บทนำ

กรี๊ดด กรี๊ด

“คีย์หล่อมากก”

“น้องตะวันน่ารักมากลูก”

เมื่อร่างสูงปรากฏตัวออกมาแฟนคลับที่มารอรับอยู่สนามบินก็ต่างกรีดร้องด้วยความดีใจ วันนี้แฟนคลับต่างมารอรับคีย์และตะวันที่เพิ่งกลับมาจากเดินพรมแดงที่เทศกาลหนัง ตะวันโบกมือยิ้มโชว์กล้องและแฟนคลับที่มารอรับเขาจนเต็มสนามบินและก็มีบอดี้การด์และเจ้าหน้าที่ของสนามบินมาคุ้มกันส่งตัวนักแสดงหนุ่มเจ้าบทบาทไปส่งที่รถตู้สีดำคันหรูของเจ้าตัว

“น้องตะวันน่ารักมาก”

“คีย์กับน้องตะวันน่ารักมาก เหมาะสมกันที่สุด”

เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดที่ไม่รู้ว่าดังมาจากมุมไหนของสนามบินเพราะมีผู้คนเบียดเสียดกันอยู่มากมายมีแต่เสียงกรี๊ดและเสียงถ่ายรูปจนไม่สามารถรู้ได้ว่าใครเป็นใคร ตะวันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ตอนนี้ตะวันและคีย์เรียกได้ว่าเป็นซูเปอร์สตาร์ของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ทั้งคู่นั้นโด่งดังมาจากผลงานที่เล่นด้วยกัน

ซีรีส์ที่เปิดตัวไปเมื่อปีที่แล้วแต่กระแสของทั้งสองคนดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อย ๆ และอาจจะด้วยที่ทางค่ายของทั้งสองออกมาเปิดเผยว่าทั้งคู่นั้นคบหาดูใจกันมาได้สองปีแล้ว และก่อนหน้านี้ก็มีรูปหลุดของทั้งสองถูกปล่อยออกมาด้วยเลยเป็นการยืนยันว่าข่าวลือเมื่อสองปีนั้นเป็นเรื่องจริง

และด้วยซีรีส์ที่ทั้งสองคนเล่นด้วยกันนั้นเคมีเข้ากันเป็นอย่างมากทำให้มีแฟนคลับนั้นชิปทั้งสอง เมื่อทางค่ายออกมาบอกว่าทั้งสองคบกันก็ทำให้เรตติ้งและงานของทั้งสองคนนั้นเยอะขึ้นไปอีกขั้น

เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถตู้สีดำคันหรูอัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลเอาแต่เหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่างและคิดถึงใครคนหนึ่งที่หายไปจากการมองเห็นตลอดสองปีแต่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำที่เขานั้นซ่อนเขาไว้ลึกสุดของความทรงจำ ตอนนี้โอเมก้ากลิ่นซากุระคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ อยู่ที่ไหนตั้งแต่วันนั้นเมื่อ 2 ปีที่แล้วเราสองคนไม่ได้เจอกันอีกเลยช่องทางโซเซียลของอีกฝ่ายก็ไม่ได้อัปเดตอะไรอีกเลยตั้งแต่วันนั้น เหมือนหายไปจากโลกนี้แล้วและหายไปจากชีวิตของเขาอย่างถาวร

“พี่คีย์กำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ”

“เปล่าครับไม่มีอะไร”

“วันนี้คีย์เหนื่อยมากไม่อยากกลับบ้านเลยขอค้างที่คอนโดพี่ได้ไหมครับ ได้ไหม”

มือนุ่มของเจ้าของร่างผิวสีน้ำผึ้งที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ ยื่นมาจับขาของคีย์และลูปวนไปวนมาดวงตาเฉี่ยวคมมองมาด้วยสายตาออดอ้อนไฝที่ใต้ตานั้นยิ่งเหมือนเพิ่มเสน่ห์ของเจ้าตัวนั้นให้เพิ่มขึ้นไปอีกขั้น มันอาจจะได้ผลสำหรับคนอื่น

แต่อาจจะไม่ได้ผลกับอัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลคนนี้เลยแม้สักนิด เพราะใจคีย์ตอนนี้เอาแต่คิดถึงโอเมก้ากลิ่นซากุระคนนั้น อัลฟ่าเจ้าของร่างกายสุดเพอร์เฟกต์ที่โอเมก้าทุกคนทางใฝ่ฝันอยากได้มาเป็นสามี ยกขาขึ้นมาไขว่ห้างทำให้มือเล็กที่จับอยู่นั้นหลุดออกไปโดยอัตโนมัติ

ตะวันได้แต่จิปากมองร่างกายสูงใหญ่ของอีกคนที่เขานั้นเกือบที่จะได้เคยครอบครองเมื่อสองปีที่แล้วอย่างเสียดายเขาทั้งอ่อยทั้งอะไรก็แล้วแต่หลังจากวันนั้นแค่เขาจับตัวนิดหน่อยก็สะบัดตัวออกเหมือนครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรือเพราะว่าอัลฟ่าที่อยู่ตรงหน้ามีคนอื่นก็ไม่ใช่เพราะเขาจ้างคนแอบตามดูก็เห็นแต่ผู้ชายคนนี้อยู่แต่คอนโดวันหยุดก็ไม่ออกไปไหน ถึงแม้จะเป็นแฟนกันแค่หน้ากล้องเพื่อเรียกเรตติ้งไม่ได้เป็นแฟนกันจริง แต่แค่นั้นเขาก็ยังไม่ค่อยที่จะพอใจถึงแม้คนทุกคนจะรู้ว่าเป็นแฟนกันแต่ใครเล่าจะรู้ว่าหลังกล้องมันจะเป็นอีกแบบหนึ่งเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ไม่ได้หรอกครับพี่ไม่สะดวก”

อัลฟ่าหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาและหลับตาลงไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างกันว่าจะเป็นยังไง คนขับรถที่รับรู้เรื่องของทุกอย่างของทั้งสองคนก็ปิดปากเงียบไว้ไม่งั้นคงต้องหางานใหม่ หลังจากนั้นบรรยากาศในรถก็เข้าสู่ความเงียบอีกครั้งจนถึงคอนโดของตะวัน เมื่อโอเมก้ากลิ่นชาไทยเดินลงไปแล้ว คีย์ก็สั่งผู้จัดการให้จองที่พักและตั๋วเครื่องบินไว้อาทิตย์หน้าร่างสูงจะไปพักผ่อนหลังหมดสัญญากลับทางค่ายจะได้เป็นอิสระเสียที คีย์ตัดสินใจที่จะไม่ต่อสัญญากับทางค่ายถึงแม้ทางค่ายจะเสนอเงินเป็นจำนวนมากให้เขานั้นได้อยู่ต่อแต่เขาก็ปฏิเสธไปช่วงปีหลัง ๆ มานี้คีย์ไม่ค่อยสนุกกับงานที่เป็นอาชีพนักแสดงเท่าไหร่ยิ่งมาถึงช่วงขาขึ้นของการเป็นนักแสดงหลายปีที่ผ่านมารู้สึกเหนื่อยที่ต้องมาคอยปั้นหน้ายิ้มแสดงตบตาคนอื่น

หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางกรุงร่างสูงก็ลากกระเป๋าเดินทางขึ้นไปที่ห้องไม่มีใครตามมาด้วยเพราะทุกคนต่างรู้ว่าอัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลต้องการความเป็นส่วนตัวไม่เคยมีใครได้ขึ้นมาเลยตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ และความปลอดภัยที่นี่ก็คุ้มค่ากับเงินที่เสียไปไม่มีใครสามารถขึ้นมาได้นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของคอนโด เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็มีกรอบรูปขนาดใหญ่ติดอยู่เป็นรูปของคีย์กับซูกัสที่กอดกันรูปนี้เป็นรูปที่แฟนคลับถ่ายให้เมื่อสองปีที่แล้วตอนนั้นเขาเล่นซีรีส์เรื่องหนึ่งคู่กับซูกัสมันโด่งดังมากและทุกคนต่างคิดว่ามันจะมีซีซั่นสอง แต่แล้วพอมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววและกระแสของซูกัสกับคีย์ก็ดรอปลงไป เนื่องจากตอนนั้นมีภาพหลุดของอัลฟ่าเจ้าของห้องกับตะวันออกมาและคีย์ยอมรับเลยว่าช่วงนั้นตัวเขาเองที่หลงของใหม่คิดว่ายังไงคนตัวเล็กก็ไม่ไปจากเขาแน่นอนถึงจะไปก็ไม่รู้สึกอะไร แต่พอมาถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยได้พบเจ้าของภาพในกรอบรูปนี้เลยรูปนี้เป็นรูปที่ซูกัสชอบมากตอนนั้นเจ้าตัวเอารูปนี้มาไว้ในห้องเขาและบังคับให้เขาแขวนภาพนี้ไว้ที่ทางเขาห้องโดยที่เจ้าตัวนั้นให้เหตุผลว่า

“พี่จะได้มีกำลังใจในการทำงานไงครับ เวลาเหนื่อยมองรูปของเรากอดกันนะครับในวันที่ผมไม่อยู่อย่างน้อยก็ยังมีรูปนี้และพี่จะได้เห็นหน้ากัสทุกทุกวันด้วย”

เจ้าของร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสดใสมองรูปของตัวเองที่มีร่างสูงกอดอยู่ ที่เพิ่งเอาขึ้นไปติดด้วยความภาคภูมิใจ และหันมายิ้มให้กับอัลฟ่าร่างสูงใหญ่ที่ทำหน้าบูดบึ้งเพราะถูกบังคับให้ทำตามที่คนตัวเล็กบอก

“ยิ้มหน่อยสิครับพี่คีย์ อย่าให้รู้นะว่ามาแอบยืนดูรูปที่เรากอดกันนะ”

คนตัวเล็กทำมือสองนิ้วเหมือนเป็นการบอกว่าผมจับตาดูพี่อยู่นะครับ

“ทำไมตอนนี้ไม่มาอยู่จับตาดูพี่แล้วละครับ”

ห้องของร่างสูงยังเหมือนเดิมเหมือน 2 ปีที่แล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งเตียงตู้เสื้อผ้าที่มีเสื้อผ้าของอีกคนอยู่ในนั้นคีย์ดูแลอย่างดีและเครื่องใช้ต่าง ๆ ครีมอาบน้ำยาสระผมที่คนตัวเล็กชอบใช้น้ำหอมที่ซูกัสเป็นคนเลือกให้ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแต่ที่เปลี่ยนคือไม่มีเสียงที่คอยจู้จี้คอยบ่นเรื่องของเขา เจ้าของร่างบางที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว

1 สัปดาห์ต่อมา

หนึ่งสัปดาห์สุดท้ายกับการเป็นนักแสดงของค่ายชื่อดังระดับประเทศได้จบลงแล้ว อัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลก็เลือกที่จะมาพักผ่อนที่ภูเก็ตมีคนรู้แค่ไม่กี่คนว่าร่างสูงนั้นมาที่นี่ ที่เขาเลือกมาที่นี่ก็เพื่อพักผ่อนจริง ๆ มาแค่สามวันสองคืนเพราะยังมีงานเหลืออยู่แต่เขาเริ่มรับน้อยลงไม่เยอะเหมือนแต่ก่อน

เพราะปีหน้าซึ่งเหลืออีกครึ่งปีเขาจะต้องกลับเข้าไปบริหารโรงแรมของครอบครัวอย่างเต็มตัวเพราะตอนนี้มีแค่พี่ชายของเขาที่อายุห่างกัน 6 ปี บริหารอยู่คนเดียวและคุณพ่อที่เริ่มวางมือลงไปบ้างแล้วครอบครัวเขาทำธุรกิจโรงแรมและโครงการหมู่บ้านจัดสรรที่ราคาเริ่มต้นที่หกสิบร้านบาทเพราะเป็นที่ดินทำเลและเจ้าของบ้านสามารถเลือกที่จะทำบ้านแนวไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความต้องการของคนในครอบครัวและมีสถาปนิกชื่อดังสิบคนสามารถเลิกได้ว่าต้องการคนไหนมาทำให้และคอนโดมิเนียมอีกหลายแห่งรวมถึงคอนโดใจกลางกรุงที่เขาอยู่นั้นก็เหมือนกัน

หลังจากที่เช็คอินเสร็จแล้วคีย์ที่กำลังจะเดินไปที่วิลล่าที่จองไว้ก็ต้องหยุดเพราะเห็นแผ่นหลังบางที่คุ้นเคยและกลิ่นฟีโรโมนซากุระนั้นจำได้ขึ้นใจกำลังนั่งหยอกล้อเด็กน้อยที่อยู่บนตักอย่างสนุกสนานข้าง ๆ กันก็มีรถเข็นเด็กหัวใจของอัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลเต้นแรงจนเกรงว่าคนที่มายืนอยู่ข้างอาจจะได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เร็วจนน่ากลัว ฝ่ามือใหญ่ของคีย์ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออาจจะเพราะความตื่นเต้นที่ได้เจอกันอีกครั้งแต่ที่สงสัยคือเด็กที่ซูกัสอุ้มนั้นเป็นลูกของใครกัน

ภาพของร่างสูงของอัลฟ่าที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้โรงแรมตอนนี้เป็นที่สนใจของใครหลายคนทั้งไทยและต่างชาติที่มองเข้ามาด้วยสายตาที่ชื่นชมถึงความรูปร่างหน้าตาดีและมีบางคนที่รู้ว่าคีย์เป็นใครก็ต่างยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บเอาไว้ ทุกคนต่างเงยหน้าจากสิ่งที่ทำขึ้นมามองร่างสูงยกเว้นร่างบางของคุณแม่ลูกอ่อนที่ไม่สนอะไรนอกจากลูกชายของตัวเอง คีย์ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้และก่อนจะทักทายกับคนตัวเล็กอยู่ก็ต้องหยุดลง

“รอนานไหมครับ พี่ต้องขอโทษด้วยนะที่ให้เรากับลูกมานั่งรอพอดีเอกสารมีปัญหานิดหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไรครับไม่นานเลย”

โอเมก้ากลิ่นซากุระเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่มาใหม่แต่สายตาดันไปสะดุุดกับร่างสูงของนักแสดงเจ้าบทบาทที่ตอนนี้โด่งดังไปทั่วทั้งเอเชียและยุโรปร่างสูงดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีวุฒิภาวะทั้งออร่าที่เดินผ่านไปไหนก็สามารถสะกดทุกสายตาให้มองไปที่เจ้าตัวซูกัสเลิกสนใจอัลฟ่ากลิ่นแอปเปิลที่มองมากลับมาสนใจธามอัลฟ่าเจ้าของโรงแรมที่นี่

“ไปกันเถอะครับ”

ซูกัสใจหมวกให้เจ้าหมูน้อยที่ตอนนี้ซึมลงไปแล้วเพราะถึงเวลานอนกลางวันและวางลูกลงที่รถเข็นสำหรับเด็กและหันไปเก็บของลูกใส่เข้าไปในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ส่วนธามก็รู้หน้าที่เข็นลูกของเพื่อน (น้องคิดไม่ซื่อ) เดินผ่านหน้าคีย์ไปส่วนคนตัวเล็กก็เดินข้างกันไปเหมือนสามคนพ่อแม่ลูก นี่สินะที่หายไปตลอด 2 ปีไปมีครอบครัวนี่เอง

“บอสกับคุณซูกัสเหมาะสมกับเลยเนาะเหมือนกิ่งทองใบหยก แต่น่าเสียดายที่คุณซูกัสมีลูกแล้ว”

แต่พนักงานอีกคนก็พูดโต้กลับทันที

“แต่ก็โสดไม่ใช่เหรอ เห็นคนบอกว่าตั้งแต่ 2 ปีก่อนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ท้องโย้แล้วฉันว่าคุณซูกัสเป็นหม้ายแต่ถึงจะมีลูกแต่ก็รักกันได้ไม่ใช่เหรอเพราะว่ายังไงก็ถือว่าโสดทั้งคู่ แถมบอสก็ดูแลเด็กคนนั้นตั้งแต่อยู่ในท้องตอนนี้ก็ยังช่วยเลี้ยงเหมือนเป็นพ่อคนหนึ่ง”

คีย์ที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีใจที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นพ่อของเด็กที่นอนอยู่บนรถเข็นและก็ไวเท่าความคิดอัลฟ่าหนุ่มสามารถปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดเข้าด้วยกันและช่วงเวลาประจวบเหมาะกับสองปีที่แล้ว คีย์ก็ตรงดิ่งไปที่พนักงานสองคนนั้นทันทีและถามเรื่องทั้งหมดและข้อมูลที่ได้มาทำให้ขาพอใจไม่น้อยดีใจที่ไอ้หน้าอ่อนนั้นไม่ใช่คนรักของซูกัสและคีย์ก็ให้ลายเซ็นเป็นค่าแลกเปลี่ยนกับข้อมูลที่ได้รับมา