EP 2 : กำลังใจของแก้มใส

ตอนที่ 2 : กำลังใจของแก้มใส

หญิงสาวร่างบางเดินเข้าบ้านขนาดย่อมๆที่สามารถอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกโดยที่ไม่อึดอัดหรือเรียกว่าสบายกว่าอีกหลายคนเลยด้วยซ้ำ ฐานะการเงินของครอบครัวอาจไม่รวยล้นฟ้าแต่พ่อกับแม่ฉันก็เคยรับราชการมาก่อน ทำให้พอมีรากฐานของเงินที่ทำให้ลูกไม่ลำบากแม้ตอนนี้พ่อกับแม่ฉันจะออกจากราชการแล้วก็ตาม พ่อกับแม่ฉันไม่เคยบังคับให้ทำงานเหมือนกับพวกเขา ทั้งสองคนให้อิสระในการตัดสินใจตั้งแต่เรียนยันหางานทำ ทำให้ฉันไม่ได้รับราชการแบบพ่อกับแม่ แต่เลือกที่จะทำงานบริษัทชื่อดังแทน และมันก็คุ้มกับสิ่งที่ฉันเลือกเพราะเงินเดือนและโบนัสมากกว่าอาชีพพ่อกับแม่อยู่เท่าตัว ต่อให้พ่อกับแม่ไม่ได้ทำงานแล้ว ฉันก็เลี้ยงพ่อแม่ให้สบายได้

ริมฝีปากบางระบายยิ้มได้กลิ่นหอมโชยเตะจมูกเมื่อเดินเข้าใกล้ห้องครัว จากร่างกายที่เหนื่อยล้าจากงานวันนี้หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อรู้ว่าแม่สุดที่รักทำกับข้าวไว้รออย่างเช่นทุกวัน ต่อให้คืนนี้ฉันจะมีนัดดื่มกินกันที่ผับชื่อดัง ต้องใส่เสื้อผ้ารัดรูปตามสไตล์สาวนักท่องราตรี แต่ไม่อาจต้านทานอาหารฝีมือแม่ได้เลย ฝีเท้าเล็กๆย่องเข้าไปในครัว ดวงตากลมโตเป็นประกาย ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเห็นพ่อกับแม่กำลังช่วยกันทำกับข้าว ภาพของทั้งคู่กลายเป็นภาพวาดฝันในอนาคตของฉันไปแล้ว ถ้าวันหนึ่งฉันแต่งงานมีครอบครัวก็อยากได้สามีแบบพ่อ ช่วยแม่ทำอาหารถึงแม้จะถูกแม่ดุอยู่บ่อยครั้งแต่พ่อก็เต็มใจช่วยพร้อมที่จะหยิบโน่นจับนี่ให้แม่เสมอ เลยกลายเป็นความอบอุ่นและเติมเต็มความรักให้กันโดยไม่รู้ตัว

"หยิบโหระพามาให้หน่อยสิตาแก่"

" โหระพางั้นเหรอ อะนี่โหระพา พ่อรู้ใจแม่เลยเด็ดไว้ก่อนแล้ว"

"ให้ตายเถอะ แก่ปูนนี้ยังไม่รู้จักโหระพาอีกเหรอ นี่มันกะเพรา แกแหกตาดูดีๆ กลิ่นก็ไม่เหมือนกัน ตาฝ้าฟางแล้วเหรอ ฉันเอาแกทำผัวได้ยังไง ไปเด็ดที่ต้นหลังบ้านมาเลยนะเดี๋ยวกับข้าวเสร็จไม่ทันลูกกลับจากทำงานพอดี"

"เดี๋ยวแก้มไปเด็ดให้จ้ะ" ไม่ได้ตื่นตกใจกับเสียงแม่บ่นพ่อเลย เพราะเป็นแบบนี้ทุกวันจนกลายเป็นสีสันของบ้านไปแล้ว ถ้าวันไหนไม่ได้ยินคือเรื่องแปลกสำหรับบ้านหลังนี้

"อ้าว...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่แม่ไม่ได้ยินเสียงรถเข้าจอดเลย เห็นไหมตาแก่ลูกกลับมากับข้าวยังไม่เสร็จเลย" แม่ของแก้มใสบ่นสามีเพราะอยากให้ลูกกลับมาจากงานได้กินของอร่อยทันที

"แก้มจอดไว้หน้าบ้านจ้ะ เดี๋ยวมืดๆออกอีกรอบ พอดีวันนี้พี่ที่ทำงานเขาเลี้ยงฉลองหลังปิดงานจ้ะ แม่ไม่ต้องดุพ่อหรอกวันนี้แก้มกลับเร็วเองพอดีไม่ได้เข้าออฟฟิศ เจ้านายเลยให้กลับก่อนเวลาปกติ"

"ได้ยินที่ลูกพูดแล้วนะ แต่จริงๆแม่แกทำช้าเองแล้วมาโทษพ่อ...แก้มไม่ต้องไปเด็ดใบโหระพาหรอกลูกเดี๋ยวพ่อไปเอง โดนแม่เอ็งดุขนาดนี้พ่อคงจำใบโหระพากับใบกะเพราได้ขึ้นใจแล้วล่ะ " พ่อพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นหน้าลูกสาวสุดหวงแหนกลับมาจากทำงาน แต่ก็ยังคงไปแขวะเมียสุดที่รักเป็นการหยอกเย้าตามประสา

"เอาไอ้นี่..."

"อ๊ะ อ๊ะ...แม่จ๊ะ พ่อแค่แซวเล่นเฉยๆ งั้นพ่อไปเด็ดใบโหระพาให้แม่เถอะจ้ะ ขืนอยู่ต่อมีหวังได้กินตะหลิวแทนข้าวแน่" ฉันต้องรีบแยกทั้งคู่เมื่อเห็นแม่เตรียมยกตะหลิวจะฟาดที่หัวของพ่อ

"แม่เอ็งมันก็ยกไปงั้นแหละ มันรักพ่อจะตาย กัดกันทุกวันนี่สิดีจะได้อยู่กันยืนยาว"

"เมื่อไหร่ลูกมันจะได้กินข้าว รอใบโหระพาอยู่เนี่ย"

"เออๆ บ่นจังโว้ย แต่ข้าก็รักเอ็งนะเว้ย" ชายหนุ่มสูงวัยพูดและเดินออกไปทันที

คำพูดของพ่อทำเอาแม่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พาลทำให้ฉันเขินตามไปด้วย "ลิ้นกับฟันกระทบกันทุกวัน แต่ก็ขาดกันไม่ได้จริงไหมจ๊ะแม่"

"ถ้าหาแฟนได้ก็หาให้ได้อย่างพ่อเอ็งนะแก้ม ปากมันดีไปงั้นแหละ แต่มันไม่เคยนอกใจแม่ ไม่เคยทำให้แม่ทุกข์ใจ" แม่ของแก้มใสพูดเบาๆ กลัวว่าสามีจะได้ยินว่าเธอเยินยอสามีให้ลูกฟัง

"ทำใจได้แล้วเหรอจ๊ะถ้าแก้มมีแฟนจนถึงขั้นแต่งงาน"

"ถ้าเจอผู้ชายดีๆ ทำให้ลูกแม่มีความสุข แม่ก็ไม่เสียใจ พ่อกับแม่ก็อยากเห็นลูกมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่นกันทั้งนั้น ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยู่กับลูกไปตลอดชีวิตหรอกแก้มเอ๊ย"

"เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันจริงๆแฮะ เมื่อกี้ยังฟาดฟันกับพ่ออยู่หยกๆ พอคุยกับแก้มซึ้งซะงั้น เปลี่ยนเรื่องดีกว่า...วันนี้ทำอะไรไว้รอลูกสาวคนนี้บ้างหิวจะแย่ ตั้งแต่เช้าได้กินแค่นมไปกล่องเดียวเอง" คำพูดของแม่ทำฉันน้ำตาคลอจนต้องเปลี่ยนเรื่องคุยไม่งั้นฉันได้ร้องไห้ก่อนกินข้าวเย็นแน่ ไม่ใช่เรื่องที่แม่อนุญาตให้มีแฟน แต่ฉันกับรู้สึกแปลกๆถ้าวันหนึ่งต้องย้ายออกจากบ้านนี้ ต้องห่างจากพ่อแม่ ฉันเลยไม่คิดจะมีแฟนด้วยซ้ำ รู้ว่าทุกคนย่อมมีเกิดแก่เจ็บตาย แต่ฉันก็ยังอยากอยู่กับพ่อแม่ไปตลอดชีวิตจนกว่าจะถึงวันนั้น

"ในกระทะก็ผัดมะเขือยาวหมูสับรอแค่โหระพาจากตาแก่ก็เสร็จแล้วล่ะลูก ส่วนในสำรับก็มีน้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด ชะอมทอด ผักสดเยอะๆของโปรดแก้มทั้งนั้น"

ฟอด~

"รู้ใจแก้มที่สุดเลยจ้ะ วันนี้ต้องเบิ้ลข้าวสองจานแล้ว พุงย้วยไปเที่ยวก็ไม่สนแล้ว เผลอๆไม่อยากไปซะแล้วสิ พ่อกับแม่เอาใจขนาดนี้" แก้มใสสวมกอดผู้เป็นแม่และหอมแก้มแม่สุดที่รักโดยไม่เขินอาย ฉันมักทำแบบนี้กับพ่อแม่ตัวเองประจำทำให้เราคุ้นชินกับการบอกรักและสื่อความรักต่อกันไปแล้ว และที่แม่ทำกับข้าวไว้เยอะขนาดนี้คงรู้ว่าวันนี้ฉันปิดจ๊อบงานที่ทุ่มเทแรงกายมาตลอดหลายเดือนเลยทำแต่ของโปรดไว้รอ จนฉันเริ่มไม่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนคืนนี้

"นานๆจะได้พักผ่อนสมองไปเถอะลูก แต่ถ้าไม่ไหวก็นอนห้องเพื่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ กลับดึกๆมันอันตราย ต่อให้ทิ้งรถไว้นั่งแท็กซี่กลับแม่ก็เป็นห่วงอยู่ดี ผู้หญิงตัวคนเดียวทำอะไรต้องระวัง กลางค่ำกลางคืนมันอันตราย"

"จ้า...รักที่สุดคนสวยของแก้ม หิวๆ งั้นแก้มยกกับข้าวไปรอที่โต๊ะเลยนะ ไม่ไหวแล้ว" เมื่อกอดผู้เป็นแม่จนหนำใจก็รีบยกกับข้าวไปรอตามที่บอก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสุข ไม่หลงเหลือความเหนื่อยล้าเลยสักนิด