ไม่ได้รักกันก็ต้องหย่า

กว่าจะผ่าตัดใหญ่เสร็จ นายแพทย์หนุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยสภาพอิดโรย เพราะตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว จากที่คิดว่าจะผ่าตัดแค่เก้าชั่วโมง แต่ก็กินเวลาไปสิบเอ็ดชั่วโมง เมื่อเลือดของผู้ป่วยไหลไม่หยุด พอออกจากห้องผ่าตัด เขาก็เดินตรงไปยังลิฟต์ผู้บริหารเพื่อจะขึ้นไปยังชั้นบนสุดเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วทำงานต่อ วันนี้เขาคงไม่ได้กลับบ้านอีกเช่นเคย จะว่าไปเขาแทบไม่ค่อยได้นอนที่บ้านที่เป็นเรือนหอเลยก็ว่าได้ เขาชินกับการทำงานถึงดึกแล้วหลับที่ห้องทำงานเสียแล้ว หรือไม่ถ้าไหวก็ขับรถกลับไปนอนคอนโดที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไปเพียงสองป้ายรถเมล์เท่านั้นเอง

เขาโดยสารลิฟต์มาถึงชั้นสูงสุดก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของตัวเองทันที มองไปยังโต๊ะเลขาหน้าห้องตอนนี้ว่างเปล่า ก็ดึกแล้ว เธอคงกลับบ้านไปแล้ว เขาจึงเปิดผลักประตูห้องทำงานตัวเองเข้าไปทันที แต่พอประตูห้องทำงานเปิดกว้างออก เขาก็มองไปเห็นใครบางคนนั่งหันหลังให้ตัวเองที่โซฟารับแขกของห้อง

“อรณีเหรอ?” เขาถามพลางเดินไปหาคนที่นั่งบนโซฟา แต่คนที่นั่งบนโซฟาเอี้ยวหน้าหันมาและตอบกลับ

“ไม่ค่ะ ช่อเอง” เธอบอกเขาแล้วก็ลุกขึ้นยืน จริงๆ เธอเผลอหลับไปแล้วงีบหนึ่ง และเพิ่งตื่นได้ไม่นาน กำลังคิดว่าจะกลับไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ แต่ยังไม่ทันได้กลับ เขาก็มาเสียแล้วก่อน

“น้องช่อ” เท้าใหญ่ที่กำลังก้าวเดินหยุดนิ่งทันทีเมื่อเห็นภรรยาแต่งตัวเองอยู่ตรงหน้า และเธอก็ลุกขึ้นยืนเดินตรงมาหาเขาเหมือนกันตอนนี้

“ค่ะ ช่อเอง พี่หมอฤทธิ์สะดวกคุยธุระกับช่อไหมคะตอนนี้ หรือเหนื่อยจากการผ่าตัด ถ้าเหนื่อย พรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้นะคะ เดี๋ยวช่อมาใหม่” เธอถือกระเป๋าสะพายตัวเองยกขึ้นมาสะพายไว้ที่ไหล่เล็ก

“คุยได้สิ เรื่องอะไร” หมอหนุ่มได้แต่มองสำรวจร่างเล็กที่ตอนนี้อวบอิ่มน่าค้นหา และชุดที่เธอใส่ก็อวดสัดส่วนดีเหลือเกิน ไหนจะหน้าอกที่ดุนดันเบียดกันในเสื้อตัวรัดติ้ว และเอวเล็กคอด สะโพกกลมกลึง ก้นงามงอนนั้นอีก เห็นแล้วเขาอยากได้เธอ หลายปีมานี้ยอมรับว่าเขาไม่ได้มีแค่เธอ ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา เมื่อภรรยาอยู่ไกลเขาก็ต้องซื้อกินบ้างเป็นบางครั้งบางครา แต่ก็ไม่ได้บ่อยอะไร

“ไม่ต้องมองช่อขนาดนั้นก็ได้ ถ้างั้นก็คุยกันเลยค่ะ จะได้จบๆ กันไป” เธอบอกเขาแล้วทิ้งตัวนั่งลงเหมือนเดิม ส่วนเขาก็เดินมานั่งโซฟาตัวที่ว่างข้างๆ เธอ

“พูดมาสิ เรื่องอะไร”

“เรื่องหย่าค่ะ ทำไมพี่หมอฤทธิ์ไม่เซ็นให้ช่อสักที ช่อให้ทนายประภพมาคุยกับพี่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“ทำไมพี่ต้องหย่า?”

“เอ้า! ก็ไหนว่าให้ช่อมาคุยเองไงคะ เนี่ยก็มาแล้ว ก็หย่าให้ช่อสิคะ เราไม่ได้รักกัน อีกอย่างช่อก็ไม่ได้รักพี่ด้วย”

เธอบอกไปตามตรง แม้อีกฝ่ายจะหล่อ แต่ก็ไม่ใช่สเปค ผู้ชายสูงขาว ตาเล็กๆ ยิ้มทีตาหายหมดแบบนี้ใครจะชอบ สเปคเธอน่ะ ต้องพระเอกอย่าง “Michele Morrone” พระเอกเรื่อง “365 DNI” ดุดัน ดิบเถื่อนแบบนั้นสิถึงจะสเปค แต่นี่อะไร หน้าขาวตี๋ มองยังไงก็น่าเบื่อ และหน้าที่นิ่งขรึมไม่ยิ้ม ดูแล้วก็น่าเบื่อไร้เสน่ห์ มองยังไงก็ไม่ใช่ทางของชนัญกันย์

“พี่ไม่หย่า” ฤทธิ์ตอบกลับแบบไม่ต้องคิดเลย

“ทำไมคะ เราก็แต่งงานกันแค่ในนาม แยกกันอยู่อีกด้วย อีกอย่างพี่หมอฤทธิ์ก็ได้ทุกอย่างไปหมดแล้ว หุ้นโรงพยาบาลของคุณพ่อ พี่ก็ได้หมดแล้ว แล้วพี่ยังต้องการอะไรอีก” เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ

“พี่ได้ทุกอย่างงั้นเหรอ น้องช่อคิดดีๆ สิว่าพี่ได้ทุกอย่างจริงๆ เหรอ มีสิ่งหนึ่งที่พี่ยังไม่ได้ และน้องช่อคนเดียวที่ให้พี่ได้”

เขาบอกเธอ จริงอยู่เหตุผลหลักๆ ในการแต่งงานของเธอและเขานั้นคือหุ้นของโรงพยาบาล เมื่อโรงพยาบาลของพ่อชนัญกันย์ขาดทุนหลายปีติดต่อกัน ไม่มีกำลังทุนพอจะบริหารต่อเลยขายหุ้นให้กับพ่อของเขาที่มีหุ้นในโรงพยาบาลแห่งนี้ 35% ในตอนนั้น และพ่อของเขาก็เสนอไปอีกว่าอยากให้สองครอบครัวเป็นทองแผ่นเดียวกัน เพื่อที่เขาและหญิงสาวจะได้สิทธิ์บริหารโรงพยาบาลเท่าเทียมกัน และแน่นอนว่าพ่อของเธอตกลง หุ้นก็ยังคงเป็นของชนัญกันย์เหมือนเดิม เธอยังคงถือหุ้นใหญ่อยู่ แต่เขานั่งตำแหน่งผู้อำนวยการ เนื่องจากเป็นลูกเขย และตอนนี้โรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ก็มีกำไรต่อปีมากมายมหาศาล จากเคยขาดทุนตอนนี้เป็นโรงพยาบาลที่ร่ำรวยมากที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดก็ว่าได้

“ยังต้องการอะไรอีกคะ ถ้าหุ้นของโรงพยาบาลที่อยู่ในชื่อของช่อ ไม่ต้องห่วงค่ะ ช่อให้ทนายประภพจัดการโอนหุ้นให้พี่หมดเรียบร้อยแล้ว ช่อไม่ต้องการหุ้น และไม่ต้องการอะไรเกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลนี้ เพราะช่อไม่ได้ชอบ ช่ออยากทำงานที่ช่อเรียนมา” เธอบอกเขา แม้จะเสียดายหุ้นของโรงพยาบาล แต่เธอเชื่อว่าเขาจะดูแลรักษามันได้ดีกว่าเธอ เพราะเธอไม่คิดที่จะเข้ามาบริหารโรงพยาบาลนี้อยู่แล้ว เธอมีความฝันคืออยากเป็นสถาปนิกที่มีชื่อเสียง

“พี่ไม่ได้ต้องการหุ้น พี่ต้องการน้องช่อ น้องช่อยังไม่ได้ทำหน้าที่เมียให้พี่เลยสักครั้งแล้วจะรีบหย่าทำไมกัน บอกตรงนี้เลยว่ายังไงก็ไม่หย่า” เขาบอกเธอเสียงดัง

“พี่หมอฤทธิ์!” เธอเรียกชื่อเขาเสียงดัง กำมือแน่นแล้วพูดต่อ...

“เราไม่ได้รักกัน ช่อไม่ได้รักพี่ พี่ไม่ใช่แบบที่ช่อรัก ยังไงก็ไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ ช่อจะหย่า ไม่ว่ายังไงก็จะหย่า”