ตอนที่ 6

รฐนนท์ขบกรามแน่น ไม่ชอบแต่ตนเองก็ไม่มีทางเลือก

“นพ... นนท์ไม่มีทางเลือก นนท์จำเป็นต้องแต่ง!”

“แล้วผมล่ะ คุณเอาผมไปไว้ที่ไหน ผมจะทำยังไง!” นพวิชญ์เริ่มตัดพ้อ แล้วดึงมือตนเองออก

“นนท์อยากให้นพเข้าใจ นนท์จำเป็นจริงๆ”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่นน้ำตาเริ่มไหลออกมา ทั้งที่เขารักรฐนนท์มากมายขนาดนี้ แต่อีกฝ่ายกลับพูดง่ายๆ ว่าจะแต่งงานกับคนอื่น แล้วหัวใจเขาเล่าใครจะรับผิดชอบ มันทั้งเจ็บ ทั้งทรมาน จนแทบไม่อยากมีชิวิตอยู่แล้ว

“ความจำเป็นของนนท์ กำลังทำร้ายนพ ทำไมนนท์ต้องทำกับนพแบบนี้ด้วย!”

รฐนนท์หลับตา ปวดร้าวในอก ทว่าเขาก็ไม่อาจขัดคำสั่งพ่อได้ ถ้าหากทำเช่นนั้นแม่ต้องเดือดร้อน เขาเห็นแก่ตัวไม่ได้

“นนท์ยังรักนพเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน ถ้าหากนพเข้าใจ เราสองคนยังเหมือนเดิมได้ไหม นนท์จะมาหานพบ่อยๆ”

“นี่นนท์คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาย้อนถามเสียงสั่น

“แล้วจะให้นนท์ทำไงนพ นนท์อธิบายกับนพแล้วว่านนท์จำเป็นจริงๆ!”

นพวิชญ์กัดริมฝีปากมองคนรักทั้งน้ำตา

“ถ้านนท์ยังอยากอยู่กับนพ นนท์ต้องไม่มีใครอีก!”

“นพก็รู้ว่านนท์ทำแบบนั้นไม่ได้!”

“ทำได้หรือไม่ได้มันอยู่ที่นนท์เลือก!”

รฐนนท์ชะงัก ขบกรามแน่น ทำไมนพวิชญ์ต้องทำให้เขาไร้ทางเลือกแบบนี้ด้วย

“นนท์ต้องแต่งงานนพ นนท์ขอให้นพเข้าใจ”

“นพเข้าใจแล้วนนท์ นนท์ก็แต่งงานไปเถอะ ปล่อยนพไว้คนเดียว” นพวิชญ์ลุกยืน แล้วเดินห่างออกไป

เขารีบสาวเท้าติดตามสวมกอดจากด้านหลัง

“นนท์รักนพนะ”

คนถูกกอดพยายามกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้

“ปล่อยผมเถอะ!”

“ไม่นพ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!”

นพวิชญ์ไม่รอฟัง สะบัดกายหนี แล้วยืนเผชิญหน้า

“ถ้านนท์เลือกที่จะแต่งงาน นั่นหมายถึงนนท์ไม่เลือกนพ”

รฐนนท์ส่ายหน้า แล้วระบายลมหายใจ

“มันไม่ใช่แบบนั้นนพ!”

“ผมไม่ต้องการให้นนท์มีใครอีก ไม่ว่าเพศไหนก็ตาม!”

คนฟังหลับตาแน่น กลืนก้อนสะอื้นเอาไว้ แล้วเปิดเปลือกตา สบตากับคนตรงหน้าด้วยความปวดร้าว

“นนท์คงไม่มีทางเลือกแล้วนพ นนท์คงต้องไปจากนพ เรา.... เลิกกันเถอะ” พูดจบ เขาก้าวมาตรงหน้าประตู

นพวิชญ์ยืนนิ่งน้ำตาอาบแก้ม เสียงลูกบิดประตูเหมือนคมมีดกรีดหัวใจ เมื่อมันปิดลงเขาทรุดกายปล่อยโฮออกมา ถ้าเราไม่รู้จักกันคงดี