ตอนที่ 2 : ผิดพลาด

         "พวกมันมาแล้ว..." 

          สิ้นเสียงของหญิงสาว เธอก็วิ่งออกมาดักกลางถนนแล้วชักอาวุธปืนขึ้นมาเตรียมเหนี่ยวไกลทันที คนขับรถขนยาเห็นดังนั้นจึงรีบเหยียบเบรกกระทัน

          เอี๊ยด!

          เสียงเบรกลากยาวดังสนั่นจนรถสิบล้อคันนั้นปัดท้ายขวางกลางทาง

          "เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะ เบรกรถทำไม!" 

          คนที่นั่งมาด้านข้างถามด้วยความตกใจ เพราะเจ้าตัวมัวแต่นอนหลับจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

          "ก็ดูนั่นสิวะ!"

          ชายคนขับชี้นิ้วไปที่เบื้องหน้าของตนอย่างตื่นตระหนกกับสิ่งที่กำลังจะสื่อให้เพื่อนร่วมชะตากรรมได้รับรู้

          "เฮ้ย! นั่นมันตำรวจนี่หว่า เอาไงดีวะ!"

          "ไม่รู้เว้ย!"

          ทางด้านหญิงสาวเมื่อเห็นผู้ร้ายสองคนทำตัวไม่ถูก รอยยิ้มแสนเยือกเย็นยกสูงขึ้นด้วยความพอใจ

          "นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ขอจับแกในข้อหาลักลอบขนยาเสพติดข้ามชายแดน และมีสารเสพติดไว้ในครอบครอง คราวนี้พวกแกไม่รอดแน่ หึๆ"

          หญิงสาวมอง 'เหยื่อ' ด้วยสายตาของคนเหนือชั้น ทำให้ชายสองคนที่อยู่ในรถถึงกับขนลุกซู่ รวมทั้งเพื่อนรุ่นน้องที่ตามมาด้วย จนพวกเขาอดเปรยไม่ได้...

          "เจ๊แกดูน่ากลัวชะมัด"

          "ฉันว่าน่ากลัวยังน้อยไป อย่างนี้ถึงขั้นสยองเลยว่ะ" 

          ทั้งสองคนมองหน้ากัน ประมาณว่า 'เห็นด้วย' กับคำพูดของอีกฝ่าย

          "พวกนายสองคนจะนินทาฉันอีกนานมั้ย ขึ้นไปจับตัวพวกมันลงมา เร็ว!"

          "ครับเจ๊ เอ้ย! หมวด!" 

          ยู คิม ไม่รอช้ารีบปฏิบัติตามคำสั่งทันที ทั้งสองขึ้นไปรวบตัวชายฉกรรจ์ที่อยู่ในรถลงมา

          "ทำไมไม่เห็นรถของไอ้ชิดะเลยล่ะ" 

          หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากที่เพื่อนรุ่นน้องพาตัวผู้ต้องหามาอยู่ตรงหน้าเธอ

          "นั่นสิครับ" 

          คิมเอ่ยสมทบ

          "หรือว่ามันจะไหวตัวทัน"

          ยูกล่าวเสริม

          "จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อสายของเรารายงานมาว่าพวกมันจะขนยามาทางนี้" 

          หญิงสาวกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ เธอเริ่มหงุดหงิดและคิดหาวิธีต่างๆ นาๆ

          "เป็นยังไงบ้าง" 

          สารวัตรวิชัยเดินเข้ามาสมทบหลังจากยืนดูเหตุการณ์มาสักพัก

          "จะเป็นยังไงล่ะคะ ที่เห็นโหล่มามีแค่ไอ้สองตัวนั่นเท่านั้น" 

          หญิงสาวพยักพเยิดไปทางผู้ต้องหาทั้งสองคนที่นั่งก้มหน้ารอรับชะตากรรมของตนเอง

          "แต่สายของเรากรองข่าวมาอย่างดี"

          สารวัตรวิชัยยืนยันหนักแน่น ต่างกับหญิงสาวที่ใจร้อนรุมเหมือนไฟสุมอก

          "หรือมีหนอนบ่อนไส้!"

          คิมและยูกล่าวขึ้นพร้อมกัน

          หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสี ตวัดสายตามองผู้ต้องหาทั้งสองคนที่จับตัวได้ ก่อนกระชากคอเสื้อขึ้นมาด้วยความโกรธ

          "บอกมา...ไอ้ชิดะขนยาไปส่งที่ไหน!"

          "ผมไม่รู้"

          ชายหนึ่งในนั้นซึ่งมีหน้าที่ขับรถเอ่ยขึ้น

          "ไม่รู้ใช่มั้ย ได้..." 

          หญิงสาวยกกำปั้นขึ้นมาแล้วต่อยไปที่หน้าของชายคนนั้นเต็มแรงโดยไม่ยั้งมือ

          "ฉันจะถามอีกครั้ง บอกมา...ไอ้ชิดะขนยาไปส่งที่ไหน!"

          ชายคนขับรถถึงขนาดเลือดกบปาก แต่ยังมิวายถูกคาดคั้นต่อ

          "ผมไม่รู้จริงๆ ผมมีหน้าที่ขับรถมาทางนี้ และในรถมีอะไรอยู่ข้างในผมเองก็ยังไม่รู้เลย"

          เมื่อผู้ต้องหาคนแรกไม่ยอมบอกเธอจึงปล่อยมือออกจากคอเสื้อของชายคนนั้น และเบนสายตาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ชายอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ กันแทน เธอใช้มือข้างเดิมกำคอเสื้อขึ้นมา

          "แล้วแกล่ะ...จะยอมบอกความจริงกับฉันมั้ย?"

          น้ำเสียงใจเย็นซึ่งขัดกับบุคลิกทำเอาคนอยู่ใกล้ไม่อยากคิดต่อ ยูกับคิมถึงขนาดผงะถอยหลังทั้งที่คนถูกถามไม่ใช่ตนเอง

          "ผมไม่รู้เหมือนกัน เราแค่ถูกใช้งานมาอีกที"

          "ใครใช้แกมา"

          "เออ...คือว่า..." 

          ชายคนที่สองมีท่าทีน่าสงสัย

          "หึ...ดูท่าทางแกจะมีข้อมูลมากกว่าไอ้คนแรกนะ ฉันหวังว่าแกจะมีคำตอบที่น่าพอใจสำหรับเรื่องนี้"