2/2 ทวงบุญคุณ

“พวกมันต้องการให้ลูกของพ่อไปเป็นเมียเก็บของเจ้านายมัน แล้วมันจะไม่ยึดบ้านเรา แทนดอกเบี้ย ที่แม่ของลูกค้างมันไว้เกือบห้าล้าน แล้วมันจะไม่คิดดอกเบี้ย ถ้าลูกยังเป็นเมียมันอยู่ จนกว่าพ่อจะหาเงินสิบล้านได้ มันถึงจะให้ลูกเป็นอิสระ”

ทัตเทพผลุนผลันลุกออกจากโต๊ะ อย่างรีบร้อน มือทั้งสองข้างก็ป้ายเช็ดน้ำตาไปมาอย่างเสียใจ ก่อนที่เขาจะก็าวขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน เขาก็หันกลับมาพูดกับลูก ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“พ่อเจ็บนะ ที่ต้องขอร้องให้ลูกช่วย พ่อเลี้ยงลูกมาอย่างดี ปกป้องลูกด้วยสองมือของพ่อ แต่มาวันนี้ พ่อกลับไม่กล้าแม้แต่จะขอร้องลูกเลย พ่อรู้สึกผิดจริงๆ”

คำพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะพาตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนชั้นสองของบ้าน ห้องที่เกสสรากินยาฆ่าตัวตายนั่นแหละ เขาทิ้งระเบิดคำพูดไว้ และเขาก็หวังว่ามันจะเป็นระเบิดที่ได้ผลเสียด้วย

ลลิลนั่งนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเธอ มันเป็นแบบนี้มานานแค่ไหน ทำไมพ่อกับแม่ถึงปิดไม่ให้เธอได้รับรู้เรื่องราวของฐานะทางการเงินของครอบครัว

หญิงสาวรู้สึกเหมือนตลอดเวลา เธอเป็นคนเห็นแก่ตัว มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียน จนไม่มีเวลาได้สังเกตถึงความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับบุพการี

เงินจำนวนมหาศาลขนาดนั้น เธอกับพ่อจะไปหามันมาจากไหน ความทุกข์นี้คงกัดกินหัวใจของมารดาเธอ จนทนไม่ไหวต้องหนีจากไปแบบนี้

พวกมันเป็นใคร เจ้านายของมันคงเป็นคนแก่ตัณหากลับ ที่อยากจะมีเมียเด็ก แค่คิดหญิงสาวก็ขนลุกขนชันขึ้นมาทันที

มีเวลาอีกเพียงน้อยนิดที่ลลิลจะตัดสินใจ คงมีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้น ถึงจะทำให้บิดาของเธอ หาเงินถึงสิบล้าน พร้อมดอกเบี้ยอีกห้าล้านมาจ่ายให้พวกมันได้ ความคิดในสมองของลลิลสับสนไปหมด มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับเธอ แต่มันคือชีวิตทั้งชีวิตของเธอ

“ติณห์ พ่ออยากให้ลูกล้มเลิกความคิดที่จะแก็แค้น แค้นกันไปแค้นกันมา มันไม่ทางจบ” กิตต์ขจรพูดกับลูกชาย ที่มานั่งคุยกับเขาข้างเตียง

“ผมว่าพ่อปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของผมดีกว่า พ่อไม่ต้องไปคิดถึง รักษาร่างกายให้กับมาเป็นเหมือนเดิมดีกว่าครับพ่อ” ชายหนุ่มไม่สนใจในสิ่งที่บิดาพูดด้วยความกังวล

“ร่างกายคงต้องใช้เวลาอีกนาน แต่มันก็ดีเหมือนกันนะ ทำร้ายคนอื่นเขามามาก ก็จะได้ชดใช้คืนก็ครั้งนี้แหละ” ผู้เป็นพ่อยิ้มอย่างมองโลกในแง่ดี

“เวลามาอ้อนวอนอยากได้เงินจากเรา ก็พูดได้สารพัด พอถึงเวลาใช้คืน กลับบ่ายเบี่ยง พ่อให้โอกาสทุกคน พวกมันต่างหาก แทนที่จะคิดถึงบุญคุณที่พ่อช่วย มันกลับแว้งกัดเป็นงูเห่า คนพวกนี้ต่างหาก ที่จะต้องรับเวรกรรมของมัน”

ทุกวันที่ติณห์ มานั่งคุยกับกิตต์ขจร ที่นอนป่วยอยู่บนเตียง ความจริงแล้วหมอบอกว่าร่างกายส่วนบนของเขายังคงใช้การได้ปกติ แต่ยิ่งนานวันคนแก่ที่หมดกำลังใจ ก็เอาแต่นอน จนร่างกายส่วนบนเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ แขนขารีบลงทุกวัน โชคดี ที่มีพยาบาลพิเศษหมุนเวียนกันมาดูแล เขาถึงได้ไม่เป็นแผลเตียง

“พ่อคงเปลี่ยนความคิดลูกไม่ได้” คนพูดถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย