บทที่ 16 การกระทำผิดที่หยุดไม่ได้

บทที่ 16 การกระทำผิดที่หยุดไม่ได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไหร่ เย่สวนกับหลิวจิ้งถูกน้ำเย็นสาดหน้า จนพวกเธอค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นก็คือใบหน้าชั่วร้ายของจางติ่งเทียน

เย่สวนหวาดกลัวจนใบหน้าซีดขาว ร่างสวยสั่นระริก แม้แต่แรงจะพูดก็ไม่มี

“จางติ่งเทียน คุณคิดจะทำอะไร?” หลิวจิ้งผ่านอะไรมาเยอะกว่าเย่สวน จึงสงบได้ในเวลาอันรวดเร็ว เธอตะคอกออกมา แต่บนใบหน้าสวยตามแบบฉบับผู้ใหญ่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เมื่อพยายามดิ้นเพื่อลุกขึ้น แต่กลับพบว่า มือและเท้าของเธอถูกมัดเอาไว้ ร่างกายนอนราบอยู่บนเตียง

และแน่นอนว่าเย่สวนก็มีชะตากรรมเดียวกัน

สองแม่ลูกมองหน้ากัน ทั้งสองต่างเห็นความหวาดกลัวในดวงตาของกันและกันได้อย่างชัดเจน พวกเธอพอจะจินตนาการออกว่าต่อไปพวกเธอกำลังจะเผชิญกับอะไร มันเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตของผู้หญิงแล้ว

“หึๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคนตกอับอย่างจางติ่งเทียนจะได้นอนกับผู้หญิงสวยๆตั้งสองคนพร้อมกัน ต่อให้ต้องตายก็คุ้มแล้วล่ะวะ” จางติ่งเทียนยิ้มออกมาด้วยสีหน้าร้ายๆ

เย่สวนกลัวจนน้ำตาเอ่อคอ พูดกับจางติ่งเทียนด้วยเสียงสั่นๆ “คุณกำลังทำผิดกฎหมายนะ คุณไม่กลัวติดคุกหรือไง?”

“ติดคุก?” จางติ่งเทียนยิ้มเยาะออกมา “ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว หลังจากนี้ก็คงไม่มีที่ยืนในเมืองปินเหออีก อยู่ข้างนอกกับติดคุกมันต่างกันตรงไหน? อีกอย่าง ฉันวางแผนไว้แนบเนียนขนาดนี้ คิดว่าจะมีใครรู้เหรอ?”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เขาก็หยิบกล้องที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างๆขึ้นมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็นำไปวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง และหันกล้องมายังเตียง

ตอนนี้เย่สวนและหลิวจิ้งตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาจึงไม่รีบร้อน เขากำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกแห่งชัยชนะที่สามารถไล่ล่าเย่สวนและหลิวจิ้งให้มาอยู่ในกุมมือได้ รอให้ความรู้สึกนี้ถลำลึกลงไปจนเพียงพอแล้ว เขาถึงจะลงมือทำอย่างไม่คิดลังเล

“อีกอย่าง ถ้าเรื่องนี้มีแค่ดินฟ้า กับพวกแกและฉันเท่านั้นที่รู้ หลังจากเรื่องนี้จบแล้วพวกแกกล้าไปแจ้งความ หรือเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น ฉันรับประกันว่า คลิปยั่วสวาทบนเตียงของพวกแก ถูกส่งถึงมือญาติๆเพื่อนๆและคนในครอบครัวของพวกแกแน่” จางติ่งเทียนเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง แล้วพูดออกมาอย่างสบายๆ

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่สวนกับหลิวจิ้งก็ทั้งโกรธทั้งกลัว

จางติ่งเทียนกำลังขู่กันอยู่เห็นๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต่อให้วันนี้จะเกิดอะไรขึ้น พวกเธอสองคนก็จำต้องยอมเงียบ

อีกอย่างที่น่ากลัวก็คือ เรื่องแบบนี้มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สองและสามตามมา

คนหน้าด้านไร้ยางอายอย่างจางติ่งเทียน ต้องเอาเรื่องคลิปมาขู่เพื่อสนองความต้องการที่เลวร้ายของตัวเองเรื่อยๆแน่

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เย่สวนกับหลิวจิ้งก็แทบอยากจะกัดลิ้นตาย

แต่ว่า ตราบใดที่ยังไม่อับจนหนทาง พวกเธอสองคนก็จะไม่เดินทางที่สุดเหวี่ยงแบบนี้หรอก

สมองของเย่สวนกับหลิวจิ้งประมวลผลได้อย่างเร็วไว คิดหาทางออกได้แค่ไม่กี่วินาที หลิวจิ้ง ขยิบตาให้เย่สวนโดยทันที

เย่สวนเข้าใจในทันใด จากนั้นก็พยักหน้าให้อย่างแนบเนียน

หลิวจิ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหน้าไปพูดกับจางติ่งเทียนว่า “ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี และคุณก็จริงใจกับเย่สวน จริงๆแล้วคุณไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย ยังไงคุณก็จีบลูกสาวฉันติดอยู่แล้วล่ะ”

“ถุย ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว จะเอาอะไรไปจีบเธอติด?” จางติ่งเทียนเหมือนจะเริ่มเดือด จู่ๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้กะทันหัน

หลิวจิ้งสะดุ้ง รีบพูดต่อว่า “คุณนี่ช่างไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเอาซะเลย คุณให้ของขวัญราคาแพงอย่างจูบแห่งเทพธิดากับลูกสาวฉันขนาดนั้น แล้วในใจของเธอจะไม่มีคุณอยู่ได้ยังไง เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอยังหมั้นกับขยะอย่างลู่เสี้ยงหยางอยู่ เลยรู้สึกไม่ดีถ้าจะตอบรับความรู้สึกของคุณ”

“งั้นเหรอ?” จางติ่งเทียนนิ่งไป จากนั้นก็หันไปถามเย่สวนเสียงเย็น

เย่สวนเผชิญหน้ากับจางติ่งเทียน ส่วนสองมือที่ถูกมัดอยู่ข้างหลัง กำลังถือโทรศัพท์เอาไว้ในมือ

เมื่อครู่เธอกับหลิวจิ้งเพิ่งวางแผนกันทางสายตา ว่าจะให้หลิวจิ้งพูดเบี่ยงเบนความสนใจของจางติ่งเทียน ส่วนเธอมีหน้าที่ใช้โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ

และในตอนนี้เอง เมื่อเห็นจางติ่งเทียนลุกขึ้นยืน ตัวของเย่สวนก็แข็งทื่อในทันที รีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ได้บั้นท้ายจากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “แม่ฉันพูดถูก ฉันประทับใจคุณมาก แต่คุณก็ใจร้อนเกินไป จนทำให้ฉันรู้สึกผิดหวัง”

“มัน......” จางติ่งเทียนนิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร สีหน้าค่อนข้างจะรู้สึกผิด

“เฮ้อ “หลิวจิ้งถอนหายใจออกมา พูดต่อว่า “ถ้าเทียบคุณกับขยะอย่างลู่เสี้ยงหยางแล้ว ฉันรับรองว่าฉันจะเลือกคุณมาเป็นลูกเขยแน่นอน ถ้าหากว่าตอนนี้คุณอยากกลับตัวกลับใจ โดยการปล่อยพวกฉันไป แล้วก็ขอโทษพวกฉัน เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันก็ยังไม่สายนะ”

“เริ่มต้นใหม่ด้วยกัน?” จางติ่งเทียนยืนเหม่ออยู่กับที่ ใบหน้าฉายแววซับซ้อน

พูดตามตรง ถ้าเขาได้นอนกับเย่สวนอย่างเปิดเผยและถูกต้อง แล้วทำไมเขาต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้ล่ะ

“ใช่! เริ่มกันใหม่ ฉันพิจารณารับคุณเป็นลูกเขยได้นะ” หลิวจิ้งพูดหว่านล้อม

เวลาเพียงแค่ชั่วครู่ ความคิดอยากจะหยุดของจางติ่งเทียนก็เกือบจะเกิดขึ้นมา แต่ภายในเวลาอันรวดเร็ว เขาก็ดึงสติกลับมาได้ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา แล้วยกมือขึ้นตบหน้าหลิวจิ้ง

เพี้ยะ!

ใบหน้างดงามของหลิวจิ้งปรากฏรอยฝ่ามือแดงๆขึ้นมาในทันที

“นังแก่รกโลก คิดจะโกหกฉันเหรอ ฉันเกือบติดกับแล้ว แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง? ถ้าฉันปล่อยพวกแกไป พวกแกก็คงรีบแจ้นไปแจ้งตำรวจแน่ๆ” จางติ่งเทียนชี้หน้าหลิวจิ้งพร้อมกับด่าออกมาด้วยความโกรธ

สีหน้าของหลิวจิ้งย่ำแย่เป็นอย่างมาก เธอไม่ได้พูดอะไรอีก คิดไม่ถึงเลยว่าแผนของเธอจะถูกจางติ่งเทียนจับได้

“แม่งเอ๊ย ฉันทนรอไม่ไหวแล้ว งั้นฉันขอเอาอีแก่อย่างแกให้ตายคาที่ก่อน แล้วค่อยไปสนุกกับลูกสาวคนสวยของแกทีหลัง” จางติ่งเทียนพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม ผลักหลิวจิ้งล้มนอนลงอย่างแรง เตรียมพร้อมจะลงมือ

“แม่คะ จางติ่งเทียน แกมันสัตว์เดรัจฉาน แกห้ามทำอะไรบ้าๆนะ ไม่งั้นแกได้เสียใจภายหลังแน่” เย่สวนตะคอกเสียงดัง ร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา

……

ในขณะเดียวกัน

ณ ตระกูลเย่ ในคฤหาสน์ของท่านย่า

จากเรื่องที่ภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของเย่หยุนเทาถูกตาจางหัวโบราณเปิดเผยว่าเป็นของปลอม บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ

หน้าผากของเย่เจิ้งกั๋วเริ่มมีเหงื่อไหล คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะกล้าถึงขนาดใช้ของปลอมมาหลอกท่านย่า

ถ้าท่านย่าโกรธเข้าล่ะก็ ลำดับตำแหน่งในตระกูลของเขาคงถูกลดลงเป็นแน่

เย่หยุนเทานั่งตัวหดอยู่ที่มุมโซฟา ร่างกายสั่นระริก ในใจโกรธจางเทียนเฉิงแทบบ้า ไอ้แก่นี่จะพูดความจริงทำไมก็ไม่รู้ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่มีอะไรทำหรือไง?

แต่เขาก็ฉลาดพอที่เมื่อถูกแฉก็รีบยอมรับ

“คุณย่าผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรเอาของปลอมมาหลอกคุณย่า แต่ว่าผมก็พยายามสุดใจแล้ว ช่วงนี้ตระกูลของพวกเรากำลังขาดแคลนเงิน ผมเลยเอาเงินที่ผมมีอยู่ติดตัวทุ่มให้กับตระกูลจนหมด เพราะหวังว่าจะสามารถคลี่คลายปัญหาของตระกูลได้ ผมรู้ว่าคุณย่าชอบภาพวาดโบราณ ผมไร้ทางเลือกเลยต้องจ้างคนวาดเลียนแบบ ที่ผมทำอย่างนี้ก็เพราะอยากให้คุณย่ามีความสุขนะครับ”

“เฮ้อ.......” เมื่อได้ฟังคำพูดป้อยอของเย่หยุนเทา ความคิดที่อยากจะลงโทษเย่หยุนเทาในทีแรกก็หายไปในทันที

คนอื่นๆในตระกูลเย่เมื่อเห็นว่าท่านย่ามีท่าทีผ่อนคลายลง จึงรีบพูดขึ้นอย่างรู้งานว่า

“ใช่แล้ว คุณแม่ หยุนเทาเป็นเด็กดี ที่ทำแบบนี้ก็เพราะไร้ทางเลือก ไม่ว่ายังไง เขาก็ทำเพราะอยากให้แม่มีความสุข เหตุผลพอจะให้อภัยได้นะ” เย่เจิ้งซานและเย่เจิ้งเหอทยอยพูดขึ้นมา

“ใช่ค่ะคุณย่า คนกตัญญูอย่างหยุนเทา มีเจตนาดีกว่าคนโง่เง่าอย่างเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางอีกนะ คุณย่าจะลงโทษเขาได้ยังไง?” เย่ซวงพูดนำลูกหลานในตระกูลเย่ขึ้นมา

เมื่อได้ยินที่ทุกคนพูดมาแบบนี้ ท่านย่าจึงรู้สึกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย

แม้ว่าเย่หยุนเทาจะให้ของขวัญเป็นของปลอม แต่ก็มีเหตุผลคืออยากให้เธอดีใจ

แต่รังนกเกรดต่ำที่เย่สวนให้มามันเป็นของกินจริงเหรอ? กลัวก็แต่ว่ากินลงไปแล้วจากที่ไม่ป่วยก็อาจจะป่วยเอาน่ะสิ แบบนั้นมันเจตนาไม่ดีชัดๆ

ส่วนปิ่นปักผมของลู่เสี้ยงหยาง มันยิ่งกว่าขยะอีก เธอโกรธจนแทบบ้า

สองคนนี้มีเจตนาชัดว่ามีปัญหากับเธอ

ถ้าให้เทียบกันแล้ว เย่หยุนเทายังรู้จักความกว่าอีก

“เอาล่ะๆ แค่เจตนาดีก็พอแล้ว ย่ารู้ว่าหยุนเทารู้บุญคุณที่สุด” ท่านย่าแย้มรอยยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจ

กริ๊งๆๆ!

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคุณย่าก็ดังขึ้นมา เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเย่สวนที่โทรมา

เมื่อเห็นว่าเป็นเย่สวน ท่านย่าก็พลอยหงุดหงิดเมื่อนึกไปถึงรังนกเกรดต่ำที่เธอให้มา จึงตัดสายอย่างไม่คิดลังเล