๕ ฝนตกในห้อง (๑)

๕

ฝนตกในห้อง

คุยกันทางโทรศัพท์ชายหนุ่มบอกให้มารอที่โรงแรมส่วนตนจะตามมาทีหลัง ร่างแบบบางรู้สึกน้อยใจแต่ก็ไม่อยากเรื่องมาก ยอมทำตามที่เขาบอกแล้วมารอที่ล็อบบี้ของโรงแรม ระหว่างนั้นก็มีคนเดินผ่านไปมาเหลียวมองหล่อนจนคอแทบเคล็ด

วันนี้พิณพรแต่งตัวสวยกว่าปกติ หล่อนเลือกสวมเดรสกลิตเตอร์สีชมพูอมเทา สายโซ่ผ่านลาดไหล่ไปไขว้หลัง ยาวเหนือเข่าขึ้นเล็กน้อย โชว์เนินอกและแผ่นหลังนวล ผมถูกดัดเป็นลอนยาวถึงกลางหลัง ยามเดินเคลื่อนไหวสวยงามจนคนมองเคลิบเคลิ้ม

“มาคนเดียวเหรอครับ” นั่งไม่นานก็มีหนุ่มเข้ามาทักทาย เธอถือกระเป๋าคลัชท์สีเลื่อมเอาไว้แล้วยิ้มตอบ

“ค่ะ กำลังรอแฟน” รีบบอกสถานะของหมื่นฟ้าถึงมันอาจจะไม่จริงก็ตาม อย่างน้อยก็เป็นการไล่คนตรงหน้าให้ออกห่างจากตนเอง แต่เหมือนเขาจะไม่เชื่อในคำพูดของหล่อน กลับส่งแววตากรุ่มกริ่มน่ารำคาญ

“เดี๋ยวผมรอเป็นเพื่อน” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแล้วขยับหนีคนที่เปลี่ยนจากโซฟาเดี่ยวมานั่งข้างหล่อน ใบหน้าหวานแสดงออกว่าไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะแววตาเจ้าชู้ของอีกฝ่ายที่แสดงชัดเจนว่าต้องการอะไร

เมื่อไหร่พี่ฟ้าจะมาสักทีนะ...

“ไม่เป็นไรค่ะ” ปฏิเสธเสียงเข้ม เว้นระยะห่างเอาไว้ชัดเจนและแสดงออกว่าตนไม่ชอบการเข้าหาแบบรุกเกินหน้าเกินตาของเขา

พิณพรมีคนเข้าหาเยอะพอสมควร ตอนเรียนมัธยมก็มีผู้ชายมาจีบแต่มารดาก็สกัดไว้ให้จนหมด ขุดประวัติของแต่ละคนมาร่ายให้บุตรสาวฟังถึงความไม่เหมาะสม หล่อนจึงอยู่รอดปลอดภัยจนเรียนจบมหาวิทยาลัย

โดยไม่เคยมีแฟนเลยสักคน...ทว่ามีชายในดวงใจที่แอบมองมานานอย่างหมื่นฟ้า แน่นอนว่าเธอไม่กล้าบอกคุณรุ่งวิภาว่าแอบชอบเขา กลัวท่านจะไปหาเรื่องพี่ชายในดวงใจของตน

“เพลง” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก จนหล่อนรีบหันไปมองก่อนฉีกยิ้มกว้าง คุณหมอฟันมาในลุคแสนหล่อเหลา เขาสวมเสื้อยืดข้างในทับด้วยสูทสีเข้ม กางเกงเข้ารูปและรองเท้าหนัง เซ็ทผมอย่างดีจนไม่อยากละสายตา

ทำไมพี่ฟ้าของเธอหล่อขนาดนี้นะ...

“พี่ฟ้า...ขอตัวก่อนนะคะ แฟนมาแล้ว” บอกคนที่พยายามเข้ามาจีบแล้วรีบลุกไปหาร่างสูง ควงแขนเขาอย่างสนิทสนมพร้อมยิ้มจนตาหยี

หมื่นฟ้าเองก็อึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าพิณพรจะโตขนาดนี้แล้ว เสื้อผ้าที่หล่อนสวมเข้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่น่าเชื่อ สวยจนน่าตกตะลึงก่อนที่เขาจะกระแอมเพื่อเรียกสติตัวเอง เผลอนึกถึงตอนเธออยู่บนกายตนจนได้ ไม่ควรเลย

“ใคร” ถามเสียงเข้มแล้วเหลียวไปมองผู้ชายที่ยังมองพวกเขา แต่เมื่อสบสายตาคมกริบราวมีดโกนก็ต้องรีบหลบหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่รู้ค่ะ เขาแค่เข้ามาทำความรู้จัก” ได้ทีก็ควงแขนเขาไม่ยอมปล่อย ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ทักท้วงแต่อย่างใด เพราะถ้าเธอไม่กอดแขนหนาเอาไว้ ก็คงเป็นเขาที่ยกมือขึ้นโอบไหล่เล็กแสดงความเป็นเจ้าของ หล่อนแต่งตัวแบบนี้เรียกสายตาจากชายหลายคนให้มอง

แล้วไม่รู้ทำไมหมื่นฟ้าถึงไม่พอใจ...เขาไม่ควรรู้สึกแบบนี้สิ

เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย

“เราจะขึ้นไปข้างบนเลยไหมคะ” นึกว่าเขาจะเบี้ยวนัดเธอเสียอีก จึงค่อนข้างโล่งใจที่เห็นชายหนุ่มมาถึงไว้กว่าเวลานัด ส่วนเธอเองก็มาก่อนเวลาเกือบสามสิบนาที เดินเอ้อระเหยอยู่ข้างนอกแล้วค่อยเข้ามารอข้างใน

“เดี๋ยว...พอดีเพื่อนฉันมาด้วย”

“เพื่อนเหรอคะ พี่ม่อนเหรอ” เลิกคิ้วถาม แปลกใจที่เขาพาเพื่อนมาด้วยหรือเป็นเพราะอีกฝ่ายขอมาก็ไม่อาจทราบ

หล่อนค่อนข้าวสนิทกับชาม่อน เจอกันบ่อยและคุยถูกคอ อีกฝ่ายอัธยาศัยดีถ้ามาดินเนอร์ด้วยกันบรรยากาศคงคึกคัก บางทีอาจทำหน้าที่พ่อสื่อให้หล่อนกับหมื่นฟ้าก็ได้ คิดอย่างเข้าข้างตัวเองก่อนใบหน้าหวานจะเรียบเฉยติดบึ้งตึงยามเห็นบุคคลที่สาม

“เปล่า..”

“ขอโทษที่ให้รอนานนะฟ้า กว่าเราจะคุยกับพี่ลงตัวน่ะ สวัสดีค่ะคุณเพลง”

ไม่ใช่ชาม่อน...แต่เป็นหอมหมื่นลี้ต่างหาก คุณหมอคนสวยที่อยู่ในชุดจั๊มสูทสีแดงเลือดหมูแนบเนื้อ ผมยาวถูกมัดเป็นหางม้าทรงสูง เดินส่งยิ้มมาแต่ไกลทำให้หล่อนจำต้องฝืนยิ้มตอบ มือเล็กเกาะแขนเขาแน่นกว่าเดิมไม่ยอมปล่อย

“สวัสดีค่ะ” ตอบเพียงเท่านั้นแล้วไม่ขยายบทสนทนาอีก อยากถามหมื่นฟ้าใจจะขาดว่าพาผู้หญิงคนอื่นมาด้วยได้ยังไง แต่ตามมารยาททำให้ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ ไม่อยากให้เสียบรรยากาศมากไปกว่านี้

จะโทษหอมหมื่นลี้ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ หากร่างสูงไม่ยอมให้มาซะอย่างมีหรือที่หล่อนจะกล้ามาเป็นก้างขวางคอ

ดินเนอร์สำหรับหมื่นฟ้าก็คงหมายถึงการกินข้าวเย็น ไม่ใช่สร้างบรรยากาศแสนโรแมนติกระหว่างเราสองคนอย่างที่หล่อนหวัง

ช่างน่าเสียดายที่ความรู้สึกของเราไม่เท่ากัน เธอให้มากกว่าและคิดเองฝ่ายเดียว จึงลงท้ายที่ความเจ็บปวดอยู่ร่ำไป

“ขึ้นไปข้างบนกันเลยไหม” เริ่มรับรู้ถึงความอึดอัดจึงรีบถาม พอหอมหมื่นลี้พยักหน้าจึงพากันเดินไปที่ลิฟต์ พิณพรพยายามตัวติดกับร่างสูง ถึงจะไม่เข้าใจเขาแต่ก็พยายามไม่คิดมาก เหลือบมองอีกคนที่เดินตามมาก็ถอนหายใจเสียงเบา

แววตาหม่นแสงลงจนดูเศร้าสร้อย แล้วมองคนข้างกายที่ยังคงยืนนิ่งระหว่างรอลิฟต์ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ กระทั่งเข้าไปในตู้โดยสารซึ่งมีลูกค้าท่านอื่นยืนอยู่ด้วย หล่อนจำต้องมือจากแขนหนา แต่ก็ยังคงยืนอยู่ข้างกายไม่ห่าง

มาถึงโต๊ะอาหารพิณพรเลือกจะนั่งข้างเขา โดยที่หอมหมื่นลี้นั่งตรงข้ามชายหนุ่ม แล้วกลายเป็นเธอคือส่วนเกิน...

“บรรยากาศดีจังเลย ขอบคุณฟ้าที่ชวนนะ” กลายเป็นสองคนที่ยิ้มให้กัน ส่วนหล่อนนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออกสักคำ กลายเป็นคนบื้อใบ้อย่างไม่ทราบสาเหตุ

เธออุตส่าห์ตื่นเต้นว่าจะได้มาดินเนอร์กับเขาสองคน มอบรอยยิ้มให้แก่กันเรื่องทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น แต่เหมือนตนจะคิดไปเองฝ่ายเดียว มันก็เหมือนการกินข้าวธรรมดาเท่านั้น เขาไม่เห็นถึงความสำคัญจนต้องชวนคนอื่นมาด้วย

ตื่นได้หรือยัง...ยอมแพ้สักทีก่อนจะเหนื่อยไปมากกว่านี้

“น้องเพลงอยากถ่ายรูปไหม เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ เรียกน้องได้ใช่ไหม” ระหว่างรอบริกรมาเสิร์ฟอาหารเธอก็มองบรรยากาศโดยรอบ หล่อนเคยมากับเพื่อนหลายครั้งจนไม่มีความตื่นเต้น แต่แค่คิดว่าได้มากับหมื่นฟ้าสองคน...มันกลับโรแมนติกขึ้นมาทันที

ก่อนสายตาจะเหลือบไปมองคนที่นั่งตรงข้ามซึ่งทำให้เสียบรรยากาศ ทว่าไม่อาจพูดอะไรมากให้เสียมารยาท หล่อนกลัวว่าคนผิดจะเป็นตัวเองแล้วได้รับสายตาคมกริบเป็นการตักเตือน

“ได้ค่ะ...ถ้างั้นรบกวนด้วยนะคะ” จำต้องตามน้ำแล้วลุกจากเก้าอี้เพื่อไปถ่ายรูป วิวโซฟากลางที่เห็นทิวทัศน์ทั่วกรุงเหมือนจุดสำคัญที่ทุกคนต้องแวะมาถ่าย หล่อนนั่งลงบนโซฟากว้างแล้วเริ่มโพสท่าทันที เรียกสายตาหลายคู่ให้หันมามองได้

กระทั่งหมื่นฟ้าที่อยู่ไม่ไกล...ดวงตาเรียวแทบไม่เคลื่อนจากร่างแบบบาง แล้วมองชายที่บังอาจจ้องเธออย่างจาบจ้วง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทำเช่นนั้น

มันเป็นไปอย่างอัตโนมัติ...

“พี่ฟ้าเป็นคนชวนพี่หอมมาเหรอคะ” ลุกจากโซฟาแล้วเดินมาดูรูป ระหว่างนั้นก็ตัดสินใจถามอย่างตรงไปตรงมาเพื่อไม่ให้ตนคิดไปเอง

“ใช่ค่ะ พี่เห็นบัตรที่ฟ้าได้มาเลยถาม เขาก็ชวนมาด้วย...ไม่คิดว่าจะเจอน้องเพลงเหมือนกัน” แสดงว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะชวน แต่คงทำไปตามมารยาท แล้วผู้หญิงคนนี้ดันตกลงมาด้วยสินะ...

พอคิดอย่างนี้ก็เริ่มยิ้มออก แต่หล่อนก็ยังไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่ พยายามไม่เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป

“เพลงคงเป็นตัวแถมมั้งคะ” พูดทีเล่นทีจริงแล้วค่อยผละออกเมื่อได้ภาพที่ถูกใจแล้ว

“ถ่ายรูปตรงนี้ไหมเดี๋ยวพี่ถ่ายให้” ชี้ไปยังรั้วกระจกที่คนนิยมมาถ่ายรูป หญิงสาวก็ไม่ขัดอยู่แล้วรีบเดินตามทันที นานครั้งจะแต่งตัวจัดเต็มขอบันทึกภาพเก็บไว้สักหน่อยแล้วกัน