไหนเหรอจ๊ะ"

"คือเดีย..." ฉันไม่รู้จะบอกกับน้าอนงค์ยังไง อยากจะบอกว่าตั้งแต่ลุงกับป้ามาอยู่ที่บ้านฉันก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวเล่นบ้านน้าอนงค์อีกเลยเพราะถูกลุงกับป้าสะใภ้ห้ามคงจะกลัวฉันไปฟ้องน้าอนงค์มั้งเรื่องที่ตัวเองทำเอาไว้หลายๆอย่าง จะมีบางครั้งที่น้อนงค์มากดออดเรียกฉันหน้าบ้านเพื่อเอาขนมมาให้แต่ป้าสะใภ้ฉันก็จะออกไปรับหน้าแทนแล้วก็จะโกหกว่าฉันไม่อยู่ทั้งที่ฉันอยู่ในบ้าน

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเล่าให้น้าฟังได้นะลูก" น้ำเสียงที่อบอุ่นของท่านทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความอึดอัดใจ น้ำเสียงของท่านช่างอบอุ่นเหมือนแม่ของฉันเลย

"คุณน้าาา ฮือออ คุณน้าาา" ฉันโผเข้ากอดท่านแล้วก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมน้าอนงค์สวมกอดฉันแล้วลูบหลังฉันเพื่อปลอบ

"เดียบอกน้าได้มั้ยจ๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่" สุดท้ายฉันก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ท่านฟัง

"แปลว่าตอนนี้เดียยังไม่มีที่ไปใช่ไหมลูก"

"ค่ะ"

"เอางี้มั้ยน้ามีคอนโดที่ซื้อเอาไว้นานแล้วแต่ไม่มีเวลาเข้าไปดูแลเลย น้าจะให้เดียไปอยู่ที่นั่น"

"จริงเหรอคะ" ฉันถามท่านด้วยความดีใจ ในความโขคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่

"จริงสิลูก น้าให้อยู่ฟรีเลยนะเดียจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้นะลูก"

"ฮึก ฮึก ทำไมน้าอนงค์ถึงดีกับเดียขนาดนี้คะ ฮือออ ดีกว่าญาติแท้ๆของเดียซะอีก ฮึก ฮึก"

"น้ารักเอ็นดูเดียมาตั้งแต่เด็กเดียก็รู้ ตอนนั้นที่น้ายังไม่ลูกน้าฝันว่าอยากมีลูกสาวที่น่ารักๆแบบเดียแต่สุดท้ายก็ได้ลูกชายสุดแสบมาแทน เห้อออพูดถึงก็กลุ้มใจ แต่ช่างมันเถอะรายนั้นน่ะไว้ให้พ่อเค้าจัดการเองละกัน เอาเป็นว่าพรุ่งนี้น้าจะพาเดียไปที่คอนโดนะลูกส่วนเรื่องลุงกับป้าสะใภ้ของเดียเดียก็ไม่ต้องห่วงนะลูกน้าจะให้ช่วยจัดการแต่อาจจะต้องใช้เวลา เดียอดทนก่อยนะลูก"

"ขอบคุณน้าอนงค์มากเลยนะคะที่ดีกับเดียมากขนาดนี้ เดียไม่รู้จะตอบแทนพระคุณของน้ายังไงดี ถ้ามีอะไรที่เดียพอจะช่วยได้บอกเดียได้เลยนะคะเดียยินดีและเต็มใจที่จะช่วยค่ะ"

"ขอบใจจ๊ะ ตอนนี้คงจะยังไม่มีหรอกลูกแต่อีกหน่อยอาจะมี^^"

และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

เอาตอนแรกมาฝากจ้าาา เรื่องนี้ไม่แน่ใจจะมีดราม่ามั้ย แต่ก็อาจจะมีแล่ะแต่ไม่มากรับรองได้ด้วยเกียติของไรท์ (สายดราม่า) 555555555