ตอนที่ 1 รอคอย

หลังจากเซ็นทะเบียนหย่าเรียบร้อยที่อำเภอ ซึ่งตรงกับวันเกิดฉันพอดี ไหน ๆ ก็ไหน ก็เลี้ยงฉลองวันเกิดพร้อมกับความโสดมันซะเลย จบกันทีความรักห่วย ๆ ตลอด 5ปี ต่อจากนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่ เพื่อตัวเอง ทำเพื่อตัวเอง

เหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเดินทาง นี้เป็นการไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรกในรอบ 5ปี

ในขณะที่ฉันกำลังไถโทรศัพท์จองห้องพักและหาข้อมูลท่องเที่ยวอยู่ ๆ ก็เผลอหลับไปมีความรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่น เหมือนตัวเองหลงไปในป่า รอบ ๆ มีแต่ต้นไม้ใหญ่ มีเพียงแสงจากพระจันทร์เดือนเพ็ญที่ส่องลงมาให้ความสว่าง ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งที่ค่อย ๆ เดินฝ่าความมืดออกมา มีใบหน้าคมเข้ม ตาโต จมูกโด่ง โดยรวมคือ พระจันทร์เสี้

เหมือนผู้ชายไทยสมัยก่อน ค่อย ๆ เดินเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม แล้วเรียกฉันว่า เดือนเพ็ญ แต่มีแววตาที่เศร้าสร้อย แล้วอยู่ ๆ ฉันก็ร้องไห้สะอื้นจนสะดุ้งตื่น

“แล้วคนนั้นเขาหล่อมากไหมพี่” เสียงใสเเจ้วจากน้องข้างบ้านถาม เมื่อฉันเล่าความฝันเมื่อคืนให้ฟัง

“ก็หล่อแบบผู้ชายไทยสมัยก่อนนะ ผิวเข้ม ตาโต ๆ ยิ้มมีเสน่ห์มาก”

“โห! พี่จำได้ขนาดนั้น ฮ่า ๆ ๆ”

“ไม่รู้ดิ รู้สึกคุ้นมาก ไม่รู้เคยเจอที่ไหนมาก่อน”

“หรือจะเป็นดารา แล้วพี่เก็บเอาไปนอนฝัน”

“จะบ้าเหรอ ฉันชอบดูแต่ซีรีย์เกาหลีย่ะ มีแต่ตี๋ ๆขาว ๆ ฮ่า ๆ ผู้ชายผิวสองสี ไม่ใช่สเปค”

ณ พม่า

“เชื่อได้ยังไง ว่านางจะกลับมาหาท่าน นี่ก็ผ่านมาตั้งสองร้อยกว่าปีมาแล้ว ใจคนยากนักจะหยั่งถึง”

“แต่นางเคยสัญญากับข้าไว้ ไม่ว่าอีกกี่ภพกี่ชาติจะกลับมาคู่กัน”

เจ้าชายนองดอจี้มี่นตอบพลางแหงนพระพักตร์ทอดพระเนตรดวงจันทร์

ณ สนามบินย่างกุ้ง

ขณะกำลังรอกระเป๋าในสนามบิน

“คะ แม่ถึงแล้วค่ะ กำลังรอกระเป๋าอยู่ค่ะ รับกระเป๋าแล้วจะตรงไปวัดก่อนเลย จองรถพร้อมไกด์ไว้แล้วค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถึงวัดที่ไหนสวย ๆ แล้วจะโทรหานะคะ แค่นี้ก่อนกระเป๋ามาแล้วค่ะ เดี๋ยวคุยกันนะคะ”

ณ เจดีย์ชเวดากอง

หลังจากที่คุณลุงคนขับรถพาดาวไปสักการะสถานที่ศักดิ์สิทธิ์มาหลายที่ จนมาถึงที่สุดท้ายของวันนี้ ที่คุณลุงตั้งใจจะให้มาถึงช่วงเย็นๆ และปล่อยให้ดาวได้เดินชมความงามและความใหญ่โตของเจดีย์แห่งนี้ โดยที่แกคอยแนะนำ และนั่งคอยอยู่ห่างๆ

เสียงลมพัดต้องกระดิ่งในยามเย็น แสงไฟนีออนสีเหลืองบวกกับเจดีย์สีทอง ช่างสวยสดงดงามเหลือเกิน งามจนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้

อยากอยู่ที่นี้นานๆ จัง ดาวหามุมเงียบข้างๆ เจดีย์เพื่อขอนั่งสมาธิ โดยมีคุณลุงขับรถนั่งอยู่ไม่ห่างเพื่อคอยดูความเรียบร้อยให้

เมื่อหลับตาลงก็ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูคล้ายเสียงลมพัดผ่าน

“เจ้ากลับมาหาพี่แล้วฤา พี่เฝ้ารอเจ้ามานานแสนนาน”

ดาวรีบลืมตาตื่นขึ้นมา พยายามมองหาต้นเสียง แต่บริเวณนั้นก็มีแต่ดาวที่นั่งหลับตาอธิฐานขอพร และก็มีคุณลุงคนขับ แล้วเสียงนั้นเป็นใครกัน

“เสียงใครกัน ทำไมดูคุ้นมาก”

หลังจากกลับมาถึงโรงแรม อาบน้ำเสร็จ ดาวก็นั่งพิงเอกเขนกข้างหัวเตียง ดูข้อมูลท่องเที่ยวในเมืองย่างกุ้งสำหรับวันพรุ่งนี้

ทันใดนั้นอยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนคนนั่ง…จ้องหน้าแต่เมื่อแหงนหน้าจากโทรศัพท์ก็รู้สึกว่า เขาหายวาบไปกับตา

“จริงเหรอนี่ จะดีเหรอมาเที่ยวยันไม่ทันข้ามคืน จะมาหลอกกันเร็วขนาดนี้” ดาวพูดพร้อมรีบเดินไปหยิบพระสมเด็จในกระเป๋าสะพายมาแขวงไว้ที่คอ ก่อนยกมือไหว้

“สาธุสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงช่วยปกป้องคุ้มลูกด้วยเถอะ อย่ามาหลอกกันเลยนะคะ เดี๋ยวกลับไทยแล้วจะรีบไปวัดทำบุญอุทิศแผ่ผลบุญไปให้”

ดาวพยายามนั่งอ่านหนังสือข่มตาไม่ให้หลับเพราะกลัวมาก แต่สุดท้ายก็เผลอหลับไปจนได้....... ในฝันดาวฝันแปลกมาก

เหมือนเธอหลงเข้าไปในสมัยอยุธยา แต่แปลกตาที่ชาวบ้านแต่งตัวไม่เหมือนคนไทยในหนังพระนเรศวรที่เธอเคยดู คล้ายไปทางพม่ามากกว่า ผู้ชายนุ่งโสร่งพันผ้ารอบศีรษะ ส่วนผู้หญิงนุ่งผ้าถุงมีผ้าคาดอก มีแป้งพอกบนใบหน้า ทำให้เธอเข้าใจในทันที ว่าที่เธอฝันถึงนี้ น่าจะไม่ใช่อยุธยาแต่เป็นพม่ามากกว่า

“แล้วที่เราฝันถึงเราฝันถึงสมัยไหนว่ะเนี่ย เรายิ่งไม่มีความรู้เกี่ยวกับพม่าเอาซะเลย” เธอได้แต่พร่ำบ่นกับตัวเอง

ดาวพยายามเดินต่อไปเรื่อย ๆ ก็เห็นผู้คนเดินซื้อของกันควักไขว่ นี้น่าจะเป็นตลาด โต๊ะวางขายของทำมาจากไม้ไผ่ ผ่าซีกเหมือนระนาค กางใช้สำหรับวางของขาย ของที่วางขายส่วนมากก็จะเป็นพวกผัก ปลา ของป่า นานๆ ที จะมีร้านขายผ้า เครื่องประดับ วางขาย แต่แล้วอยู่ ๆ ดาวก็หายตัวจากตลาด ไปยืนที่สะพานไม้แห่งหนึ่งด้านหน้าเป็นแม่น้ำกว้างใหญ่

“ที่นี้ที่ไหนเนี๊ย เธอมองดูรอบ ๆ อีกครั้ง ทำไหมถึงมีต้นคูณออกดอกบานไสว” ตอนนี้ต้องเป็นเดือนเมษาเเน่เลย

“สงกรานต์เหรอ”

เธอยืนมองดูพระอาทิตย์กำลังจะลาลับอัสดง บรรยายกาศในตอนนี้ ทำให้ดาวมีความสุข สุขสงบมากที่สุดไม่เคยได้อยู่กับตัวเองคนเดียวแบบนี้ ไม่เคยได้อยู่สถานที่เงียบสงบเเบบนี้นานมาก ดาวนึกในใจพร้อมพูดออกมา

“มีความสุขจังเลย” แต่จู่ๆ ก็มีเสียงจากด้านหลังของเธอดังขึ้น

“จำพี่ได้ฤาไม่ แม่ดาวของพี่”

“เจ้ากลับมาหาพี่แล้วฤา พี่เฝ้ารอเจ้ามานานแสนนาน”

เบื้องหน้าของดาวนั้น เป็นผู้ชายรูปร่างสูงประมาณ หนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผิวสองสี นุ่งโสร่ง มีผ้าพันรอบศีรษะ ใส่เสื้อแขนยาวสีขาว คอจีน กำลังจองมองเธอด้วยใบหน้าที่เติมไปด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มแบบสุขใจเหลือเกินที่ได้พบกันอีกครั้ง

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเราเคยพบกันที่ไหนเหรอค่ะ” ดาวถามพร้อมทำหน้างุนงง คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเธอเคยเจอเขาที่ไหน แต่เเววตาของเขา เธอรู้สึกคุ้นมาก แต่คิดไม่ออก

“เราเคยเจอกันนานมากแล้วเจ้า”

ชายหนุ่มผู้นั้นพูดขณะทรงเดินเข้ามาใกล้ ทำให้เธอต้องขยับถอยหลังห่าง

“รู้ฤาไม่เล่าว่าพี่นั้นรอเจ้ามานานแสนนาน”

“รอฉันเหรอคะ รอทำไม และเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

ดาวพูดตอกย้ำ คิดว่าผู้ชายตรงหน้าเธอจำคนผิดแน่ ๆ

“พี่จำคนไม่ผิดหรอก เจ้าคือคนที่พี่รอ”

ทันใดนั้น ดาวก็ต้องตกใจ เป็นครั้งที่สอง

“ทำไมคุณถึงอ่านความคิดฉันได้ อ๋อ นึกออกแล้ว เพราะตอนนี้เราฝันอยู่” คำพูดของดาวทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นหัวเราะออกมา

“ใช่ เจ้ากำลังฝันอยู่ และไม่น่าจะได้ตื่นในเร็ววันนี้!!!”