บทที่ 11 ข่าวร้าย

รัตติยากรพาเพื่อนไปส่งที่ห้องสริมากับอิงจันทร์นอนห้องเดียวกันส่วนเมษยานอนห้องเธอแล้วภูพิงค์นอนคนเดียวอีกห้องหนึ่ง

“แกสองคนจะไม่อาบน้ำจริงๆเหรอริมา อุ้งอิ้ง มันเหม็นควันไฟมากนะแก” เจ้าของบ้านไม่ได้ดื่มเยอะแต่เธอก็สนุกและมีความสุขที่เห็นเพื่อนสนุกสนานกัน

“ม่ายอาบด้ายม้ายลูกหว้า ริมาลุ้กม่ายหวายอ่ะ” สิริมาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มด้วยความหนาวพอกันกับอุ้งอิ้งที่กอดหมอนข้างแน่นบ่งบอกว่าไม่อาบน้ำแน่นอน

“ตามใจพวกแกนะ หว้าไปนอนแล้วนะมีอะไรก็เรียกนะริมา อุ้งอิ้ง” รัตติยากรบอกเพื่อนรักแล้วปิดไฟในห้องเหลือแต่ไฟหัวเตียงให้เพื่อนแล้วเดินออกไปจากห้อง

“เมย์ แกจะนอนเลยเหรอ”

“แป๊บหนึ่งลูกหว้าแกไปอาบน้ำก่อนเลย” เมษยาก็ดื่มไม่เยอะแต่ทำไมล้มตัวลงนอนแล้วหัวมันหนักล่ะ

“โอเค” รัตติยากรก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำสระผมจนเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำและเปลี่ยนชุดนอนก่อนจะมานั่งเป่าผม เมษยาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำต่อแม้อากาศจะหนาวเย็นแต่เธอต้องอาบน้ำไม่งั้นจะนอนไม่หลับ

“แกจะไปเรียนต่อที่เมกาจริงเหรอลูกหว้า” เมษยาถามเพื่อนรักที่เลือกไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเนวาด้าลาสเวกัส

“อื้อ ตอนแรกจะไปเรียนที่เมกาแต่ยังไม่ได้เลือกว่าจะเรียนรัฐไหนแล้วคุณยายอยากให้ไปเรียนที่ลอสแอนเจลีสเพราะลูกสาวเพื่อนท่านอยู่ที่นั่น แต่หว้าไม่อยากรบกวนก็เลยเลือกที่เนวาด้ากับแคลิฟอร์เนียพอเปรียบเทียบกันแล้วเรียนที่เนวาด้าดีกว่า แกล่ะเมย์ไปต่อที่อังกฤษจริงเหรอ แกจะไปเรียนอะไรเดี๋ยวหว้าจะบอกเฮียวิลล์ให้” ที่จริงหญิงสาวจะไปเรียนที่อังกฤษก็ได้แค่บอกว่าจะไปทุกอย่างก็พร้อมสำหรับเธอเพราะเฮียวิลล์จะจัดการให้น้องสาวทันทีแต่เธออยากทำอะไรด้วยตัวเองไม่งั้นเธอก็จะทำอะไรไม่เป็นแล้วจะบริหารงานช่วยแม่ได้ยังไงล่ะ

“เมย์ก็อยากไปเรียนที่เมกากับแกนะหว้า แต่คุณปู่น่ะสิบอกว่าท่านเรียนที่อังกฤษและลูกๆก็เรียนที่อังกฤษเป็นศิษย์เก่าคิงส์คอลเลจกันหมดแล้วเมย์ก็ไม่อยากขัดใจน่ะ” เรียนทีไหนก็ดีเธอรู้ว่าปู่หวังดีแต่เธอก็อยากมีเพื่อนสนิทไปเรียนด้วยกันมากกว่าแต่ในเมื่อขัดไม่ได้ก็ไม่เป็นไรติดต่อกันทางเฟสไทม์ก็ได้นี่

“ผู้ใหญ่นี่ก็หวังดีเกินไปเนาะ ทำอย่างพวกเราเป็นเด็ก ก็รู้นะว่าพวกท่านเป็นห่วงบางทีนะหว้ายังคิดว่าทำไมไม่เกิดเป็นลูกคนธรรมดาจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าทำตัวยังไงเพื่อไม่ให้คนอื่นเดือดร้อนมันน่าเบื่อแกว่ามั้ยเมย์” ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าความหวังดีจากญาติผู้ใหญ่แต่บางครั้งเธอก็อึดอัดโดยเฉพาะญาติทางพ่อที่ห่วงหน้าตาและชื่อเสียงวงตระกูลจนบางครั้งเธออยากจะเปลี่ยนมาใช้นามสกุลแม่

“แกยังโชคดีนะลูกหว้าที่พ่อแม่เลิกกัน พ่อแม่ของเมย์แยกกันอยู่ไม่เลิกก็เหมือนเลิกพ่อก็มีเมียน้อยแม่ก็มีแฟนใหม่อยู่คนละบ้านแต่ในสังคมปั้นหน้ายิ้มออกงานด้วยกันเหมือนกับมีความสุขมาก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไปเพื่ออะไร แต่เมย์โชคดีที่อยู่กับปู่ย่าไม่งั้นเมย์คงแย่” เมษยาก็เป็นเด็กบ้านแตกเหมือนรัตติยากรแต่ยังรักษาหน้าตากันอยู่พ่อแม่เลยไม่ได้หย่ากันอีกอย่างเพราะธุรกิจ

“เฮ้อ พูดเรื่องนี้แล้วเครียด แกจะไปอังกฤษเมื่อไหร่บอกด้วยนะ จะได้บอกเฮียวิลล์ช่วยดูแล”

“ไม่ต้องหรอกลูกหว้า ที่บ้านก็มีญาติพักอยู่อีกสองคนไม่ต้องเป็นห่วง แต่แกนี่สิน่าเป็นห่วงไปอยู่คนเดียวด้วย”

“ยังไม่แน่ใจว่าแม่จะให้ใครไปอยู่ด้วย นอนดีกว่าดึกแล้วป่านนี้ ริมากับอุ้งอิ้งคงหลับสบายไปแล้วล่ะ” สองสาวก็ปิดไฟนอนคุยกันต่อสักพักก็หลับไปเพราะพรุ่งนี้ทุกคนก็จะแยกย้ายกันกลับบ้านและจะนัดเจอกันครบกลุ่มกันได้อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เพราะต่างคนก็มีวิถีชีวิตของตัวเอง

ที่ลาสเวกัส ประเทศอเมริกา

“กริ้งๆ กริ้งงๆๆ..” เสียงโทรศัพท์ที่วางบนโต้ะทำงานตัวใหญ่ส่งเสียงดังขึ้นทำให้หนุ่มหล่อเจ้าของโต้ะเงยหน้ามองเพราะเป็นโทรศัพท์ส่วนตัวที่มีแต่สมาชิกในครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้เบอร์นี้ก็หยิบมาดูเห็นเบอร์ของแม่โชว์จึงกดรับสาย

“ครับคุณหญิง ผมจะไปเมืองไทยให้เร็วที่สุดครับ” คลินท์หรือ พระนาย โคลนี่ย์วัย30ปีหนุ่มหล่อในตาสีมรกตดุจน้ำทะเลลึกผมสีทองเข้มริมฝีปากสีชมพูน่าจูบหล่อล่ำกล้ามแน่นที่สาวๆชื่นชอบและกิติศัพท์ของเขาก็ใช่ย่อยมีสาวๆเข้ามาหาไม่ขาดสายแต่เขาก็ไม่ได้คิดจริงจังกับผู้หญิงที่เข้ามาหาเขาเพราะเงินหรือชื่อเสียง รับสายจาก ม.ร.ว.ภัทราวดี ขัตติยมงคล คุณหญิงแม่แต่เขาเรียกท่านแค่คุณหญิงตามยศของท่านบางครั้งก็เรียกว่าแม่บ้างมัมบ้างท่านก็เป็นประชาชนคนธรรมดาพูดคุยปกติไม่ต้องใช้ราชาศัพท์แต่ทุกคนก็ยังให้เกียรติแม่เรียกท่านว่าคุณหญิงอ้อมเพราะมีเชื้อมีสาย คุณหญิงแม่โทรมาบอกว่าหม่อมยายอุ๋มได้รับอุบัติเหตุหม่อมอุ๋มหรือ หม่อมรังรอง ขัตติยมงคล ท่านเษกสมรสกับหม่อมเจ้านเรนทรบดิทร ขัตติยสกุล ทายาทองค์สุดท้ายของวังขัตติยสกุลและมีลูกสาวคนเดียว คือ ม.ร.ว.ภัทราวดีแม่ของคลินท์ที่แต่งงานกับ มิสเตอร์ วินเซอร์ โคลนี่ย์ หนุ่มนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์บริษัท MK comparetion ที่มีบริษัทในเครือมากมายในอเมริกาและลาสเวกัสนั่นก็คือMK Grand Las Vegasคาสิโนสุดหรูทันสมัยที่คลินท์เป็นผู้ดูแล ส่วน เคนเน็ทหรือพิรุณ โคลนี่ย์ หรือเคน น้องชายเป็นผู้ดูแลช่วยงานของพ่อ

“ขอบใจมากลูกเดี๋ยวแม่หายแล้วจะรีบตามไปนะ” คุณหญิงอ้อมบอกลูกชายเพราะท่านก็ไม่สบายจึงให้ลูก

ชายคนโตไปดูแลหม่อมยายก่อน

“ครับคุณหญิงแม่” คลินท์รับปากแม่แล้ววางสายชายหนุ่มก็สั่งคนสนิทให้เตรียมเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปเมืองไทยให้เร็วที่สุด

“เทอรี่เตรียมเครื่องบินให้หน่อยฉันจะไปเมื่อไทยเร็วที่สุด แอลนายอยู่ดูแลงานที่นี่กับจเรมี่นะ ให้เทอรี่ตามฉันไปกับการ์ดก็พอ” คลินท์สั่งคนสนิทที่จำใจต้องอยู่ทั้งที่เป็นห่วงเจ้านายงานก็ต้องดูแลแค่เทอรี่กับการ์ดอีกห้าคนก็เอาอยู่แล้วปกติไปเมืองไทยก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเหมือนอยู่ลาสเวกัสหรือเดินทางในอเมริกา

“ครับ / ครับ คุณคลินท์” ลูกน้องทั้งสองรับคำสั่งเจ้านายแล้วกลับไปทำงาน

คลินท์ทำงานรอเวลาเดินทางไปเมืองไทยในอีกสองชั่วโมงที่จะถึงตามที่คนสนิทบอกชายหนุ่มก็โทรหาเพื่อนรักที่อยู่เมืองไทยเพื่อให้ช่วยไปดูหม่อมยายให้

“ตู้ดๆ ตู้ดๆ..”

“มีอะไรวะถึงโทรมาเวลานี้ ห๊า ไอ้คุณคลินท์” เสียงงัวเงียของ เหมราช ปัณธกานต์ หนุ่มหล่อคมเข้มสมชายชาตรีรูปร่างแข็งแรงบึกบึนลูกชายนักธุรกิจนำเข้ารถยนต์และอะไหล่ชื่อดังด่าเพื่อนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาหัวเตียงนี่ตีสามแล้วไอ้เพื่อนบ้ามันโทรมาทำไมเวลานี้นะคนกำลงนอนหลับฝันดีอยู่

“ทำไมหรือฉันโทรมาขัดจังหวะนายวะเหม” คลินท์ถามอย่างขำๆต่อหน้าลูกน้องหรือลูกค้าชายหนุ่มจะนิ่งสุขุมไม่มีการพูดเล่นเย้าแหย่แต่อยู่กับครอบครัวหรือเพื่อนๆคลินท์ก็จะเป็นอีกคนหนึ่งที่ขี้เล่นชอบเย้าแหย่แกล้งเพื่อน

“เปล่า วันนี้มีงานเหนื่อยมากไม่มีแรงเอาว่ะ ว่าแต่นายโทรมาดึกขนาดนี้มีอะไรด่วนป่ะวะเพื่อน” เหมราชถามเพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เกรดสิบจนจบปริญญาโทในวัยยี่สิบสามปีแต่ขี้เกียจเรียนต่อจึงช่วยงานเพื่อนที่คาสิโนสองปีก่อนจะกลับเมืองไทยและทำธุรกิจส่วนตัวร่วมกับอดีตพระเอกคนดังรุ่นพี่ที่สนิทสนมกันเพราะชอบรถแรงๆเหมือนกันเลยร่วมหุ้นกันซะเลย