แต่งงานเข้าจวน

วันนี้ญาติทั้งหลายของข้ากลับมารวมตัวกัน เมื่อแม่ทัพชิวหรงจะมาส่งหนังสือหมั้นหมายและหนังสือแสดงสินสอดที่เขาต้องส่งให้แก่ข้า ในวันหมั้นหมาย ข้าได้การเสี่ยงทายจากวันเวลาตกฟากของข้าบัดนี้ข้านั้นให้เขาไปแล้วทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

"เจ้าแน่ใจแล้วใช่หรือไม่"

"พี่ใหญ่ท่านถามข้าทุกวันแล้วนะเจ้าค่ะ ของหมั้นก็ส่งมานานแล้วตอนนี้ข้าคบหาเขาถึง 2 ปีแล้วนะเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเสียใจทีหลัง"

"ข้ารู้เจ้าค่ะ"

"เจ้าคือน้องสาวของพวกเรา เจ้าน่ะเป็นเด็กดีมาตลอดพี่ไม่เคยได้ดุด่าเจ้าเลย แต่คนๆ นั้นจะดีจริงหรือไม่พี่เองก็ไม่รู้ได้"

"ข้าว่าหากเขาทำข้าเสียใจข้าคงตัดใจจากเขาได้ง่ายเจ้าค่ะ ข้ารักมากก็แค้นมากเช่นกันเจ้าค่ะ"

"จงจำไว้หากคนพวกนั้นไม่ดีต่อเจ้าอย่าได้ยอมให้ใครมารังแกเจ้าเด็ดขาด"

"ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะจดจำเอาไว้"

"เจ้าแต่งชุดนี้งดงามนักน้องสาวข้า"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ข้าคบหาดูใจท่านแม่ทัพชิวหรงมา 2 ปีหมั้นหมายกันแล้วเมื่อปีก่อนตอนนี้ข้าก็กำลังจะแต่งงานกับท่านแม่ทัพที่รูปงามนิสัยใจคอล้วนดีไปหมดเช่นเขา ทำให้ข้าอดทนมานานความรักสุกเต็มที่แล้ว ข้ากำลังจะแต่งงานแล้วไปอยู่ที่จวนแม่ทัพที่แคว้นหรง ข้ารู้ว่าข้าอยู่ที่นี้ล้วนมีแต่เรื่องดีแต่ไปอยู่ที่นั้นคงอยู่อย่างไม่สบายใจเป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นข้าอยู่กับสามีใครจะกล้าทำอะไรข้า แต่ถ้ากล้ารังแกข้ามีหรือว่าข้าจะยอมให้ทำเช่นนั้น เมื่อเดือนที่แล้วชิวหรงส่งสินสอดมาให้ข้าแล้ว แม่สื่อเองก็มาทำหน้าที่เป็นอย่างดี ข้าเตรียมตัวมาหลายเดือนตอนนี้ข้าอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงสดงดงามและปรานีตที่สุดเพราะพี่ใหญ่เป็นคนตัดชุดและเย็บปักชุดให้ข้าเองกับมือ พี่น้องคนอื่นๆ ล้วนแล้วแต่ได้ชุดแต่งงานจากพี่ใหญ่ทั้งสิ้น ตอนที่พี่ไซซีแต่งงานครั้งแรกเขาหาซื้อชุดเองเลยหย่าร้างกับสามีเก่า พอจะแต่งงานครั้งที่สองกับท่านอ๋องพี่ใหญ่เลยลงมือตัดชุดให้เองในตอนนี้ใครอยากแต่งงานล้วนแล้วแต่เป็นพี่ใหญ่ตัดชุดให้

ในวันแต่งงานชิวหรง พร้อมด้วยแม่สื่อ ญาติสนิท และสหายสนิท ร่วมกันเดินทางมารับข้าที่จวน เมื่อมาถึงจวนของข้าแล้วเขาจะต้องไปเคารพศาลบรรพชนของข้าคำนับบิดามารดาของข้าที่นั่งรออยู่

"เหตุใดมารดาของเจ้าสาวถึงเยอะเพียงนี้"

"เจ้าอย่าได้กล่าวมากนัก"

"อืม ข้าก็ว่าอย่างนั้น"

"หยุดพูดได้แล้ว"

"ญาตเจ้าไม่พอใจหรือที่ข้ามีภรรยาหลายคน"

"นายท่านหยางมิใช่อย่างนั้นขอรับ"

"มิใช่อย่างนั้นแล้วอย่างไร ข้ามีภรรยาสิบคนแล้วอย่างไร มาสู่ขอเจ้าสาวเหตุใดยุ่งเรื่องของพ่อเจ้าสาว นักส่วนใดของผู้พูดกัน"

"เจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับตระกูลแม่ทัพเช่นนั้นหรือ"

"เจ้าพอได้แล้ว"

"ท่านลุงพอเถอะขอรับ"

"จะให้เจ้าคนชั้นต่ำเช่นนี้ว่าข้าฝ่ายเดียวหรือ"

"เจ้าคงยังไม่รู้ข้าเป็นเชื้อพระวงศ์ของแคว้นเซียง เป็นพระโอรสเพียงคนเดียวของฮองเต้พระองค์ปัจจุบัน ข้ามีภรรยาที่เก่งกาจทั้งสิบคน ล้วนสำคัญต่อแคว้นทั้งสิ้น ข้าชั้นต่ำหรือหยางหลิวอวี้เจ้ามาแล้วหรือ"

"ข้ามาแล้ว"

"ไทเฮาเสด็จ!!!!"

"ถวายบังคมไทเฮาพะยะค่ะ"

"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ"

"ลุกขึ้นเสียเถิด ฮองเต้น้อยมาด้วย"

"ถวายบังคมฝ่าบาทพะยะค่ะ"

"ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

"ไม่ต้องมากพิธี ท่านน้าเราแต่งงานเราจะมาดูท่านน้าแต่งงาน ฝ่ายเจ้าบ่าวนั้นกล่าววาจาไม่มีมารยาทเลย ที่แคว้นของท่านป้าสะใภ้สอนคนเช่นนี้หรือ"

"ขออภัยฝ่าบาท คนของกระหม่อมไม่รู้ความจนทำให้ฝ่าบาทไม่พอพระทัย"

"ท่านป้าสะใภ้เป็นท่านอ๋องสามแคว้นหรง สั่งสอนคนผู้นี้ให้หลานด้วยหลานมิพอใจที่มีคนมาว่าท่านตาเช่นนี้"

"กระหม่อมจะจัดการให้พะยะค่ะ"

นั้นทำให้ผู้ที่กล่าววาจาผู้นั้นสงบปากและขออภัยโทษอย่างรวดเร็ว เพียงนี้ยังกำแหงแล้วต่อไปพ้นหูพ้นตาบิดามารดาของข้าคงจะแก้แค้นข้าเป็นแน่ แต่มีหรือที่ข้าจะกลัว ข้าไม่กลัวเขาหรอกนะ ข้าเดินทางไปบ้านเจ้าบ่าวเพื่อแต่งงาน เดินทางอยู่ 4 วันในที่สุดก็มาถึงอาจเป็นเพราะที่นี้อยู่ห่างจากในเมืองหลวงเยอะพอสมควรและใกล้ชายแดนแคว้นฉินมากเลยเดินทางแค่ 4 วันก็ถึงแล้ว

"ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่าให้นางเข้าประตูเล็กเจ้าค่ะ"

"จะให้เข้าประตูเล็กได้อย่างไร ในเมื่อนางเป็นฮูหยินเอกของข้า"

"คำสั่งฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ"

"ท่านลุงส่งข่าวมาที่นี้หรือ"

"ใช่ ข้าเป็นคนส่งข่าวมาเอง"

"เจ้าเป็นคนปาดกพล่อยเองจะให้คนอดทนเจ้าหรือ ดีเท่าใดที่เขายกลูกสาวมาให้เจ้านี้มันสมควรโดนคนตระกูลหยางจัดการเสียจริง"

"หยูไท่ซุน"

"ทำไมเจ้ากลัวลืมชื่อเสียงข้าหรือไร ข้ากล่าวมาเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น เจ้าทำให้คนอื่นเดือดร้อนกันทั่วทั้งแคว้นแล้ว"

"ไปบอกท่านแม่ข้า ว่าที่นี้คือจวนของข้าล้วนแล้วแต่ข้าเป็นคนตัดสิ้นใจ"

"มิได้เจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวมาแล้วไม่อาจเปลี่ยนใจ"

"เจ้า!!!"

"หลิวเซียน"

"เจ้าคะคุณชายแปด"

"รื้อประตูใหญ่ออกข้าจะเข้าไปด้านใน ใครขวางฆ่าทิ้งให้หมด"

"เจ้าค่ะ"

"เพียงเท่านี้ก็จบเรื่องแล้ว น้องสาวข้าแต่งเข้ามาจะให้เข้าประตูเล็กได้อย่างไร ไปกัยนเถอะฮูหยินของข้า"

"อืม"

ข้าได้เข้ามาในที่สุด ใครขวางก็ฆ่าทิ้งเป็นวลีเด็ดของท่านแปดผู้เงียบขรึม พอเห็นข้าเข้าพิธีไหว้ฟ้าดินยกน้ำชาให้พ่อแม่สามีแล้วก็ถึงพิธีเข้าหอกันแล้ว แต่เจ้าบ่าวก็ต้องอยู่ดื่มฉลองงานสังสรรค์กับคนอื่นๆ อีกนาน เสียงเปิดประตูดังมาแต่ข้าได้ยินเสียงคนที่เดินมากลับไม่ใช่สามีของตัวเอง ใครกันที่เข้าห้องหอข้าเช่นนี้

พรึบบบบ!!!!!!

"เจ้าบังอาจกล้ามาเปิดผ้าคลุมหน้าของข้าเชียวหรือ!!!!!"

"เจ้า!!"

"บังอาจนัก ข้าอยู่เงียบเรียบร้อยมิชอบใช่หรือไม่ เจ้าคนแซ่หยู เจ้าอยากตายนักใช่หรือไม่!!!"

"เกิดอะไรขึ้น ว้ายตายแล้ว เจ้าเหตุใดถึงให้ผู้อื่นเปิดผ้าคลุมหน้าเช่นนี้"

"กล้าว่าข้าหรือไร เจ้าวางแผนให้เจ้าคนชั่วนี้เข้าห้องหอข้าได้อย่างไรกัน สารเลวยิ่งนักคนแซ่หยูต้อนรับลูกสะใภ้เช่นนี้หรือไร ข้าหมดความอดทนแล้ว ข้าไม่แต่งงานกับเจ้าแล้วหยูชิวหรง!!!!"

"เจ้าเป็นอันใด แล้วเจ้าเข้ามาทำอันใดที่ห้องหอข้า"

"เจ้าสาวเจ้ามายั่วยวนข้า"

"เจ้าว่าอะไรนะ"

"หยูชิวหรง ข้าอดทนมามากพอแล้วกับคนของตระกูลเจ้า เจา้รู้มั้ยข้าเกลียดที่สุดคืออะไร ข้าเกลียดคนเช่นพวกเจ้าที่สุด เจ้าคนชั่วช้านี้กล้ามาเปิดผ้าคลุมหน้าข้าเข้ามาในห้องหอข้าโดยที่มีคนเฝ้าอยู่หน้าประตูได้เช่นนี้ คิดว่าข้าโง่หรือในเมื่อไม่ชอบข้า ไม่อยากแต่งข้าเข้ามาก็ไม่ต้องมาทำเช่นนี้เขาเรียกหมาลอบกัดมีแต่คนที่ชั้นต่ำเขาทำกัน ข้าไม่แต่งงานกับเจ้าแล้วชิวหรง ถ้าข้าเป็นภรรยาเจ้าแล้วพบพ่อแม่พี่น้อง ญาตของเจ้าเช่นนี้ ข้าไม่แต่งกับเจ้าเสียดีกว่า ข้าไม่ได้เป็ที่รองมือรองเท้าผู้ใด!! แล้วก็เจ้าหยูไท่ซุน!!"

"อึก ฮือออออออออ!!!!"

"ชิวหรงลูก"

"อย่าทิ้งข้า ฮือออออ!!!"

"ข้าไม่สน ข้าไม่แต่งงานกับเจ้าแล้วอย่ามาวุ่นวายกับข้าอีก"

"ฮือออ อย่าทิ้งข้า ข้าจะไปอยู่กับเจ้าเอง อย่าทิ้งข้าไป ข้ารักเจ้านะ ฮืออออ"

"เราจบกันตรงนี้เสีย ครอบครัวเจ้าไม่ให้เกียรติข้า ข้าจะอยู่ให้คนพวกนี้ดูถูกทำไมกัน"

"ฮือๆ ฮืออออออออออออ อย่าทิ้งข้า!!"

ข้าเดินออกมาพร้อมกับพี่แปดและพี่สะใภ้ที่ตอนนี้พี่แปดมีสีหน้าไม่สบอารมณ์กับคนพวกนี้ พี่สะใภ้เองก็เช่นกัน ข้าไม่สนใจใครแล้วข้าหมดความอดทนกับคนพวกนั้น ดูก็รู้ว่าหากเจ้าสารเลวนั้นขืนใจข้าสำเร็จบุตรของนางก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับข้า ข้าเองก็จะต้องทำให้ตระกูลเสียหาย ข้าจึงไม่ยอมอยู่ที่นี้เป็นแน่ และรู้ว่าชิวหรงไม่ยอมเขาต้องตามข้ามาเป็นแน่ ข้าไม่สนใจใครอีกขึ้นม้าของพี่แปดถอดมงกุฏบนหัวที่หนักมากโยนใส่รถม้าพี่แปดก่อนจะควบม้าหนีมาแต่ดูเหมือนชิวหรงจะไม่ยอมกระโดดขึ้นม้าตัวเดียวกับข้ากอดข้าพลางร้องไห้อย่างหนัก ข้าสงสารเขามากแต่ครอบครัวเขาจะทำลายชื่อเสียงข้ามาหลายครั้งหลายคราข้าไม่อาจทนได้อีกแล้ว

"อิงซั่วอย่าทิ้งข้าเลยนะ อึกๆ"

"เลิกร้องไห้เสียที เจ้าจะให้ข้าทนอยู่กับคนที่คิดจะทำลายศักดิ์ศรีของข้า ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของข้าหรือ เจ้าอย่าได้เห็นแก่ตัวเลย"

"ข้ามีจวนอีกที่ ข้าจะพาเจ้าไปอยู่ที่นั้น จวนนั้นใกล้เมืองหลวงเป็นจวนพระราชทาน ข้าจะพาเจ้าเข้าไปอยู่ที่นั้น ข้าจะให้ตนไปเก็บของข้าและเจ้ามาที่นั้นแทน เจ้าอย่าทิ้งข้าเลยนะ นางเป็นแม่เลี้ยงข้ามารดาที่แท้จริงของข้านางตายไปหลายปีแล้ว ข้าต้องทนกล้ำกลืนทนอยู่มานาน ในตระกูลมีเพียงท่านอาไท่ซุนที่ดูแลข้ามาตลอด ข้าขอร้องเจ้าเราอยู่ด้วยกันเถอะนะ จวนหลังนั้นนางอยากได้ข้าจะขายทิ้งในราคาที่แพงจนนางไม่กล้าซื้อ"

"เจ้าจะไม่ยอมอยู่กับสตรีนางนั้นใช่หรือไม่"

"ใช่ ข้าจะอยู่กับเจ้า ท่านอาเขามีจวนของตัวเองไม่เกี่ยวข้องกับข้า จวนนั้นข้าจะขายทิ้งเสีย"

"ได้ เราไปจวนพระราชทานของเจ้าก็ได้"