ตอนที่ 13 : เปลี่ยนใจ

        สุดท้ายทั้งสองคนก็มาที่บ่อแช่น้ำร้อนจนได้

          โยชิคิดมาตลอดทางว่าทำไมมือขวาของเขาถึงไม่ยอมปฏิเสธ ไม่สิ...อีกฝ่ายปฏิเสธแล้วแต่เขาพยายามลากมาเอง ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าฝ่ายนั้นหาข้อแก้ตัวอีกสักหน่อยเขาจะยอมให้

          แล้วทำไมต้องคิดมากด้วย

          "เชิญคุณโยชิก่อนครับ"

          หญิงสาวผายมือไปข้างหน้าเพื่อให้นายน้อยได้ลงบ่อน้ำร้อนก่อน ลับหลังเขา โยชิไม่รู้เลยว่าแพรวามองมาด้วยสายตาแบบไหน 

          โยชิรู้สึกขนลุกที่หลังแบบแปลกๆ ทั้งที่น้ำก็ไม่ได้เย็นขึ้น แถมความร้อนไม่น่าทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกได้ขนาดนั้น

          "ไม่ลงมาด้วยกันเหรอ"

          หลังจากเขาลงไปนั่งพิงขอบบ่อจึงหันมากวักมือเรียกให้หญิงสาวตามลงมา คนตรงหน้าทำท่าจะถอดเสื้อ เขามองมือที่กำลังดึงชุดคลุมลงอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทันใดนั้นกลับรู้สึกว่าบรรยากาศรอบข้างคล้ายมีรังสีสังหารแผ่ปกคลุม ดูท่าว่ามือขวาของเขาคงพร้อมจู่โจมหากชุดนั่นหล่นลงมาถึงพื้น

          ทางหญิงสาวกำเชือกในมือซึ่งถูกซุกไว้ในอกเสื้อแน่น และพร้อมกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายทันทีเมื่อชายหนุ่มรู้ตัวตนที่แท้จริง

          เธออาจได้รับโทษข้อหาเจตนาฆ่า แต่วันข้างหน้าเธอยังมีโอกาสหาหลักฐานอื่นมาจับไอ้ชิดะได้อยู่ดี รับโทษแค่นี้ถือว่าไม่สะเทือนแผนของเธอเลยแม้แต่น้อย

          หลังจากสังหารนายน้อยตระกูลเซคุนาวะ เธอต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนคนในคฤหาสน์จะรู้ตัว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย

          จังหวะการก้าวเท้าของหญิงสาวไม่หนักไม่เบา แต่กลับสร้างบรรยากาศกดดันคล้ายดูดออกซิเจนออกไปจนหมด

          แต่ในขณะนั้นเอง...

          "เดี๋ยวก่อน!"

          "..."

          แพรวาชะงักเท้าทันทีหลังชายหนุ่มโผงขึ้นเสียงดัง 

          "นายไม่ต้องลงมา"

          มือของหญิงสาวจำต้องชะงักตามไปด้วยเช่นกัน เธอปล่อยแขนลงข้างลำตัวพร้อมกับจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างสงสัย

          "ทำไมล่ะครับ"

          "ไม่ทำไมหรอก ฉันแค่ไม่อยากแช่น้ำร่วมกับคนอื่น แบบว่าหน้าเริ่มบางขึ้น นายจะไปไหนก็ไปเถอะ แล้วเจอกันที่ห้องทำงานตอนเก้าโมง"

          เมื่อได้รับคำตอบเธอเองก็รู้สึกโล่งอกที่ตัวตนไม่ถูกเปิดเผย ไม่อย่างนั้นคงต้องฆ่าผู้ชายคนนี้เพื่อรักษาชีวิตเพราะหมดทางเลือก

          "ได้ครับ คุณโยชิ"

          หญิงสาวออกไปแล้วแต่ชายหนุ่มกลับนิ่งงัน เมื่อกี้เขาแทบกลั้นหายใจด้วยซ้ำ เพราะมีสัญชาตญาณถึงรอดมาได้ ถ้าห้ามไม่ทันเธอคงยอมเสี่ยงฆ่าเขาปิดปาก มือขวาของเขายิ่งพร้อมบวกกับทุกอย่างที่ขวางทาง

          อาชีพตำรวจไม่ได้หมายความว่าจะฆ่าใครส่งเดชไม่ได้ เขาต้องจำให้ขึ้นใจ

         "วันนี้ฉันจะออกไปพบกับลูกค้าข้างนอก ฝากจัดการงานที่ค้างให้ด้วย"

          โยชิบอกกับริวยะในระหว่างที่ริวยะเตรียมเอกสารสำคัญให้กับนายน้อยของตน

          "ครับ แล้วนายน้อยจะให้ผมไปด้วยมั้ยครับ"

          "ไม่ต้อง อย่าลืมสิว่าฉันมีมือขวาคนใหม่แล้ว" 

          โยชิบอกปฏิเสธไป

          "โธ่...นายน้อยได้ใหม่แล้วลืมเก่าเลยนะครับ"

          ริวยะทำเป็นโอดครวญ

          "ฉันเป็นเพื่อนเล่นนายเหรอ"

          "ก็เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้วนะครับ"

          "นี่!"

          "ครับๆ เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวด้วย" 

          หลังจากที่พูดทีเล่นทีจริงอยู่ตั้งนาน ริวยะก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที 

          "เพราะตอนนี้มีคนของเรารายงานมาว่าศัตรูของคนๆ นั้นกำลังจ้องเอาชีวิตเขาอยู่"

          "หึ! ถ้ามันกล้าก็ลองดูสิ"

          โยชิเหยียดยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างกับคนละคนเมื่อก่อนหน้านี้

          "งั้นผมจะจัดกำลังคอยติดตามนายน้อยเพิ่มก็แล้วกันครับ"

          ริวยะเสนอแนวทาง

          "ไม่ต้อง" 

          แต่โยชิปฏิเสธทันที หากเขาทำอย่างนั้นมันก็ผิดสังเกตน่ะสิ ไม่ใช่กลัวศัตรูจะรู้ เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะมีความน่ากลัวอยู่แล้ว แต่คนใกล้ตัวเขานี่สิต้องจับสังเกตได้แน่ เธออาจไม่ทันเรื่องความรู้สึกในการแสดงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งของมนุษย์ แต่เขาเชื่อว่าเธอต้องมีสัญชาตญาณของการไล่ล่าแน่นอน 

          เซนต์ของเขาบอกอย่างนั้น

          "แล้วควรทำยังไงครับ"

          ในเมื่อเจ้านายไม่ยินดีกับข้อเสนอของเขา เขาจึงต้องขอความคิดเห็นและการตัดสินใจของอีกฝ่ายแทน 

          "ทำตัวปกติอย่างที่เคยทำ"