ตอนที่ 3

“ฉันมีแฟน… แต่ยังไม่มีสามี”

เธอเถียงในใจว่าการที่ผู้หญิงสักคนจะมีผัวแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าประสิทธิภาพในการทำงานของเธอจะลดลงเสียเมื่อไร อีตานี่บ้าฉิบ

“ดี… ผมไม่ชอบคนมีพันธะ”

“นี่… คุณคารีมคะ ไม่ทราบว่าคุณจะหาคนมาทำงานในตำแหน่ง ‘ภรรยา’ หรือ ‘เลขา’ กันแน่?”

ใบบัวตะแคงใบหน้ายอกย้อนอย่างอดไม่ได้

“ถ้าได้ทั้งสองอย่างก็คงจะดีมาก”

“อะ… อะไรนะ”

หญิงสาวตกใจ ท่าทางเขาไม่ได้พูดเล่นเลยสักนิด

“คืนนี้ผมอยากออกไปทำความรู้จักกับกรุงเทพฯ สักหน่อย คงต้องไหว้วานให้คุณช่วยเป็นไกด์”

“อะไรนะ”

ประโยคที่ได้ยินถึงกับทำให้ใบบัวถอนใจแรง ครั้นแล้วจู่ๆ เธอก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้

“คุณคารีมคะ ฉันอยากจะขออะไรคุณสักอย่าง… ไม่รู้ว่าคุณจะกรุณาไหม”

เธอเสียงอ่อนลง นาฬิกาบนโต๊ะทำงานซึ่งบิดาของเธอลืมหยิบกลับไปตอนเก็บของ ทำให้หญิงสาวฉุกคิดถึงใบหน้าของคนเป็นพ่อขึ้นมาจับใจ

ถ้าเป็นไปได้เธออยากให้นายจักรพงษ์ผู้เป็นบิดากลับมาบริหารเหมือนเดิม ใบบัวอยากขอร้องนายคารีมทั้งที่พอจะรู้ว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้

“ฉันอยากให้พ่อกลับมาบริหารที่นี่จะได้ไหมคะ?”

“แล้วฉันจะได้ประโยชน์อะไร”

เขาผายมือแล้วไหวไหล่ด้วยความเคยชิน ความเป็นนักธุรกิจทำให้คารีมนึกถึงผลประโยชน์และการต่อรองอยู่เสมอ

“คุณจะได้คนที่ไว้วางใจได้มาช่วยงานยังไงล่ะคะ คุณพ่อของดิฉันบริหาร JKP แกสโซลีน มานานกว่าสิบปี ท่านจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงให้คุณโดยที่คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ท่านมีประสบการณ์และรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ รู้แม้กระทั่งชื่อของพนักงานทุกคน แล้วพนักงานทุกคนก็รักท่าน”

“อืม… ฟังดูก็น่าสนใจนะ”

คารีมพูดจริง เพราะเขายังมีธุรกิจน้ำมันในกลุ่มอาหรับที่ต้องเข้าไปนั่งในตำแหน่งผู้บริหาร เขาต้องเดินทางบ่อย ถ้ามีใครสักคนที่ไว้วางใจได้ช่วยดูแลงานที่เมืองไทยก็คงจะดีไม่น้อย

“คุณสนใจใช่ไหมคะ”

ใบบัวมองหน้าผู้บริหารคนใหม่ด้วยแววตาที่มีความหวังขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นว่าคารีมมีท่าทีสนใจ

“สนใจ… แต่ผมอยากได้ข้อแลกเปลี่ยนซึ่งดูสมน้ำสมเนื้อกว่านี้”

ดวงตาคมกริบ หากแต่แฝงประกายความเจ้าเล่ห์แทบไม่คลาดไปจากดวงหน้าสะสวยของใบบัว

“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ”

หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าประโยคที่จะตามมาจะทำให้หัวใจของเธอแหลกสลาย

“คืนนี้คุณนอนกับผม… ถ้าอยากให้คุณพ่อของคุณกลับมาทำงานที่นี่”

“ไอ้… ”

มือเรียวเงื้อง้าง จวนเจียนจะฟาดเข้าที่ใบหน้าของคนหื่นซึ่งกอดอกมองหน้าเธออย่างไม่สะทกสะท้าน คารีมหารู้ไม่ว่าเขาเพิ่งทำลายเกียรติของเธอด้วยถ้อยคำหยาบโลนเกินจะรับได้

“ผมแค่ให้ข้อเสนอ… การตัดสินใจเป็นเรื่องของคุณ อย่าคิดมากสิครับสาวน้อย คุณเองก็มีแฟนแล้วนี่นา นอนกับผมก็เหมือนตอนที่คุณนอนกับแฟนคุณนั่นแหละ แต่ผมเชื่อว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกดีกว่าหลายเท่า ลองเอาไปคิดดูนะ นอนกับแฟนคุณได้แค่สนุกเป็นครั้งคราว แต่นอนกับผมรับรองว่าคุณจะได้รู้ว่ามันสนุกกว่าหลายเท่านัก… แล้วยังช่วยให้พ่อคุณกลับเข้ามาทำงานด้วย ลองเอาไปคิดดูนะ เอ่อ… เที่ยงนี้เดี๋ยวคุณพาผมไปกินข้าว แล้วหลังเลิกงานช่วยพาผมตระเวนให้ทั่วกรุงเทพฯ ถ้าคุณรับข้อเสนอของผมค่ำๆ เราไปดื่มที่คอนโดผมแล้วทำข้อเสนอให้สมบูรณ์”

เขาสาธยายยืดยาว หารู้ไม่ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังกลืนก้อนความเศร้าลงลำคออย่างยากลำบาก

คำพูดของคารีมทำให้เธอปวดแปลบอยู่ในอก นึกในใจว่าผู้ชายคนนี้คงเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ฐานะมหาเศรษฐีอย่างเขาคงทำแบบนี้กับผู้หญิงมานักต่อนัก และเธอกำลังจะถูกนับรวมเข้ากับบรรดาผู้หญิงที่เคยสังเวยกามให้กับเขา

“ฉันไปได้แล้วใช่มั้ยคะ”

ใบบัวพยายามข่มความรู้สึก ทั้งที่หยาดน้ำตาจวนเจียนจะไหล

“ยัง… ช่วยพาผมเดินชมให้ทั่วทั้งโรงงาน”

เขาสั่งเสียงเข้ม

ใบบัวขออนุญาตหลบมาเข้าห้องน้ำ เมื่อลับมาจากสายตาของเขา หยาดน้ำตาของเธอก็ไหลพรากออกมาเหมือนเขื่อนแตก มือเรียวเอื้อมดึงกระดาษทิชชูซับน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า ตั้งแต่เกิดมาในชีวิตเธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองถูกตีค่าให้ต้อยต่ำถึงเพียงนี้

เธอนึกเกลียดสายตาของนายคารีมเป็นที่สุด เขาตีค่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำที่นึกว่าจะเหยียบย่ำอย่างไรก็ได้ ค่าของเธอคงน้อยกว่าเม็ดกรวดทรายที่เสียดสีอยู่ใต้พื้นรองเท้าของเขา

เวลาล่วงเลยมาถึงตอนเลิกงาน วันนั้นคารีมอยู่ทำงานต่อจนเกือบค่ำ เมื่อร่างสูงใหญ่เฉียดสองเมตรลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วชะโงกใบหน้าผ่านช่องหน้าต่างออกไปภายนอก ก็พบว่าพระอาทิตย์ได้ลับลงไปแล้ว เมืองใหญ่เริ่มสว่างไสวไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ

“ขอตัวสักครู่นะคะ”

หญิงสาวซึ่งกำลังรู้สึกอึดอัดใจกับการถูกเจ้านายคนใหม่บังคับให้เธอเข้ามานั่งประจำเป็นเลขาอยู่ในห้องทำงานของเขา รีบเอ่ยขออนุญาตพลางคว้าโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงดังขึ้นเตือนให้รู้ว่ามีสายเรียกเข้า ก่อนจะยกขึ้นแนบหูพร้อมกับเดินออกไปคุยที่ภายนอกห้อง ด้วยไม่อยากให้เสียงดังรบกวนสมาธิของคารีม

“มีอะไรคะคุณแม่”

ใบบัวกรอกเสียงใสกลับไปหามารดาที่อยู่ต้นสาย