ตอนที่5(พบเจอ)

บ้านคุณหญิงเฟื้องฟ้า

อลิซ อลิศา....

“กูโอนเงินเข้าบัญชีมึงแล้วนะ”ฉันพูดกับปลายสายทันทีเมื่อมีคนกดรับ

(อีลิซซซ!!!!!!!)เมื่อปลายสายได้ยินเสียงฉัน มันก็แหกปากเรียกชื่อฉันซะเสียงดัง จนฉันยกโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน

“หูฉันจะแตก”ฉันพูดกับมันไปด้วยนำ้เหนื่อยๆแล้วก็นอนหลับตาลงอยู่บนที่นอนสีชมพูลายแมวเหมียวสีชมพู ห้องของฉันถูกตกแต่งโทนสีชมพู

(แกหายไปไหนมา แล้วทำไมนำ้เสียงฟังดูแปลกๆ)แซนนี้เอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงสงสัย ฉันจึงถอนหายใจออกมา ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนของฉันมา3วันเต็มๆแล้ว ม๊าให้ป้าแม่บ้านเอาข้าวมาขุนฉันถึงในห้องนอนน่ะ ต้องใช้คำว่าขุนนะคะเพราะม๊าเฟื้องฟ้าเรียกแบบนี้

“ไม่ได้หายไปไหน กูก็อยู่บ้าน”ฉันตอบมันไปด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา

(ออกมาเจอกูหน่อย เร็วๆด้วยกูให้เวลามึง30นาที มึงต้องรับผิดชอบที่ทำให้กูเดินไม่ได้ไป2วันเต็มๆ)อะไรของมัน มันเดินไม่ได้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันวะ

“มึงเดินไม่ได้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู”

(กรี๊ดดดดด!)แซนนี้กรี๊ดใส่โทรศัพท์เครื่องหรูของฉันซะเสียงดัง จนแก้วหูฉันจะแตกจริงๆแล้วล่ะ

“โอ้ย!มึงจะกรี๊ดทำไม กูแสบหู!”ฉันโวยใส่มัน

(มึงยังจะว่าไม่เกี่ยวกับมึงอีกเหรอ มึงรู้ไหมว่าพี่ไฟท์โกรธกูแค่ไหน เล่นกูซะทั้งวันทั้งคืนเดินไม่ได้ไปสองวัน อีลิซเพราะมึง! เพราะมึงคนเดียวเลย)แซนนี้ใส่อารมณ์ใส่ฉัน สงสัยมันจะโมโหฉันจริงๆนั้นแหละ พี่ไฟท์ก็คือรุ่นพี่และสามีนังแซนนี้นั้นแหละคะ และที่เขาโกรธควจะเป็นเรื่องที่ฉันจ้างมันให้ไปแยกพี่หมอกรูฟออกจากเฮียเคที่ปาตี้ชุดว่ายนำ้เมื่อหลายคืนก่อน

“พี่ไฟท์เล่นอะไรกับมึงทั้งวันทั้งคืนวะ”ฉันแกล้งถามแซนนี้ไป ฉันรู้แล้วแหละว่าพี่ไฟท์เล่นอะไรกับมัน พี่ไฟท์เป็นพวกขี้หึง หึงโหดและเอาโหดด้วยค่ะ อันนี้แซนนี้มันบอกฉันมานะน่ะ

(กรี๊ดดดด อีลิซมึงอย่ามาสตอ กูรู้ว่ามึงรู้ ออกมาเจอกูเดี๋ยวนี้)

“ถ้ามึงยังไม่เลิกกรี๊ดใส่กู กูจะไม่ออกไปเจอมึง!”ฉันก็ขู่มันกลับไป ฉันได้ยินเสียงแซนนี้ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“แล้วมึงออกได้แล้วเหรอ พี่ไฟท์ไม่อยู่รึไง”

(ไม่อยู่ไปเมืองนอก)แซนนี้ตอบฉันมาด้วยนำ้เสียงหงอยๆฮ่าๆมันโดนผัวทิ้งอีกแล้วจ้า พี่ไฟท์เขาเป็นนักธุรกิจต้องบินไปบินมาหลายๆประเทศ

“อืมเคร เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”

(เดี๋ยวกูแชร์โลเคชั่นไปให้)

“อืม บ๊ายมึง”ฉันบอกแซนนี้เสร็จก็กดวางสายแล้วลุกขึ้นไปอาบนำ้แต่งตัว เมื่อฉันเเต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมาจากบ้านมุ่งหน้าไปยังรถสปอร์ตเปิดประทุนคันสีแดงของฉันที่จอดอยู่ในโรงรถทันที รถที่ฉันยืมผู้ชายคนที่พรากพรหมจรรย์ฉันไป ฉันได้ให้ลูกน้องของเฮียคาร์เอารถไปยืนเขาที่โรงแรมที่เขาอยู่แล้วตั้งแต่วันนั้น ฉันขับรถมุ่งหน้าไปยังห้างEห้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงแบบนี้ ฉันใช้เวลาในการขับรถไปกี่นาทีก็มาถึงที่จอดรถของห้าง เมื่อหาที่จอดได้แล้วฉันก็ลงจากรถมุ่งหน้าไปยังสถานีนัดหมายของฉันกับนังแซนนี้ นั้นคือร้านอาหารฝรั่งค่ะ โอ้ยฉีนจะบ้าตายกับมัน กินแต่อาหารฝรั่งมาเป็นสิบๆปีมันไม่เบื่อบ้างเหรอวะน่ะ

“ยินดีต้อนรับค่ะ^_^”เมื่อฉันเดินมาถึงร้านก็พบพนักงานต้อนรับเอ่ยคำทักทายและเชื้อเชิญให้เข้าไปในร้าน ฉันก็ก้มหัวให้เธอและเดินเข้าไปในร้าน เพื่อไปหานังแซนนี้เพื่อนของฉัน เเต่เมื่อฉันกำลังจะเดินผ่านโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งกันอยู่สามถึงสี่คนและมีผู้หญิงนั่งอยู่อีกสองคนก็ถูกมือหนาของใครสักคนคว้าข้อมือของฉันไว้ก่อน ใครบังอาจมาจับมือฉัน แม่จะฟาดให้หน้าหงายเลย

“เฮียเค!”เมื่อฉันหันไปกำลังจะเอ่ยคำด่าเจ้าของมือปริศนานั้นก็ต้องเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจกับเจ้าของมือคือเฮียเอเคลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ม๊าของเฮียเคเป็นพี่สาวแท้ๆของม๊าเฟื้องฟ้าฉันเอง เราทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว บ้านก็อยู่ในซอยเดียวกัน

“HIน้องอลิซ^_^”เฮียเคยกมือขึ้นมาโบกทักทายฉันพลางยิ้มจนตาปิดให้ฉัน ฉันยังไม่ได้เคลียร์กับเฮียเลยนะเรื่องวันนั้น

“เฮียพร้อมเจ็บตัวแล้วเหรอคะ ถึงได้กล้าเจออลิซแล้วน่ะ”ฉันเอ่ยถามเฮียเคไปพามองไปที่มือหนาของเขาที่จับข้อมือของฉันไว้ เฮียเคยิ้มหยีให้ฉันพลางค่อยๆคลายมือที่จับฉันอยู่ออก ในจังหวะนั้นฉันรับรู้ได้ถึงสายตาหลายๆคู่ของคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเฮียเคกำลังมองมาที่ฉัน แต่ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าใครฉันขี้เกียจยุ่งน่ะ

“นั่งก่อนสิครับ กินนำ้ให้ใจเย็นๆก่อนนะ^_^”แหนะมามุกเดิมอีกแล้ว ฉันค่อยๆนั่งลงที่นั่งข้างๆเฮียเคที่มันเหลือเพียงที่เดียวของฝั่งนี้อีกฝั่งก็เหลือที่นั่งอีกที่คือฝั่งตรงข้ามกับฉัน ฉันมองแก้วนำ้เปล่าที่เฮียเคยื่นส่งมาให้ฉันดื่มอย่างระแวง ฉันเข็ดนะ

“เฮียไม่ได้ใส่อะไรไว้เลยครับ นำ้เปล่าแก้วของเฮียเอง จริงๆครับน้องอลิซ”เฮียเคบอกฉัน แต่เหมือนเฮียแกจะดูออกว่าฉันไม่เชื่อเขา เขาจึงดื่มนำ้ในแก้วให้ฉันดูเกือบๆครึ่งแก้วแล้วส่งอีกครึ่งแก้วมาให้ฉันดื่ม

“ไม่ดีกว่าคะ อลิซไม่หิว”ฉันปฏิเสธเฮียเคไปและกำลังจะพูดเอ่ยคำว่าขอตัวแต่แล้วเสียงที่แสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น

“โทดทีว่ะ พอดีติดเคสผ่าตัด รอนานป่ะ”เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงเหนื่อยหอบตรงข้างๆฉันที่ฉันนั่งอยู่เพราะมันเป็นที่ติดทางเดิน เขายืนอยู่ข้างๆฉัน พี่หมอกรูฟ

“อ้าว น้องอลิซ”พี่หมอกรูฟเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตกใจ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา วันนี้เขาหล่อจังพี่หมอกรูฟไม่ได้อยู่ในเสื้อกราวสีขาวแต่เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงผ้านิ่มเนื้อดีสีดำ

“สวัสดีค่ะพี่หมอ^_^”ฉันยกมือขึ้นสวัสดีพี่หมอพลางส่งยิ้มน้อยๆไปให้เขา เขาเองก็ยกมือรับไหว้ฉันแต่สายตาที่เขามองฉันดูแปลกๆไป

“วันนี้น้องอลิซดูน่ารักไปอีกแบบนะครับ”พี่หมอกรูฟเอ่ยชมฉันพลางมองเสื้อผ้าที่ฉันใส่ ฉันจึงก้มหน้าลงมามองเสื้อผ้าที่ฉันใส่บ้าง สายตาหลายๆคู่ที่นั้งอยู่โต๊ะเดียวกันก็พากันมองมาที่ฉัน

“แล้วปกติน้องกูน่ารักเหรอวะ?”เฮียเคเอ่ยถามพี่หมอกรูฟด้วยน้ำเสียงขำๆฉันรีบหันขวับกลับไปมองหน้าเฮียเคอย่างเอาเรื่อง แต่สายตาของฉันก็เลยไปสบตาเข้ากับผู้ชายที่พรากสิ่งที่ฉันรักมากไปวันนี้เขาอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูปลดกระดุมสองเม็ดบนเซ็ทผมแสกข้างโชว์รอยสักที่ต้นคอกับตุ้มหูสีดำตัวเท่ห์ดูรวมๆแล้วหล่อแบดมากอ่ะ ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้วะเนี่ย โอ้ยอีลิซจะบ้าตาย เขามองหน้าฉันด้วยสายตาแปลกๆฉันจึงเเสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขากลับมาเอาเรื่องเฮียเคต่อ

“พูดงี้หมายความว่าไงเฮีย เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์ เรื่องใหม่จะมาอีกแล้วน่ะ!”ฉันยกนิ้วชี้ชี้ไปที่หน้าเฮียเค เฮียเคก็ยิ้มแหย่ๆส่งมาให้ฉันพลางยื่นมือเขามาจับมือฉัน

“เฮียขอโทษ เฮียสำนึกผิดแล้วจริงๆครับ”เฮียเคทำหน้าออดอ้อนฉัน มองๆแล้วเฮียมันไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดเลย ฉันจึงบิดข้อมือออกจากจากจับของเฮียเค แล้วลุกขึ้นยืน

“จะไปไหนอ่ะ?”เฮียเคถามฉันอย่างสงสัย

“อลิซนัดเพื่อนไว้ค่ะ”

“เฮียนึกว่าอลิซจะนั่งกับเฮียซะอีก”เฮียเคเอ่ยบอกฉันพลางเหยือบมองไปทางพี่หมอกรูฟ

“ขอตัวค่ะ!”ฉันเอ่ยบอกเฮียเคโดยไม่ได้ตอบคำถามของเขา และรีบหันตัวเดินออกมาจากโต๊ะนั้น

พรึบ

“เดี๋ยวก่อนสิครับน้องอลิซ”ข้อมือของฉันถูกคว้าไว้โดยมือหนานุ่ม ที่ฉันอยากจะลองสัมผัสสักครั้งและวันนี้ก็มาถึง

“พะพี่หมอ มีอะไรเหรอคะ?”ฉันพยายามควบคุมนำ้เสียงที่สั่นเพราะตื่นเต้นไว้ให้ปกติที่สุดและเอ่ยถามพี่หมอกรูฟไป เพราะอยู่ดีๆเขาก็คว้าข้อมือของฉันในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป

“ข้าวกล่องวันนั้น อร่อยมากครับ^_^”พี่หมอกรูฟเอ่ยบอกฉันด้วยนำ้เสียงสดใสพลางส่งยิ้มหล่อละลายมาให้ฉัน โอ้ยม๊าขาช่วยหนูด้วยค่ะ หนูกำลังจะละลายแล้วค่า

“จะจริงเหรอคะ^_^”ฉันเอ่ยถามพี่หมอไปด้วยนำ้เสียงกุกกักรอยยิ้มเขินๆผุดขึ้นบนใบหน้าของฉัน

“จริงสิครับ^_^วันนี้น้องอลิซน่ารักมากเลยนะครับ^_^”พี่หมอเอ่ยบอกฉันพลางเอ่ยชมฉันไปด้วย วันนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสกระโปรงสั้นสีขาวเปิดไหล่อวดไหล่และแผ่นหลังที่ขาวเนียนและเนิ่นอกสุดอึ๋มของฉันพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีขาวที่เข้ากับชุด ปกติฉันไปหาพี่หมอที่โรงพยาบาลฉันจะแต่งตัวเรียบร้อยมิดชิดกว่านี้เพราะเฮียเคบอกฉันว่าพี่หมอกรูฟชอบผู้หญิงเรียบร้อยยังไงล่ะ หึ๊ย!

เพล้ง

“อะไรวะไอเฮล!”

“พี่เฮลเป็นอะไรรึป่าวคะ เลือดออกด้วย”เสียงชุลมุนเกิดขึ้นในโต๊ะของเฮียเคเมื่ออยู่ดีๆผู้ชายคนที่เขาพาฉันไปนอนด้วยก็บีบแก้วนำ้สีใสอย่างแรงจนแก้วแตกคามือเขาเลย ทำให้ผู้หญิงที่นั่งขนาบข้างอยู่กับเขารีบจับมือของเขามาดู สงสัยจะเป็นเเฟนของเขา และฉันจะสนใจทำไมเนี่ย

“ขอผมดูหน่อยครับ”สัญชาตญาณความเป็นหมอของพี่หมอกรูฟทำงานทันทีเมื่อเห็นคนบาดเจ็บ เขารีบปล่อยข้อมือฉันรีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นทันที เฮียเคเองก็เป็นหมอทำไมไม่ดูแผลให้เขาล่ะ

“มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะสัส อยู่ดีๆก็เอามือบีบแก้วซะงั้น มึงบ้าป่ะเนี่ย กูถามจริง”เฮียเคเริ่มบ่นผู้ชายคนนั้น คำพูดของพวกเขาช่างสนิทสนมกันสงสัยเขาจะเป็นเพื่อนกันล่ะมั้ง

“ไม่ต้องมายุ่ง!”ผู้ชายคนนั้นตะโกนใส่พี่หมอกรูฟพลางสะบัดมือพี่กรูฟออกอย่างไวโดยที่มือพี่หมอยังไม่ถึงมือเขาด้วยซำ้

“กูกลับก่อน!”เขาบอกผู้ชายที่นั่งอยู่ในโต๊ะและรีบเดินออกมาเพื่อจะกลับบ้าน เขามาหยุดมองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขา

“คนเขามีนำ้ใจ อุตส่าห์จะช่วย หึ!”ฉันเอามือกอดอกรอยหน้ารอยตาพูดขึ้น ทำให้ผู้ชายคนนั้นยิ่งกำมือข้างที่ถูกแก้วบาดแน่นขึ้นจนตอนนี้เลือดของเขาหยดลงพื้นเยอะเลย

“ให้ผมดูแผลให้เถอะครับ”พี่หมอกรูฟยังคงมีน้ำใจพ่อพระ หล่อแสนดีขอดูแผลผู้ชายคนนั้นเขาน่าจะชื่อเฮลมั้งเห็นเพื่อนๆเขาเรียกน่ะ สงสัยพี่หมอกรูฟคงจะไม่รู่จักผู้ชายคนนี้หรอกมั้งมองจากท่าทางแล้ว

“ให้ไอกรูฟดูเถอะไอเฮล มันเพื่อนกูเอง”เฮียเคเอ่ยขึ้น นั้นไงฉันว่าแล้วว่าสองคนนี้ไม่รู้จักกัน แต่คนที่ชื่อเฮลน่าจะรู้จักกับเฮียเคและพี่หมอกรูฟเป็นเพื่อนของเฮียเคที่ไม่รู้จักกับคนที่ชื่อเฮลน่ะ เพราะเฮียเคเป็นคนเฟรนลี่มากเพื่อนเยอะ

“ไม่ต้อง แผลกู กูดูเองได้ กูกลับแหละ”คนที่ชื่อเฮลพูดเสร็จเขาก็หันหลังเดินออกไปจากร้านอาหารแห่งนี้อย่างไว

“พี่เฮลคะ รอแนนนี่ด้วยสิคะ”และก็ตามด้วยเเม่หญิงนมโตวิ่งตามหลังผู้ชายที่ชื่อเฮลไปติดๆ

“เหอะพี่เฮลคะ พี่เฮลขาแหวะ”ฉันพึมพำขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้