EP 2

“อย่าเร่งพี่นะคะคุณน้องฟ้า เดี๋ยวผื่นกินขึ้นมา คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายเอาพี่ตายแน่”

บุญสมไม่ยอมปล่อยคุณหนู ที่ตัวเองต้องดูแลแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนับตั้งแต่ลืมตามาดูโลกก็ว่าได้

“ก็น้องฟ้าอยากรีบลงไปเล่นน้ำกับเพื่อนนี่คะพี่สม”

สาวน้อยประกายฟ้าส่งเสียงนุ่มเชิงอ้อนวอน แล้วหันไปมองผองเพื่อนในชั้นเรียนทั้งสามสิบเอ็ดคนที่มาแล้ว เพราะถือเป็นการเล่นส่งท้าย ก่อนจะจากกันหลังจบมัธยมศึกษาตอนต้นแล้ว

มีหลายคนไม่ได้เรียนต่อ เพราะต้องช่วยงานพ่อแม่ หลายคนไปเรียนต่อตำบล อำเภออื่น หรือในตัวจังหวัด ที่เหลือก็เรียนต่อโรงเรียนเดิม ส่วนคนที่ผองเพื่อนยกให้เป็นคุณหนูประจำห้องนั้น ต้องย้ายกลับบ้านที่กรุงเทพมหานครอาทิตย์หน้าแล้ว

เจ้าของใบหน้าสวยใสขาวราวหิมะเผลอมองไปยังเพื่อนนักเรียนชาย ผู้ที่ปีนี้แทบจะไม่ได้เอ่ยปากคุยกันเลย ถ้าไม่มีกิจกรรมในห้องเรียนบังคับ และเป็นการมองแค่แวบเดียว แล้วหันไปหาเพื่อนคนอื่นแทน

แม้ใจนั้นอยากจะมองให้นานกว่านี้ แต่ก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอับอายเหลือเกิน เมื่อตัวเป็นหญิงแล้วคอยแอบมองผู้ชาย ในเมื่อทั้งพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย สอนไว้ตลอดเวลา ว่าห้ามชายตามองเพศตรงข้าม เพราะมันไม่งาม

นั่นเลยทำให้ไม่ได้เห็นว่า เจ้าของใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวแต่ก็คล้ำนิดๆ เพราะกรำแดดเองก็แอบชำเลืองมองมายังคุณหนูฟ้าเช่นกัน และเป็นการมองแค่ครู่เดียวไม่ต่างกัน ก่อนจะหันไปพูดคุยกับเพื่อนคนอื่น แล้วดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำอย่างสนุกสนาน

“เจนมารับเราด้วย”

ประกายฟ้าไม่กล้าโดดจากสะพานลงไปเหมือนเจนจิรา อีกทั้งพี่เลี้ยงสาวใหญ่ก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เลยต้องเดินไปยังบันไดท่าน้ำ มีเพื่อนหลายคนอาสาขึ้นมารับเป็นทิวแถว

“พี่ไปหาคุณผู้ชายก่อนนะคะคุณน้องฟ้า เสร็จแล้วจะรีบมาค่ะ” พอส่งคุณหนูเสร็จแล้ว บุญสมก็ร้องสั่งเสียงดังแข็งกับเด็กคนอื่นทันที

“ค่ะ ไม่ต้องรีบก็ได้ น้องฟ้ามีเพื่อนๆ อยู่ด้วย ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะพี่สม”

สาวน้อยรู้สึกดีใจที่ไม่มีพี่เลี้ยงคอยประกบ เลยรีบส่งเสียงนุ่มนวลกลับไปทันควัน แต่คำว่ารีบนั้นก็ยังฟังดูเนิบนาบในความคิดเพื่อนอยู่ดี

“พี่สมจะไปไหนเหรอฟ้า” เจนจิราขี้สงสัยกำลังจะว่ายน้ำแข่งกับเพื่อนชายเลยร้องถาม

“น่าจะไปเอาเงินกับคุณแม่หรือไม่ก็คุณพ่อมั้ง”

“เอาไปทำไม”

“เมื่อเช้าเราขอคุณแม่กับคุณพ่อให้เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวพวกเราทุกคนไว้ เล่นเสร็จจะได้กินกันไง คุณแม่แถมขนมกับไอติมให้ด้วยล่ะ”

“จริงเหรอฟ้า”

ผองเพื่อนร้องถามแทบจะพร้อมกัน ใบหน้ากับแววตานั้นก็เปี่ยมไปด้วยความหวัง เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่จะมีลาภปากอย่างนี้

“จริงสิ คุณแม่บอกว่าเล่นน้ำเสร็จ จะให้รถขนมกับรถก๋วยเตี๋ยว กับรถไอติมขับมานี่เลย ใครอยากกินอะไร ก็กินได้ไม่อั้น”

“ไชโย๊! เรารักฟ้าที่สุดในโลก” เจนจิราร้องขึ้นดังๆ

“เราด้วยๆ ๆ” เพื่อนทั้งชายหญิงแทบจะทั้งสามสิบเอ็ดคนก็ร้องตามด้วยความดีใจ

“ว่าแต่ขอใส่ถุงกลับไปให้น้องที่บ้านได้ด้วยป่าว” หนึ่งในหลายคนร้องถาม

“ถ้ากินไม่หมดก็เอาไปได้ คุณแม่เหมาไว้เยอะเลย ใครอยากเอาอะไรไปก็ได้หมดจ้ะ”

“โห! โคตรรักฟ้าเลย” เจนจิราร้องบอกมาอีกรอบ

“ใช่! รักมากด้วย ไม่น่าย้ายหนีพวกเราไปเลย” ปองคุณร้องมาหา สีหน้านั้นบ่งบอกว่าไม่อยากให้ไปสักนิด

“ไม่ได้หนีสักหน่อยปอง เราแค่ย้ายกลับบ้านเท่านั้นเอง”

“แล้วรู้ยังว่าย้ายวันไหน พวกเราจะไปช่วยขนของ” ปองคุณรู้สึกจะใจจดจ่อกับคำตอบ ส่วนเพื่อนคนอื่นนั้นแค่เล่นไปฟังไป

“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ คุณแม่กับคุณพ่อยังไม่ได้บอกอะไรเลย”

“อ้าว! แล้วพวกเราจะไปช่วยได้ยังไงล่ะ” เจนจิราเองก็อยากจะช่วยเหมือนกัน

“ไม่ต้องหรอก คุณปู่คุณย่าให้พี่ฟิวส์กับคนงานที่โรงเรียนมาช่วยแล้วจ้ะ”

“แต่พวกเราอยากไปช่วยนี่นา ขนของนิดๆ หน่อยๆ ก็ได้ ฟ้าไม่รู้เลยเหรอว่าจะย้ายวันไหน”

ปองคุณยังคงไม่ละความพยายาม ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ยังเล่นสนุกสนานอยู่ และมีหนึ่งในนั้นอยากรู้ไม่ต่างกัน แต่กลับไม่ได้ถามหรือแสดงออกใดๆ เพราะใจคิดไว้แล้วว่าอีกหน่อยคงได้คำตอบแน่

“ยังไม่รู้จริงๆ จ้ะ ไว้ถ้าปองเห็นพี่สมไปซื้อของที่ร้านป้าแดงหรือขับรถผ่านหน้าบ้าน ค่อยถามก็แล้วกันนะ”

“ได้ๆ เฮ้อ! ฟ้าย้ายไปแล้ว ใครจะเลี้ยงพวกเราอีกล่ะ”

“หือ! ไอ้ปอง เห็นแก่กินจังเลยนะมึง กูล่ะเบื่อ”

เจนจิราร้องด่าแล้ววิดน้ำใส่ จากนั้นต่างคนก็ต่างวิดน้ำใส่กัน แล้วว่ายแข่งกัน ต่อด้วยเล่นงูกินหาง และการละเล่นพื้นบ้านอื่นๆ จนหมดแรง ถึงได้พากันคลานขึ้นท่าน้ำเพื่อกินของอร่อยๆ ที่พ่อค้าแม่ค้ายกชามมาให้ถึงตัวจนพุงกางกันถ้วนหน้า มีดุจดาวกับสามียืนมองอยู่บนคูสระน้ำด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เมื่อเห็นลูกกับเพื่อนๆ เล่นสนุกและกินอร่อย

“สงสารลูกนะคะคุณ ไม่อยากกลับเลย สงสัยคงจะติดเพื่อนทางนี้แล้ว”

เช้าที่สาวน้อยประกายฟ้าไม่อยากให้มาถึง แต่ก็ไม่มีทางห้ามวันเวลาได้อยู่ดี มือขาวเล็กเรียว กำลังประคองสมุดเฟรนด์ชิปขึ้นอ่าน เพราะใจหายที่จะไม่ได้เจอเพื่อนๆ อีกแล้ว จากนั้นก็เอารูปที่ได้มาจากการแลกกันในวันจบมาติดกาว แปะใส่ทีละใบๆ จนเสร็จ

เขียนเลขที่ประจำตัวของเพื่อนแต่ละคนกำกับไว้ด้วย เลขที่ยี่สิบแปดจะมีเพียงแค่ชื่อกับนามสกุลคือ ‘นายวิชชากร วงศ์กตัญญู’ เท่านั้นส่วนรูปไม่มี

สาวน้อยนั่งคิดมานานหลายเดือนแล้ว ว่าเป็นเพราะอะไรถึงไม่กล้าเปิดปากคุยกับเขา ทั้งที่กับเพื่อนชายคนอื่นก็คุยได้ปกติ ตอนย้ายมาใหม่ก็ยังพอคุยกับเขาได้บ้าง เล่นด้วยได้บ้าง