บทที่ 6 จบไปอีกงาน

“ค่ะ กำลังจีบกันจริงๆจังๆค่ะ หลังจากเหล่กันไปมาจนแพมเบื่อที่จะชงแล้ว” เลอมานมองตามหลังเพื่อนกับพี่ชายไปด้วยรอยยิ้มหากพี่ชายรักกับโศรดาก็จะดีมากเลย

“แม่สื่ออยู่นี่เอง ว่าแต่น้องแพมละคะ มาอยู่ไกลอย่างนี้ไม่กลัวแฟนมีกิ๊กบ้างเหรอคะ ช่วงนี้มีข่าวด้วยนะคะ” หน่องถามเพื่อนเจ้านายที่สนิทกนดีเพราะเอาทัวร์มาลงบ่อยและเห็นข่าวแฟนหนุ่มไฮโซของเลอมานมีข่าวกับไฮโซสาวก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ไม่หรอกค่ะพี่หน่อง หากเขารักแพมจริงถึงอยู่ไกลแค่ไหนก็ไม่วอกแวกค่ะ แต่ถ้าเขาไม่รักเราต่อให้ตัวติดกันเขาก็หาทางไปจนได้แหละค่ะ อีกอย่างแพมกับวัตเราเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันมาก่อนแต่อนาคตยังไม่แน่นอนค่ะตอนนี้แพมยังสนุกกับงานค่ะ รออีกสักสองสามปีค่อยว่ากันค่ะถ้าเขารอไหวนะ” ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้แต่เมื่อวานเห็นคาตาและหลักฐานยังอยู่ในโทรศัพท์ แต่เธอจะรอดูให้เรวัตชัดเจนมากกว่านี้ก่อนค่อยบอกเลิก

“แหม คุณเรวัตนี่โชคดีที่สุดแล้วที่ได้เป็นแฟนน้องแพม ถ้าปล่อยน้องแพมหลุดมือล่ะก็พี่ว่าสะโององูไม้เอกแน่ๆเลยค่ะ” หน่องจีบปากพูดเพราะเรื่องเหม็นๆคาวๆนี่เธอชอบ

“เราไปดูแขกกันดีกว่าค่ะ” เลอมานมองพนักงานเช็คนักท่องเที่ยวยยี่สิบคนคนลงแพใหญ่และมีแพเล็กลากไปด้วยด้านหลังสองแพด้านข้างมีแพเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวบริการแขกล่องแพไปตามแม่น้ำแควเพื่อพานักท่องเที่ยวไปเล่นน้ำตกไทรโยคใหญ่ที่ไหลลงสู่แม่น้ำแควและแพนักท่องเที่ยวชาวไทยและมีต่างชาติปะปนก็กลับมาพอดีแต่ที่น้ำตกก็จะมีแพของรีสอร์ทใกล้เคียงพานักท่องเที่ยวมาเล่นน้ำเหมือนกัน

เลอมานพกกล้องถ่ายรูปไปด้วยเพราะจะได้ถ่ายภาพเก็บไว้ไปทำโบชัวร์โปรโมตที่จะต้องเปลี่ยนรูปภาพเพื่อไม่ให้ซ้ำกันกับภาพที่โปรโมตไปครั้งก่อน

ฝ่ายโศรดาก็ไปดูแลนักท่องเที่ยวแปดคนที่จะไปขี่ช้างและอีกกลุ่มหนึ่งสิบกว่าคนแยกไปขับรถเอทีวีตะลุยป่าเพื่อไปชมสวยกล้วยไม้กับวิธานและพนักงานอีกสองคนตามไปดูแลนักท่องเที่ยวจนเย็นทุกคนก็พานักท่องเที่ยวกลับเข้าที่พักเพื่อกินอาหารค่ำชมวิวบรรยากาศแม่น้ำแควตอนกลางคืนบนแพมีทั้งนักร้องและดีเจเปิดเพลงให้นักท่องเที่ยวได้สนุกสนานกันเต็มอิ่มกว่าแพจะกลับถึงรีสอร์ทก็ห้าทุ่มกว่าทุกอย่างก็กลับคืนเข้าสู่ภาวะปกติแต่ก็ยังมีนักท่องเที่ยวบางคนกลับมาดื่มต่อที่รีสอร์ท

“เฮ้อ., เหนื่อยจังอ่ะแพม” โศรดาพูดกับเพื่อนแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา งานที่รีสอรท์ของเธอไม่ได้ทำเยอะขนาดนี้เพราะนักท่องเที่ยวเข้าพักไม่เยอะ

“ช่วงไฮซีซั่นก็เหนื่อยแบบนี้แหละแก แพมถึงไม่ค่อยได้เข้ากรุงเทพไง ยกเว้นจำเป็นจริงๆแต่ช่วงหน้าฝนก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่เพราะนักท่องเที่ยวน้อยแต่ก็มีเข้าพักทุกวัน พนักงานก็ชอบช่วงไฮนี่แหละได้ทิปเยอะ” ตอนนี้เดือนกุมภาพันธ์มันยังหน้าหนาวอากาศดี

“โศแค่อยากให้มีแขกเข้าพักทุกวัน แต่ฟังพี่ธานพูดแล้วคงทำเหมือนที่นี่ไม่ได้เพราะสถานที่ไม่เหมือนกับที่นี่ รีสอร์ทของโศมีแต่สวนผลไม้เป็นเนินเขาไม่มีป่าหรือลำธารเหมือนที่รีสอร์ทของแพม” โศรดาเข้าใจสิ่งที่วิธานบอกเธอก็ทำใจแต่ยังไม่หมดหวังเพราะพี่ชายเพื่อนบอกว่าจะไปดูสถานที่ให้เธอก่อนว่าจะทำได้มั้ยหรือทำอะไรได้บ้าง

“เชื่อมือพี่ธานเถอะ ขานั้นน่ะไอเดียเขาเยอะเดี๋ยวจะให้ยืมตัวไปใช้งานถ้าถูกใจจะยึดไว้ที่โน่นเลยแพมไม่ว่านะ คริๆ” เลอมานแซวเพื่อนหลังจากพี่ชายกับเพื่อนคุยกันเมื่อกลางวันเธอรู้สึกว่าทั้งสองก้าวหน้าขึ้นพี่ชายเธอไม่เอะอะหรือพูดเสียงดังใส่เพื่อน

“บ้า, เขาแค่ไปช่วยดูย่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า” โศรดาลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปห้องพักของเธอ

“จ้าแม่คนปากแข็ง แกรู้มั้ยนังโศว่าพี่ธานเขาเนื้อหอมสาวๆแถวนี้มาหาหัวกระไดไม่แห้งเลยนะจะบอกให้ขืนช้าแกจะกินแห้วนะยะ”

“แบร่ระ” โศรดาเปิดประตูห้องก่อนจะหันกลับมาแลบลิ้นใส่เพื่อนแลัวผลุบหายเข้าห้อง

“แกไม่รอดมือพี่ชายแพมหรอกยัยโศ เห่อๆๆๆ.” เลอมานหัวเราะแล้วเดินเข้าห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำพักผ่อนพรุ่งนี้ยังต้องไปช่วยดูแลนักท่องเที่ยวอีก

“ก๊อกๆ ก๊อกๆ”

“น้องแพมคะ พี่หมายเองค่า” หมายส่งเสียงให้เจ้านายสาวรู้ว่าเป็นเธอ

“ค่ะพี่หมาย” เลอมานเดินเช็ดผมมาเปิดประตูให้พี่เลี้ยงสาวใหญ่

“พี่เอารังนกกับนมมาให้ค่ะ อย่าลืมดื่มด้วยนะคะ เดี๋ยวพี่จะเอาไปให้น้องโศก่อนนะคะ” หมายวางแก้วนมกับรังนกไว้บนโต้ทำงานแล้วเดินเอาไปให้โศรดาเพื่อนของเจ้านายสาวที่ไปช่วยงานจนหมดแรงกลับมาด้วยกัน

เสียงโทรศัพท์ของเลอมานดังขึ้นหญิงสาวหยิบมาดูก็เห็นสายของเพื่อนรักเจ้าของทัวร์กลุ่มใหญ่ที่เอามาลงวันนี้จึงกดรับสาย

“หวัดดีจ้ะนิน กลับมาแล้วเหรอ”

“กลับพรุ่งนี้จ้ะ ขอบใจแกกับยัยโศมากที่ช่วยพี่หน่องดูแลทัวร์”

“ไม่เป็นไรแกแค่นี้เอง แพมยังต้องพึ่งพาแกกับพี่นนท์อีกเยอะ”

“ยังไงฉันต้องขอบใจแกอยู่ดีน่ะ ไม่มีอะไรแล้วแกพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้จะโทรหานะ ฝันดีนะแพม”

“เครจ้า ฝันดีนะนิน”

เมื่อคุยกับเพื่อเพื่อนเสร็จผมก็แห้งพอดีหญิงสาวก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจะทิ้งให้พนักงานดูแลก็ดูแลไม่ทั่วถึงจึงแบ่งกันดูแลเพราะมีทั้งแขกไทยและต่างชาติ

สองคืนสามวันกำลังจะผ่านไปวันนี้นักท่องเที่ยวกลุ่มนี้จะต้องกลับทุกคนก็ช่วยกันดูแลนักท่องเที่ยวหลังจากกินอาหารกลางวันแล้วทุกคนก็จะไปเที่ยวสุสานพันธมิตรก่อนกลับกรุงเทพหลังจากส่งนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ขึ้นรถกลับไปแล้วทั้งสามก็หันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจพร้อมกัน

“เฮ้อ/เฮ้อ.”

“เหนื่อยล่ะสิ แล้วอย่างนี้จะไหวเหรอโศหากทำเหมือนที่นี่” วิธานมองสาวตัวเล็กที่เหงื่อแตกแต่ก็สู้ไม่มีบ่น

“ไหวสิคะ โศไม่ท้อหรอกค่ะมันก็สนุกดี” ใช่มันทั้งเหนื่อยทั้งสนุกแม้อากาศกลางวันจะร้อนแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติก็ยังสนุก งานบริหารกับงานบริการที่ลงมาดูแลสัมผัสด้วยเองต่างกันมากพ่อของเธอก็ดูแลดีแต่ไม่ถึงกับลงไปคลุกคลีก็จะสั่งลูกน้องคนงานพนักงานทำมากกว่า แต่วิธานกับเลอมานต่างออกไปสองพี่น้องทำงานเหมือนพนักงานคนหนึ่งไม่จิกใช้หากอันไหนทำได้ก็จะทำเลยไม่รอให้พนักงานหรือแม่บ้านมาทำ

“พี่จะคอยดู ไปพักกันเถอะไม่มีอะไรแล้วที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง” วิธานบอกสองสาวให้ไปพักเพราะเหนื่อยมาสองวันแล้วแต่จะเหนื่อยไปทางการสื่อสารพูดคุยเพราะนักท่องเที่ยวเป็นฝรั่งถึงแม้พนักงานบางคนจะพูดได้แต่เยอะอย่างนี้ก็ดูแลไม่ทั่วถึง วิธานพูดแล้วก็เดินไปทางโซนไต่เชือกที่มี่กลุ่มทัวร์ของทางอำเภอหนึ่งของภาคเหนือมาพักและกำลังเล่นไต่เชือกลงไปที่แม่น้ำแคว

“โอเคค่ะ ไปเถอะโศ แพมขอพักสมองสักสองสามชั่วโมงเดี๋ยวเย็นค่อยลงไปดูแพดินเนอร์” เลอมานชวนเพื่อนไปพัก

“แพมไปก่อนนะเดี๋ยวโศตามไป” โศรดาพูดกับเพื่อนแล้วเดินไปทางเดียวกับพี่ชายของเธอ

“ตามสบายนะเพื่อน พี่ชายแพมเลี้ยงง่าย” เลอมานไม่วายแซวเพื่อนก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านเพื่อนเช็คอีเมลที่ลูกค้าจองห้องพักว่าพนักงานจัดการหรือยังเพื่อป้องกันความผิดพลาด