บทที่ 02 หล่อแต่เลว

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะ กูเห็นมึงยืนค้างตรงนั้นนานละ" โจเซฟที่ถูกถามผละสายตาออกจากโต๊ะที่เขาเพิ่งจะเดินออกมา พลันกระตุกยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ กล่าวปฏิเสธเพื่อน แค่นั้นยังไม่ได้ถือว่ามีเรื่องสำหรับเขา

"แค่เจอเด็กหัวร้อน ไม่มีอะไร" เปเปอร์ยักไหล่กับคำตอบของเพื่อน ถ้าเขาบอกว่าไม่มีอะไรก็คงจะไม่มีอะไรจริง ๆ

"วันนี้ร้านเปลี่ยนนักร้องเหรอวะ ผู้หญิงสะด้วย" โจเซฟผละสายตาจากแก้วเหล้าแล้วมองขึ้นไปบนเวทีตามคำพูดของสายลมเพื่อนสนิทอีกคนในกลุ่มแก๊งนอกจากนี้แล้วก็ยังมีกัปตันอีกคนที่นัดกันสังสรรค์ครบคนอย่างเช่นทุกวันที่ว่าง

"สวยด้วยว่ะ ขนาดใส่หมวกนะยังดูออกเลยว่าสวย" กัปตันสมทบขึ้นมาอีกคน ตายังคงจ้องมองคนบนเวทีที่กำลังร้องเพลงไม่กระพริบ เพราะนอกจากเธอจะมีออร่าความสวยแผ่ออกมาแล้วเสียงที่เปล่งร้องคลอไปกับดนตรีก็ยังดีพอ ๆ กับหน้าตาของเธอทำเอาสะกดใจคนในร้านให้คลาดสายตาจากเธอไม่ได้

แม้เพื่อน ๆ ในโต๊ะกำลังชื่นชมนักร้องสาวสวยคนนั้นโจเซฟกลับไม่ได้ทำแบบนั้นด้วย เพราะผู้หญิงที่พวกเพื่อนเขากำลังพูดถึงคือคนเดียวกันกับเด็กหัวร้อนที่ชนเขาเข้าเมื่อห้านาทีก่อนหน้า นอกจากจะเป็นฝ่ายชนเขาก่อนแล้วยังจะอาละวาดโวยวายใส่ร้ายว่าเขาเป็นคนทำอีกด้วย ทั้งที่ตัวเองลุกขึ้นมาแล้วชนเขาเองแท้ ๆ

"คนนี้กูรู้จัก" เปเปอร์ยกยิ้มกริ่มขึ้นมาจดจ้องคนที่อยู่ไกลออกไป ทว่าประโยคที่เขากล่าวมาเมื่อครู่ดันสะกิดใจเพื่อนอีกสามคนที่นั่งอยู่ให้หันไปมองเขาเป็นตาเดียว

"เด็กมึง?" ก่อนจะเป็นโจเซฟที่เอ่ยถาม เปเปอร์ก็หันมาแสยะยิ้มแล้วส่ายหัว

"ไม่ใช่...คนนี้ชื่อมิวสิค อยู่ปี 2 คณะนิเทศ"

"แล้วมึงรู้จักได้ยังไง?"

"ทำไมจะไม่รู้จักคนนี้ตัวท็อปเลยนะ ใคร ๆ ก็รู้จัก ร้องเพลงก็เพราะ สวย ดีกรีดาวมหา'ลัยปีที่แล้ว" เปเปอร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากการเรียนที่ไม่ได้เรื่อง การรู้จักคนไปทั่วของเขานี่แหละที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวพลอยให้ภูมิใจอยู่เรื่อย

"เชี่ย…รอดสายตาไอ้เซฟไปได้ยังไงวะ" คำพูดของสายลมทำให้คนที่ถูกกล่างถึงจ้องคิ้วขมวด ทำไมถึงต้องเป็นเขา?

"ก็แบบนี้สเปกมึงเลยไม่ใช่เหรอ กูเห็นมีแบบนี้เข้ามาทีไร มึงไม่เคยปล่อยไปทุกที" ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าออกไปทางสาวเกาหลี ปากนิดจมูกหน่อยทุกคนรู้ดีว่าเป็นสไตล์ที่เพื่อนชอบที่สุด ที่ผ่านมาก็เห็นควงแต่ผู้หญิงประเภทนี้ไม่ซ้ำหน้า แล้วเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะปล่อยของดีแบบนี้ไปได้

"เฮ้ย...คนนี้ไม่ธรรมดานะ เห็นสวย ๆ แบบนี้แต่ดุฉิบหาย ไม่เคยมีใครจีบติดเลยสักคน ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่าจะเคยคบกับใคร กูว่าไอ้เซฟก็ไม่รอด" คนรู้เรื่องของคนอื่นยังคงเล่าสิ่งที่ได้ยินมาไม่จบ เพราะเขาได้ยินมาว่าคนที่เข้าไปขอจีบสาวสวยมากความสามารถแบบมิวสิคไม่มีใครทำสำเร็จเลยสักคน ไม่แม้แต่จะอยู่ในสถานะคนคุยของเธอเลยด้วยซ้ำ ด่าหมดไม่สนลูกใครคือสิ่งที่เธอทำ และคิดว่าหนึ่งในนั้นก็น่าจะเป็นเพื่อนเขาด้วยอีกคน

"ไอ้เซฟก็ไม่ใช่ธรรมดานะเว้ย อยากได้ใครแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็ตามมาเป็นแถวแล้ว กูว่าน้องมิวสิคนี่ก็ไม่รอดหรอก ใช่ไหมไอ้เซฟ?" สายลมดูเหมือนจะไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเปเปอร์ เขาหันไปยักคิ้วถามเจ้าของชื่อที่กลายเป็นหัวข้อบทสนทนาหลัก ๆ ในค่ำคืนนี้ ทว่าแทนที่เจ้าตัวจะอยากมีส่วนร่วมและตื่นเต้นไปด้วย เขากลับนั่งกระดกเหล้าเงียบ ๆ เมื่อมีคำถามจากเพื่อนโยนมา เจ้าตัวก็แสยะยิ้มแล้วตอบออกมาเสียงเรียบ

"คนนี้ไม่ชอบว่ะ" ถึงหน้าตาจะถูกใจเขามากตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่นิสัยแก่นเฟี้ยวไม่ยอมคนจนไม่สามารถควบคุมนั้นไม่ได้อยู่ในประเภทของสาวที่เขาชอบเลยสักนิด

"เห็นปะ ขนาดไอ้เซฟแม่งยังไม่กล้าเลย มึงกลัวใช่ไหมล่ะ" เปเปอร์กระตุกยิ้มถามสีหน้าท้าทายสุดขีด เต็มไปด้วยความเย้ยหยันและแดกดัน แน่นอนว่าใบหน้าแบบนั้นมันดันสะกิดใจคนถูกทำใส่ให้นั่งหลังไม่ติดเบาะเลยทีเดียว

"กูไม่เคยกลัว" เขาตอบเสียงแข็ง

"ถ้างั้นก็ลองพิสูจน์สิวะ แต่ถ้ามึงตอบว่าไม่ มึงก็คงเป็นแบบที่เปอร์มันพูด" กัปตันสมทบขึ้นมาอีกคน คำพูดคำจาและท่าทางท้าทายระบบไม่ต่างจากเปเปอร์เลยสักนิด

"ทำไมกูต้องทำ?" แต่ทำไมเขาถึงต้องคล้อยตาม ต่างคนต่างอยู่มันก็ดีสำหรับเขาอยู่แล้ว

"กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงกับน้องใครจะแน่กว่ากัน"

"ไร้สาระ…" โจเซฟตอบจบก็ระบายยิ้มอ่อน ๆ ยกดื่มขึ้นโดยไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเพื่อน มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องทำตาม เพราะหากไม่ใช่เธอ ผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็พร้อมจะวิ่งเข้าหาเขาไม่ขาดสาย ไม่จำเป็นต้องเหนื่อยตามเด็กกะโปโลไร้มารยาทแบบเธอเลยสักนิด

"กูว่าละ สุดท้ายแม่งก็ป๊อด เอาเหอะพวกมึง อย่าไปเซ้าซี้มันเลย" กัปตันตัดบทไปง่าย ๆ น้ำเสียงยังคงเย้ยหยันใส่เพื่อนพร้อมรอยยิ้มเล่ห์ในแบบที่โจเซฟไม่ชอบใจ

มันดูเหมือนคนเหยียดหยามที่ไม่ใช่แค่กัปตันที่แสดงออกแบบนั้น แต่เพื่อนทุกคนในกลุ่มทำแบบนั้นกันหมด…

"พวกมึงจะพนันให้ได้?" โจเซฟเริ่มรำคาญ ถ้าวันนี้เขาไม่รับปากเพื่อนคงจะก่อกวนไม่เลิกใช่ไหม...

"เออ!" และมันก็ใช่ ทั้งกลุ่มตอบพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย

"กูจำเป็นต้องลงไปไร้สาระกับพวกมึงใช่ไหม"

"แล้วมึงกล้าไหมล่ะ" เขามันประเภทไม่ยอมคนซะด้วยสิ เกียรติท้าได้แต่หยามไม่ได้มันอยู่ในสายเลือดมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเพื่อนพูดมาขนาดนี้แล้วมีหรือที่คนอย่างเขาจะยอมให้โดนดูถูกง่าย ๆ

"กูชนะแล้วได้อะไร?"

"เอาเว้ย ไอ้เซฟมันสู้" เพียงเท่านั้นสายลมกระตุกยิ้มร่าอย่างพอใจ ในที่สุดเขาก็กระตุกหนวดเสือได้สำเร็จ แน่นอนว่ารู้อยู่แล้วว่าเพื่อนสนิทนั้นแพ้การท้าทายและเกลียดการดูถูกเหยียดหยาม เขาก็ยิ่งชงขึ้นมาเข้ม ๆ เพื่อหวังอยากจะมีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นในกลุ่มเพื่อน

"คนละแสน ถ้ามึงสามารถจีบน้องมันติดภายในสองเดือนพวกกูให้มึงคนละแสน แต่ถ้ามึงแพ้มึงต้องให้พวกกูคนละแสน"

"กูขอแค่เดือนเดียว" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะพูดต่อทำเอาเพื่อน ๆ พากันเฮลั่น

"เตรียมเงินพนันไว้แล้วกัน ภายในหนึ่งเดือนกูจีบยายนี่ติดแน่นอน"

"เชี่ย…หน้าแม่งโคตรชั่วเลย" สายลมถึงกับขนกายลุกซู่ ไม่เคยเห็นโจเซฟทำหน้าชั่วร้ายขนาดนี้มาก่อน สงสัยว่าหลังจากนี้คงจะมีเหยื่อตัวน้อย ๆ ของเพื่อนรักเพิ่มขึ้นมาอีกคนเสียแล้ว

คิดไปคิดมาผู้หญิงที่ได้เข้ามาเจอแก๊งเขาถือว่าอดีตคงทำเวรทำกรรมบาปหนานัก หนึ่งในนั้นเห็นทีว่าคงจะเป็นมิวสิคที่กำลังตกเป็นเป้าของฝูงสุนัขล่าเนื้อที่กัดไม่ยอมปล่อย หากไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

"งั้นก็ตกลงตามนั้น…" รอยยิ้มจากแก๊งหล่อแต่เลวที่ถูกขนานนามจากคนรอบข้างผุดขึ้นมาพร้อมกันทุกคน ต่างคนต่างมั่นใจในตัวเองโดยเฉพาะโจเซฟที่กำลังมองขึ้นไปบนเวทีจดจ้องคนที่นั่งร้องเพลงตาไม่กระพริบ ความคิดหลายอย่างกำลังไหล่มารวมกันพร้อมแสยะยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์