1

พัฒน์ สุริยะธีรกร หนุ่มใหญ่วัย 42 กำลังทอดสายตามองเด็กสาววัยละอ่อนนามว่า ทัดดาว ชลันตา เด็กสาวที่ผู้เป็นยายของเขารักนักรักหนา เพราะเป็นหลานสาวของเพื่อนรักที่เสียชีวิตไปแล้ว ยายของเขาจึงนำทัดดาวมาชุบเลี้ยงเอาไว้ภายใต้ชายคาเดียวกันนานนับปี

“เจ้านายครับ” ยอดเรียกเจ้านายหนุ่มที่กำลังมองเด็กสาวตาไม่กะพริบ

“เรียกทำไมไอ้ยอด”

“เจ้านายมองอะไรอยู่ครับ”

“แกจะรู้ไปทำไม”

“ผมอยากรู้นี่ครับ”

“แล้วแกคิดว่าฉันมองอะไรล่ะ”

“มองนมครับ”

“ใช่มองนม เฮ้ย! ไอ้บ้า ฉันไม่ได้มองนมเด็กสักหน่อย” พัฒน์หันไปตบกะโหลกลูกน้องในทันที

“โอ๊ย! ตบหัวผมทำไมครับ”

“โทษฐานที่แกใส่ร้ายฉัน”

ยอดหัวหดไม่กล้าพูดจาใส่ร้ายเจ้านายอีก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริงก็ตามที

“แล้วนั่นแกจะยืนหาหอกอะไรอยู่ รีบตามมาสิฉันจะเข้าไร่ไปทำงานทำการ ใครจะมายืนมองนมเด็ก... อยู่ได้” คนพูดยังอดเหลือบไปมองเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราเสียไม่ได้

“ครับเจ้านาย” ยอดกะพริบตาปริบๆ สงสัยเจ้านายของเขาจะขึ้นคานเลยอารมณ์แปรปรวนเหมือนพวกวัยทองที่เมนส์กำลังจะระเหยออกจากตัว

“เจ้านายครับ”

“อะไรของแก”

“ทำไมเจ้านายไม่ชอบคุณหนูดาวครับ”

“ใครบอกแกว่าฉันไม่ชอบเขา”

“ก็เจ้านายมีท่าทีไม่ชอบ” ยอดขับรถไปเหลือบมองเจ้านายไป

“เด็กมันชอบยั่วผู้ชาย ฉันพูดอะไรไม่ได้ คุณยายก็เข้าข้างตลอด”

“ผมไม่เห็นว่าคุณหนูดาวเธอจะยั่วผู้ชายตรงไหนเลยนะครับ” ยอดแสดงความคิดเห็น

“พูดมากขับรถไปเถอะ รำคาญแกเหลือเกินไอ้ยอด” คนพูดมองออกไปนอกรถด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยอดได้แต่เกาหัวไปมาไม่เข้าใจเจ้านายเลยจริงๆ

พัฒน์ทำงานอยู่ในไร่จนถึงเวลาพักกลางวัน ซึ่งปกติแล้วจะมีคนงานเอาปิ่นโตมาให้ เขามักไม่ค่อยกลับไปรับประทานที่บ้านเพราะคิดว่าจะไม่เสียเวลา และจะได้เร่งงานในไร่ให้เสร็จ

เสียงของหนุ่มๆ ที่ดังอยู่ด้านนอกบ้านพักคล้ายกับชอบใจอะไรสักอย่างทำให้พัฒน์ต้องออกไปชะเง้อคอมอง แล้วมันก็ทำให้เขาหงุดหงิดใจเป็นอันมากที่เห็นสาวน้อยทัดดาวของเขา

ไม่ใช่สิ! ของคุณยายกำลังยิ้มหวานให้กับคนงานหนุ่มๆ

พัฒน์เดินอาดๆ ออกไปจากบ้านพัก เขารีบคว้าจักรยานของเธอไปจอดอีกด้าน แล้วดึงมือน้อยของเธอให้เดินเข้าไปในบ้านพักด้วยท่าทีเร่งร้อน

“ลุงพัฒน์จะดึงหนูดาวทำไมคะ หนูดาวเดินจนขาขวิดแล้วนะคะ”

“ไม่ต้องพูดมากเลยทัดดาว แล้วนี่แต่งตัวอะไรขวางหูขวางตาชะมัด” พัฒน์ทำเสียงดุเด็กสาว

ทัดดาวยิ้มยิงฟันส่งไปให้ เขาด่าเธอก็ไม่โกรธ

“ยิ้มอะไร” พัฒน์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุๆ

“ยิ้มให้ลุงพัฒน์ค่ะ เพราะลุงพัฒน์กำลังแสดงความรักกับหนูดาวไงคะ” เธอยิ้มอีก ยิ้มจนพัฒน์ถึงกับตาพร่าไปเลยทีเดียว ก่อนที่เขาจะได้สติทำหน้าขรึมใส่เธอ

“รักอะไรกัน พูดจาเพ้อเจ้อเหลวไหล” พัฒน์ถึงกับหน้าแดง ยายเด็กนี่รู้ได้ยังไงว่าเราแอบรัก ไม่ได้การละ ต้องทำขรึมเข้าไว้

“คุณยายทวดสอนว่าผู้ใหญ่ดุด่าแปลว่าผู้ใหญ่รักน่ะค่ะ ตอนนี้ลุงพัฒน์ก็กำลังเลยแสดงความรักกับหนูดาวอยู่ไงคะ” เธอยิ้มหวาน ทำเอาพัฒน์ถึงบางอ้อ

“แล้วแต่งตัวอะไรแบบนี้” เขาทำเสียงดุใส่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ชอบเสื้อผ้าทีเธอสวมใส่เลย

คนหัวใจละอ่อนกับเด็กถึงกับต้องเบือนหน้าหนีในทันที

“แต่งตัวแบบนี้คือแบบไหนคะ” ประโยคคำถามนั้นทำให้พัฒน์ต้องหันกลับไปมอง เขาก้มมองช่วงขาเรียวสวยของเธอแล้วเบือนหน้าหนีอีกรอบ

“ใส่เสื้อผ้าแต่งตัวอะไรแบบนี้ ไม่น่ามองเลยสักนิด” แต่งแบบนี้ให้เขามองคนเดียวยังจะดีกว่าเสียอีก

“ใครๆ เขาก็แต่งกันแบบนี้นี่คะ” เธอก้มมองตัวเอง ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหนที่แต่งตัวแบบนี้

“แล้วนี่มาทำไม” พัฒน์คร้านจะเถียงกับเด็กจึงเอ่ยถาม

“หนูดาวเอาปิ่นโตมาให้ลุงพัฒน์ค่ะ” เธอยื่นปิ่นโตสีหวานให้เขา

“ปิ่นโตอะไรของเธอ” พัฒน์หน้าแดงมองปิ่นโตสีชมพูรูปหมูในมือของเด็กสาววัยละอ่อน แต่ก็ยื่นมือไปรับมาถือเอาไว้ เพราะความหอมของกับข้าวมันลอยมาปะทะจมูกเข้าอย่างจัง

“ลุงพัฒน์ไม่ชอบเหรอ หนูดาวชอบนะคะปิ่นโตสีชมพู เป็นรูปหมูด้วย” เธอรีบเดินไปหยิบจานทางด้านในห้องครัวเล็กๆ ของพัฒน์มาวางเอาไว้บนโต๊ะไม้ที่ใช้สำหรับรับประทานอาหาร

“ทำอะไรน่ะ”

“จะช่วยจัดโต๊ะอาหารให้ลุงพัฒน์น่ะค่ะ แล้วหนูดาวจะฝากท้องกับลุงพัฒน์ด้วยค่ะ”

“ที่บ้านไม่มีข้าวกินหรือไง”