คิดว่าชาตินี้จะได้หย่ากับพี่อยู่เหรอ

หึหึ

หมอหนุ่มแค่นขำท่าทางโมโหของภรรยาสาวตรงหน้า ‘คำก็ไม่รัก สองคำก็ไม่รัก แถมมาขอหย่า...หึหึ แล้วใครสน รอมาตั้งหลายปี ไม่มีทางปล่อยไปหรอก แม่หนูน้อยของพี่’ ฤทธิ์พึมพำกับตัวเอง

“อย่ามาขำนะ วันนี้ไม่หย่าไม่เป็นไร แต่ช่อไม่ยอมแพ้แน่ ลาค่ะ” พูดจบก็ยกมือไหว้สามีที่อายุเยอะกว่าตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยห้าสิบเซนติเมตรของตัวเอง ส่วนคนที่สูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรก็ลุกขึ้นตาม

“กลับพร้อมกัน”

“ไม่ค่ะ คุยกันไม่รู้เรื่องไม่จำเป็นต้องกลับด้วยกัน อีกอย่างช่อก็เปิดห้องที่โรงแรมไว้แล้ว” เธอบอกเขา

“โรงแรม? บ้านมีทำไมไม่กลับ แล้วจะไปพักโรงแรมทำไม”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่หมอฤทธิ์ด้วยคะ ช่ออยากค้างโรงแรมก็สิทธิ์ของช่อ เงินก็เงินช่อจ่าย”

“แน่ใจว่าเงินน้องช่อ?” เขาถามเธอ

“แน่ใจค่ะ”

“ถ้าพี่สั่งอายัดบัตรทุกบัตรของเรา ดูสิจะมีปัญญาไปไหนได้ กลับกับพี่” เขาสั่งเสียงเข้ม

“อะไรกันพี่หมอฤทธิ์ นั่นบัตรของช่อ พี่ไม่มีสิทธิ์”

“แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่น้องช่อใช้และเรียนอยู่เยอรมันเป็นเงินที่พี่หา พี่มีสิทธิ์ เพราะมันคือเงินที่พี่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของพี่”

“พี่หมอฤทธิ์!”

“ครับ น้องช่อ” เขาตอบเธอทันที

“คนบ้า!” เธอทิ้งตัวนั่งลงยังโซฟาตัวเดิม

“รอพี่ตรงนี้ ถ้าดื้อไม่เชื่อฟัง พี่จะตัดทุกทางของน้องช่อ มาดูกันว่าพี่ทำอะไรกับเมียดื้อได้บ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนานแทนที่จะน่ารัก แต่นี่มาขอหย่า พี่ผ่าตัดตั้งหลายชั่วโมงเหนื่อยก็เหนื่อยยังต้องมาให้พี่ปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก” เขาบ่นเธอทันทีแล้วถอดชุดที่ใส่อยู่ออก โดยไม่สนใจว่าชนัญกันย์อยู่ด้วย เพราะยังไงเธอก็ต้องเห็นเขาเปลือยอยู่แล้ว ก็เธอคือภรรยา

ว้าย!

“มาถอดอะไรตรงนี้ ห้องน้ำก็มีไปห้องน้ำสิพี่หมอฤทธิ์” เธอยกมือปิดตา แม้จะชอบดูผู้ชายเปลือยก็เถอะ แต่ถ้าเป็นของผู้ชายขาวๆ คนนี้ เธอไม่สนใจหรอก

“ทำเป็นอาย เราแต่งงานกันแล้วนะ” เขานำเสื้อที่ถอดออกพาดไหล่หนาแล้วเดินมายืนตรงหน้าเธอ

“ก็แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้นแหละค่ะ ไม่นานก็จะหย่า”

“คิดว่าชาตินี้จะได้หย่ากับพี่อยู่เหรอ มีทางเดียวที่จะไปจากพี่ได้คือตาย หรือจะยอมตายดีฮึ” คนตัวสูงโน้มลงไปเอ่ยชิดแก้มนวลแล้วสูดเอากลิ่นกายหอมๆ ของแม่น้องน้อยเข้าปอดแรงๆ

“หอมชื่นใจ แบบนี้ค่อยหายเหนื่อยหน่อย” เขาบอกเสียงกระเส่าเย้าหยอก

“คนบ้า ใครจะโง่ตายเพื่อใบหย่าใบเดียว ไปเลยนะ”

เธอยกมือขึ้นเช็ดแก้มตัวเองจนมือที่ปิดตานั้นเปิดออกและก็ได้เห็นหน้าท้องแข็งแรงของสามีแต่งที่ลอยเด่นขาวโอโม่อยู่ตรงหน้า เธอแทบกรี๊ด ไม่ได้กรี๊ดเพราะตกใจกลัว แต่กรี๊ดเพราะไม่คิดว่าเขาจะมีซิกแพคแบบนี้ ไม่คิดว่าหุ่นของเขาจะดีแบบนี้ เธอไล่สายตามองสำรวจคนตัวสูงที่ยืดตัวยืนเต็มความสูงแต่ยังคงยืนนิ่งตรงหน้าตัวเองแล้วได้แต่ลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เมื่อความขาวโอโม่ตรงหน้าทิ่มแทงลูกตาไม่พอ กล้ามแน่นๆ นั่นอีก น้องๆ นายแบบที่เคยดูยังแพ้ผู้ชายคนนี้ กล้ามแขน กล้ามท้อง และเอวสอบนั้นอีก เธอเห็นแล้วใจจะวายจนต้องก้มหน้าซ่อนความเขินอายตัวเอง

หึหึ

หมอหนุ่มมองภรรยาตัวเล็กของตัวเองแล้วก็อมยิ้มเมื่อท่าทางของเธอตอนนี้เปลี่ยนไปจากก่อนหน้า เธอกำลังเขินอายเขา และแน่นอนว่าหูของแม่น้องน้อยแดง

“พี่ขออาบน้ำสิบนาที นั่งรอตรงนี้ ถ้าคิดกลับก่อนหรือไปนอนโรงแรมเจอดีแน่” เขาบอกจบก็เดินสาวเท้ายาวๆ ก้าวไปยังห้องน้ำทันที

ปึก!

เฮ้อ!

ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิดสนิท เธอก็ถอนหายใจยาวออกมาทันทีพร้อมทุบอกที่เต้นแรงของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ แล้วก็เปิดกระเป๋าสะพายหายาดมออกมาดมทันที

“อ่า...ไม่ไหวๆ คนอะไรหน้าไม่อาย แล้วนั่นอีก อกแน่นๆ ซิกแพคอีก คนบ้า ไม่คิดอาย หุ่นดียังไงก็ไม่สู้พ่อมาเฟียของฉันหรอกย่ะ!” เธอเบ้ปากใส่ประตูที่ปิดสนิทแล้วปิดฝายาดมนำเก็บในกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาส่องอินสตาแกรมของสามีตัวเองทันที

“แบบนี้สิ ผิวแทนๆ เข้มๆ หนวดเครา ขนหน้าอก อร้าย...ฟินมากแม่เอ้ย!” เธอเลื่อนหน้าจอไปพึมพำไปขณะรอสามีตีทะเบียนตัวเองอาบน้ำเสร็จออกมา