สาวน้อยในเรือน

ตอนที่ 1

สาวน้อยในเรือน

“เมื่อคืนไปนอนไหนมาอีกล่ะบ้านช่องอยู่ไม่ติดเลยนะลูก”

อมราอดที่จะต่อว่าลูกชายไม่ได้ทั้งที่ความจริงเปรมธวัชก็ทำตัวแบบนี้มาตลอด 10 ปีตั้งแต่เขากลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับหอบหัวใจที่บอบช้ำกลับมา

“โมโหอะไรมาครับถึงได้มาลงกับผมแบบนี้...ไหนมาหอมแก้มให้หายคิดถึงหน่อย”

ชายหนุ่มที่ยังคงอยู่ในชุดทำงานเพราะตั้งแต่เมื่อคืนนี้เขายังไม่ได้กลับมาบ้านเลยเข้ามาโอบกอดคนเป็นแม่หอมแก้มฟอดใหญ่เพื่อเอาใจ

“อายุจะ 40 แล้ว ลูกจะใช้ชีวิตต่อไปแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ แม่เองก็อยากจะอุ้มหลานอยากจะมีทายาทสืบสกุลกับเขาสักคน”

ก่อนหน้านี้อมราพยายามจะเลือกหาลูกสะใภ้ที่ถูกใจเธอให้กับลูกชายแต่มันก็ไม่มีประโยชน์หลายครั้งที่เธอคิดว่าจะยอมให้เปรมธวัชจริงจังกับผู้หญิงสักคนทีเป็นคู่ขาอยู่ตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้มีหลานแต่กลับเป็นชายหนุ่มที่ไม่ยอมทำตาม

“ผู้ชายอายุ 60 แล้วก็ยังมีลูกได้นะครับไม่เห็นต้องรีบเลยสาวๆสมัยนี้ก็อยากมีสามีอายุเยอะกันทั้งนั้น”

ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลมาเฉไฉเพราะตัวเขาเองยังไม่รู้จะหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไร เขาเคยคิดจะเลือกผู้หญิงที่เป็นคู่ขาแต่ก็ไม่มีใครคู่ควรที่จะได้เป็นแม่ของลูกและสิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการผูกมัดถ้าเธอเหล่านั้นมีลูกให้เขาไม่น่าจะมีใครยอมปล่อยให้เขาได้กลับมาอิสระอีกแน่นอน

สองคนแม่ลูกพูดคุยเรื่องนี้กันจริงจังมาหลายรอบและครั้งนี้อมราก็ตั้งใจจะพูดเอาจริงกับลูกอีกสักครั้งเพราะตอนนี้เธอก็อายุ 70 แล้วยังไม่มีความหวังที่จะได้อุ้มหลานเหมือนคนอื่นเขาเลย

“ถ้าภายในสิ้นปีนี้ลูกยังมีหลานให้แม่ไม่ได้เอาเป็นว่าแม่ขอทำตามวิธีของแม่ก็แล้วกัน”

อมราทำเสียงเข้มทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะใช้แผนไหนรู้แค่เพียงว่าคงปล่อยเวลาให้เลยผ่านไปแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว

“สิ้นปีของคุณแม่นี่มันอีกแค่ 2 เดือนเองนะครับ”

ลูกชายมองหน้ามารดาส่ายหัวไปมาเพราะเริ่มรู้แล้วว่า เขากำลังจะถูกบังคับมันไม่ใช่เป็นการให้ทางเลือกเพราะเวลาแค่ 2 เดือนเขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนกัน

“แม่ยอมตามใจลูกมาทั้งชีวิตขอให้ลูกตามใจแม่บ้างนะ ทุกวันนี้เราสองคนจะได้เจอกันก็ตอนเช้าเท่านั้น ไม่มีความเป็นครอบครัวหลงเหลือเลย พ่อของเปรมก็เหมือนกันบางวันก็กลับบ้านบางวันก็ไม่กลับ ลูกอยากจะให้แม่เฉาตายอยู่บ้านแบบเหงา ๆ อย่างนั้นรึ”

อมราเล่นบทโศกความห่างเหินในครอบครัวที่เกิดขึ้นมานานหญิงชรายังไม่เคยรู้สึกชินกับมัน ทุกครั้งที่เธอต้องกินข้าวเย็น คนเดียวความน้อยใจก็เข้ามาทำให้คนแก่ต้องเผลอร้องไห้ทุกที

เปรมธวัชเป็นอันต้องยอมทำตามความต้องการของแม่เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะหาผู้หญิงมาจากไหนก็คงดีถ้ามารดาจะเป็นคนเลือกให้แต่เขาตั้งใจแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นแม่ที่ดีของลูกแต่ต้องไม่ใช่ภรรยาของเขา

ความผิดหวังในความรักเมื่อครั้งอดีตทำให้เปรมธวัชกลายเป็นเสือผู้หญิงที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ถึงแม้รอบตัวมีสาวสวยให้เลือกสรรแต่เขาแค่เพียงหยิบดอกไม้เหล่านั้นมาดอมดมปักแจกัน เป็นครั้งคราวแต่สุดท้ายแล้วแจกันรักของเขาก็ว่างเปล่าไม่เคยมีผู้ใดได้อยู่เป็นการถาวร

“คุณอมราคะ ฉันจะขออนุญาตไปข้างนอกพรุ่งนี้”

ยุพาสาวใช้ในบ้านที่อยู่ดูแลครอบครัวของอมรามาตั้งแต่เธอยังเป็นสาวเดินเข้ามาขออนุญาตเจ้านาย

“จะไปไหนล่ะ” เจ้านายถามด้วยความเป็นห่วง

“พรุ่งนี้มินตรารับปริญญาจะไปถ่ายรูปแสดงความยินดีกับลูกสาวค่ะ”

ยุพาบอกด้วยท่าทางภูมิใจเพราะเธอเลี้ยงลูกสาวคนนี้มาเพียงคนเดียวสามีของเธอด่วนจากไปตั้งแต่มินตราอายุได้เพียงแค่ไม่กี่เดือน

“เร็วเหมือนกันเหมือนฉันจะเพิ่งเห็นมินตราเป็นเด็กอยู่ไม่ กี่วันเอง”

อมรายินดีและชื่นชมไปกับยุพาเพราะตัวเธอก็มีส่วนในการส่งเสียเด็กคนนี้ให้ร่ำเรียนจนจบมหาวิทยาลัยตั้งแต่พ่อของมินตราเสียยุพาก็พาตัวเองและลูกเข้ามาทำงานที่บ้านหลังนี้ ความเมตตาจากเจ้านายทั้งคู่ทำให้มินตราถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำที่ดีที่สุด

“ตอนแรกดิฉันก็ตั้งใจว่าจะบอกคุณผู้หญิงแต่ก็เกรงใจเพราะช่วงนี้ข้างนอกยังคงมีโรคระบาดอยู่เป็นห่วงสุขภาพของทุกคนค่ะ”

ยุพาอยากที่จะให้เจ้านายของเธอไปร่วมแสดงความยินดีด้วยแต่สถานการณ์ของประเทศตอนนี้ยังไม่น่าไว้วางใจด้วย โรคระบาดและเจ้านายของเธอทั้งสองคนก็อายุมากแล้วเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปร่วมยินดีกับลูกเพียงคนเดียว