เจ้าหนี้จอมดุกับไหล่ที่ซบ

ตอนที่5

เจ้าหนี้จอมดุกับไหล่ที่ซบ

“ของใช้ที่จำเป็นของคุณลองตรวจดูว่าอยากได้อะไรเพิ่มไหมอีกไม่เกิน 3 ชั่วโมงเราจะออกเดินทางจากที่นี่”

ภูดิศหันมาพูดกับไอรดาในขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินมาที่โต๊ะอาหารโดยไร้คำอธิบายว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหน

“เรากำลังจะไปที่ไหนกันคะ เอ่อ…ที่ฉันถามไม่ใช่เพราะอยากรู้ว่าที่ที่เราจะไปมันต้องเตรียมอะไรไปบ้าง”

หญิงสาวพูดตรงกับหัวใจเพราะตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อคืน เธอไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วความบริสุทธิ์ที่เธอรักษามาตลอด 20 กว่าปีวันนี้เธอเสียให้กับผู้ชายที่เธอรู้เพียงแค่ชื่อเท่านั้น

“ผมจะพาคุณไปอยู่ที่ไกลกว่าที่นี่หลายร้อยกิโลอยู่บนภูเขาสูงไม่มีร้านค้าไม่มีความเจริญมีแค่เพียงความกันดารและ ความสวยงามของธรรมชาติ”

ภูดิศหันมาตอบก่อนที่เขาจะนั่งกินอาหารบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหญิงสาวที่กำลังเปิดกระเป๋าแต่ละใบเพื่อตรวจดูตามที่ชายหนุ่มสั่ง

“ฉันอยากได้ครีมทาผิวทาหน้าแล้วก็อยากได้….” สาวน้อยทำท่าไม่กล้าพูด

“ยังจะมาอ้ำอึ้งมีอะไรก็พูดมาเรามีเวลาไม่มากนัก”

ชายหนุ่มที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารวางช้อนลงทันทีก่อนจะหันมาตวาดด้วยความไม่พอใจที่จนถึงป่านนี้ไอรดาก็ยังคงทำท่าทางกล้าๆกลัวๆ

“ฉันอยากได้ผ้าอนามัยค่ะ”

“ให้คนไปจัดเตรียมมา”

ภูดิศตะโกนสั่งลูกน้องที่กำลังยืนเฝ้าเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารและก็หันไปกินข้าวต่อปล่อยให้ไอรดายังคงตรวจเช็คกระเป๋าเดินทางหลาย 10 ใบ

“ มากินข้าวได้แล้ว”

หญิงสาวผู้ทำตัวเหมือนหุ่นยนต์เมื่อเธอถูกสั่งให้ไปร่วมโต๊ะอาหารก็วางมือจากงานที่กำลังทำหัวใจของเธอล่องลอยมันไร้ความรู้สึกความกลัวได้จบลงสิ้นสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอและเขาก็ได้ทำมันไปแล้วชีวิตของเธอที่ไม่มีพ่อและถูก แม่เลี้ยงหักหลังแบบนี้เธอเองก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใครบางทีการอยู่กับเขาตอนนี้ก็อาจจะทำให้เธอได้พักผ่อนและทำจิตใจให้เข้มแข็งอิสระอีก 5 ปีที่เธอจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่

รถยนต์คันหรูพร้อมด้วยรถติดตามอีกเกือบ 5 คันขับมุ่งหน้ามาทางทิศเหนือจากบรรยากาศที่เต็มไปด้วยรถติดและความวุ่นวายค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบสงบของวิวข้างทางที่บ้านเรือนแต่ละหลังไม่ได้ปลูกเบียดชิดสนิทกันเหมือนในกรุงเทพฯ

“ถ้าง่วงก็นอนอีกนานกว่าจะถึง”

ภูดิศหันมาบอกหญิงสาวที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้ดวงตาทั้ง 2 คู่ของเธอดูเหมือนคนกำลังง่วงนอนเมื่อเห็นว่าไอรดามีท่าทีที่ไม่อยากจะหลับเหมือนกลัวว่าเธอจะไม่รู้ว่าที่ที่ไปคือที่ไหน

“ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ได้ง่วง”

ไอรดาพูดคำโกหกที่ทำคนฟังถึงกับขำเพราะทั้งใบหน้าและดวงตาของเธอมันชัดเจนอยู่แล้วว่าตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯมาได้เกือบ 2 ชั่วโมงเธอก็พยายามแข็งตาที่จะไม่หลับสักทีตอนนี้ร่างกายของเธอดูจะอ่อนเพลียซึ่งคิดว่ามันน่าจะเกิดจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาได้มอบความเป็นสามีให้

“ทำเป็นปากแข็งบอกไม่ง่วง”

ชายหนุ่มที่ทำท่าทีเหมือนมาเฟียใจร้ายใช้มือหนาสอดไปที่คอของหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งหลับคอพับคออ่อนค่อยๆโน้มศีรษะของเธอลงมาซบไหล่ของเขาอย่างอ่อนโยน

“เธอไม่น่าตกเป็นเหยื่อของกานดาเลย พ่อของเธอก็ใจร้ายมากที่ทำกับลูกสาวแบบนี้”

ภูดิศก้มหน้าไปหอมที่ผมดำสวยของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับซบไหล่เขาความเข้มแข็งและก้าวร้าวที่เขาเคยแสดงต่อเธอเวลานี้ไม่จำเป็นแล้ว เขากล้าที่จะแสดงความอ่อนโยนและห่วงใยเพราะตอนนี้ไอรดาได้หลับตาอยู่ เธอไม่เห็นสิ่งที่เขาทำ

เจ้าของไร่ที่แสนอบอุ่นมองทอดไปที่ด้านหน้าผ่านกระจกรถเขาหวนคิดถึงภาพความทรงจำของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้ซึ่งเขาเองไม่ได้คิดเลยว่าอนุสรณ์จะกล้าทำในสิ่งที่พ่อแม่ไม่ควรทำ

ทุกถ้อยคำที่กานดาเดินทางมาหาเขาในค่ำคืนที่ฝนตกหนักยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของภูดิศเพราะผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงของไอรดาเธอเคยเป็นแม่เลี้ยงของเขามาก่อนแต่มันเป็นเพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆเพราะสุดท้ายแล้วพ่อของเขาก็มาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุ

กานดามาขอความช่วยเหลือพร้อมกับอนุสรณ์เมื่อรู้ตัวว่าถูกเพื่อนร่วมธุรกิจมืดหักหลังและตอนนี้เรื่องกำลังบานปลายถ้าเธอไม่ได้เงินก้อนใหญ่ไปปิดคดีมีหวังคงมีโทษถึงขั้นประหารชีวิตเวลานั้นกานดาคิดแค่เพียงว่าเธอต้องการเงินโดยไม่ได้คิดที่จะใช้คืนเหมือนอย่างที่เธอพูด

เวลาผ่านไป 1 ปีภูดิศไปทวงเงินจำนวนมากที่เขาได้ช่วยเหลืออนุสรณ์กับกานดาแต่ทั้งคู่ปฏิเสธที่จะยังไม่ชดใช้ในเวลานี้ด้วยความโมโหชายหนุ่มเห็นรูปของไอรดาที่ติดอยู่ที่ผนังบ้านเขาจึงเอ่ยปากบอกว่าถ้าหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้ก็ให้เอาลูกสาวมาขัดดอกและสัญญาฉบับนั้นก็ถูกร่างขึ้นด้วยความเต็มใจของอนุสรณ์ท่าทีของเขาดูมีความดีใจด้วยซ้ำที่จะสามารถหาทางปลดหนี้ได้แค่เพียงให้ลูกสาวมาเป็นเมียของภูดิศ

“คุณไม่รักลูกสาวจริงๆหรือไง”

ชายหนุ่มผู้มีความทรงจำกับชีวิตครอบครัวที่แสนจะเลวร้ายเฝ้าถามตัวเองมาตลอดตั้งแต่วันที่สัญญาฉบับนั้นถูกเขียนขึ้น เขามองไอรดาเป็นหญิงสาวที่น่าสงสารเธอมีชีวิตที่เลวร้ายกว่าเขาและตั้งแต่วันนั้นมาชายหนุ่มก็ตั้งใจว่าเขาจะเอาเธอเข้ามาอยู่ในการดูแลและจะปกป้องเธอแต่เมื่อคิดดูแล้วคงไม่มีทางไหนที่เขาจะสามารถดูแลเธอได้ทั้งชีวิตเท่ากับการเป็นสามีของเธอเหมือนอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน