#บทที่ 1 ฟื้นมาก็เจอซาลาเปายักษ์

"หม่ามะ...มะมะ...ฮือออ~~ หม่าม๊าา"

เสียงร้องไห้ข้างๆหูยังคงดังไม่หยุด สัมผัสถึงอะไรนุ่มๆนิ่มๆมาบีบๆแตะๆที่ต้นแขนของเธอ เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ

เอาล่ะ ช้องนางเธอต้องรีบลืมตาโดยด่วนก่อนที่จะขิตไปอีกรอบเพราะพลังเสียงที่ทะลุม้ามทะลวงปอด เปลือกตาเรียวบางกระพือเปิดขึ้นช้าๆ ก่อนจะค่อยๆกระพริบตาให้ชินกับแสง

ภาพแรกที่ช้องนางเห็นคือ 'ซาลาเปาขาวๆกลมๆลูกใหญ่มาก หืมม น่ากัดดูสักคำจัง'

เอ๊ะ ช้องนางแกนี่ตายแล้วกลายเป็นผีตะกละรึไง?ลืมตามาก็คิดถึงแต่ของกิน

"หม่ามะๆ มาม้าตื่นแล้วไหม?ตื่นแล้วหยอ?" โอ๊ะ ซาลาเปาพูดได้ด้วย!

"หม่ามะ เป้ยเป้ยหิว"

โอย… นี่มันเด็กนี่นา ลูกใครกัน?หน้ากลมๆแก้มกลมยิ่งกว่า สองแก้มแดงปลั่ง ตากลมแป๋วดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา หางตาชี้นิดๆปากเล็กๆสีแดงสดกำลังเบะคว่ำ สองแก้มก็มีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่ มัดผมแบบจุกซาลาเปาน่าเอ็นดู

อ้อ เด็กหญิงตัวกลมๆคนนี้เธอคิดออกแล้วว่าหน้าตาคลับคล้ายว่าเคยเห็นที่ไหน เหมือนพระสังกัจจายน์หน้ายิ้ม เหมือนเทพกุมารีที่อยู่ข้างพระแม่โพธิสัตว์นั่นไง!

"ระ… ระ… ร้องไห้ทำไมคะเด็กดี?"

ช้องนางพยายามจะพูดกับเด็กตัวกลมแล้วก็ต้องตกเสียงตัวเองทำไมแหบพร่าขนาดนี้ คอก็รู้สึกว่าแห้งเป็นผงพยายามจะกลืนน้ำลายยังกลืนไม่ลงเลย

เด็กหญิงตัวกลมที่เธอลองคาดคะเนอายุน่าจะประมาณ 3-4 ขวบยังคงนั่งจ้องเธอตาแป๋ว แล้วทำท่าเหมือนคิดอะไรได้ลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงที่เธอนอนอยู่

ช้องนางถึงได้มีเวลาก้มมองสำรวจตัวเองเธอนอนอยู่บนพื้นคล้ายๆว่าจะเป็นอิฐแบบหยาบที่ในโลกที่เธอจากมาใช้ปูทางเท้า เศษอิฐคุณภาพต่ำสภาพชำรุดแตกบ้างหักบ้างถูกใช้ปูเป็นพื้นบ้านบางส่วนก็เป็นพื้นดินเหนียวแห้งโผล่ออกมา

ช้องนางพยายามชันตัวลุกขึ้นนั่งอดร้องครางออกมาเบาๆเพราะรู้สึกเจ็บด้านสีข้างไม่ได้

อืม เหมือนมีของเหลวเหนอะหนะติดอยู่ที่หัวเอามือไปแตะๆ ดูก็เจ็บตุบๆมีคราบอะไรสีเข้มๆข้นๆ ติดปลายนิ้วมาด้วย นี่มันเลือดนี่นา!

เธอฟื้นมาก็หัวแตกเลยเหรอ? กรรมจริงๆ

สักพักเด็กหญิงตัวกลมเดินกลับมาพร้อมกับกาน้ำและถ้วยชาหนึ่งใบ ดูท่าทางทุลักทุเลพอสมควรตัวก็กลมๆขาก็ป้อมๆแขนก็เป็นปล้องๆ เด็กน้อยใส่เสื้อแขนสั้นกระดุมเฉียงเลยมองเห็นแขนอวบๆนั้นชัด ใส่กางเกงขายาว ใส่รองเท้าแบบเย็บเอง เสื้อกางเกงสีพื้นๆแต่สภาพดีไม่มีรอยเย็บปะ

เด็กน้อยพยายามกึ่งลากกึ่งยกกาน้ำมาให้เธอพอวางลงหน้าเธอได้ก็ค่อยๆรินน้ำในกาใส่ถ้วยแล้วยื่นให้เธอด้วยมือสั่นๆ

"หม่ามะ กินน้ามม้าย?คอแห้ง หิวน้ามแหละ?"

เด็กน้อยส่งเสียงพูดเจื้อยแจ้ว เออ ถามเองตอบตัวเองได้อีกวุ้ย แก้มกลมๆขยับขึ้นลงตามเวลาพูด น่ามันเขี้ยว น่าบีบเป็นที่สุด

"ให้ป้าเหรอลูก?เป็นเด็กดีจริงๆ แล้วพ่อแม่หนูไปไหนคะ?" ช้องนางถามเด็กน้อยหลังจากดื่มน้ำในถ้วยหมด

"หม่าม๊าก็อยู่นี่งาย นี่งายหม่าม๊าาา" นิ้วป้อมๆชี้มาที่เธอ

"หืออ..ป้าเหรอ?ป้าไม่ใช่แม่หนูนะคะลูก ป้ายังไม่มีลูกนะ ผัวป้าก็ยังหาไม่ได้จะมีลูกได้ยังไง?"

ช้องนางรีบอธิบายให้เด็กหญิงฟัง

"ฮืออออ~~ ก็นี่หม่าม๊างาย หม่าม๊าก็คือหม่าม๊างาย แง~~ หมาม๊าม่ายร้ากหนูแย้ว แง๊!"

พลังเสียงทะลุม้ามทะลวงปอดกลับมาอีกครั้ง

เวรแล้วไงฉัน!ทำลูกชาวบ้านเขาร้องไห้แล้ว พ่อแม่เด็กจะมารุมกระทืบเอาไหมเนี่ย?ฟื้นขึ้นมาอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เรื่องเลย ใครก็ได้ช่วยมาอธิบายให้เธอเข้าใจทีเถอะ

'แปล๊บบบ…'

มาอีกละไอ้อาการปวดหัวเวรนี่จะให้ฉันขิตอีกรอบรึงะ…

เฮือกกกก!!

ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ภาพผู้คนมากมายก็ฟลัดเข้ามาในหัวเธอรัวๆ

อืออ… ตอนนี้ช้องนางรู้แล้วล่ะว่าเธอฟื้นขึ้นมาโผล่ที่ไหน