แต่งเข้าจวนอ๋อง

โม่โฉว ปราศจากความเศร้า

ฟ้ามืดสลัวเกี้ยว ถูกหามเข้าไปยัง ตำหนักรกร้างไร้ซึ่งสรรพเสียงอิงฮวา (ดอกซากุระ) ก้าวขาลงจากเกี้ยว แหงนหน้ามองป้ายหน้าตำหนักด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ตำหนักโม่โฉว (ปราศจากความเศร้า)ทว่ารอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นตรงหน้าชื่อตำหนักกับชื่ออ๋องโม่โฉว เป็นชื่อเดียวกัน หันมองคนหามเกี้ยวที่ต่างพากันลากเกี้ยววิ่งจากไปไม่หันหลัง นี่มันอะไรกัน ตำหนักใหญ่โตแต่ไร้ซึ่งแสงไฟและสรรพเสียง ขันทีหนุ่มน้อย ออกมายืนตรงหน้า ประสานมือก้มหน้าก้มตาไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบตามองอิงฮวา

“เชิญ พระชายา”น้ำเสียงราบเรียบประดุจน้ำนิ่ง อิงฮวายิ้มบางๆ แต่กลับสูญเปล่าเมื่อขันทีผู้นั้นหันหลังกลับเข้าไปข้างในทันทีไม่สนใจรอยยิ้มผูกมิตรนั้นแม้แต่น้อยช่างประไรไม่ได้คาดหวังนี่ ก้าวขาตามเข้าไปบ้าง ก้าวผ่านประตูเข้าไปพบลานโล่งกว้างมี บอนไซหลายกระถางตั้งอยู่ จนต้องเดินหลบเลี่ยง เขาว่าคนนิยมบอนไซมักจะเป็นคนใจเย็นและเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง บอนไซแต่ละต้นถูกเลาะเล็มกิ่งจนสวยงามเป็นรูปเป็นทรงไม่มีกิ่งเก่าขึ้นมาเกะกะรกลูกตาแม้แต่น้อย หากไม่ใจเย็นจะทำสิ่งเหล่านี้ได้หรือ

“เข้ามา”เสียงเรียบเฉยทว่าปลายเสียงดุดัน จนน่ากลัวอิงฮวาสูดลมหายใจเข้าจนสุดลึก

“พระชายาเชิญด้านใน”

ขันทีหนุ่มน้อยคนเดิมผายมือเชิญ อิงฮวาก้าวขาผลักบานประตูเข้าไปช้าๆ เสียงบานประตูดังออดแอด ร่างเล็กแทรกกายเข้าไปด้านในที่มืดมิดปราศจากแสงไฟ ร่างเล็กถูกรวบทันควัน ริมฝีปากถูกกดปิดทันทีแทบจะไม่ทันได้หายใจ ทั้งดึงทั้งลากอิงฮวาไปที่แท่นนอน โยนร่างบางลงบนแท่นนอนโถมร่างใหญ่เข้าใส่ทันที กอดรัดจนแทบตั้งตัวไม่ทันมือใหญ่สอดล้วงเข้าไปนร่มผ้า ลากมืออุ่นไปที่โคนขา กดนิ้วเข้าในกลับบุปฝาความรู้สึกเจ็บปวดแล่นเข้าสู่หัวใจเมื่อนิ้วเรียวสอดลึกเข้าไปจนมิดอย่างจงใจ อิงฮวาผลักร่างใหญ่สุดแรงด้วยสำนึกป้องกันตัว

“หึหึ เจ็บปวดเพียงนั้น แสดงว่ายังไม่เคยต้องมือชาย”น้ำเสียงทุ่มนุ่มลึกทว่าเย้ยหยันหยาบคาย

ทั้งกลัวทั้งตกใจหัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกจากอกแต่ตระหนักรู้ว่าไม่บังอาจทำให้อีกคนโกรธ

“ท่านอ๋องได้โปรด”น้ำเสียงเว้าวอน

“กล้าสั่งข้าหรือไรนี่เจ้าไม่เคยได้ยินสิ่งที่ผู้คนพูดถึงข้าหรือไร”ปลดแกะอาภรณ์ด้านบนของอิงฮวาออกใบหน้าซุกไซร้ไปที่เนินอกนุ่ม มือใหญ่คราวนี้บีบเค้นปากก็ไม่ปล่อยให้เปล่าประโยชน์ทั้งกัดทั้งเลีย ดูดเม้มเนินอกอวบจะเรียกว่ากักฬะได้ไหม ก็คงได้ถึงจะแต่งเป็นสามีภรรยากันก็ควรจะอ่อนโยนกว่านี้ไม่ได้หรือ

อิงฮวาดิ้นรน หาทางหนีแม้จะเตรียมใจมาแล้วว่าคืนนี้จะต้องตกเป็นของอ๋องผู้นี้แต่อิงฮวาไม่คิดว่าจะตกอยู่ในที่นั่งลำบากขนาดนี้

มือเล็กยันอกกว้างสุดแรงแต่กลับถูกมือใหญ่จับไพล่หลัง ปากอุ่นบดเบียดเร่าร้อนรุนแรงจนไม่อาจหลีกหนี อะไรกันทำไมถึงเป็นแบบนี้เขาตายอดตายอยากมาจากไหนกัน แล้วเรื่องเล่าที่ว่าหญิงงามต้องมาสังเวยความสาวทุกค่ำคืนเป็นเรื่องเล่าโกหกอย่างนั้นหรือ หากเป็นเรื่องจริงทำไมถึงเหมือนกับไม่เคยลิ้มรสสวาทมาแสนนานเช่นนี้ อิงฮวาแม้จะถูกสอนเรื่องการอุ่นเตียงมาบ้างก่อนจะแต่งเข้ามาทว่า บทรักที่โหดหินเช่นนี้เกินไปหน่อย สำหรับสาวพิสุทธิ์เช่นอิงฮวามือใหญ่สอดล้วง กลีบบุปฝาแรกแย้มที่คับแน่น ทั้งสำรวจลูบไล้และกดกระแทกจนอิงฮวาขยับตัวถอยหนี แม้ความเจ็บจะบรรเทาเบาบางลงบ้างแล้วแต่ก็ยังตื่นกลัวอยู่ดี มือสองข้างถูกรวบไว้จนสิ้น ความมืดที่มืดจนมองไม่เห็นหน้าท่านอ๋องโม่โฉวที่ใครๆ ต่างร่ำลือว่าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์แต่ใบหน้ากับไร้ซึ่งรอยยิ้มฉาบทาก็คนผู้นี้ใช้ผ้าแพรปิดบังใบหน้าหล่อเหลาและในห้องยังมืดมิด คนหล่อเขาต้องหื่นห่ามเช่นนี้ด้วยหรือ

อิงฮวานึกอย่างจะเห็นใบหน้าเขาเวลานี้ว่าจะเป็นดั่งคำคนอื่นพูดหรือไม่ เขาว่าหญิงบางนางถึงกับยอมมอบกายเมื่อเห็นหน้าท่านอ๋องโม่โฉว บ้างก็ว่าบางคนถึงกับเข้ามาหาถึงในตำหนักเลยทีเดียวทั้งๆ ที่อ๋องผู้นี้ไม่ได้ร้องขอ