หมั้นรัก บทที่ 3 : ก่อนพบเจอ

(มาร์ชิน)

หมับ!

แขนแกร่งสวมกอดแม่ของเขาจากด้านหลังในขณะที่เธอกำลังจัดเตรียมอาหารเย็นก่อนที่จะลูกชายของเธอจะต้องบินกลับไปอิตาลี

“เตรียมของครบแล้วใช่ไหมลูก”

“ครับ” เขาคลายอ้อมกอดออก แล้วเดินไปนั่งยังเก้าอี้โต๊ะอาหาร

“ขออนุญาตครับ” ลูกน้องคนสำคัญเดินตามหลังเข้ามาและนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารในแบบทุกครั้ง

“ต่อจากนี้คงต้องกินข้าวคนเดียวแล้วสินะ” เธอหันไปส่งยิ้มให้กับทั้งคู่

“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวผมก็กลับมา” มาร์ชินพูดจบก็ยกแก้วน้ำชาขึ้นดื่ม เขาไม่ได้จะไปถาวรสักหน่อย

“กลับมาเยี่ยมแม่น่ะได้ แต่ไม่ใช่คิดว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรนะอย่าลืมว่าลูกมีสิ่งที่ต้องดูแล” ไม่มีใครรู้ทันเขามากไปกว่าแม่อีกแล้ว

“ถ้างั้น แม่ก็ไปอยู่กับผมสิครับ” คำพูดของลูกชายทำให้เธอหยุดชะงักทันที

“ให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว เชื่อแม่สิ”

“ครับ ผมรู้ว่าแม่ตัดสินใจดีแล้ว”

“ทานอาหารกันก่อนนะ แล้วค่อยเดินทางกัน อาจจะจืดไปสักหน่อยนะวันนี้”

เธอวางชุดอาหารลงตรงหน้าพวกเขาทั้งคู่ เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จก็นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาอีกคน

“อาหารฝีมือนายหญิงอร่อยที่สุดแล้วครับ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย” คำชมที่ออกมาจากใจจริง เพราะเขาทำงานให้อดีตสามีของเธอมาตั้งแต่ก่อนที่เธอจะเข้ามา

เมื่อก่อนเธอชอบทำอาหารเลี้ยงลูกน้องทุกคนเป็นประจำ เธอคือผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่างไม่มีที่ติ แต่ด้วยปัญหาระหว่างเจ้านายทั้งสองที่เราทุกคนไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ ทำให้ต้องยอมรับการตัดสินใจของเธอ

“บอกว่าให้เลิกเรียกนายหญิงไง” เธอต้องคอยเตือนทุกครั้งและมันก็ไม่เคยได้ผลสักครั้ง พวกเขายังคงเคารพเธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

“ครับ” แม้จะรับปากแต่ก็ไม่เคยทำตาม เธอได้แค่ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะหันมองไปยังลูกชายตัวเอง

“มาร์ชิน” เสียงเรียกของผู้เป็นแม่ ทำให้เขาละสายตาจากอาหารตรงหน้าขึ้นสบตาเธอ

“ครับ”

“ใจดีกับพวกเขาหน่อยนะลูก” ‘พวกเขา’ ที่เธอหมายถึงก็คือ ภรรยาใหม่ของอดีตสามีกับลูกติดของผู้หญิงคนนั้น

“ได้ครับ” รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของลูกชาย เธอคาดหวังว่าเขาจะทำตามที่รับปากจริง ๆ

“แล้วก็...” เธอหยุดพูดแล้วยกมือเท้าคางส่งยิ้มหวานให้ลูกชาย

“...” เขาได้แต่ส่งสายตาสงสัยให้กับแม่ของตัวเอง

“เอ็นดูหนูเฮเลนด้วยนะ”

“...” ทำไมใคร ๆ ก็พูดถึงแต่ผู้หญิงคนนี้อยู่เรื่อยเลยช่วงนี้

“ได้ยินหรือเปล่า” เธอรู้ดีกว่าใคร ว่ามาร์ชินตั้งใจยกเลิกการหมั้น หลังจากที่เขาจัดการปัญหาส่วนตัวจบ

“ขอไม่รับปากนะครับ”

“ถ้างั้นเอาแบบนี้ สัญญากับแม่ก่อนว่าจะไปพบเธอ”

“...”

“ได้ไหมมาร์ชิน”

“ถ้างั้นขอถามอะไรหน่อยก็แล้วกันครับ สาเหตุที่เราต้องหมั้นกันเพราะอะไร” คลุมถุงชนแบบไร้เหตุผล แล้วในตอนนั้นพวกเขาทั้งคู่ยังเป็นเด็กอีกด้วย

“แม่เป็นคนสัญญากับแม่ของหนูเฮเลนเอาไว้เอง เราทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน”

“...” มาร์ชินจิ้มผักเข้าปาก พร้อมกับตั้งใจฟังสิ่งที่แม่กำลังพูด

“แม่สัญญาว่าจะให้ลูกชายของแม่เป็นคนดูแลลูกสาวของเธอแทนเธอเอง เพราะหลังจากที่เฮเลนเกิดมาไม่นานแม่ของเธอก็จากไป”

“...” สัญญาใจของผู้ใหญ่ที่เขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยซ้ำ

“ไปพบเธอหน่อยนะหนูเฮเลนน่ะ รู้จักกับเธอสักนิดเผื่อมาร์ชินของแม่จะเปลี่ยนความคิด”

“ไปพบเธอได้ครับ แต่ความคิดคงไม่เปลี่ยน”

“...” เธอจ้องลึกเข้าในนัยน์ตาของลูกชาย

“ขอให้ผมจัดการเองก็แล้วนะครับ จะไม่ให้แม่ต้องเดือดแม้แต่เรื่องเดียว”

“รู้อยู่แล้วแหละว่ามาร์ชินไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แต่ ไป พบ เฮเลน ด้วย” เธอพูดย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เฮ้อ” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะคำสั่งของแม่ เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขาจะยอมทำตาม

“เข้าใจใช่ไหม”

“...ครับ” ก็รับปากไปก่อน แล้วหลังจากจัดการเรื่องของเขาเสร็จก็ค่อยว่ากัน

หลังจากทานอาหารกันเสร็จและล่ำลาแม่เรียบร้อย มาร์ชินก็เดินออกจากรั้วบ้าน เลยซอยบ้านของเขาสักหน่อยเพื่อให้ห่างจากสายตาของคนอื่นในละแวกนี้

รถยนต์หรูสีดำคันหนึ่งจอดรอรับเขาอยู่ไม่ไกลนัก กลุ่มชายหลายคนที่ปะปนใช้ชีวิตอยู่รอบตัว ต่างก้มหัวให้เมื่อเขาเดินผ่าน

แม้ว่าเขาจะไม่อยู่แต่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครดูแลแม่ เพราะตลอดที่ผ่านมาคนพวกนี้ก็ปะปนใช้ชีวิตดูแลอดีตนายหญิงเป็นอย่างดีมาตลอด

“แจ้งไปที่อิตาลีว่าฉันไปรอบเที่ยวบินสองทุ่ม” จากญี่ปุ่นไปอิตาลีก็น่าจะใช้เวลาประมาณสิบสองชั่วโมงกว่าจะไปถึง

“ทำไมแจ้งเที่ยวบินจริงล่ะครับ ผมนึกว่าคุณมาร์ชินจะแจ้งเวลาหลอกคนพวกนั้นซะอีก”

ถ้างั้นจะให้เขาจองสองเที่ยวบินทำไม แทนที่จะให้ไปพร้อมกันก็จบ แล้วที่บอกว่าจะตบตาคู่หมั้นตัวเองการแจ้งเวลาจริงไปทางอิตาลีแบบนี้ ยังไงคนพวกนั้นก็สืบรู้

ปึง!

คนตัวสูงก้าวเข้าไปนั่งในรถ กระจกรถเลื่อนลงช้า ๆ เขาหันไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถ ลูกน้องของเขายังคงทำหน้าสงสัยในสิ่งที่เขาทำไม่หาย

“เธอไม่เชื่อเวลาจริงที่ฉันบอกหรอก”

“ผมยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่เลยครับ”

“ก็...คนที่หายไปสิบปีอยู่ ๆ ก็ตามเจอได้อย่างง่ายดาย เธอต้องสนใจที่ไฟลต์บินที่ถูกจองในนามมัสชิโม่อีกเที่ยวที่ไม่มีคนสนใจน่ะสิ”

“...” ลูกน้องอย่างเขาได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ขนาดทั้งสองยังไม่ได้เจอกันนะเนี่ย

“เดี๋ยวก็ค่อยดูว่าเธอจะตามหาฉันเจอ ก่อนที่ฉันจะไปพบเธอด้วยตัวเองหรือเปล่า”

“แล้วถ้าเธอตามหาคุณมาร์ชินไม่เจอล่ะครับ” ดวงตาสีดำสนิทก้มมองกล่องกำมะหยี่สีแดง ที่เขาล้วงมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อฮู้ดตัวหนา

“คำขอของแม่ก็ไม่ได้ผล” ถ้าแบบนั้นเธอก็แค่ยัยคุณหนูลูกสาวมาเฟียซื่อบื้อคนหนึ่ง ที่ไม่มีลูกเล่นให้น่าสนใจ

“แล้ว...ถ้าเธอเจอล่ะครับ” คำถามที่สองของลูกน้องคนสนิท ที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบแปลก ๆ

“...” นั่นสินะ ถ้าเธอเจอล่ะ

“แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยเห็นกันในปัจจุบันนี้เลยนิครับ” ก็จริงอย่างที่ลูกน้องของเขาพูด ผู้หญิงคนนั้นเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นเธอเหมือนกัน

“...มีรูปของเธอไหม”

“มีครับ” เมื่อได้ยินคำถามของผู้เป็นเจ้านาย เขาก็รีบลนลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปของเธอทันที

“...” อะไรจะดูตื่นเต้น ลนลานขนาดนี้

“นี่ครับ” หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏเป็นรูปภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง

ผมยาวตรงสีดำ ผิวขาวผ่องอมชมพู คิ้วเรียวทรงสวยได้รูป ดวงตาคมโตราวกับรูปปั้นเทพธิดา ริมฝีปากบางกระจับสวย ชุดเดรสเข้ารูปทำให้เห็นสัดส่วนของเธอได้อย่างชัดเจน

แม้จะตัวเล็กแต่หน้าอกที่ดูจะเกินตัวหน่อย ทำให้บุคคลด้านหลังที่ติดอยู่ในภาพต่างจ้องมองมาที่เธอ แต่สิ่งที่สะดุดตาเขามากที่สุด คือขวดเตกิลาในมือ

“ยัยขี้เมาเนี่ยเหรอคู่หมั้นฉัน”

“เอ่อ เธอแค่ชอบดื่มมั้งครับ...”

“ช่างเถอะ ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว” เขาส่งโทรศัพท์คืน พร้อมกับกดเลื่อนกระจกขึ้น แต่ก็ถูกขัดจังหวะลูกน้องตัวเองอีกครั้ง

“คุณมาร์ชินยังไม่บอกเลยนะครับ ว่าถ้าเธอเจอคุณก่อนจะทำยังไง”

“ก็...” เขานิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด แต่ต่อให้พูดอะไรยัยนั่นก็ไม่มีทางหาเขาเจออยู่แล้ว

“...” บุคคลนอกรถแอบใช้โทรศัพท์กดเปิดบันทึกเสียงไม่ให้เจ้าตัวได้รู้

“ไม่ต้องมาแอบบันทึกเสียงฉัน” คำพูดรู้ทันทำให้ลูกน้องของเขาสะดุ้ง

“...ครับ” เขาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตัวเองหลังจากถูกจับได้ ไม่เคยตบตาผู้ชายคนนี้ได้จริง ๆ

กระจกรถก็ถูกเลื่อนขึ้นจนปิดสนิท ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของเขาออกมาให้ได้ยิน ยังคงเป็นบุคคลที่คาดเดาอะไรไม่ได้เช่นเคย เหมือนคุณพ่อไม่มีผิด

รถยนต์สีดำวิ่งผ่านทุ่งหญ้าสีเขียว มุ่งตรงไปยังสนามบิน บุคคลในรถนั่งมองกล่องสีแดงในมือ ริมฝีปากแดงคล้ำยกยิ้มมุมปาก เมื่อนึกถึงคำถามที่เขายังไม่ได้ตอบ

ถ้าเธอเจอเขาก่อนงั้นเหรอ...ก็น่าสนุกดีนิ