ตอนที่ 6 ทำไมต้องหมอคนนี้ทุกที

“เหอะ ๆ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”

“อลิศ มีอะไรเหรอ”

“ที่แท้พวกเขาก็เป็นแฟนกันนี่เองถึงว่าล่ะถึงได้สั่งให้พวกเราย้ายแผนก ที่แท้ก็คงกลัวแฟนตัวเองโดนสอบสวนสินะ ทุเรศที่สุด”

“อลิศแกเบาเสียงหน่อย”

“เอาเถอะ ทนอีกแค่สองเดือนก็จะไปให้พ้น ๆ ที่นี่แล้ว”

เธอนั่งดื่มน้ำจนหมดและหันไปมองสายตาที่หันมามองเธอแวบหนึ่งของหมอภาส เขายังไม่ได้ถอดชุดสำหรับผ่าตัดสีฟ้าออก อลิศหันไปมองและเบ้ปากไปทางอื่นก่อนจะบีบแก้วกระดาษในมือและโยนทิ้งถังขยะ

“อลิศ จะไปไหน”

“กลับห้องทำงาน”

“ไปด้วยสิ”

หมอภาสที่หรี่ตามองพวกเธอที่เดินออกไปจากที่นั่งในห้องเบรกและกำลังจะเดินตามอลิศไปแต่พยาบาลที่เค้าน์เตอร์เรียกเขาเอาไว้ก่อน

“คุณหมอคะ ช่วยเซ็นเอกสารตรงนี้หน่อยค่ะ คนไข้จะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ค่ะ”

“อย่าลืมตรวจสอบเอกสารให้ดีก่อนที่คนไข้จะออกจากโรงพยาบาล เคสนี้ต้องนัดมาตรวจเพิ่ม”

สามสี่วันที่เหลืออลิศก็ยังทำงานตามที่ได้รับมอบหมายตามปกติ เธอรู้สึกสนุกกับงานและคุ้นเคยกับพี่ ๆ พยาบาลในแผนกนี้แล้วเพราะทุกคนต่างก็เป็นกันเองกับพวกเธอและยังรู้ว่าเธอเป็นแฟนสาวของคุณหมอกิตที่มักจะแวะมาหาเธอและรับเธอไปนั่งกินข้าวด้วยที่ห้องอาหารของแพทย์

“น่าอิจฉาจังเลยนะคะ มีแฟนเป็นคุณหมอหล่อ ๆ แบบนี้ เฮ้อ..”

“กาแฟค่ะพี่หลิว อลิศซื้อมาฝากค่ะ นี่ของพี่น้ำ”

“ขอบใจนะจ๊ะคนสวย แหม เอาแต่เลี้ยงพวกพี่แบบนี้ถ้าฝึกงานจบแล้วพวกพี่คงเหงาแย่”

“หลิวทำเป็นพูดไป อลิศมีแฟนเป็นหมอนะเราคงได้เจอบ่อย ๆ แหละ ว่าไหม….”

“ปัง!!”

เสียงแฟ้มประวัติคนไข้ถูกวางลงข้าง ๆ มือของอลิศ สีหน้าตึง ๆ และเสียงดุดันนั้นเธอไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

“ว่างมากนักเหรอ เอาประวัติคนไข้ไปห้องแล็บแล้วขอผลตรวจมาให้ผมด้วย คุณรีบไปเตรียมเอกสารแอดมิทมาให้คนไข้เซ็นให้เรียบร้อย อีกครึ่งชั่วโมงคนไข้จะถูกย้ายมาแล้ว สั่งให้คนเตรียมห้องหรือยัง”

“ไปเดี๋ยวนี้ค่ะคุณหมอ”

พยาบาลสองคนกำลังง่วนกับเอกสารและรีบวิ่งออกไปจัดเตรียมงานที่เหลือ อลิศเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วเธอจึงเดินหันไปอีกทางเพื่อจะกลับห้องที่เธอเอาไว้ใช้ในการทำงานที่แผนก

“คุณไปรับยาที่เคาน์เตอร์มา แล้วตรวจให้ด้วย”

“ค่ะ”

อลิศเพียงแค่รับคำและเดินไปทำตามหน้าที่ที่เขาสั่งเท่านั้นส่วนหมอภาสเมื่อสั่งเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในห้องพักของแพทย์ทันทีโดยไม่ได้หันมามองเธออีก

“ทำเป็นเก๊กหน้าเข้ม สุดท้ายก็เอาแต่ปกป้องแฟนตัวเอง ไหนดูสิวันนี้จะมีเรื่องอีกไหม”

อลิศเดินไปรับยาที่แผนกยามาตรวจดูอีกครั้งเพื่อจะส่งต่อไปที่เคาน์เตอร์ เธอเห็นว่าทางห้องยาเหมือนจะจัดยาพลาดมาหนึ่งตัว เมื่อยื่นให้พี่พยาบาลแล้วพวกเธอต่างก็บ่ายเบี่ยงไม่อยากไปแจ้งหมอภาส

“น้องอลิศช่วยพี่หน่อยนะ พี่ต้องกลับไปเอาเอกสารอีกที่หนึ่ง”

“พี่ก็ต้องคอยเฝ้าเค้าเตอร์เผื่อว่าจะมีญาติผู้ป่วยมาน่ะ”

“เฮ้อ…ถ้าเป็นหมอท่านอื่นอลิศจะไม่เกี่ยงเลยค่ะ ทำไมต้องหมอคนนี้ทุกที”

สีหน้าของพี่สาวทั้งสองคนต่างยิ้มแห้ง ๆ ให้เธอ บ่งบอกได้เลยว่าพวกเธอเองก็ไม่อยากเข้าไปพบหมอภาสด้วยเหตุผลนี้เช่นกัน"

“ก็ได้ค่ะ อลิศเอง”

เธอจำใจเดินไปที่ห้องพักของหมอภาสที่กำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมเข้าห้องผ่าตัดอีกครั้งเมื่อเข้าตะโกนบอกให้เธอเข้ามา เขายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเมื่อยังติดกระดุมไม่หมด แผงอกขาว ๆ ตรงหน้าทำให้อลิศตกใจจนต้องยกแฟ้มขึ้นมาปิด

“ตกใจอะไร ไม่ใช่ว่า….คุณมีธุระอะไร”

"คะ…คือว่าคุณหมอ…"

“ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว รีบพูดมาผมจะรีบไปที่…นี่อะไร”

“ห้องยาจัดยามาผิดค่ะ”

“อะไร อีกแล้วเหรอครั้งนี้…”

“คุณคงไม่คิดว่าอลิศจะเป็นคนแกล้งแฟนของคุณหมอหรอกนะคะ หากว่าไม่พอใจคุณหมอก็ไปจัดการเองค่ะ อลิศแค่มาแจ้งเพื่อจะให้คุณทราบเท่านั้นว่ามันผิดมาตั้งแต่ห้องจ่ายยาไม่เกี่ยวข้องกับเด็กฝีกงาน ขอตัวค่ะ”

“คุณพูดจาเหลวไหลอะไรกัน”

“ไม่ได้พูดเหลวไหลนะคะ ก็ยานี่มันจัดมาผิดจริง ๆ”

“ผมหมายถึงเรื่องอื่น!!”

“คะ?? งั้นก็ฝากคุณหมอจัดการด้วยนะคะ เพราะครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับเด็กฝึกงานคนไหน คงหาข้ออ้างช่วยเธอคนนั้นไม่ได้แล้วหวังว่าจะยุติธรรมนะคะ ขอตัวค่ะ”

เธอเดินออกจากห้องของเขาไปแล้วทิ้งไว้แค่ถาดยาและเอกสารยาที่เขาดึงขึ้นมาตรวจสอบดูอีกครั้งและรีบเดินถือถาดยาไปที่ห้องยาอีกครั้ง

สองเดือนต่อมา

แม้ว่าอลิศกับหมอกิตเริ่มคบกันแล้วแต่เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิมซึ่งมีเฉพาะวันหยุดเท่านั้นที่จะหาเวลาไปเที่ยวกับหมอกิตบ้าง แต่ก็แค่กินข้าวดูหนังเมื่อเขามาส่งเธอที่คอนโดก็ไม่ได้ขึ้นไปส่งเพราะเธอพักอยู่กับนิว เพื่อนสนิทของเธอที่มาพักอยู่ด้วยช่วงที่ฝึกงาน

“อีกอาทิตย์เดียวแล้ว…”

“ทำไมแกดูตื่นเต้นจังเลยล่ะ หรือว่าเพราะฉันจะย้ายกลับ”

“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ แกอย่าพึ่งกลับเลยไม่ได้เหรอ ฉันเหงานะที่ต้องอยู่คนเดียวอ่ะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ”

“ไม่ได้หรอกแกก็รู้นี่ว่าฉันอยู่กับแม่แค่สองคน ทิ้งแกมานานแล้วเป็นห่วง”

“เฮ้อ….นั่นสิเนอะ”

“ทำไมล่ะ เป็นอะไรเห็นว่าที่โรงพยาบาลจัดงานเลี้ยงให้เด็กฝึกงานด้วยนะแกไม่ดีใจเหรอ ไปหัวหินเชียวนะ”

“ก็น่าสนุกอยู่หรอก แต่งานนี้ไปกันเยอะน่ะสิ”

“ทำไมล่ะ ถ้าอยากสวีทกับแฟนก็ต้องหาเวลาไปกันเองนะจ๊ะเพื่อนสาว”

“ไม่ใช่แบบนั้น ก็แค่…เฮ้อ…เอาเถอะจบเรื่องฝึกงานก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว”

“ใครล่ะ หมอภาสน่ะเหรอทำไมแกกับเขาต้องคอยทะเลาะกันตลอดเลยล่ะ”

“ฉันเนี่ยนะ เคยอยากทะเลาะด้วยที่ไหนล่ะ เขาต่างหาก หาเรื่องตลอดแล้วยังยัย…น่ารำคาญพูดแล้วอารมณ์เสีย”

“ยัยพี่นิศานี่ก็แปลกนะ จะรักกันก็รักกันไปสิทำไมต้องมาวุ่นวายกับแกด้วยนะ ดีหน่อยที่ไม่ต้องเจอกันแล้ว”

“ขนาดสั่งจ่ายยามาผิดยังโทษว่าเด็กฝึกงานอย่างพวกเราจัดวางยาผิดจนเธอต้องหยิบมาให้ผิดพลาด ฉันล่ะโมโหนัก”

“เรื่องนี้นี่เองเหรอ”

เธอทะเลาะกับหมอภาสเรื่องที่เธอแจ้งเรื่องว่ายาที่ถูกส่งมาจากห้องคลังยานั้นจัดมาผิดและเมื่อหมอภาสเดินไปแจ้งที่คลังยา ญานิศาก็อ้างว่าเด็กฝึกงานจัดวางยาเอาไว้ผิดที่จนเธอหยิบผิด

ครั้งนี้ญานิศารอดไปอีกครั้งเพราะหมอภาสไม่พูดอะไรและสั่งให้เธอแก้ไขยาให้ถูกต้องและส่งกลับมาที่แผนกอีกครั้ง อลิศขอไม่ยุ่งเกี่ยวทุกอย่างเกี่ยวกับหมอภาสหากไม่จำเป็นเพราะเธอไม่อยากมีปัญหาอีกจนเขาเรียกเธอไป

“คุณมีปัญหาอะไรกับการทำงานกับผมกันแน่”

“ก็รู้ ๆ กันอยู่อย่าทำเป็นไม่รู้เลยค่ะคุณหมอ ทางที่ดีอย่ายุ่งกับเด็กฝึกงานเลยค่ะ เหลือเวลาอีกไม่นานคุณก็…”

“ผมถามว่าคุณมีปัญหาอะไรมากนักกับการทำงานกับผม ถ้าเป็นเรื่องที่ต้องย้ายแผนก นั่นทุกฝ่ายเห็นพ้องแล้วว่ามันเหมาะสม”

“งั้นเหรอคะ ก็..คงอย่างนั้นมั้งคะ ไม่ทราบ”

“คุณคิดว่าผู้บริหารไม่ได้มองเห็นปัญหาครั้งนี้เลยสินะถึงได้พูดจาอวดดีอยู่ตรงนี้”

“ถ้ารู้แล้วหุบปากเงียบไม่พูดไม่อธิบายแล้วปล่อยให้เข้าใจไปแบบนั้นก็สมควรแล้วนี่คะที่ต้องเจอกับบรรยากาศในการทำงานแบบนี้”

“ผมไม่ได้มีหน้าที่อธิบายการทำงานของเจ้าหน้าที่ที่นี่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณหมอก็ไม่จำเป็นจะต้องสนใจเด็กฝึกงานที่มาทำงานแค่ชั่วคราวอย่างอลิศก็ได้นี่คะ”

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แค่มีแฟนเป็นหมออยู่ในโรงพยาบาลก็จะพูดจาไร้มารยาทแบบนี้กับหมอคนอื่น ๆ ได้งั้นเหรอ”