บทที่ ๖ เป็นของหมอ

เสียงครางกระเส่าดังลอดจากริมฝีปากทั้งสอง ร่างเล็กบิดเร่าส่ายเสียวไปมาใต้ร่างใหญ่ ตอนนี้เธอปล่อยตัวเองไปกับสัมผัสของบุรุษเหนือร่างที่กำลังสอนงานตนเอง สองมือเมื่อได้รับอิสระจากมือใหญ่ก็ได้แต่กำแน่นเข้าหากันระบายความร้อนรุ่มที่ก่อตัวขึ้นในท้องน้อยที่กำลังหมุนเป็นเกลียวคลื่นซัดอยู่ภายในท้องน้อย

“อ่า...หอมเหลือเกินนิ่ม อื้อ...”

เขาลากลิ้นสากมายังลำคอระหงพร้อมสอดมือเข้าไปในชายเสื้อยืดของนวิยาเพื่อกอบกุมสองเต้าอวบใหญ่ แต่ก็ติดยกทรงของเธอ เขาจึงถลกดึงรั้งเสื้อถอดออกทางหัวหญิงสาว แล้วจัดการยกทรงตัวเล็กจิ๋วออก สองเต้าอวบใหญ่เกินตัวก็เด้งดึ๋งออกมาตีหน้าของเขา

“อ่า...ใหญ่เป็นบ้า ซ่อนรูปจนหมอนึกว่าจะไม่มีซะแล้วนิ่ม” มองด้วยตาก็รู้ว่าคัพดี และถ้าได้จับเคล้นคลึงและดูดกลืนกินยอดอกแข็งตึงของเธอก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ และไม่ปล่อยให้เป็นแค่ความคิด เขาซุกซบหน้าลงกลางหว่างอกอวบใหญ่คัพดีของสาวเจ้า

“อะ...หมอหมา นิ่ม อื้อ...ร้อน” ความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความปั่นป่วนในท้องน้อยมันทำให้เธอนอนไม่นิ่งบิดกายส่ายเสียวไปมาอยู่ใต้ร่างใหญ่ ยิ่งตอนนี้ปากหนาของนายแพทย์หนุ่มดูดเม้มยอดอกของตนเอง สองมือใหญ่หนานุ่มของเขาก็กอบกุมเคล้นคลึงนวดเร่าเต้าหนักหน่วง

“อ่า...หมอเองก็ร้อนนิ่ม อ่า...นิ่มสวยมาก อ่า...” เขาลากลิ้นถูไถผ่านร่องอกอวบใหญ่ ปากหนาขบเม้มเนินอกอวบสลับดูดเลียลากถูไถเนินอกใหญ่โตเต็มไม้เต็มมือของพยาบาลสาว

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว หมอหมาทำให้นิ่มร้อน อะ...อื้อ”

“อ่า...นิ่มทำให้หมอแทบคลั่งแตกทั้งที่ยังไม่ใส่ อ่า...ไม่ไหวแล้ว หมออยากเห็นข้างล่างนิ่ม อื้ม...”

แล้วเขาก็ผละเคลื่อนหน้าและเรียวลิ้นสากลากไล้ผ่านร่องอกอวบใหญ่ขนาดล้นมือของนวิยามายังหน้าท้องแบนราบ เธอช่างตัวเล็ก แต่อกมหา’ลัยจริงๆ มหา’ลัยแบบคัพดีเสียด้วย มาถึงเอวเล็กคอดก็จัดการถอดกางเกงนอนขาสั้นและกางเกงชั้นในของสาวเจ้าออกเปิดเผยให้เห็นความเป็นสาว แต่สองขาของนวิยาก็พยายามปกปิดมันไว้ เขาจึงใช้สองมือดันเรียวขาเล็กยกกว้างเปิดทางออกให้ตนเอง

“อ่า...อายหมอทำไมนิ่ม หมอจะเป็นเจ้าของนิ่มอยู่แล้วนะ สวยเหลือเกิน”

เขาจดจ้องความโหนกนูนที่มีเส้นขนขึ้นปกคลุม มันช่างสวยงามเหลือเกิน เขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ผู้หญิงที่เจอส่วนมากจะเกลี้ยงเกลา มันทำให้น่าเบื่อ ไม่ตื่นเต้นเร้าใจและทำให้ใจสั่นไหวเท่าคนตัวเล็กตรงหน้าตอนนี้ มันให้ความรู้สึกลุ้นอยากเห็นว่าแหวกโพรงป่าน้อยไปแล้วจะเจอสิ่งมหัศจรรย์มากแค่ไหน

“นิ่มอายหมอหมา อะ...อุ๊ย!” แล้วก็ตกใจเมื่อเขาก้มซุกหน้าลงกลางหว่างขาตัวเอง สองมือกำเกร็งแน่นข้างตัวจิกเท้าเกร็ง

“อื้อ...อ่า อายอะไรกันนิ่ม หมอจะทำให้นิ่มมีความสุขนะ อ่า...หอมเหลือเกิน” เขาก้มหน้าซุกกลางหว่างขาสูดดมความสาวของพยาบาลสาว แล้วก็ตวัดลิ้นชำแรกกลีบดอกไม้อวบอูมที่ปิดแนบสนิทของนวิยาออก ทัชชกรได้เห็นเม็ดเกสรสีชมพูระเรื่อฉ่ำแฉะของสาวเจ้าก็ตวัดลิ้นลากเลียถูไถลิ้มรสน้ำหวานอุ่นร้อนของพยาบาลคนสวยของตนเอง

“อะ...หมอหมา นิ่มไม่ไหวแล้ว ร้อนเหลือเกินค่ะ อื้อ...”

“หมอเองก็ร้อนนิ่ม อ่า...ผ่อนคลายเข้าใจไหม ไม่ต้องจิกเท้าเกร็ง อ่า...หวานเหลือเกิน อื้ม...” เขาเอ่ยเสียงพร่าพร้อมลากลิ้นดูดเลียน้ำหวานของสาวเจ้ากลืนกินอย่างหลใหล

“อื้อ...ไม่ไหวแล้วหมอหมา นิ่มร้อนเหลือเกินค่ะ อื้อ...”

บิดเอวเล็กคอดบิดส่ายไปมาพร้อมกับมือน้อยที่กำเกร็งผ่อนคลายปล่อยออกแล้วเคลื่อนมาแตะไหล่หนาอัตโนมัติตามสัญชาตญาณมนุษย์

“หมอก็ร้อนนิ่ม หมอร้อนอยากกระแทกนิ่มใจแทบขาดแล้วตอนนี้ อูว์...”

แล้วเขาก็เคลื่อนตัวมาคร่อมทับกดร่างน้อยไว้ใต้ร่าง แล้วกดแนบความใหญ่ยาวของตนเองบดเบียดเสียดสีเข้าไปในกายสาวเจ้า

“อะ...เจ็บหมอหมา นิ่มเจ็บค่ะ อื้อ...” เธอเกาะมือกับไหล่หนาจิกเล็บสั้นของตนกับไหล่เขาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกบุกรุกความเป็นสาวของตนเอง

“อ่า...นิ่มแคบมาก อ่า...แต่กัดฟันแป๊บเดียวนะ หมอจะเข้าให้สุดตัว อะ...อื้อ”

“นิ่มเจ็บหมอหมา อะ...” แล้วเธอก็โอบอุ้มกลืนกินความอวบใหญ่บุรุษเหนือร่างเต็มลำแข็งขึง ทั้งอึดอัดทั้งเจ็บจนน้ำตาคลอเบ้าไหลอาบล้นออกทางหางตา

“ชูว์...อดทนหน่อยนะ ครั้งแรกของผู้หญิงเป็นธรรมดา ผ่านตรงนี้ไป ทุกครั้งที่หมอใส่นิ่มจะไม่เจ็บแล้ว อ่า...ผ่อนคลายเด็กดี” เขาจูบกลางหว่างคิ้วปลอบโยนเธอแล้วเคลื่อนมาปิดปากน้อย บดจูบขยี้ปากอวบอิ่มดุนดันเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากน้อยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเธอออกจากกลางกายสาวที่เจ็บปวด มันได้ผลเมื่อนวิยาเริ่มผ่อนคลายจูบตอบ เขาจึงเริ่มขยับเคลื่อนไหวเอวสอบ

“อะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากปากทั้งสอง กายเปลือยเปล่าบดเบียดเสียดสีกันเร่าร้อนหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

เอวสอบเคลื่อนไหวสับสะโพกเร็วขึ้นหนักหน่วงดุดันกระแทกเร่าเอาแต่ใจ เมื่อภายในของนวิยาตอดรัดคลึงเร่งเร่าตนเองให้โยกเสียวหนักหน่วง ปากหนาก็ดูดเรียวลิ้นน้อยหวานฉ่ำของเธอไม่ยอมผละออก

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เวลา 07.00 น.

ถึงจะเพิ่งได้นอนตอนตีสาม แต่เธอก็ยังคงตื่นเช้าเหมือนทุกวัน เจ็ดโมงเช้านวิยาตื่นลงจากเตียงแล้วมองดูคนที่นอนหลับสนิทบนเตียงเดียวกับตนเอง เธอไม่อยากเชื่อว่าเรื่องมันจะเกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน เมื่อวานยังคงเป็นแค่คุณหมอกับพยาบาล แต่พอวันนี้เธอกลับตกเป็นลูกหนี้สวาทของเขาไปเสียแล้ว

“อะ...เจ็บ” พอลงจากเตียงก็สูดปากร้องเจ็บกลางกายความเป็นสาวที่ถูกบุกรุกของตนเอง เธอพาร่างกายบอบช้ำของตนเองเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อยแล้วเดินขา ‘ถ่าง’ ออกจากห้องไปห้องครัวขนาดเล็กของตนเองเพื่อทำมื้อเช้า เธอชอบทำมื้อเช้าทานก่อนจะไปทำงาน วันนี้ที่ห้องมีแขกด้วยต้องทำเพิ่มอีกหนึ่งที่ แม้จะเดินลำบากแต่ก็ไหว แล้วเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าโดน ‘เอาจนขาถ่าง’ มันเป็นยังไง