2

หรันอันเจียวสืบเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่หันกลับไปด้านหลัง ด้วยรู้ว่านางคงไม่อาจทนเห็นภาพโหดร้ายได้ ทว่าแทนที่นางจะรอดพ้นจากมือสังหาร กลับพบร่างสูงใหญ่ที่พุ่งเข้ามา แล้วกระชากนางให้ไปสู่อ้อมเขา

“ฮูหยิน... เจ้าคิดทิ้งสามี ผู้นี้ลงคอหรือ!”

เสียงดังกล่าวทำให้หรันอันเจียวตกใจเป็นอย่างมาก และเขาคือตู้หลัวเซียว ผู้ที่นางและคนทั่วทั้งเมืองหลวง เข้าใจว่าตายในกองเพลิงเพื่อหลบหนีความผิด

“ทะ ท่าน ได้โปรดปล่อยข้า ชาตินี้เราไม่มีสิ่งใดติดค้างต่อกันแล้ว” หรันอันเจียวบอกอดีตสามีเช่นนั้น เพราะเมื่อเขาสร้างภาพว่าตนเสียชีวิต นางก็กลายเป็นหม้ายทันที

“ฮ่าๆ ๆ 25 ชีวิตของสกุลตู้ต้องตาย และศีรษะเสียบประจานที่หน้าประตูเมืองจากคำสารภาพเจ้า พร้อมหลักฐานโง่ๆ ที่เจ้ากับน้องรองพยายามค้นหามาใส่ความข้า มันยังเรียกไม่ได้ว่า เป็นการเวรกรรมที่เจ้ากับข้า ทำร่วมกันหรืออย่างไร ... เจ้าคือฆาตกรตัวจริง ที่ทำให้ พ่อสามี ท่านย่า และท่านอา กับพี่น้องข้า ต้องตายตาไม่หลับ”

“พวกเขา... ล้วนก่อกรรมกับผู้อื่น และมีความผิดติดตัวทั้งสิ้น”

“เสี่ยวเจียว เจ้ารู้หรือไม่ เสียงร้องโหยหวนของพวกเขาในตอนถูกลงทัณฑ์ก่อนศีรษะจะหลุดออกจากร่าง มันน่าสงสารเพียงใด และทุกชีวิตล้วนสาปแช่งเจ้าไม่ให้ตายดี”

หรันอันเจียวส่ายหน้า นางทำผิดต่อ 25 ชีวิตนั่น แต่ก็ไม่อาจปล่อยให้คนอีกเกือบ 100 ชีวิตที่บริสุทธิ์ต้องตายได้

“ข้าเลือกทางที่ถูกต้อง คุณชายใหญ่โปรดเข้าใจ”

“คุณชายใหญ่!”

ตู้หลัวเซียวเดือดดาล และอยากฆ่านางให้ตายด้วยมือของเขาเสีย

“เรียกสามีเช่นนั้น ทั้งที่ตายยังไม่ครบร้อยวัน หรือเจ้าคิดหาบุรุษอื่นมาแทนที่ข้า ก็หวังว่ามันจะไม่ใช่แซ่ตู้หรอกนะ”

หญิงสาวส่ายหน้า นางไม่ได้ปรารถนาเป็นของผู้อื่น อันที่จริงนับแต่ได้รับการอภัยโทษ หรันอันเจียวก็มุ่งหน้าลงใต้ คิดจะบวชชีเสียด้วยซ้ำ

“ข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับบุรุษใดอีก”

“อย่าเพิ่งตัดช่องน้อยเลย เพราะต่อจากนี้ เจ้าก็จะต้องชดใช้ทุกอย่างให้แก่ข้า รวมถึงคนที่จากไป จงอยู่เหมือนตกนรกไปทั้งชาติเถิด” เขากล่าวจบ ก็เตรียมลากนางให้ก้าวตามไป ทว่าในยามนั้นหรันอันเจียวดิ้นรนขัดขืนอย่างแรง พอนางหลุดจากมืออีกฝ่าย ก็ใช้ทุกวิถีทางที่จะเอาตัวรอด

ตู้หลัวเซียววิ่งตามมาติดๆ เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเข้าไปถึงสำนักนางชี เข้าก็เขวี้ยงมีดสั้นออกไป ซึ่งมันปักเข้าที่แขนข้างหนึ่งของนาง

หรันอันเจียวเจ็บปวดยิ่งนัก แต่กัดฟันก้าวไปอีกเล็กน้อย ร่างบอบบางก็ทรุดลงช้าๆ

อึดใจต่อมา มือใหญ่ ๆ ของตู้หลัวเซียวดึงผมบนศีรษะนาง ก่อนหมุนหน้าให้มาเผชิญกับเขา

“ร่างกายเจ้าเป็นของข้า วิญญาณนี้ก็เช่นกัน”

ได้ยินเช่นนั้นหรันอันเจียวพลันเย็บเยียบไปทั้งร่าง อีกทั้งนางเจ็บแผลเหลือเกิน

“คุณชายใหญ่ เชื่อข้าเถิด... ท่านจะไม่ได้ครอบครองสิ่งใด ทั้งร่างกายและวิญญาณของคนแซ่หรันนี้” นางบอกเขา และเสมือนเป็นการยั่วโทสะ มีดสั้นที่ปักอยู่แขนของนาง จึงถูกกดให้ลึกกว่าเดิม ก่อนที่เขาจะดึงมันออกอย่างรวดเร็ว

หรันอันเจียวเจ็บปวดหนัก นางหวีดร้องอย่างน่าสงสาร และเลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด

“ข้าจะไม่ให้เจ้าตายง่ายๆ จำไว้ว่า เจ้าต้องรับกรรมที่ตนเองก่ออย่างสาสม”

หญิงสาวสงบนิ่ง และพยายามรวมรวบพลังของตน กระทั่งสบโอกาสเหมาะเมื่อตู้หลัวเซียว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หมายจะใช้ริมฝีปากบางๆ จูบนางด้วยความหื่นกระหาย!

แต่เขาก็ชะงักไว้ทัน ด้วยเห็นว่าหรันอันเจียว มีประสงค์ร้ายผ่านดวงตากลมโตของนาง

ในยามนั้น มีดสั้นที่เขาถือไว้ และอาบด้วยเลือดหรันอันเจียว จึงแทงลงที่ข้างแก้มข้างหนึ่งของหญิงสาว!

หลายชั่วยามต่อจากนั้น ร่างบอบบางลอยตามน้ำไปติดอยู่ที่โขดหินใหญ่ กระทั่งรู้สึกว่ายังคงมีเรี่ยวแรงจึงพยุงตัวลุกขึ้น เสื้อผ้านางขาดวิ่น แก้มข้างหนึ่งมีแผลลึก ส่วนแขนที่ถูกแทงเลือดหยุดไหลแล้ว ข้อเท้าข้างหนึ่งก็แพลง นางเจ็บปวดทั้งตัว ทว่ารู้ดี ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้ เหนืออื่นใด นางไม่ใช่คนในโลกนี้ ด้วยเจ้าของร่างตายไป นับแต่พลัดตกหน้าผา ก่อนล่วงสู่ผืนน้ำกว้าง