หนึ่งปรารถนาปฐพีนี้ขอมีเพียงเจ้า

บทนำ

สายตาคมมองตามแผ่นหลังบอบบางที่อยู่เบื้องหน้า นางช่างดูอ่อนแอและบอบบาง แต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนน่าทะนุถนอมราวกับหยกงามบนฝ่ามือ

คนที่เลือกที่จำได้ คือคนที่จะต้องอยู่ต่อไปอย่างทุกข์ใจ

แต่เขาก็เลือกมัน เรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนาง เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขาแล้ว การกลับมาเจอกันอีกครั้งไม่ใช่เหตุบังเอิญ แต่เป็นเพราะเขาดันทุรังดั้นด้นให้ตนเองมายืนอยู่จุดนี้ แม้ในตอนนี้นางจะลืมเลือนเขาไปแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยโกรธ ไม่เคยโทษนางเลยสักนิด

หนึ่งเดียวที่เขาปรารถนา ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างนางเช่นนี้เรื่อยไปตราบจนลมหายใจสุดท้าย ไม่ว่านางจะวางเขาไว้ในฐานะใดก็ตามเขานั้นยินดี

‘ข้าจะเป็นของเจ้าตราบนิรันดร์กาล’

องค์หญิงเลี่ยงหลิงปรายตามองเบื้องหลังของตนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาแหงนดวงหน้ามองกลุ่มดาวบนฝากฟ้ายามราตรี แสงสว่างไสววาดส่องลงมา ไม่มีคืนใดงดงามเท่าคืนนี้อีกแล้ว คืนที่มีคนผู้นั้นยืนอยู่ห่างแค่เพียงช่วงตัว คนที่ซ่อนลึกอยู่ภายในใจของนางมาแสนนาน

ใช่ว่านางจำเขาไม่ได้ แต่นางเลือกที่จะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก ไม่ใช่เพราะฐานะที่เปลี่ยนแปลงไป แต่เพราะนางยังอยากให้เขามีชีวิตรอดต่อไป เขาจะรู้หรือไม่ตอนที่ได้พอเขาอีกครั้ง นางนั้นดีใจมากแค่ไหน ขอเพียงแค่เขายังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะต้องยืนอยู่ด้านหลังของนางไปตลอดชีวิต เป็นเพียงองค์หญิงกับองครักษ์ ไม่ใช่คุณหนูกับเด็กวัดอีกต่อไปแล้ว

มือบางเลื่อนขึ้นวางบนหน้าอกบริเวณหัวใจเพียงช่วงครู่ ก่อนจะเลื่อนไปโอบกอดไหล่ของตนเอาไว้ ผลักดันกลุ่มน้ำตาให้ไหลย้อนกลับเข้าไป รอยบาดแผลบนหน้าอก ย้ำเตือนใจเสมอในความดื้อรั้นของตนเอง นางเป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่องเลวร้าย เหตุการณ์ในครั้งนั้นเลี่ยงหลิงนึกว่าโอวหยางเจิ้งหัวได้ตายไปเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเขารอดมาได้อย่างไร แต่นางก็ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ที่เขายังมีชีวิตอยู่

หนึ่งปรารถนาของนางนั้น มีเพียงให้โอวหยางเจิ้งหัวยังมีลมหายใจ ต่อให้ไม่ได้อยู่เคียงข้างกันในฐานะคนรัก ก็ขอเพียงแค่ได้ยืนอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันก็เพียงพอแล้ว

‘ข้าจะเก็บท่านไว้ในใจจวบจนกระทั้งลมหายใจสุดท้าย’